"Beer-o Quest", το νέο βιβλίο του Χρήστου Κεσκίνη

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Οι ήρωες ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού ζωντανεύουν μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, μας διασκεδάζουν, μας προβληματίζουν και μας προτρέπουν να τους ακολουθήσουμε στις μάχες που έχουν να δώσουν. Και αυτό είναι κάτι που κάνουμε συχνά και σε επιτραπέζια, αλλά και σε διάφορα βιβλία. Εδώ όμως είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Έχουμε μια τετράδα παράδοξων ηρώων, εντελώς αταίριαστων ή μάλλον…  όχι. Έχουν κοινά κι αυτά είναι η ξεροκεφαλιά τους, το θάρρος, η τόλμη, η πίστη σε αυτό που κάνουν και η αφοσίωση. Για ποιο λόγο είναι λοιπόν παράδοξοι; Για να δούμε… ένας μάγος, ένας νάνος, ένας βάρβαρος κι ένα ξωτικό. Εντάξει, αρκεί. Άλλωστε και τι έγινε που είναι διαφορετικοί; Αρκεί που είναι φίλοι. Ναι, αλλά αυτή η τετράδα συστάθηκε για να εξυπηρετήσει κάποιους σκοπούς και εκεί ξεκινούν όλα. Θα φέρουν εις πέρας την αποστολή τους επειδή ο συγγραφέας δεν αστειεύεται καθόλου, αν και αρκετά κωμικοί οι ρόλοι τους. Η κατάσταση είναι σοβαρή -όσο το επιτρέπουν οι παράξενοι τέσσερις- και καλά θα κάνουν να συμμορφωθούν. Τουλάχιστον αναγνωρίζουν το βασικότερο (όπως πιστεύουν αυτοί) κοινό τους. Την μπύρα! Κόκκινη, μαύρη, ξανθιά, δεν έχει σημασία -λέμε τώρα μιας και ακόμα κι εκεί έχουν τις διαφορές τους- αρκεί να είναι μπύρα και να ρέει πάντα άφθονη. Γεμίζουν τα σακίδιά τους με μπόλικα μπουκάλια του.. μαγικού τους υγρού, ζώνονται τα όπλα τους, κουβαλούν πάντα και παντού μαζί τους το θάρρος, παίρνουν τις εντολές και… το παιχνίδι ξεκινά.

Αυτό είναι το Beer – o Quest του Χρήστου Κεσκίνη, ένα βιβλίο διαφορετικό από όλα όσα γνωρίζαμε ως τώρα για τον συγγραφέα. Για μένα προσωπικά είναι απόλυτα ταυτισμένος με τον έρωτα, τους Βίκινγκς και όλα όσα κρύβονταν μέσα στο πρώτο βιβλίο του Bifrost the path of Warriors. Το συγκεκριμένο αποτέλεσε έκπληξη για μένα, αν και είχα διαβάσει κάποιες ιστορίες μεμονωμένα. Σε κάθε κείμενό του, όπως και στο πρώτο βιβλίο του, ψάχνω να βρω στους ήρωες τον ίδιο τον συγγραφέα και πράγματι, είναι πάντα εκεί. Τον αναζήτησα λοιπόν κι εδώ και χαμογέλασα ανακαλύπτοντάς τον. Είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις πως δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον ξεροκέφαλο και γενναίο βάρβαρο. Όπως είπα όμως, είναι πολύ εύκολη μία τέτοια διαπίστωση. Αν με ρωτήσετε την προσωπική μου άποψη για τον πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα, χωρίς φυσικά ν’ αδικούνται οι υπόλοιποι, θα έλεγα πως είναι ο νάνος και γνωρίζοντας την αγάπη του γι’ αυτούς, καταλήγω εύκολα στο συμπέρασμα του ποιος είναι στ’ αλήθεια ο συγγραφέας. Εκτός κι αν χρειαστεί να λάβω υπόψιν την άλλη αγάπη του, τη μαγεία και να χρειαστεί ν’ αλλάξω γνώμη ή να δω την ήρεμη δύναμη του ξωτικού που αν και τελευταία στιγμή, θα κάνει τα πάντα να σώσει την κατάσταση.

Συμπέρασμα; Δεν είμαστε πάντα ένας ήρωας, είμαστε πολλές φορές όλοι μαζί. Αυτό τουλάχιστον έχει κάνει ο Χρήστος Κεσκίνης σε αυτό το βιβλίο. Μοίρασε ισάξια χαρίσματα, αλλά και μειονεκτήματα και έπλασε τέσσερις ήρωες που μέσα από τις διαφωνίες, τους τσακωμούς και τις φωνές τους, έχουν να μας διδάξουν πολλά. Πίστη σε αξίες και ιδανικά, αφοσίωση στη φιλία, σεβασμό στην διαφορετικότητα και μας αποδεικνύει περίτρανα το αρχαίο γνωμικό, η ισχύς εν τη ενώσει. Όμως και πάλι κάτι έμοιαζε διαφορετικό, κάτι που ο συγγραφέας ήταν και δεν ήταν μαζί. Και τελικά κατάλαβα τι ήταν αυτό που με οδηγούσε ξεκάθαρα στον Χρήστο Κεσκίνη, αλλά όχι σε αυτόν. Δεν ήταν το διαφορετικό είδος, όχι. Ήταν η γραφή του, αλλά και οι σκέψεις του. Ο συγγραφέας φυσικά και είναι ίδιος, αλλά το αγαπημένο του επιτραπέζιο λειτούργησε σαν χρονομηχανή και τον πήγε πίσω στ’ αγαπημένα χρόνια της εφηβείας. Εκεί που τα πάντα είναι δυνατά, αληθινά, ανέμελα, κατ’ επέκταση παντοτινά. Νοσταλγός μιας άλλης εποχής, αφήνει τον έφηβο εαυτό του να γράψει το βιβλίο, κάτι που μας φέρνει γλυκιές αναμνήσεις, αλλά ίσως να έχει κι έναν μικρό αντίκτυπο στον άντρα πια συγγραφέα.

Μένοντας σ’ εκείνη την εποχή, έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική μεταφορά ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού και πολλές συγκινητικές στιγμές, πέρα των κωμικών, που μας θυμίζει πως είναι να είσαι και πάλι παιδί και να ικανοποιείσαι με τα απλά και ουσιώδη που ομορφαίνουν τη ζωή. Εποχές που η φιλία, ο έρωτας και πολλά ακόμα δεν έχουν προλάβει να σε αγγίξουν και κατά συνέπεια να σε πληγώσουν. Στο τότε ο έφηβος συγγραφέας είναι ενθουσιώδης, ορμητικός και απλά αποτυπώνει στο χαρτί τα πράγματα που τον ικανοποιούν. Στο τώρα όμως, ο συγγραφέας είναι ενήλικας, έμπειρος και θα ήθελα κάτι παραπάνω σε κάποια σημεία. Αν θα έπρεπε να επισημάνω κάποια αρνητικά -κατ’ εμέ- στοιχεία του βιβλίου θ’ αναφέρω γι’ αρχή, την έλλειψη ερωτισμού στην σχέση του βάρβαρου με την Βαλέρια. Είναι φανερό πως έχει δευτερεύοντα ρόλο, μιας και η φιλία είναι το σημείο αναφοράς, όμως γνωρίζοντας την γραφή του συγγραφέα, θα επιθυμούσα κάτι μικρό, αλλά αρκετά δυνατό που θα μας έδειχνε αυτό το κάτι που κάνει μια σχέση ξεχωριστή ή απλά να υπάρξει. Η συστολή του βάρβαρου, δεν είναι κρυφή, ακόμα κι αυτό όμως θα το ήθελα λίγο πιο γοητευτικό. Ένα άλλο είναι οι μάχες που μοιάζουν να τελειώνουν πολύ γρήγορα χωρίς να τους δίνει μεγάλη βαρύτητα, αν και πάλι δικαιολογείται λόγω θέματος. Νομίζω πως τελικά θα ήθελα τον έφηβο περισσότερο πρωταγωνιστή συναισθημάτων και όχι ίσως τόσο συγγραφέα. Θα επιθυμούσα να γνωρίσω τις συγκινήσεις του μέσα από την ματιά του ενήλικα πλέον εαυτού του, έχοντας πια την απόσταση που έχουν ορίσει τα χρόνια που πέρασαν.

Το βασικό είναι πως ο συγγραφέας περνάει τα μηνύματα που επιθυμεί και σίγουρα το βιβλίο αυτό υμνεί τη φιλία (και την μπύρα επίσης). Οι λάτρεις του παιχνιδιού σίγουρα θα το αγαπήσουν, αλλά ακόμα και οι υπόλοιποι που θα ζωντανέψουν μέσα από αυτό το βιβλίο, τους δικούς τους ήρωες, των δικών τους παιχνιδιών. Δεν αναφέρομαι στην μπύρα, επειδή έτσι κι αλλιώς «ρέει» άφθονη σε όλο το βιβλίο μιας και οι ήρωες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς ένα ποτήρι τουλάχιστον.

Μη χάνετε χρόνο. Βγάλτε από την ντουλάπα ή κατεβάστε από το πατάρι το αγαπημένο σας παιχνίδι, γεμίστε το ψυγείο με μπύρες και ανοίξτε το βιβλίο. Μία ακόμα παρτίδα Beer -o Quest ξεκινά…

Σοφία Κραββαρίτη