Θα περιμένω!
Γαμώ το! Δεν αξίζει
όλος αυτός ο πόνος. Κουράστηκα. Είναι νύχτες που οι λύκοι δεν ουρλιάζουν, γιατί
φοβούνται από τα ουρλιαχτά της ψυχής μου. Κάποια στιγμή, η αγάπη θα φύγει από
την καρδιά μου και ίσως τότε είμαι ελεύθερος ξανά. Κάποια στιγμή, τα γυαλιά του
έρωτα θα βγουν ….. αν και θα προτιμούσα να βγάλω πρώτα τα μάτια μου. Κάποια
στιγμή, το μυαλό μου θα είναι ελεύθερο να ερωτευτεί κάποια άλλη…. αν και ελπίζω
να πεθάνω πριν συμβεί. Εμείς οι δυο ξένοι… Αν άκουγες όσα
το μυαλό μου σου ουρλιάζει, θα τρελαινόσουν....
Κουράστηκα να πονάω. Δεν περνάει μέρα
που η σκέψη σου να μην κατακλύζει το μυαλό μου. Δεν αντέχω άλλο. Νοιώθω
κυνηγημένος από τα ίδια μου τα όνειρα. Μου λείπει η ευτυχία μας. Τότε που σε
κοιτούσα την ώρα που κοιμόσουν και σε ποθούσα σαν τρελός. Κι ας είχαμε μόλις
κάνει παθιασμένο Έρωτα. Άνοιγες τα μάτια σου και μου χαμογελούσες. Σε εκείνο το
χαμόγελο κρυβόταν όλη μου η ευτυχία. Στέκομαι προδομένος από τον ίδιο μου τον
εαυτό. Γιατί γράψαμε το τέλος; Γιατί;
Θα σε περιμένω. Τι άλλο να κάνω; Αφού η
ίδια η Αφροδίτη δεν αντέχει την σύγκριση με εσένα στη σκέψη μου. Κάθε φιλί που
έχω πάρει, δηλητήριο της πρώτης εκείνης ανάμνησης, του δικού μας φιλιού. Ποια
να αντέξει να πάρει την θέση σου, όταν στο μυαλό μου έχω χώρο μόνο για εσένα;
Θα σε περιμένω. Όσο χρειαστεί, θα σε περιμένω.
Χρήστος Κεσκίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου