"Για Γέλια και για Κλάματα" από τη Σοφία Κραββαρίτη και τη Μαίρη Τσίλη

Η μπουφετζού, ο σκύλος και η διεθνής καριέρα

 

- Έλα βρε φιλενάδα και χαθήκαμε εντελώς!
- Πράγματι, με τόσα τρεξίματα.
- Αγχωμένη σε βλέπω σήμερα.
- Μόνο; Να σκάσω είμαι.
- Και γιατί έτσι; Ποιος σε πείραξε;
- Ποιος άλλος; Αυτή η ξιπασμένη στη δουλειά που δε σταματά να με κατηγορεί.
- Α, ναι, κατάλαβα. Μα καλά, τι έχει πάθει;
- Εσύ τι λες; Ζήλια παιδί μου, ζήλια. 
- Αχ, αγάπη μου, ξαναπέστο αυτό. Αλλά για ποιο λόγο ακριβώς;
- Επειδή μ' έκαναν υπεύθυνη στη δουλειά. Τα λυσσακά της έχει φάει από τότε και άρχισε να με διαβάλει παντού. Ότι δεν ξέρω λέει, να φτιάχνω καφέδες, ότι είμαι βρωμιάρα (ποια, εγώ!!!) ότι σίγουρα κάθισα στο αφεντικό...
- Περίμενε μωρέ που πήρες φόρα! Σιγά τα λάχανα χρυσή μου! Εσύ είσαι ζωγράφος, όχι καφετζού.
- Φυσικά! Αλλά μην ξεχνάς ότι δουλεύω και στο μπουφέ του ξενοδοχείου, άκου καφετζού!

 
- Σκουζάτε μι...
- Καταλαβαίνεις με τι πιάνεται η κατίνα;
- Κι εσύ γιατί στενοχωριέσαι; Τον ωραιότερο καπουτσίνο κάνεις και μάλιστα εκείνα τα πρόστυχα σχέδια που φτιάχνεις στην κρέμα, πολύ με τρελαίνουν.
- Χαχα! Αρκεί να μην τα δει το αφεντικό καμιά μέρα και με στείλει από εκεί που ήρθα. 
- Σιγά καλέ! Με τέτοια προσόντα στη ζωγραφική; Μάλλον θα θέλει και ιδιαίτερα μαθήματα...
- Στη ζωγραφική;
- Και στους καφέδες μη σου πω... και δε μου λες, γιατί δε δοκιμάζεις να πας έναν τέτοιο καφέ στην ξινή; Μπορεί και να το εκτιμήσει.
- Δεόντως! Θα το βγάλει φωτογραφία και θα το δώσει στις εφημερίδες με τίτλο "Πίσω από τη μάσκα της μπουφετζούς". Και φυσικά θ' ακολουθεί και το υπόλοιπο άρθρο: "Ορίστε η πρόστυχη, η ανήθικη, σας το έλεγα και δεν με πιστεύατε. Να ποια είναι η σοβαρή επαγγελματίας, η δήθεν κυρία. Κοιτάξτε πίσω από το προσωπείο να δείτε τι κρύβεται. Να πως κοροϊδεύει τους πελάτες, να πως ανεβαίνει και παίρνει υπεύθυνες θέσεις, αφήνοντας πίσω εμάς που δουλεύουμε με καθαρό κούτελο".
- Χαχα! Εντάξει, είσαι θεούλα. Λίγο πειραγμένη βέβαια, αλλά δεν πειράζει. Είσαι μια πειραγμένη θεούλα.
- Εγώ; Σου λέω ότι από τότε που έγινα υπεύθυνη, δε θέλει ούτε να με δει. Μέχρι και τη βάρδιά της άλλαξε για να μη με συναντάει καθόλου.
- Μάλλον επειδή αυτή σ' εκπαίδευσε και την ξεπέρασες.
- Και τι να κάνω τώρα; Να μην είμαι καλή στη δουλειά μου για να μη νιώθει ανασφάλεια; Σκέψου ότι μέχρι και τη βάρδιά της άλλαξε για να μη με συναντάει καθόλου.
- Ή για να προλάβει τις εφημερίδες.
- Βέβαια! Μην καθυστερήσει το δελτίο τύπου.
- Λοιπόν θα πάω μια μέρα να πιω καφέ όταν θα δουλεύει να γελάσω.
- Α, καλά! Θα με στολίσει κανονικότατα.
- Κι εγώ θα επαυξάνω. 
- Άι μαρή από 'κει. Και τι θα πεις δηλαδή;
- Τι θα πω;;; Τι θα πω;;; Πρόσεξέ με!
"Δίκιο έχεις καλή μου, πολύ σωστά τα λες, δεν ξέρω εγώ; Εγώ να δεις τι έχω περάσει! Που της κάνω το τραπέζι κι έρχεται κάθε φορά με άδεια χέρια. Που μόνο ένα μπουκάλι κρασί κρατάει και το πίνει μόνη της η αλκοολική. Που πάω στο σπίτι της και με αφήνει νηστική και με κάτι παλιοπανέ μόνο κοιτάει να τη βγάλει. Που μέχρι και τον σκύλο του γείτονα βάζει να κάνει σα λυσσασμένος μόλις με βλέπει. Που ούτε τον μάστορα του καλοριφέρ, τον κούκλο δε μου σύστησε η σκρόφα, μπας και της φάω τον γκόμενο. Που μ' έβαλε να της κόψω μια κολοκύθα από το περιβολάκι της και σκοτώθηκααααα, ένα μήνα ήμουν κάτω από τα σπασίματα. Σου λέω, έχει οργανωμένο σχέδιο, αχ, που δεν την είχα καταλάβει, ααααχχχ!".
- Χαχαχαχα! Είσαι απίστευτη λοιπόν! Αυτά είναι, όλο το ξενοδοχείο θα φέρνει βόλτα και θα τα διαδίδει. Κακούργα, θα με κάψεις!
- Τι να πω, δεν είμαστε εμείς για εδώ, δε μας κάνει ετούτος ο τόπος, μη σου πω κι ο κόσμος όλος. 
- Α καλά τώρα φιλενάδα μου ήρθε σοβαρή σκέψη. 
- Για πες...
- Εμείς οι δυό είμαστε γεννημένες για διεθνή καριέρα! Χαραμιζόμαστε εδώ πέρα. Κοίτα μην γελάσεις πριν σου πω. 
- Εντάξει, με πρόλαβες. Για προχώρα το να δω...
- Σκέψου τις γαλλικές καταβολές σου που φάνηκαν όταν πήγες στην ψαροταβέρνα κι έτρωγες ψάρι με μαχαιροπίρουνα και πλήρες σερβίτσιο και σε κοιτούσαν με δέος οι ντόπιοι.
- Ξεχνιέται αυτό;
- Αυτό σου λέω κι εγώ! Ρισπέκτ σου έκανα μωρό μου. Βάλε και την ζωγραφική που κάνω στους καφέδες που έχουν ρίζες από το Μουλέν Ρουζ. 
- Τουλάχιστον!
- Βάλε και το ρολόι από την Αγγλία που μας φέρανε και το τσάι από την Ινδία. Βάλε και πόσες φορές έχουμε δει την Γιουροβίζιον. Ίταλι : ντεζ πόιν. 
- Έλα, σκάσε! Χαχαχα!
- Ε, μα περίμενε σου λέω!
- Οκ, αλλά μέχρι εδώ η ιδέα παίρνει ντεζ πόιν.
- Φύγαμε! ! Εγώ πετάω επιτόπου τον Μπάμπη στα λάχανα και στην νταλίκα ημίγυμνο . Θα του αφήσω βέβαια κι ένα τάπερ με πατσά για μετά το ξενύχτι μαζί με ένα σημείωμα που θα γράφει : "Μωρό μου σόρυ αλλά εσύ είσαι το ξημέρωμα κι εγώ της Ευρώπης η ανατολή". 
- Όχι μωρέ, μην του βάλεις τόσο δύσκολα, κρίμα είναι. Στο κάτω-κάτω, δεν περάσατε και τόσο άσχημα. Αυτό μοιάζει μ' εκδίκηση. Ανάθεμα κι αν καταλάβει ο Μπάμπης τι λες. Θα νομίζει ότι δε σου αρέσει το ξημέρωμα που σηκώνεσαι να του φτιάχνεις καφέ και θέλεις ανατολές στη Σαντορίνη.
- Σωστό κι αυτό, αν και θίγεις άσχημα τον Μπάμπη. Θα του γράψω ότι αυτή η πόλη δε με χωράει πια.
- Ναι. Και ν' αναφέρεις ότι στριμώχνεσαι ανάμεσα στα λάχανα.
- Εσύ με τον παίδαρο τι θα κάνεις;
- Αχ, θεέ μου, αλήθεια τι; Δεν αφήνουν τέτοιο παιδί φιλενάδαααα!! Είναι δυνατόν να πετάξω τόσες αναμνήσεις; Αχ, δε σου είπα... 
- Κι άλλη περιπέτεια; Μα τι είστε εσείς επιτέλους; Να βρούμε κι έναν ghostwriter να σας κάνει φίρμα. 
- Άκου τώρα. Ξεκινάμε λοιπόν μια ωραία μέρα που είχαμε όρεξη και πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο. Είχαμε και τα καφεδάκια μας μαζί, είπαμε ν' αράξουμε κάπου να χαλαρώσουμε. Δε θέλαμε βαβούρα. Σταματάμε κάπου ψηλά, εντάξει όχι πολύ, αρχίζουμε τη συζήτηση, να και τα γέλια και είμαστε και οι δύο μες την τρελή χαρά. Ξάφνου, ακούω να τον φωνάζει μια γυναίκα και παγώνει το αίμα μου! Σταματάμε απότομα τη συζήτηση, κοιταζόμαστε απορημένοι, ξανά αυτή να λέει το όνομά του από πιο κοντά τώρα. 
- Ωχ, σα να μην τον βλέπω και τόσο καλά τον παίδαρο.
- Αρχίζω να φουντώνω. Ποια είναι αυτή που φωνάζει τον δικό ΜΟΥ παίδαρο; Κοιτάζει λοιπόν το μανάρι και βάζει τα γέλια. Εγώ όπως καταλαβαίνεις, έχω μείνει με την απορία στο μάτι, στη μούρη, στον εγκέφαλο ολόκληρο. 
"Έχει βγάλει κάποια βόλτα τον σκύλο της" μου λέει.
- Ε; 
- Έτσι ακριβώς αντέδρασα κι εγώ. Και περνάει μπροστά από το αυτοκίνητο και ξαναφώναζε τον σκύλο που μάλλον έκανε προπόνηση για 100αρι.
- Ε, καλά, δεν σας πιστεύω! Κι αυτή δεν βρήκε άλλο όνομα για τον σκύλο;
- Έλα μου ντε! Μα ποια βγάζει τον σκύλο της έτσι; Τι άλλο θα ζήσω με αυτόν τον άνθρωπο πια! 
- Ναι, αλλά είπαμε... το κύπελλο σηκώνει...
- Ναι, ξέρω, ξέρω... ο διάσημος πλέον πισινός μου...
- Γι' αυτό σου λέω, πάμε να ζήσουμε έξω. 
- Μια κουβέντα είναι αυτή. Και τι θα κάνουμε, που θα δουλέψουμε; Θα τους πούμε ότι έχουμε προσόντα και πρέπει να μας πάρουν;
- Χρυσή μου, πρωτάρα είσαι;
- Τι εννοείς; 
- Είσαι ό,τι δηλώνεις. Εγώ ας πούμε, είμαι ζωγράφος.
- Μα, είσαι στ' αλήθεια ζωγράφος. 
- Και τι σημαίνει αυτό; Το γνωρίζουν εκατό άτομα, δεν είμαι και ο Νταλί. Αν θέλουμε όμως να προχωρήσουμε, κάτι πρέπει να κάνουμε και γρήγορα.
- Και τι θα κάνεις; Θα υπογράψεις πίνακα του Νταλί; 
- Άντε μωρέ ηλίθια. Το παν είναι ν' απευθυνθείς στο σωστό άτομο να σε διαφημίσει. Εντάξει, με το αζημίωτο φυσικά, αλλά η συνέχεια μετράει. Θα πει μια καλή κουβέντα για κάποιον πίνακα που έκανε αίσθηση, που είναι πρωτοποριακός και τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της τέχνης και οι ιδιώτες σκοτώνονται να τον πάρουν και να ο τίτλος "το νέο αίμα στη ζωγραφική" αγάπη μου. Και ξεκινάμε για την πόλη του φωτός όπου θ' ανοίξουν οι αγκάλες για την εισαγώμενη φίρμα.
- Αχ, ρε φιλενάδα, θέλεις να πάμε στον γιατρό; Ανησυχώ...
- Ευχαριστώ, αλλά δε χρειάζεται mio stupido.
- Ε;
- Καλά, mio amore.
- Τι λες μωρέ; Σ' έχασα...
- Πως θα κάνεις διεθνή καριέρα ηλίθια; Άμα σου λένε mio amore κι εσύ λες: "Εεε;" Θα λέμε ότι έχεις λόξυγκα και θα σε χτυπάμε στην πλάτη;
- Άσε με μωρέ, με μπέρδεψες. Εγώ αλήθεια ανησυχώ.
- Κάτσε και κλάψε εσύ και περίμενε την αναγνώριση. Εγώ αγάπη μου στο Παρίσι θα πάω.
- Θα έρθω ρε φιλενάδα γιατί πιστεύω σε σένα.
- Αλήθεια; 
- Φυσικά! Πάντα ήθελα να δουλέψω σε καμπαρέ, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι εκεί θα καταλήξουμε. Ιδεολόγες καμπαρετζούδες, με όραμα και αγάπη για την τέχνη.
- Ε, άντε μη σου πω καμιά κουβέντα ζωντόβολο. 
- Κι εγώ σ' αγαπώ γλυκιά μου!