Σκυτάλη του Τρόμου - Μιχάλης Μανωλιός

Μιχάλης Μανωλιός

Μιχάλη, σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" όπου βρίσκεσαι μετά από πρόσκληση - πρόκληση του Σταμάτη Λαδικού, και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

Είναι το «Σπίτι από φύλλα» του Mark Z. Danielewski. Δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο στο οποίο:

1. Η ίδια η μορφή του κειμένου, δηλαδή της κάθε μίας τυπωμένης λέξης, να είναι τόσο άρρηκτα συνυφασμένη με την ιστορία που αφηγείται.

2. Η ίδια η ιστορία να διαστρωματώνεται σε όχι δύο, ούτε τρία, αλλά τέσσερα, απολύτως διακριτά μεταξύ τους, επίπεδα αφήγησης, τα οποία δίνουν μια τόσο ισχυρή αίσθηση, όχι αληθοφάνειας, αλλά πραγματικότητας.

3. Τα Παραρτήματα να είναι τόσο πολλά, τόσο μεγάλα και συγχρόνως, στην πλειονότητά τους, τόσο ταιριαστά και υποστηρικτικά στο κυρίως κείμενο. Στη λογοτεχνία αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο.

4. Οι υποσημειώσεις να μην είναι λιγότερες από… 750(!) και να αποτελούν τόσο αναπόσπαστο μέρος της ίδιας της σάρκας του βιβλίου.

5. Η σελιδοποίηση να αποδεικνύει ξανά και ξανά, σε κάθε σελίδα ότι, ειδικά στη λογοτεχνία, δεν έχει σημασία μόνο τι θα πεις αλλά πώς θα το πεις και θα το παρουσιάσεις.

6. Η ιδέα να είναι τόσο απίστευτα απλή (ένα σπίτι που οι διαστάσεις του είναι μεγαλύτερες από μέσα απ’ ό,τι από έξω) και συγχρόνως τόσο υποβλητική, ατμοσφαιρική, κρύα και πάνω απ’ όλα, δοσμένη με τόσο μεγαλειώδη τρόπο.

         

   Χτυπήστε τον αγγλικό τίτλο του βιβλίου (House of Leaves) στο Google Images. Λευκές ή σχεδόν λευκές σελίδες. Γράμματα που πέφτουν. Ανάποδη γραφή. Υποσημειώσεις που κάνουν κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό τους και χάνονται στον ίδιο τον λαβύρινθο των μικρών παραθύρων ανάμεσα στο κείμενο. Παράγραφοι με αλλόκοτα σχήματα που ζωντανεύουν με τον πιο πειστικό τρόπο ένα από τα πιο παράδοξα σπίτια. Το θες αυτό το βιβλίο!

            Ξεκινάει υποδειγματικά, με απίστευτο συγγραφικό θράσος και δίνει ένα ξεκάθαρο όσο και σπάνιο στίγμα αυθεντικού μεγαλείου, σαν να σου λέει ο συγγραφέας, «κοίτα, γράφω κάτι μεγάλο, κάτι που θα αποτελεί ορόσημο και το ξέρω από τις πρώτες γραμμές». Σηκώνει πολλά καντάρια κότσια για να μπορείς να γράψεις έτσι.

            Και στη μέση των τεσσάρων διαστρωματώσεων πλοκής, μία βαθιά ανθρώπινη σχέση, που απογειώνει το βιβλίο κάνοντάς το να υπερβαίνει τα όρια του είδους του με τον καλύτερο τρόπο.

Επίσης... ποιος/α θα είναι ο/η επόμενος/η συγγραφέας που θα πάρει από το χέρι σου την... "σκυτάλη του τρόμου;"

Παραδίδω τη σκυτάλη στον Αντώνη Πάσχο.