"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Για εσένα...που έφυγες

Ήρθες, όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο...

Τα μόνα που αναζητούσες, λίγα χάδια, μια αγκαλιά και την προσοχή μου...

Στα έδωσα χωρίς να το σκεφτώ.

Πίστευα πως θα έφευγες αμέσως μετά...

Κι όμως, με κοίταξες μέσα στα μάτια και το βλέμμα σου έσταζε αγάπη και αφοσίωση...

Ο πάγος έλιωσε μέσα μου. Η καρδιά μου χτύπησε ξανά...

Από τότε ήξερα πως δε θα με προδώσεις ποτέ. Και είχα δίκιο...

Κάθε μέρα με περίμενες υπομονετικά να γυρίσω σπίτι...

Ερχόσουν να με ξυπνήσεις, όταν αργούσα...

"Το αστέρι της αγάπης" από την Μαίρη Κάντα

Η «Estrelladea», σύντομα θα γιόρταζε τα Χριστούγεννα και οι κάτοικοι της ετοιμαζόντουσαν γι αυτή την γιορτή. Οι κάτοικοι του βασιλείου ήταν πάντα πολύ χαμογελαστοί, αισιόδοξοι και καλόκαρδοι. Την περίοδο των Χριστουγέννων, ήταν περισσότερο χαρούμενοι, γιατί όλοι λάτρευαν την συγκεκριμένη γιορτή. Έτσι, σε όλα τα σπίτια υπήρχαν χριστουγεννιάτικα δέντρα και στη κορυφή αυτών υπήρχε ένα αστέρι.

Το βασίλειο ήταν ξεχωριστό από τα υπόλοιπα, καθώς η μόνη της πηγή φωτός ήταν τα αμέτρητα αστέρα στο ουρανό. Δεν υπήρχε ο ήλιος, αλλά αυτό δεν ανησυχούσε καθόλου τους κατοίκους της. Όσο έβλεπαν τον έναστρο ουρανό, τίποτα δεν μπορούσε να τους χαλάσει την διάθεση και συνέχιζαν τις ετοιμασίες τους για την μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου.

Η μικρή Αγάπη, η πριγκίπισσα της «Estrelladea» ήταν η μόνη που κάποιες φορές, ανησυχούσε για το τι θα συμβεί, αν πάψουν να υπάρχουν τα αστέρια. Φοβόταν πολύ το σκοτάδι. Δεν ήθελε όμως με τις αρνητικές σκέψεις να στεναχωρήσει τους γονείς της, καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Έτσι κάθε φορά που ανησυχούσε για το σκοτάδι, πλησίαζε στο τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στόλιζε το δωμάτιο της. Ανέβαινε σε μια καρέκλα και με προσεκτικές κινήσεις, άγγιζε το αστέρι στη κορυφή. «Ακόμα και αν όλα τα αστέρια του ουρανού, σβήσουν, εγώ θα έχω εσένα. Το δικό μου φωτεινό αστέρι» ψιθύριζε και χαμογελούσε αισιόδοξα.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Ο δικός μου χαμός

Σε σκέφτομαι απόψε. Μην ρωτάς γιατί και πως. Ίσως φταίει η βραδιά που σταλάζει νοσταλγία. Ακούω μουσική και χαζεύω τον ουρανό εκεί απέξω. Κι όμως εσύ νικάς και διαπερνάς το μυαλό μου. Θέλω να μιλήσω με τον εαυτό μου και όμως μιλάω μαζί σου. Ίσως γιατί κάποτε ήσουν κι εσύ κομμάτι του εαυτού μου. Ένα πυροτέχνημα που έσκασε στις άκρες των χειλιών μου και που έγινε η αιτία και η αφορμή των φιλιών μου. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Εξομολογήσεις

              

Σαν τι να απέμεινε άραγε?
Ένα ημερολόγιο με φύλλα που κιτρίνισε ο χρόνος......
Μια φωτογραφία....λιγάκι φαγωμένη στις γωνίες...
δεν μιλά....
μα σε κοιτά βαθιά στα μάτια...
κι ένα τριαντάφυλλο αποξηραμένο
ξεχασμένο σ' ένα ξύλινο κουτί....
μοσχοβολά σαν τα όνειρα της νιότης μας. 
Οι στίχοι που έγραφα κάποτε
ήταν για να σου πω και να σου δείξω την αγάπη μου...
Μα εσύ δεν έβλεπες...
δεν άκουγες....
δεν ένιωθες....
Όταν λευτερωμένη βάδισα στο απέραντο γαλάζιο
φώναξα δυνατά τη λέξη Σ' ΑΓΑΠΩ....
την πήρανε οι ανέμοι και τα κύματα
παντού την ταξιδέψανε
σαν τραγούδι
σαν όνειρο

σαν παραμύθι.

¨Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ήταν πολύ καιρό κλεισμένος μέσα στο σπίτι. Άνθρωπο δεν ήθελε να δει μπροστά του. Μάταια οι φίλοι του, του ζητούσαν επίμονα να τους ακολουθήσει σε κάποια έξοδό τους, μάταια και η σύντροφός του παρακαλούσε, ζητιάνευε μάλλον την προσοχή του. Δεν ήθελε τίποτα. Τους είχε βαρεθεί όλους. Ακόμα κι εκείνη. Αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη, ήταν να περπατήσει στους δρόμους της ψυχής του. Μόνος του. Κάτι τον καλούσε, κάτι έπρεπε ν' ανακαλύψει. Δεν γνώριζε τι, εκείνο που ήξερε όμως, ήταν πως βρισκόταν κάπου εκεί και τον περίμενε.
Τον έλεγαν Ντάστιν και αγαπούσε την ζωγραφική. Ο Νταλί ήταν ο αγαπημένος του ζωγράφος. Θα του άρεσε πολύ να ζωγραφίζει και αυτός και λυπόταν που οι ικανότητές του δεν ήταν αρκετές ούτε για να τραβήξει μια ίσια γραμμή με χάρακα. Σκεφτόταν τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, να αισθανθεί καλύτερα, να του γεμίσει τα κενά, να του δώσει ένα νόημα ύπαρξης. Το μάτι του έπεσε στη βιβλιοθήκη και τα βιβλία της Τζόαν.
"Ας μου πει κάποιος τι διάολο καταλαβαίνει που χαραμίζει τόσες ώρες διαβάζοντας. Και κυρίως ας μου πει κάποιος τι στο καλό σκεφτόμουν όταν την άφηνα να τα κουβαλάει όλα εδώ" σκέφτηκε έχοντας ακόμα καρφωμένο το βλέμμα του πάνω τους.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"The manipulating bitch" του Νίκου Βιτωλιώτη

Όλοι μας έχουμε πάει θέατρο, ειδικά οι γυναίκες, που είναι οι πλέον φανατικές θεατρόφιλες. Θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε, πώς αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε το θέατρο στα χρόνια μετά τον Μεσαίωνα, όπου απλώς δεν υπήρχε σαν ενεργό είδος και τι ήταν το ελισαβετιανό θέατρο, το είδος που υπηρέτησε ένας από τους μεγαλύτερους δραματουργούς όλων των εποχών, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Πάμε λοιπόν, ξεκινώντας με μια σύντομη επισκόπηση του πνευματικού περιβάλλοντος της εποχής, για να καταλήξουμε με ένα πασίγνωστο θεατρικό έργο, του οποίου οι περισσότεροι, έχουμε παρακολουθήσει μιαν εκδοχή ή διασκευή.

Η Ευρώπη λοιπόν, από τα τέλη του 15ου αιώνα, βρέθηκε σε μια δίνη γεγονότων, που επέφεραν συνολική αναστάτωση και ριζικές αλλαγές, τόσο στο γενικότερο πολιτικό πλαίσιο, όσο και στην απλή καθημερινότητα: ο κόσμος, όπως τον αντιλαμβάνονταν μέχρι τότε οι άνθρωποι είχε αλλάξει. Οι ανακαλύψεις νέων κόσμων και κυρίως η προτεσταντική μεταρρύθμιση και οι επιστημονική πρόοδος από τα μέσα του 16ου αιώνα, οδήγησαν σε πολλαπλούς δυνητικούς τρόπους αναπαράστασης της πραγματικότητας. Το «κοσμοείδωλο», μπορούσε πλέον να εκφραστεί, εκτός από την έως τότε κυρίαρχη καθολική εκκλησία και από το λουθηρανισμό, αλλά και από τον επιστημονικό εμπειρισμό του Γαλιλαίου και από τον ρασιοναλισμό του Ντεκάρτ. Επιπλέον, είχε διαμορφωθεί ένας ακόμα ισχυρός πόλος, αυτός της λογοτεχνίας, που διεκδικούσε το δικό του μερίδιο στους τρόπους αναπαράστασης της πραγματικότητας, κυρίως μέσα από το μυθιστόρημα και τη δραματουργία, είδη που γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη. Στο θέατρο, το οποίο είχε ανθήσει κατά την κλασική αρχαιότητα, εμφανίζονται νέες τάσεις, που ξεπερνούν τα είδη  του λόγιου και του λαϊκού θεάτρου.

"΄Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Σαν τότε

Όταν ήμασταν παιδιά και φοβόμασταν τα τέρατα στην ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι, οι γονείς μας έλεγαν ότι τα τέρατα βρίσκονται μέσα στο μυαλό μας. Και αυτό μας καθησύχαζε... Αθώα πλάσματα...

6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής

Ο διαγωνισμός που τείνει να γίνει θεσμός επιστρέφει δριμύτερος και ανανεωμένος για 6η συνεχή χρονιά με αφορμή τα γενέθλια του blog μας. Η περσινή καινοτομία των επιτροπών θα διατηρηθεί και φέτος αφού κατά γενική διασφάλισε έναν σημαντικό βαθμό αντικειμενικότητας (όσο αυτό είναι δυνατό βέβαια αφού μιλάμε για λογοτεχνία). Παρόλα αυτά, επειδή μας αρέσει να βελτιωνόμαστε και να πειραματιζόμαστε, φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε ακόμα μία αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο θα προκύψει η τελική κατάταξη. Αυτό θα γίνει με έναν συνδυασμό των βαθμολογιών της κριτικής επιτροπής και των ψήφων των αναγνωστών μας. Συγκεκριμένα, οι κριτικές επιτροπές των πεζών και των ποιημάτων θα καταλήξουν στις 10 καλύτερες (κατά τη γνώμη των κριτών πάντα) συμμετοχές στις 2 κατηγορίες (τα κείμενα θα διαβιβαστούν ανώνυμα στα μέλη των επιτροπών). Οι συνολικά 20 συμμετοχές θα ανακοινωθούν (με τυχαία σειρά φυσικά) και θα μπουν στην κρίση των αναγνωστών για να αποφασίσουν αυτοί τελικά ποιοι θα είναι οι 3 νικητές σε κάθε κατηγορία, οι οποίοι θα κερδίσουν τα δώρα του διαγωνισμού μας.

Συνοπτικά οι όροι του 6ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής είναι οι παρακάτω:

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Φεύγω

Φεύγω από την αγάπη για να μην φύγει εκείνη πρώτη. Κι είμαι χορτάτη από αναμνήσεις που μάζεψα προσεκτικά σαν προσάναμμα για να βάλω στις απουσίες της ζωής μου φωτιά! Φεύγω από τον έρωτα και τις καψούρες για να προλάβω να ξεπλύνω το πρόσωπο μου και την ψυχή μου από την βρωμιά που με γέμισαν τα απωθημένα της καθεμιάς και του καθενός. Φεύγω από εμένα για να μην βλέπω ότι με κάνει να θυμάμαι ακόμα εσένα. Σιγά την ζωή που ζούμε βρε φίλε. 

6 χρόνια koalakia...6 χρόνια δημιουργίας

Ακόμα μία χρονιά πέρασε και φορτώθηκε στις πλάτες του blog μας. Ήταν 18 Απριλίου 2012 όταν κάναμε την πρώτη μας ανάρτηση που ήταν μια κριτική για την ταινία Shelter (δείτε εδώ!!!). Έκτοτε ξεκίνησε ένα ταξίδι που φέτος συμπληρώνει 6 χρόνια. Το blog άλλαξε και αλλάζει διαρκώς...προστίθενται νέες στήλες, νέοι συνεργάτες, παλαιότεροι αποχωρούν, το ύφος μεταβάλλεται από κινηματογραφικό σε μουσικό, σε λογοτεχνικό, σε αθλητικό...ανάλογα με τις διαθέσεις, την επικαιρότητα, τους συνεργάτες που αρθρογραφούν. Άλλωστε ποτέ δεν θελήσαμε να περιοριστούμε ή να αυτοπροσδιοριστούμε γιατί πολύ απλά αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι ότι δίνουμε βήμα σε οποιοδήποτε επιθυμεί να καταθέσει τις απόψεις του, τις σκέψεις του, την ψυχή του. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Εξομολογήσεις

                        

Σ’ αγάπησα σαν άνεμος αλήτης.
σαν γαλάζιο απέραντο και σαν πουλί θαλασσινό

δρόμος ας γινότανε η θάλασσα

να έλθω να σε βρω.

Νύχτες ολόκληρες για σένα την αγάπη μου τραγούδησα

μ’ ένα βιολί και μ’ ένα δάκρυ δίπλα στο μουράγιο.

Πάρε κύμα το τραγούδι

στο όνειρό μου να το πας

μα υποσχέσου μου το δάκρυ

φυλαχτό και μυστικό σου να κρατάς.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ήθελα ένα τέλος και μου έδωσες αρχή... Ζήτησα θάνατο και μου έδωσες πνοή... Πήρες από τα χέρια μου το μαχαίρι και μου έδεσες την πληγή... Έδιωξες την κραυγή και κάλεσες την φωνή... Διψούσα και μου έδειξες την πηγή...
Ένα δάκρυ προσπάθησε να ξεφύγει, όμως αιχμαλωτίστηκε στον ιστό των χειλιών σου... Κι όταν άρχισε να νυχτώνει δεν φοβήθηκα, με συντρόφευε το φως από την λάμψη των ματιών σου...
Μια ζέστη ένιωσα στα βάθη του εαυτού μου και πίστεψα πως ήταν ψέμα, η ευτυχία δεν χωρούσε πια στον νου μου...

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Συνδικαλισμός στη ζούγκλα" από τον Γεράσιμο Μοσχόπουλο

Βρισκόμαστε σε μια ζούγκλα. «Σαν αυτή της σύγχρονης κοινωνίας;», θα αναρωτηθούν κάποιοι. Όχι, ακόμη χειρότερα! «Μα γίνεται χειρότερα από τους ανθρώπους;», θα αντιτείνουν οι πιο δύσπιστοι! Σε κάθε περίπτωση, οι ήρωες αυτού του διηγήματος έζησαν σε μια άλλη εποχή. Ίσως σε κάποια προηγούμενη μετεμψύχωσή τους. Η σχέση τους με τη σημερινή εποχή δε μπορεί παρά να είναι μόνο συμβολική. «Α, εντάξει, τότε το δεχόμαστε», οπότε συμφωνούν ακόμη και οι πιο παραδοσιακοί. Ευχαριστώ, που μου επιτρέπετε να συνεχίσω την αφήγηση. Που ήμουνα; Μα φυσικά στη ζούγκλα! Αν κάνουμε ησυχία, θα ακούσουμε τα παράπονα ορισμένων ζώων. Μα κάντε, τέλος πάντων! Κάνατε; Συγγνώμη, δε σας άκουσα.

Κάποια ζώα έχουν μαζευτεί σ’ ένα ξέφωτο και πρώτο μιλάει το ελάφι, ο Μπάμπης:

«Τι θα γίνει πια με τα λιοντάρια και όλα τα αρπακτικά; Καθ’ όλη την περίοδο του έτους ζω ένα σπαρακτικό άγχος για τη ζωή μου! Μιλώ εξ’ ονόματος όλων των ελαφιών!».

Τη σκυτάλη του λόγου παίρνει ο κάστορας, ο Τάκης:

«Το ίδιο ισχύει και για το δικό μου είδος. Πολλές φορές ένα φράγμα ή μία γέφυρα αργεί να τελειώσει ή μένει στη μέση, εξαιτίας των γκρίζων λύκων! Τα φράγματά μας, αποτελούν μια σημαντική λύση απέναντι στις πλημμύρες των βιοτόπων!».

Στην παρέα μπαίνει και η χελώνα, που ονομάζεται Κώστας:

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Βραδιά Ποτού (Μέρος Ε')

Συνέβη σε μια μικρή πόλη της Νότιας Αμερικής... Στα χωράφια με τα καλαμπόκια, όπου συνήθως έχουν σκιάχτρα σταυρωμένα πάνω σε ξύλα με κολοκύθες αντί για κεφάλια..Ήταν Χάλλογουιν του έτους 1785. Ένας άντρας με κοντό μαύρο μαλλί, μαύρα μάτια και ένα τεράστιο ζωγραφιστό χαμόγελο που έφτανε ως τα μάτια του, κάτι σαν του Pennywise απο το νέο IT , καθόταν μέσα σε μια λιμνούλα αίματος και περιποιούταν ένα πτώμα το οποίο είχε μόλις σκοτώσει..

Φόραγε ένα πουκάμισο με ένα μαύρο σακάκι, τα μανίκια του ήταν μακριά και μέσα σε αυτά βρίσκονταν μικρά άχυρα. Φόραγε ένα μακρύ παντελόνι και μαύρα παπούτσια , το είχε γεμίσει ολόκληρο με βαμβάκι και άχυρα. Δίπλα του υπήρχε η μάσκα του, μια τεράστια αδειανή κολοκύθα. Στα χέρια του φορούσε γάντια ανοιχτά μα είχε αντικαταστήσει τα δάχτυλα με κοφτερές λεπίδες, έμοιαζε με τον Φρέντι Κρούγκερ. Είχε κόψει το κεφάλι του θύματος του και τώρα προχωρούσε στο να του βγάζει τα μάτια και την γλώσσα . Τα αντικαθιστούσε με αναμμένα κεριά ενώ τραγουδούσε « Έδωσα στην αγάπη μου ένα κεράσι το οποίο δεν είχε πέτρα

Έδωσα στην αγάπη μου ένα κοτόπουλο το οποίο δεν είχε κόκκαλο

Έδωσα στην αγάπη μου ένα δαχτυλίδι το οποίο δεν είχε τέλος

Έδωσα στην αγάπη μου ένα μωρό το οποίο δεν έκλαιγε..»

Μόλις τελείωσε την φριχτή δουλειά του προχώρησε και έβαλε πάλι την κολοκύθα στο κεφάλι του. Προχώρησε και σύντομα είδε τα υποψήφια θύματα του. Μια πόρνη και τον πελάτη της που μιλούσαν και ετοιμάζονταν να πηδηχτούν στα χωράφια. Η κοπέλα τα είχε βγάλει όλα εκτός των παπουτσιών της όταν ξαφνικά τον είδαν και τρομαγμένοι προσπάθησαν να τρέξουν μακριά του. Ενώ ούρλιαζαν και προσεύχονταν στον Θεό να τους σώσει ακούγονταν μόνο οι μπερδεμένες, άναρθρες κραυγές που έβγαζε μέσα απο την κολοκύθα και το χαμόγελο που είχε χαράξει..Λένε οτι ο άντρας πνίγηκε στο αίμα του και πως η γυναίκα κατέληξε με κεριά σε όλο της το κορμί, το οποίο ήταν κομμένο και είχαν αφαιρεθεί οι ρώγες.

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Βραδιά Ποτού (Μέρος Δ')

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας ιερέας.. Ένας ιερέας που ήταν γνωστός για την δουλειά του σε διάφορα παιδικά θέατρα  του δήμου αλλά υπήρχε η πεποίθηση οτι είχε βιάσει αρκετά απο τα παιδιά.. Οπότε είχε απολυθεί απο τα θέατρα  αυτά και τις παραστάσεις  αλλά οι περισσότεροι απο τους υπαλλήλους δεν πίστευαν ότι ένας τόσο καλός ιερέας θα έκανε κακό σε παιδιά... Η αλήθεια είναι οτι το έκανε και πολλές φορές μάλιστα χρησιμοποιούσε και άλλους δασκάλους ή αστυνομικούς για να καλύπτει τις βρωμοδουλειές του δίνοντας τους ως αντάλλαγμα παιδιά για να βιάζουν...

Ήταν λοιπόν Μεγάλο Σάββατο ,βράδυ, ξημέρωνε Κυριακή του Πάσχα.Πολλά εκ των παιδιών που τον είχαν κάποτε σαν δάσκαλο είχαν πάει μαζί με την δασκάλα τους για να του παρουσιάσουν την νέα τους παράσταση, μια θεατρική μεταφορά της προδοσίας του Ιούδα και των Παθών του Χριστού. Ένα παιδί το οποίο έκανε τον Χριστό καθόταν τώρα και περίμενε καθώς ένα παιδί το οποίο έκανε τον Καϊάφα ερχόταν κοντά του και τον ρώταγε « Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού ;» και το παιδί απαντούσε « Εσύ το είπες...» Η παράσταση θα συνεχιζόταν αλλά ο ιερέας τους σταμάτησε λέγοντας « Για όνομα του Θεού σταματήστε το !! Έχω ακούσει γάτες που ουρλιάζουν καλύτερα απο οτι παίζουν οι μισοί σου ηθοποιοί !!!» απευθυνόμενος στην δασκάλα των παιδιών. « Μα πάτερ μου, αυτός δεν είναι τρόπος να μιλάτε σε παιδιά, ειδικά εφόσον τα μισά απο αυτά ήταν πρώην μαθητές σας !!!» ξεκίνησε να λέει η δασκάλα μα τελικά ο ιερέας ανταποκρίθηκε « Τότε θα έπρεπε να ξέρουν να παίζουν καλύτερα τον ρόλο των αγίων προσώπων της Ορθοδοξίας μας απο αυτόν τον τρόπο... Καλό Πάσχα... Και τώρα φύγετε... Πρέπει να προσευχηθώ...»είπε και κρατώντας ένα κομποσχοίνι μπήκε στο σπίτι του για να προσευχηθεί.

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Βραδιά Ποτού (Μέρος Γ΄)

« Κοιτάξτε όπως όλες ξέρουμε πάρα πολύ καλά στο παιχνίδι του κυνηγιού πρέπει να είσαι πιο γρήγορος και φυσικά πιο έξυπνος απο το θήραμα σου... Αλλιώς οι ρόλοι μπορεί να αλλάξουν ανα πάσα στιγμή.. Έχω μια ιστορία που θα αποδείξει τα λεγόμενα μου και θα σας την πω τώρα...

Μια φορά και έναν καιρό.. Κάπου στο Σάλεμ το 1934 μια κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά, όμορφο πρόσωπο, μεγάλο στήθος και μαύρα μάτια πάλευε εναντίον ενός βρικόλακα. Η οικογένεια της είχε μακριά ιστορία και αντιμετώπιζε τους βρικόλακες απο τις σκοτεινές δίκες των μαγισσών του Σάλεμ που σημάδευσαν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Φόραγε μια μπλούζα κόκκινη, ένα παντελόνι μακρύ καφέ και μποτάκια γαλάζια. Πάλευε εναντίον του βρικόλακα κρατώντας ένα παλούκι στα χέρια της ξύλινο. Το πουκάμισο του άντρα ήταν λευκό και είχε μαύρες τιράντες, φόραγε ένα γαλάζιο παντελόνι, είχε ένα άσχημο τρομακτικό πρόσωπο σαν του Νοσφεράτου, απο την ταινία τρόμου του 1922, τα χέρια του ήταν γκρίζα και μεγάλα, τα νύχια του κοφτερά και τρομακτικά σαν ξυράφια.

Τα δόντια του πλάσματος ήταν μεγάλα, κοφτερά και κίτρινα, ματωμένα και σε κάθε κίνηση του στόματος του όλο και περισσότερο αίμα έτρεχε. Τα πόδια του ήταν γυμνά και τα νύχια του το ίδιο ματωμένα και κοφτερά. Την είχε ρίξει κάτω και προσπαθούσε να την εκτελέσει. «Μην με παρεξηγήσεις, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει όλη αυτή η προσοχή που μου δίνεις... Ειλικρινά την λατρεύω !!» φώναξε ρίχνοντας τον απο πάνω της με μια κλωτσιά και μια ξαφνική κίνηση. Το βαμπίρ έπεσε πίσω και την κοίταξε ουρλιάζοντας ενώ εκείνη πηδούσε πάνω του και τον κάρφωνε στην καρδιά με το παλούκι . « Απλά.. Έχω μια πολύ δυνατή προκατάληψη για τα πράγματα που δαγκώνουν...» είπε και πήρε τον δρόμο για το σπίτι της. Το αστείο ήταν ότι είχε προσπαθήσει να κλείσει ραντεβού με αυτόν τον βρικόλακα που της επιτέθηκε και παραλίγο να την σκοτώσει..

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Βραδιά Ποτού (Μέρος Β')

Τα μεσάνυχτα της 4^ης  Μαρτίου  τα παιδιά αυτά εμφανίστηκαν για μια τρίτη και τελευταία νύχτα στο σπίτι της κυρίας Ολίβιας. Ήταν δύο , είχαν εμφανιστεί τα μεσάνυχτα της 2^ης  Μαρτίου , τα μεσάνυχτα της 3^ης και τελικά οδηγηθήκαμε στην 4^η Μαρτίου.Της χτύπησαν την πόρτα και ζήτησαν άσυλο, το κρύο έξω απο το σπίτι ήταν τσουχτερό και τα παιδιά κρύωναν. Ζητούσαν βοήθεια απο την γυναίκα. Η κοπέλα προσπάθησε να τα διώξει λέγοντας ότι ήξερε ποια είναι τα παιδιά και το τι έκαναν.

Ξέρετε τι λένε για τα παιδιά με τα μαύρα μάτια έτσι ;;; Οτι είναι σπόροι Δαιμόνων, τέρατα που απλά χρησιμοποιούν τα σώματα μικρών παιδιών , ηλικίας 6 έως 16 χρονών, για να καταφέρνουν να εισβάλλουν στα σπίτια διαφόρων ανθρώπων και να τους σκοτώνουν... Αλλά υπάρχει ένα θέμα, πρέπει να τους αφήσεις με την θέληση σου να μπουν μέσα. Άμα ήταν μόνο παιδιά θα τους άφηνες αλλά τα μαύρα μάτια τους τρομοκρατούν πολλούς ανθρώπους υπερβολικά πολλές φορές...

Ο άντρας της Ολίβιας βλέποντας πόσο είχε αναστατωθεί η γυναίκα του πήγε κοντά της. Την ακούμπησε απαλά στον ώμο προσπαθώντας να μην την τρομάξει... « Ολίβια ;» την ρώτησε και η κοπέλα χωρίς να το θέλει άφησε μια μικρή στριγκιά ... « Συγγνώμη...» τον κοίταξε εκείνη... « Μην ανησυχείς...» την κοίταξε εκείνος και ακολούθησε το βλέμμα της που είχε καρφωθεί έξω απο την πόρτα... Τα παιδιά με τα μαύρα μάτια έμοιαζαν με κανονικά παιδιά 8 χρονών,φόραγαν μπλούζες μακρυμάνικες με κουκούλα άσπρες με ρίγες, μπλε τζην παντελόνια και το αγόρι φόραγε αθλητικά. Το κορίτσι φόραγε παπούτσια μπαλαρίνας. « Πάλι αυτά τα παιδιά είναι εδώ ;;; Καταντάει θεότρελο αυτό πια !!! Τι σκοπεύουν ;;; Να μας οδηγήσουν στην παράνοια ;;;» ρώτησε ο άντρας μα βλέποντας πόσο τρομαγμένη έμοιαζε η σύζυγος του την αγκάλιασε και την φίλησε...

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Βραδιά Ποτού (Μέρος Α')

“ Καλημέρες και καλησπέρες αγαπητές και αγαπητοί αναγνώστες των περιπετειών μου. Ελπίζω να σας έλειψα τόσο όσο μου λείψατε και εσείς !!! Αγαπημένα μου παιδιά, επειδή όπως σας πληροφόρησε ο λογοτεχνικός πατέρας μου το πρόγραμμα μας είναι πολύ βαρύ και δεν έχουμε πολύ χρόνο θα πρέπει να περιμένετε λίγο για να μάθετε την συνέχεια και εν τέλει τον επίλογο της περιπέτειας μου στον Όζ καθώς και της περιπέτειας μου εκείνη την εποχή..

Επειδή όμως όπως σας είπα μου λείψατε και δεν το βρίσκω σωστό να σας αφήσω άλλη μια Κυριακή χωρίς τις ιστορίες μου έπεισα τον πατέρα μου να με αφήσει να αφηγηθώ εγώ σήμερα μερικές απο τις ιστορίες που άκουσα αυτά τα 25 χρόνια που ζω στην Γη.. ” Και τώρα, αφεθείτε στα καλά χέρια της γλυκιάς σας της Αλίνας Ντράγκονιντ όπου θα σας κρατήσει συντροφιά με ορισμένες ιστορίες τρόμου και ανατριχίλας !!!