"Κριτική Σφηνάκι" από τον Βασίλη Κρουστάλη

Μπάτμαν, Ο Λευκός Ιππότης

Σκυτάλη του Τρόμου - Αντώνης Πάσχος

Αντώνης Πάσχος

Αντώνη, σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" όπου βρίσκεσαι μετά από πρόσκληση - πρόκληση του Μιχάλη Μανωλιού, και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

"Αφηγήσεις Πεσόντα" από τον Θανάση Πάνου

ΤΡΙΧΕΣ

Λόγω της αδυναμίας μου στις γυναικείες τρίχες ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι κουρέας. Τρίχα καμία δεν θα είχα κόψει όπως ταιριάζει στα όμορφα κεφάλια τους. Το ψαλίδι στο χέρι μου θα ήταν αδύνατον να κόψει έστω και μια γκρίζα τρίχα.
Μια μέρα όμως, ωστόσο, εμφανίστηκε στην κλίνη μου γυναίκα με μαλλιά πολλά, μακριά πλοκάμια που ηδονικά με τύλιγαν και εγώ χανόμουν μέσα τους.
Είδε την αδυναμία μου αυτή και μου τα πρόσφερε, σφάγιο ερωτικό στα πόδια μου. Στην αρχή έκπληκτος αρνήθηκα, εκφράζοντας την θέση μου ότι αν κόψω τα υπέροχα μαλλιά της ήταν σαν να έκοβα αυτό το τόσο όμορφο και εύθραυστο κεφάλι και συνάμα το πιο μαλακό κομμάτι από τον έρωτα που ήμουν τυλιγμένος.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Κριτική Σφηνάκι" από τον Βασίλη Κρουστάλη

"Στην Υπηρεσία του Βασιλιά" του Robin Hobb

Σκυτάλη του Τρόμου - Μιχάλης Μανωλιός

Μιχάλης Μανωλιός

Μιχάλη, σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" όπου βρίσκεσαι μετά από πρόσκληση - πρόκληση του Σταμάτη Λαδικού, και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

"Αφηγήσεις Πεσόντα" από τον Θανάση Πάνου

«The Rainbow of the night»
Εικαστικό & Ποιητικό λεύκωμα του Θανάση Πάνου

Το λεύκωμα «The rainbow of the night” περιλαμβάνει έργα που δημιουργήθηκαν «εκ του σκότους»

Με βάση το απόλυτο μαύρο ως αρχή και από την παλέτα του ουράνιου τόξου, τα χρώματα, άλλοτε ψυχρά-βαθιά ντροπαλά και άλλοτε φωτεινά-κυρίαρχα ως εκρήξεις, να διαμορφώνουν το θέμα του έργου. Από την άποψη του πειραματισμού, η δημιουργία είναι ένα εξερευνητικό ταξίδι που απαιτεί να ξανοιχτεί η νόηση και η συναίσθηση, σε θάλασσες απάνεμες αλλά και φουρτουνιασμένες. Παράλληλα φαινόμενα ορμώμενα «εκ του σκότους» βέβαια, υπάρχουν σε όλες τις εκφάνσεις της δημιουργίας και μας καλούν χωρίς προκαταλήψεις να απολαύσουμε τις τολμηρές αρμονίες τους.

"Το φωτεινό πορτοπαράθυρο" από τον Έρικ Σμυρναίο

Ανάμεσα στα μεσάνυχτα και το πρωί ο κόσμος  αλλάζει. Τα φανάρια του δρόμου λάμπουν σε άδειους δρόμους και τ' ακίνητα αυτοκίνητα μοιάζουν με απολιθώματα τεράστιων σκαθαριών. Τα κλαδιά των δέντρων απλώνουν αρπακτικές σκιές στα πεζοδρόμια. Φευγαλέες σιλουέτες μικρών  αιλουροειδών περιπολούν σε τσιμεντένιες μάντρες. Μια παχύρρευστη μάζα σιωπής απλώνεται παντού. Τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών είναι σκοτεινά. Τα σπίτια μοιάζουν με καβούκια που κλείνουν ερμητικά και περιμένουν το πρώτο άγγιγμα της χαραυγής. Όλα εκτός από ένα. Το παλιό σπίτι που στέκεται απέναντι από το διαμέρισμά μου. Η κεραμωτή του οροφή βρίσκεται έναν όροφο πιο ψηλά απ' το μπαλκόνι μου  και η καπνοδόχος του υψώνεται σαν ινδιάνικο τοτέμ κάτω από έναν ουρανό που τα φώτα της πόλης βάφουν κίτρινο. Εκεί πέρα λοιπόν, κάτι συμβαίνει. Ένα πορτοπαράθυρο έχει γεμίσει με φως. Μοιάζει με το λαμπερό σινιάλο κάποιου θαλασσοδαρμένου φάρου.

Ήμουν οκτώ ετών. Στην ηλικία που ο κόσμος είναι ακόμα θαυμαστός, γεμάτος μυστήριο, ομορφιά και τρόμους υπερφυσικούς. Ρευστός, προτού τον παγώσει η πνοή της λογικής και της ρουτίνας. Με είχαν ξυπνήσει μακρινές συγχορδίες. Οι νότες μιας μουσικής παράξενης που έφερνε μαζί της το άρωμα περασμένων εποχών. Η μουσική ερχόταν από εκεί. Δραπέτευε από το φωτεινό πορτοπαράθυρο.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνε Δάντε

Όταν οι Ποιητές Ονειρεύονται (Σταυρούλα Δεκούλου)

Σταυρούλα Δεκούλου

Γυμνή στον κάμπο

Ταξίδια του Φακού - Στράτος Σολανάκης

Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τις φωτογραφικές ανησυχίες του Στράτου Σολανάκη για ακόμα μία φορά. Απολαύστε μερικές εκπληκτικές φωτογραφίες με τα ανάλογα κείμενα που δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και σύνδεση λόγου και εικόνας....

Στράτος Σολανάκης

"Ο δρομέας της ζωής" από τον Κωνσταντίνο Αναγνόπουλο

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Τρέχω, τρέχω μα προορισμό δεν έχω

και που θα φθάσω, αφού δεν ξέρω που πάω

μόνο να τρέχω ξέρω, τρέξε μου έλεγαν πάντα

τρέξε μπας και γλιτώσεις, μπας και σωθείς.

Και πότε θα σταματήσω

αφού δεν ξέρω που πηγαίνω

πάντα θα τρέχω, πάντα;

Δεν σταματάω, δεν πρέπει, απαγορεύεται

μου το 'πε η μαμα

πρέπει να τρέχουμε,να γλιτώσουμε, να σωθούμε.

Τρέχω, τρέχω και φεύγω μακριά απ' το θάνατο, μακριά απ' τον πόνο,

τον παρατάμε, δεν τον θέλουμε, τον εγκαταλείπουμε τον πόνο και το θάνατο.

"Η Νεράιδα" από την Κατερίνα Σακελλάρη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό ξύπνησα ξημερώματα για να πάω στην αρχαία Κόρινθο. Mου έχει γίνει συνήθεια να επισκέπτομαι αρχαιολογικούς χώρους νωρίς το πρωί πριν πλακώσουν τα στίφη των τουριστών, εξάλλου το πρωινό φως είναι πάντα καλύτερο για τις φωτογραφίες που μου αρέσει να τραβάω 8.30 πέρασα την πύλη του αρχαιολογικού χώρου μόλις κούμπωσα τον τηλεφακό και τον έστρεψα στα απομεινάρια του ναού αντί για τον κίονα που στόχευα είδα τα δύο πιο φωτεινά μέλια μάτια που έχω δει ποτέ μου  να κοιτάζουν ευθεία στον φακό και να μου χαμογελούν κατέβασα γρήγορα τον φακό και έκανα τα πρώτα βήματα για να την πλησιάσω άλλα τα χαμογελαστά μάτια είχαν εξαφανιστεί. Τις επόμενες Ώρες έψαχνα στον χώρο να την βρω αλλά πουθενά, οι τουρίστες άρχισαν να γεμίζουν τον χώρο και εγώ κάθε φορά που σήκωνα την μηχανή μου και προσπαθούσα να εστιάσω σε ένα δέντρο ένα κίονα ένα λουλούδι πάντα νόμιζα ότι έβλεπα τα ελαφίσια  μάτια της να μου χαμογελούν για κλάσματα του δευτερολέπτου και να χάνονται. Μέσα στην απογοήτευση μου ρώτησα έναν Φύλακα μήπως είχε δει μία κοπέλα με χαμογελαστά μέλια μάτια μόλις ολοκλήρωσα την πρόταση μου κατάλαβα πόσο τρελός πρέπει να φαινόμουν στα μάτια του φύλακα. Αλλά παραδόξως αντί να με διαολόστειλε μου μίλησε για τις νεράιδες που στοιχειώνουν τον χώρο της Ακροκορίνθου εδώ και χιλιετίες τρελαίνοντας τους άντρες απλώς και μόνο με το χαμόγελό τους ή με μια μάτια τους.

"Κριτική Σφηνάκι" από τον Βασίλη Κρουστάλη

Ο ανάξιος Θορ

Σκυτάλη του Τρόμου - Σταμάτης Λαδικός

Σταμάτης Λαδικός

Σταμάτη, σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" όπου βρίσκεσαι μετά από πρόσκληση - πρόκληση του Ηφαιστίωνα Χριστόπουλου, και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

"Αφηγήσεις Πεσόντα" από τον Θανάση Πάνου

«Χρωματικές Γραμμοσκιάσεις»
Ποιητική & εικαστική συλλογή του Θανάση Πάνου

         (Με πενήντα έργα ζωγραφικής, τρία δοκίμια και ολιγόστιχα για το χρώμα)

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Όταν οι Ποιητές Ονειρεύονται (Edgar Allan Poe)

Edgar Allan Poe

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Δώδεκα έδειχνεν η ώρα, μεσονύχτι, όπως και τώρα
Κι ήμουν βυθισμένος ώρα σε βιβλία αλλοτινά,
όταν μέσα από ένα θάμπος ύπνου να μου εφάνη, σάμπως
Κάποιος έξω από την πόρτα να χτυπούσε σιγανά.
Επισκέπτης, είπα, θά’ ναι και χτυπάει σιγανά
Τούτο θά ‘ναι μοναχά.

Ταξίδια του Φακού - Άγγελος Χρυσάνθου

Ονομάζομαι Άγγελος Χρυσάνθου, και ζω στο Αίγιο Αχαΐας. Η φωτογραφία αποτελεί αγαπημένο χόμπι και ασχολούμαι με αυτήν από αρκετά νεαρή ηλικία. Ο λόγος που ξεκίνησα, ήταν απλός. Γνωρίζετε φυσικά το άσμα "η στιγμή που περνάει και χάνεται". Εγώ λοιπόν, ήθελα ν' αποτυπώσω τη στιγμή, πριν αυτή χαθεί.

Agatha and The Truth of Murder (2018, ελληνιστί «Άγκαθα: Η Εξιχνίαση ενός Φόνου»)

Βαθμολογία 1,5 / 5

Το γεγονός ότι το brand της Agatha Christie περνάει ακόμα και σήμερα (όχι απλά περνάει, αλλά είναι χρυσωρυχείο) φαίνεται από το γεγονός ότι κυκλοφορούν βιβλία, τηλεοπτικές σειρές και ταινίες βασισμένες στις δικές της ιστορίες ή στον δικό της τρόπο γραφής. Ακόμα μία τέτοια ταινία με πρωταγωνίστρια μάλιστα την ίδια τη συγγραφέα κυκλοφόρησε το 2018.

Η ταινία βασίζεται σε 2 πραγματικά γεγονότα, την εξαφάνιση της Agatha Christie το 1926 για 10 ολόκληρες ημέρες (χωρίς τελικά να δοθεί ποτέ κάποια εξήγηση) και τη δολοφονία της Florence Nightingale Shore και προσπαθεί να τα συνδυάσει «αναθέτοντας» στην εξαφανισμένη Agatha την εξιχνίαση της συγκεκριμένης δολοφονίας. Η Agatha βρίσκεται σε συγγραφικό και προσωπικό τέλμα αφού αφενός δεν της κατεβαίνουν ιδέες αφετέρου βρίσκεται στα χωρίσματα με τον σύζυγό της. Έτσι αποφασίζει να εξαφανιστεί και να βάλει τον εαυτό της στη διαδικασία να λύσει η ίδια το μυστήριο ενός φόνου.

"Κριτική Σφηνάκι" από τον Βασίλη Κρουστάλη

Σκοτάδι στο Σέθανον

Σκυτάλη του Τρόμου - Ηφαιστίων Χριστόπουλος

Με την υπογραφή και επιμέλεια της Σοφίας Κραββαρίτη

Ηφαιστίων Χριστόπουλος

Ηφαιστίωνα, σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" όπου βρίσκεσαι μετά από πρόσκληση - πρόκληση της Γιούλης Αναστασοπούλου, και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

"Αφηγήσεις Πεσόντα" από τον Θανάση Πάνου

"Ο Επιτηρητής"

Δημιουργία του Θανάση Πάνου που απεικονίζει την πόλη του (και της συνδιαχειρίστριας του blog Σοφίας Κραββαρίτη), το Ξυλόκαστρο, δίνοντάς του μια ιδιαίτερη νότα

Το φορείο βγήκε από το ασθενοφόρο και με ταχύτητα οι νοσοκόμοι κατευθύνθηκαν στην αίθουσα των επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου.
-Ο επιτηρητής είναι, ψιθύρισε ο συνοδός αστυνομικός στον γιατρό, παλιό συμμαθητή του. Ο Γιατρός κοίταξε τον τραυματία στα μάτια.
–Ο Επιτηρητής! Μάλιστααα! Μάλιστααα!
Πολλοί πρώην μαθητές του, ενήλικοι πλέον δεν είχαν διόλου στη μνήμη τους τι μάθημα δίδασκε, μόνο ότι ήταν ο επιτηρητής, ο μισητός δεσμοφύλακας και καταπιεστής τους.

Μετά την νάρκωση της εγχείρησης άνοιξε τα μάτια και κοίταξε ζαλισμένος γύρω του.
-Μάλιστααα! Μάλιστααα! Όλα πήγαν καλά κύριε επιτηρητά! του ψιθύρισε ο γιατρός. Είμαι παλιός μαθητής σας. Ο Μπικάκης.
Έκλεισε πάλι τα μάτια του. Επιτηρητής! Χρόνια είχε να ακούσει να τον αποκαλούν έτσι. Και αυτό το «Μάλισταα! -Μάλιστααα!» του θύμισε τόσα πολλά… Από τις δικές του αναμνήσεις και από την πείρα του ήξερε πως ο νους των μαθητών ήταν πάντα στα καλαμπούρια, στα πειράγματα στις φάρσες και ήξερε πολύ καλά πόσο δύσκολο ήταν να συγκεντρωθούν. Για τον λόγο αυτό είχε γίνει ένας ανάλγητος δάσκαλος με αυστηρές αρχές όπως άλλωστε είχε μεγαλώσει και ο ίδιος. Μα αυτό που τον έκανε μπαμπούλα στα μάτια των μαθητών ήταν η εμμονή στην απόλυτη πειθαρχία και η αυστηρότητα της επιτήρησης του ακόμα και στα ολιγόλεπτα τεστ.
Είχε αποκτήσει μάλιστα όνομα με παρατσούκλι για αυτές του τις εμμονές, όχι μόνο στο σχολείο του αλλά και στα άλλα σχολεία.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Μπορείς" του Έρικ Σμυρναίου

Οι σοφίτες έχουν τη δική τους ιδιαίτερη μαγεία: Είναι θεματοφύλακες αναμνήσεων που αποκρυσταλλώθηκαν σε κεχριμπαρένιες φωτογραφίες, σκονισμένα δώρα και αντικείμενα που έχασαν τη χρησιμότητά τους. Καλύπτονται από πέπλα χρυσαφένιας σκόνης και αν κάποιος σταθεί ακίνητος και σιωπηλός, αν κλείσει τα μάτια του και τις αφουγκραστεί, θ' ακούσει τους ψιθύρους των αιώνων να πλέουν γύρω του, στον στάσιμο αέρα.

Είχα εισβάλλει λάθρα σ' εκείνο το έρημο νεοκλασικό. Ως φανατικός λάτρης των αστικών εξερευνήσεων, συνήθιζα να επισκέπτομαι τις ξεχασμένες γωνιές της πόλης, έρημα εργοστάσια, εγκαταλελειμμένα σπίτια, υπόγεια καταφύγια του μεσοπολέμου που κρύβονται κάτω από χορταριασμένα ναυπηγεία. Το συγκεκριμένο σπίτι, ένα διώροφο αρχοντικό που είχε χτίσει στις αρχές του περασμένου αιώνα  κάποιος έμπορος απ' την Πόλη, έστεκε ακόμα βλοσυρό και ρημαγμένο, ανάμεσα σε απρόσωπες πολυκατοικίες με στενά μπαλκόνια και άσχημα κάγκελα. Είχε κάτι το μυστηριακό: Λεκιασμένα πρόσωπα μικρών σάτυρων από ραγισμένο γύψο περιβάλλανε σφαλιχτά παράθυρα με σάπια παντζούρια. Περίτεχνα κάγκελα σκεπασμένα με κοράλλια σκουριάς στόλιζαν ένα μικρό μπαλκόνι. Η δύρριχτη οροφή του ήταν σκεπασμένη με χορταριασμένα κεραμίδια που μοιάζανε με δρακοφολίδες. Κάτω απ' το αμβλυγώνιο τρίγωνο της στέγης του, διαγραφόταν ένα στρογγυλό παράθυρο. Το τζάμι του παρέμενε ακέραιο, στολισμένο μ' ένα σπειροειδές σχέδιο από πράσινες κόκκινες και γαλάζιες πινελιές που το έκαναν να μοιάζει με μάτι μόνιμα ανοιχτό. 

Όταν οι Ποιητές Ονειρεύονται (Μενέλαος Λουντέμης)

Μενέλαος Λουντέμης

«Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους»

Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας. Μα μόλις φύγει, καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα.

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε, μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Κάν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Κάν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει.

"Παράκληση για φθινοπωρινή φυγή" από τον Χρήστο Σαχτούρη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Που πηγαίνετε όταν έρχεται το Φθινόπωρο;

Ξέρω, αλλά πάρτε με μαζί σας.

Βαρέθηκα εδώ, που η αντιαισθητικότητα κυριαρχεί.

Είμαι ελαφρύς, δε θα σας κουράσω.

"Η συγγνώμη" από την Ευγενία Κόρτσαρη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Είχα πάρει τη στροφή αριστερά για την Κλεισούρας, εκείνο το απόγευμα.  Ασυνήθιστη στην καθυστέρηση, με ουρά αυτοκινήτων στην οδό και περίμενα υπομονετικά, μήπως ξεπάρκαρε κάποιος κι έφευγε….

Η αναμονή όμως όλο και αυξανόταν, δίχως να έχω ορατότητα καθαρή μπροστά και από πίσω ακουγόταν συνεχώς κορναρίσματα.

Joker (2019, ελληνιστί «Τζόκερ» - περιμένατε κάτι άλλο;)

Βαθμολογία 4/5

Η ταινία της χρονιάς; Σίγουρα (άντε μαζί με τη νέα ταινία του Σκορτσέζε, «Ιρλανδός»).  Μία από τις καλύτερες και πιο πολυσυζητημένες ταινίες της δεκαετίας; Πιθανότατα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ταινία «Joker» του Todd Phillips (της τριλογίας Hangover, με τα χοντροκομμένα αστεία και την τεράστια εμπορική απήχηση), καταφέρνει να αναδείξει έναν ήρωα κόμικ με μία διαφορετική ματιά. Περίπου αυτό που προσπάθησαν να κάνουν σε μικρότερο βαθμό η ταινία «Μαύρος Πάνθηρας» και σε μεγαλύτερο βαθμό η ταινία «Logan».

Η ταινία διαδραματίζεται στην Γκόθαμ Σίτι, αρκετά πριν ο Arthur Fleck – Joker γνωρίσει τον Μπάτμαν και μετατραπεί σε –κακό- έτερόν του ήμισυ. Η περίοδος είναι ταραγμένη (κάτι σαν την Ελλάδα του 2010-2011, στον υπερθετικό βαθμό όμως). Με διαδηλώσεις, με τη βία και την ανέχεια να επικρατούν, τη διαφθορά να ρημάζει την πόλη και την απεργία των καθαριστών του δήμου να την έχει μετατρέψει σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο (όπως στην Ελλάδα τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο). Ο Fleck είναι ένας προβληματικός τύπος, με ψυχολογικά θέματα που εργάζεται ως κλόουν σε διάφορες εκδηλώσεις, αμείβεται πενιχρά και ζει με την γηραιά και άρρωστη μητέρα του που αποτελεί το μοναδικό του αποκούμπι. Μία σχέση που στην πορεία αποδεικνύεται καταστροφική και προβληματική. Παράλληλα ζει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να κάνει καριέρα ως stand up comedian.  Ουσιαστικά βλέπουμε τη μεταμόρφωση ενός απλά προβληματικού ατόμου σε έναν εμβληματικό «κακό», όπως τον είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα μέσα από τη συνύπαρξή του με τον Μπάτμαν.