Agatha and The Truth of Murder (2018, ελληνιστί «Άγκαθα: Η Εξιχνίαση ενός Φόνου»)

Βαθμολογία 1,5 / 5

Το γεγονός ότι το brand της Agatha Christie περνάει ακόμα και σήμερα (όχι απλά περνάει, αλλά είναι χρυσωρυχείο) φαίνεται από το γεγονός ότι κυκλοφορούν βιβλία, τηλεοπτικές σειρές και ταινίες βασισμένες στις δικές της ιστορίες ή στον δικό της τρόπο γραφής. Ακόμα μία τέτοια ταινία με πρωταγωνίστρια μάλιστα την ίδια τη συγγραφέα κυκλοφόρησε το 2018.

Η ταινία βασίζεται σε 2 πραγματικά γεγονότα, την εξαφάνιση της Agatha Christie το 1926 για 10 ολόκληρες ημέρες (χωρίς τελικά να δοθεί ποτέ κάποια εξήγηση) και τη δολοφονία της Florence Nightingale Shore και προσπαθεί να τα συνδυάσει «αναθέτοντας» στην εξαφανισμένη Agatha την εξιχνίαση της συγκεκριμένης δολοφονίας. Η Agatha βρίσκεται σε συγγραφικό και προσωπικό τέλμα αφού αφενός δεν της κατεβαίνουν ιδέες αφετέρου βρίσκεται στα χωρίσματα με τον σύζυγό της. Έτσι αποφασίζει να εξαφανιστεί και να βάλει τον εαυτό της στη διαδικασία να λύσει η ίδια το μυστήριο ενός φόνου.

Η ταινία θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον αλλά έχει μερικά πολύ σοβαρά μειονεκτήματα. Το βασικότερο είναι η βρετανική αγκύλωση που είναι εμφανής σε όλες τις πτυχές της ταινίας, όπως η σκηνοθεσία. Ανέμπνευση και εντελώς διεκπεραιωτική αφού φαίνεται ότι οι δημιυοργοί ήθελαν απλά να προσπαθήσουν να μείνουν πιστοί στις αρχές της μεγάλης Agatha. Το δεύτερο μειονέκτημα είναι οι παντελώς αδιάφορες ερμηνείες από μέτριους, τηλεοπτικούς ηθοποιούς. Ο μόνος που ξεχωρίζει κάπως είναι η επιθεωρητής Detective Inspector Dicks (Ralph Ineson) που αποτυπώνει το βρετανικό φλέγμα και χιούμορ. Το μυστήριο ξεδιπλώνεται πατώντας πάνω στην πεπατημένη της Agatha Christie αλλά με τρόπο που φαίνεται εντελώς επιτηδευμένος, σαν να ακολουθείται ένα εγχειρίδιο επίλυσης φόνων.

Συνοψίζοντας θα χρησιμοποιήσω μια φράση που διάβασα κάπου στο διαδίκτυο που έλεγε ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι οριακά ανεκτή ως τηλεταινία ακόμα και για τους φαν της Agatha…ακριβώς αυτό που αισθάνθηκα τελειώνοντας την ταινία.