"Ο δρομέας της ζωής" από τον Κωνσταντίνο Αναγνόπουλο

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Τρέχω, τρέχω μα προορισμό δεν έχω

και που θα φθάσω, αφού δεν ξέρω που πάω

μόνο να τρέχω ξέρω, τρέξε μου έλεγαν πάντα

τρέξε μπας και γλιτώσεις, μπας και σωθείς.

Και πότε θα σταματήσω

αφού δεν ξέρω που πηγαίνω

πάντα θα τρέχω, πάντα;

Δεν σταματάω, δεν πρέπει, απαγορεύεται

μου το 'πε η μαμα

πρέπει να τρέχουμε,να γλιτώσουμε, να σωθούμε.

Τρέχω, τρέχω και φεύγω μακριά απ' το θάνατο, μακριά απ' τον πόνο,

τον παρατάμε, δεν τον θέλουμε, τον εγκαταλείπουμε τον πόνο και το θάνατο.

Μπαμπά;Δεν έχω μπαμπά

κανένας φίλος μου δεν έχει μπαμπά

δεν ξέρω πως είναι οι μπαμπάδες.

Είχα κάποτε νομίζω, δεν θυμάμαι καλά,

τώρα δεν έχω, τον εγκαταλείψαμε κι αυτόν,

μαζί με τον πόνο και το θάνατο,

έτσι είπε η μαμά τουλάχιστον,

ξέρω μας λέει ψέματα συχνά, αλλά την ακούμε,

μήπως και μεις ξέρουμε την αλήθεια, δεν την ξέρουμε.

Για αυτό πάλι τρέχω, να φύγω μακριά,

που πας μου λένε μερικοί,

μην τρέχεις μου λένε κάποιοι ντόπιοι.

Μόνο αυτό ξέρω να κάνω όμως,

μια ζωή έτρεχα, έτρεχα μακριά,

έπρεπε να τρέχω μακριά απ΄τον πόνο και τον θάνατο.

Σαν τότε,λίγο το θυμάμαι,

αλλά μου το 'πε η μαμά.

Που τρέξαμε να γλιτώσουμε

όταν γκρεμίστηκε το σπίτι.

Δεν το θυμάμαι αλλά η μαμά μας είπε από σεισμό,

δεν νομίζω όμως, κάτι άλλο θα 'ταν.

Τρέξε μου λεγε, μόνο αυτό θυμάμαι.

Τρέξε.

Και σαν τότε στη θάλασσα,

που βούλιαζε η βάρκα μας,

πάλι τρέξε μου φώναζε η μαμά,

κι έτρεχα πάνω στη θάλασσα,

αργότερα μου 'μαθε πως τρέχω πάνω στη θάλασσα

σημαίνει κολυμπώ.

Και τώρα που μεγάλωσα,

έτσι μου 'πε η μαμά τουλάχιστον,

τρέχω στους δρόμους,

τρέχω στις πλατείες και στα πάρκα,

στο μετρό και στον ηλεκτρικό.

Από όλους όμως είμαι πιο κοντός,

ίσως δεν μεγάλωσα τόσο ακόμα.

Γιατί τα παιδιά της ηλικίας μου δεν τρέχουν κι αυτά;

Μόνο στο σχολείο τρέχουν, μόνο εκεί τα βλέπω,

στους δρόμους δεν τα βλέπω, έχουν σπίτια.

Τώρα πάλι η μαμά μου 'πε, θα πάμε αλλού,σε άλλη χώρα,

έχω πάει σε πολλές χώρες ως τώρα,

κι είμαι 4 χρονών, μεγάλος πια λέει η μαμά,

θα πετάξουμε μου είπε κι όταν της είπα δεν ξέρω τι είναι,

μου πε πως θα τρέξουμε στον αέρα σαν τα πουλιά.

Παλιά μου άρεσε να τρέχω,

έτρεχα και έφευγα μακριά από τον πόνο και τον θάνατο

τώρα όμως δεν ξέρω, φοβάμαι,

φοβάμαι ότι είναι πιο γρήγοροι από μένα,

όπου κι αν τρέξαμε αυτοί είναι εκεί,

όπου κι αν πήγαμε τους συναντήσαμε.

Ήταν όπου ήμουν, θα είναι και όπου πάω,

είμαι σίγουρος, το έχω δει, το ξέρω.

Όσο κι αν τρέξω.

Κι αν και λέω καμιά φορά να σταματήσω,

η φωνή της μαμάς με στοιχειώνει.

Τρέξε, τρέξε, πρέπει να τρέξεις,

αν δεν τρέξεις θα σε προλάβουν.

Ο πόνος κι ο θάνατος.

Δεν θέλω να με προλάβουν.

Τρέχω, λοιπόν, μια ζωή τρέχω, κι ας μην τερματίσω ποτέ.