Όταν οι Ποιητές Ονειρεύονται (Μενέλαος Λουντέμης)

Μενέλαος Λουντέμης

«Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους»

Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας. Μα μόλις φύγει, καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα.

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε, μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Κάν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Κάν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει.

Κοίταξέ με προσεκτικά και θα καταλάβεις. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ… Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο. Ήταν τρελή; Ήταν άρρωστη; Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω.

Ένα πράγμα ξέρω: πως μ’ έκανε δυστυχισμένο. Εκείνοι που είναι για να γίνουν μεγάλοι όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο. Γιατί τώρα σ’ τα είπα όλα αυτά; Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω.

Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις, θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δεν σ’ τα δίνουν. Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς; 

**************

 Κραυγή στα Πέρατα

 

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς

Γιατί, σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,

θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά,

πως είν' ο χειμώνας, πως είν' ο θάνατος.

Μην αργείς.

Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,

κι απ' τους δρόμους που περνάς.

Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου

και σε καλούν.

Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.

Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.

Ολα ξέρουν τ' ονομά σου.

Μην αργείς.

Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ' το να'ρχεσαι.

Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.

Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.

Σαν κελάιδισμα, σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.

Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,

είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.

Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί

και κλέβουν.

Μην αργείς.

Μην αργείς. Γιατί ώσπου να' ρθεις,

θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.

Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι όλους τος γκρεμούς.

Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.

Γι' αυτό. Μην αργείς.

**************

Ερωτικό κάλεσμα

 

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά.

Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.

Τις πνίγουν οι νεροποντές.

Τις κυνηγούν οι βοριάδες.

Δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε ο άνεμος.

Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά.

Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.

Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί. Δεν είμαι ο άνεμος.

Έλα κοντά μου.

Δεν είμαι ούτε ο ωκεανός. Τους ωκεανούς τους δαμάζουν οι Τρίτωνες.

Τους ημερεύουν οι ζέφυροι.

Τους μαγεύουν οι σειρήνες.

Όχι. Δεν ειμ’ ωκεανός.

Έλα κοντά μου. Δεν είμαι ούτε λιμάνι.

Δε σου τάζω την απανεμιά.

Ούτε τις γλυκές ισημερίες, και τις αλκυονίδες ζεστασιές.

Δεν είμαι λιμάνι.

Εγώ... Δεν είμαι...

Παρά ένας κουρασμένος στρατολάτης.

 Ένας αποσταμένος περπατητής...

Που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς για ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων.

Και αν θέλεις...

Έλα να τ’ ακούσουμε μαζί. ...