Ταξίδια του Φακού - Άγγελος Χρυσάνθου

Ονομάζομαι Άγγελος Χρυσάνθου, και ζω στο Αίγιο Αχαΐας. Η φωτογραφία αποτελεί αγαπημένο χόμπι και ασχολούμαι με αυτήν από αρκετά νεαρή ηλικία. Ο λόγος που ξεκίνησα, ήταν απλός. Γνωρίζετε φυσικά το άσμα "η στιγμή που περνάει και χάνεται". Εγώ λοιπόν, ήθελα ν' αποτυπώσω τη στιγμή, πριν αυτή χαθεί.

Ξεκίνησα να φωτογραφίζω με μία MINOLTA, που ήταν η πρώτη μου μηχανή, και στη συνέχεια, απέκτησα την επόμενη, μία CANON. Είχα την τύχη να γνωρίσω τη φωτογραφία μέσω του ασπρόμαυρου φιλμ, το οποίο λάτρεψα και εμφάνιζα μόνος μου, μιας και το επόμενο κομμάτι της φωτογραφίας που αγάπησα, ήταν ο σκοτεινός θάλαμος.

 

 

Αν με ρωτήσετε γιατί αγαπώ περισσότερο το ασπρόμαυρο, θα πω πως, είναι πιο καθαρό. Η γνησιότητά του, δίνει άλλο κύρος στη φωτογραφία. Μου αρέσει η σοβαρότητα που πρεσβεύει και οι αυστηρές γραμμές του. Το ότι υπήρξε το πρώτο φιλμ, το κάνει να διακρίνεται και για την υπεροχή του. Αιώνια κλασικό και αγαπημένο.

Ήμουν ακόμα μαθητής όταν είχα νοικιάσει μια γκαρσονιέρα, κάνοντάς την τον προσωπικό μου χώρο, μέσα στον οποίο πρωταγωνιστούσε η εμφάνιση των φωτογραφιών. Νομίζω πως το συναίσθημα αυτό, μπορούν να το καταλάβουν μόνο όσοι έχουν νιώσει ακριβώς το ίδιο, βυθίζοντας ένα άσπρο χαρτί μέσα σε μια λεκάνη με υγρό και περιμένοντας μετά, να πάρει ζωή και να σχηματιστεί πάνω του, αυτό που το μάτι σου πρόλαβε να συλλάβει και η μηχανή σου ν' απαθανατίσει.

 

Οι μικρές ή και μεγάλες εξορμήσεις, είναι πάντα μια αγαπημένη απόδραση από την καθημερινότητα, μιας και μου δίνει την ευκαιρία ν' ανακαλύψω νέες εικόνες και να τις μοιραστώ με το φωτογραφικό φακό μου.

Όταν ένας αδελφικός μου φίλος, κάμερα-μαν με μύησε στη φωτογραφία, δεν μπορούσα τότε να ξέρω ότι το μικρόβιο που μου κόλλησε, δε θα έβγαινε ποτέ από μέσα μου. Ίσως και να την ανακάλυπτα στη συνέχεια, σίγουρα όμως του χρωστάω πολλά. Η φωτογραφία έγινε τρόπος ζωής για μένα και θα τον ευγνωμονώ πάντα.

 

Με ρωτάνε πολλοί για ποιο λόγο φωτογραφίζω και τί μου προσφέρει αυτή μου η ενασχόληση. Νομίζω, είναι πολλά μαζί. Γαλήνη, ευχαρίστηση που σου προκαλεί το αγαπημένο σου χόμπι, συντροφιά στις μοναχικές στιγμές, αλλά και η χαρά της δημιουργίας.

Μου αρέσει να φωτογραφίζω κυρίως τοπία, αλλά και σπίτια, και αυτό είναι κάτι που οφείλεται στο επάγγελμα του αρχιτέκτονα, το οποίο εξασκώ. Το παλαιό είναι κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα και πάντα με τραβάει περισσότερο. Είναι μια έλξη που με μαγνητίζει και θέλω να την κρατήσω ζωντανή στο πέρασμα του χρόνου.

 

Ήταν αρκετά χρόνια πριν, όταν μαζί με μερικούς φίλους, ερασιτέχνες και αυτοί, κάναμε μια έκθεση φωτογραφίας σε μία γιορτή που αφορούσε τα λουλούδια. Συγκινητική στιγμή, μιας και όταν εκθέτεις κάποιο έργο σου στο κοινό, δεν έχει τόσο σημασία ο τόπος και ο χρόνος, όσο το ίδιο το γεγονός.

Ξέρω πως και στο μέλλον, η φωτογραφία θ' αποτελεί πάντα μεγάλο μέρος της ζωής μου και της καρδιάς μου. Τα χρόνια περνούν και πολλές αγαπημένες στιγμές της ζωής μας, γίνονται αναμνήσεις. Η φωτογραφία, μας υπόσχεται πως όσο αυτή αποτυπώνει σημαντικά πράγματα της ζωής μας, τίποτα δε χάνεται. Όσο υπάρχουν ευτυχισμένα μάτια και χαρούμενα χαμόγελα σε μια φωτογραφία, ακόμα και κιτρινισμένη, τίποτα δεν περνά και μένει κοντά μας για πάντα.

Επιμέλεια Σοφία Κραββαρίτη