Το σπουργιτάκι δεν μένει πια εδώ
Η
ψυχή μου απροσδιόριστη μα και τόσο προσδιορισμένη. Σαν σύννεφο που δεν έχει
βρει το σχήμα του ακόμα, σε προκαλεί να το αγγίξεις λίγο πριν γίνει βροχή. Τα
μάτια μου αχόρταγα γνέφουν σε ότι περιέχει ζωή. Τα χείλη μου δυό γραμμές που
υπογραμίζουν ανεξίτηλα και βαθιά τις προσωπικές μου κραυγές. Οι έρωτες μου τόσο
ανήλικοι που πότε γελάνε και πότε κλαίνε σαν μωρά παιδιά. Οι αγάπες μου,
τρυπούν τα δάχτυλα μου όταν τις κρατώ και λιμοκτονούν όταν ελεύθερες τις αφήνω.
Το
σπουργιτάκι δεν μένει πια εδώ. Μεγάλωσε κι έγινε αγρίμι. Με κατασπάραξε λες κι
ο ίδιος μου εαυτός ήταν ο χειρότερος εχθρός μου. Επέζησα. Έζησα. Ξέφυγα.
Μεγάλωσα. Πέταξα. Είμαι η θάλασσα που ονειρεύεσαι όταν σκορπίζεσαι χωρίς σκοπό
και οι λέξεις που δεν τολμάς να πεις. Έτσι γιατί κάποιος πρέπει να μιλάει
επιτέλους κι ας τρέξει κι αίμα από το στόμα. Το σπουργιτάκι δεν μένει πια εδώ
και τα αγρίμια κοιμούνται. Μα είμαι εγώ, εσύ και κάτι άλλοι που είναι όπως
εμείς.
Μαίρη
Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου