"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Υπέροχο βάσανο που Σοφία σε λένε

Πόσα χρόνια έχουν περάσει πια που εγώ γνώρισα εσένα ή που εσύ γνώρισες εμένα. Με εμάς τώρα πια δεν υπάρχει εγώ κι εσύ ούτε και ορισμός φιλίας για να τον γράψουμε σε κάποιο λεύκωμα όπως στο Δημοτικό Σχολείο κάποτε. . Στις ενήλικες ζωές μας ταιριάξαν οι παράξενες ψυχές μας. Σαν δυό ώριμες γυναίκες αρχίσαμε να κερνιόμαστε λύπες, χαρές, ποτά. Να μοιραζόμαστε ένα μηχανάκι με εσένα στην πλάτη μου και το ηλίθιο σακίδιο σου στα πόδια μου. Κι ύστερα να νοιαζόμαστε η μία για την άλλη και να πετάμε μύγδαλα στα τρένα και στις θάλασσες που νομίζουν ότι μας χωρίζουν. Γράφουμε και μιλάμε και όταν έχουμε τις κλειστές μας δεν μιλάμε. Βριζόμαστε και γελάμε. Σε είπα Μπάμπη και με είπες Μαντάτα μου. Ξέρουμε εμείς γιατί και πως και αυτό είναι αρκετό.
Τραγουδήσαμε στο πεζοδρόμιο και βγάζουμε φωτογραφίες με αφορμή και αιτία όταν μαζί επικοινωνούμε ακόμα και στα αγγλικά. Λατρεύω την δυνατή γραφή σου κι ας είμαι λυρικιά. Αγαπάς την δικές μου λέξεις γιατί τις διάβασες για πρώτη φορά κάτω από έναν απορροφητήρα. Ο κήπος με τα τριαντάφυλλα, ο κόσμος γύρω μας, ότι μας αγγίζει και οι τσιχλόφουσκες που κάνουμε για να βάλουμε τα ανάποδα μας, μέσα τους και να σκάσουν.

Σε αγαπώ βλαμμένη μου αγαπημένη! 

Μαίρη Τσίλη