Κοίτα με... Έσπασα σε κομμάτια... Μπορείς άραγε να τα μετρήσεις;
Πες μου... Μπορεί η κραυγή να ταξιδέψει, να σε φτάσει;
Αλήθεια... Σε ποια από τις μοίρες να ρίξω τις ευθύνες για την λαβωμένη μου ψυχή; Ποιος μπορεί να μου πει;
Άραγε... Πόσους τεχνητούς πόνους ακόμαμε θ' αντέξει η ελπίδα μου μέχρι να γεννήσει το ψέμα της αγάπης σου;
Να ήξερα μόνο... Ποιος με τοποθέτησε εδώ σ' έναν τόπο άνυδρο, ενώ η καρδιά μου διψά;
Ποιες σειρήνες με οδήγησαν στις θάλασσες των ματιών σου και βούλιαξα στ' απύθμενα νερά των ονείρων μου;
Απλώνω το χέρι σε μια τυφλή ελπίδα και εκλιπαρώ ένα κουφό ψέμα να λυπηθεί...
Μάταια... Ένας καημός ναυαγοσώστης με πλησιάζει και αφήνομαι... Ξέρω θα σωθώ...
Κι ένα φιλί της ζωής από τον έμπειρο τον πόνο και να 'μαι πάλι πίσω στη ζωή...
Μια σχεδία φτιαγμένη από τους κορμούς της ανάγκης μου και σαλπάρω ξανά...
Τον χρόνο θα περάσω και θα το φτάσω το ψέμα σου κι ας είναι μακριά...
Πες μου... Είσαι πολύ μακριά; Ας είσαι... Από την δική μου μακρινή ελπίδα, είσαι πολύ πιο κοντά...
©Σοφία Κραββαρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου