αυτή η φωτιά, που μετέτρεψε σε στάχτη
καυτή,σε κάρβουνα -ακόμα αναμμένα - τις ζωές μας,θα τιθασσευτεί...
η άλλη η φωτιά, ξέρετε ποια,
αυτή του μ έ ν ο υ ς,που κατατρώει τα σωθικά μας, τις συνειδήσεις μας....ποιος πυροσβεστικός κρουνός,θα την καταστείλει?
......γιατί, θεριεύει,φουντώνει. .....
Πήγαμε σήμερα στη θάλασσα, με τα παιδιά,για να περάσουμε μια όμορφη, γεμάτη χαρά,μέρα. ...όπως τις προηγούμενες.....
Μα το μυαλό,όσο και να πάλευε να ξεκολλήσει. ....όση γαλήνη και αν πρόσφερε το τυρκουάζ του νερού, όση ηρεμία και αν χάριζε η απουσία του ανέμου, όσο και ο ρυθμικός παλμός του κυματισμού,να σιγοψιθύριζε τραγούδι παραπλανητικό....ως άλλη ομηρική Σειρήνα.....τίποτα δεν ήταν ικανό να κοιμίσει το μουδιασμένο μυαλό......Ούτε καν τα γέλια, τα πλατσουρίσματα των παιδιών μου......επέπλεα στα ρηχά και το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στα απέναντι αλμυρίκια....στους θάμνους.
Αυτά τα κουκουνάρια σαν πυρακτωμένες μπάλες εκσφενδονίστηκαν ως εδώ....κι έκαψαν την καρδιά μου,την ψυχή μου......
Βγαίνω από τη θάλασσα, το παίρνω απόφαση, κι ας διαμαρτύρονται τα παιδιά:-"μα,από τώρα? "
Ναι τώρα είναι η ώρα. ..να αντι-δράσω...δεν μπορεί να με επηρεάζει τόσο.
Αρχίζω και μαζεύω ασυναίσθητα βότσαλα. ..θα παίξω μ' αυτά όπως ένα μικρό παιδί, όπως προχθές που έγραψα έτσι για την πλάκα :"hello", πάνω στη βρεγμένη άμμο. ...(μέσα στο μυαλό μου,τότε, είχα σκεφτεί ότι το hello κρύβει περίτεχνα και μόνο με ένα γραμματάκι,το "ο", μια πιο μικρή λέξη :"h e l l (!),
Δεν το δέχομαι να ήταν τόσο προφητικός,ο συλλογισμός μου...αρνούμαι πεισματικά και προσπαθώ να καθυσηχάσω το είναι μου που ταρακουνιέται συθέμελα.... ό χ ι, η λέξη, η ακτανόμαστη,h e l l,αν της σβήσω το δεύτερο "l", και το κάνω:"p", θα έχω ως δια μαγείας, τη δύναμη της λέξης :"h e l p"!
Τη φωτιά που βλέπουμε με τα μάτια μας,τη σβήνει (?!)το νερό..... αυτό είναι πιο δυνατό.
Την άλλη που καίει ύπουλα, αόρατα, κάτω από τα άχυρα, κάτω από την άμμο, χωρίς καπνό, αυτή τη φωτιά του μένους, του δόλου,ποια δύναμη αναμετριέται στα ίσια μαζί της?
Καταγίνομαι να βρω απάντηση. .όση ώρα ταιριάζω τα βότσαλα. .....απορημένα τα παιδιά, πλησιάζουν (-πάει, αποτρελάθηκε,η μάνα,θα σκέφτονται, με το δίκιο τους).
-τι γράφεις? ,ρωτούν
-ένα μήνυμα,απαντώ,χωρίς να σηκώσω το βλέμμα, πως να τολμήσω άλλωστε, ντρέπομαι για το μέλλον που τους ετοιμάζουμε! Ντρέπομαι και εξοργίζομαι,γιατί ξέρω ότι αυτή η φωτιά - φάντασμα δεν καταπνίγεται.....κάπου αλλού θα φανερώσει πάλι. ....σαν τη Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι κόβεις, δύο εμφανίζονται.
Μα δεν το καταδέχομαι να' μαι με κεφάλι σκυφτό και απάντηση να μη βρίσκω.
Το επεξεργάζομαι και λέω: αυτή η πύρινη λαίλαπα στο πέρασμα της άφησε νεκρωμένες αισθήσεις...απελευθέρωσε όμως, και
ΕΝΕΡΓΕΙΑ
...πάντοτε,ότι καίγεται μετατρέπεται σε ενέργεια. ...θερμική....μαζί με τις στάχτες,τα κάρβουνα, τη μαυρίλα.
Ας γίνει Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α, το λοιπόν......και θα τη βαφτίσω, όχι ΕΥΘΥΝΗ ,γιατί και' γω η ίδια θα με "τρολάρω"και θα με κατονομάσω,τουλάχιστον, "γραφική"
Θα την ονομάσω :"ΕΝ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ"
ΝΑΙ, ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ,ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΛΙΩΝΩ ΣΑΝ ΤΟ ΚΕΡΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΜΕΝΟΥΣ.
ΜΑΥΡΟ ΣΗΜΕΡΑ,ΛΟΙΠΟΝ,ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ,ΝΑΙ,ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ?,ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ!
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΔΕΧΟΜΑΙ ΝΑ 'ΧΩ ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ!!!!!!ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ,ΞΑΝΑ ΜΕΣ'ΤΑ ΑΘΩΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ. ...
όση ώρα κάνω αυτούς τους ενδόμυχους συλλογισμούς,διαπιστώνω -με έκπληξη -ότι έχουν παρατήσει τις βουτιές και έχουν σκύψει να βοηθήσουν. .....κουβαλούν βότσαλα, κομματάκια ξύλου,χαράζουν πύρινες γλώσσες στην άμμο. .....
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ,ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΕΝΑΣ....ΕΠΕΙΤΑ ΣΚΥΒΟΥΝΕ ΔΥΟ......ΚΑΙ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ......ΤΡΕΙΣ.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ....ΜΟΝΗ,ΠΙΑ
ΕΠΕΤΑ, ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ......ΤΟ ΚΟΙΤΑΞΑΝ......ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥΣ ΦΑΚΟ.......ΤΟ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΑΝ.....ΜΑΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑΝ ΚΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΝ.
....ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ,ΜΟΝΟΙ.
STOP THE FIRE(-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ)
Ή ΚΑΙ:
STOP FIRE( ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ-ΤΗΕ-ΓΙΝΕΤΑΙ ΡΗΜΑ :ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΠΥΡΟΔΟΤΕΙΤΕ)
ΜΕΝΟΣ, ΔΟΛΕ , ΣΕ ΕΣΑΣ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ:
S T O P F I R E
24/7/2018
Σταυρούλα Πουλακάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου