"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ήθελα ένα τέλος και μου έδωσες αρχή... Ζήτησα θάνατο και μου έδωσες πνοή... Πήρες από τα χέρια μου το μαχαίρι και μου έδεσες την πληγή... Έδιωξες την κραυγή και κάλεσες την φωνή... Διψούσα και μου έδειξες την πηγή...
Ένα δάκρυ προσπάθησε να ξεφύγει, όμως αιχμαλωτίστηκε στον ιστό των χειλιών σου... Κι όταν άρχισε να νυχτώνει δεν φοβήθηκα, με συντρόφευε το φως από την λάμψη των ματιών σου...
Μια ζέστη ένιωσα στα βάθη του εαυτού μου και πίστεψα πως ήταν ψέμα, η ευτυχία δεν χωρούσε πια στον νου μου... Τα δυο σου χέρια με κράτησαν σφιχτά και από τα χείλη σου βγήκαν λόγια τρυφερά... ύμνοι αγάπης ξεχασμένοι, όρκοι από χρόνια παγωμένοι...
Αφέθηκα στου έρωτα την λατρεία τοποθετώντας την καρδιά στης αγάπης τον βωμό θυσία...
Κι όταν της ανάγκης ένιωσα το δυστυχισμένο χάδι, γύρεψα την αγάπη σου να με ταξιδέψει πάλι...
Μεθυσμένη από τον έρωτά σου δεν είδα την παγίδα... Μόνο όταν στάθηκα στα πόδια μου είδα ότι πατούσα πάλι πάνω σε συντρίμμια...
Νικημένη από της μοίρας τα γραμμένα φεύγοντας μακριά ούρλιαξα...
... Όχι πάλι... Όχι όλο το μίσος σου σε μένα!!!

©Σοφία Κραββαρίτη