"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

“Έχεις πεθάνει για μένα”

Σταύρος Κιουτσούκης

Ένατη Διάσταση

“Μάτια πράσινα, χαλκοπράσινα,

έχω συνέχεια

μια υπόνοια....

Πράσινα...καταπράσινα

Ότι μου δέσαν

Τα κορδόνια!”

Οι στίχοι αυτοί από το “Μινοράκι της Σαπίλας”, το ποιμενικό μαδριγάλι που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα δύο μέρη του ζόμπι κόμικ-αστυνομικού έπους του Σταύρου Κιουτσούκη, “Έχεις πεθάνει για μένα”, περιγράφει τη σουρεαλιστική υπόθεση του, από την οπτική του ζόμπι!!! Έχουμε και οι Έλληνες, το δικό μας κόμικ που μπορεί να ανταγωνιστεί το “Walking Dead” στον κινηματογράφο κάτι που και ο ίδιος ο δημιουργός το σκέφτηκε αφού έντυσε τις παρουσιάσεις του έργου με τρομερές φωτογραφίες από το νεκροταφείο των Βογομίλων στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Μια κωμωδία με ζόμπι (zombedy) ή απλώς ένα παιχνίδι του καλλιτέχνη που πειραματίζεται με τις δυνατότητες που δίνουν στη δημιουργική φαντασία όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την κουλτούρα των ζόμπι, απέθαντοι, νεκροταφεία, γραφεία τελετών, και τόσα άλλα που εβαλε στο τεράστιο φάκελο με τις δημιουργίες του.

Η υπόθεση κάθε άλλο παρά απλή, αν και εξωφρενική, όπως ταιριάζει σε ένα κόμικ εξάλλου. Η αποκάλυψη των ζόμπι που αναγγέλεται με μια τηλεοπτική εκπομπή με καλεσμένους ειδικούς, φόρος τιμής στα “Μέρες, Νύχτες, Αυγές (και τόσα άλλα) των Ζωντανών Νεκρών”. Να μια επίπτωση που μόνο ο Κιουτσούκης σκέφτηκε, η οικονομική πανωλεθρία του κλάδου των νεκροθαπτών και ιδιοκτητών γραφείων τελετών. Ποιός θα νοιαστεί να θάψει τους νεκρούς του όταν θα αναστηθούν αμέσως μετά το θάνατό τους; Οι συνέταιροι του συνοικιακού γραφείου τελετών “Τα Μπατζανάκια” (“....Εσείς απλώς πεθάντε”) συλλαμβάνουν τη μεγαλοφυή ιδέα να “... ξεθάβουμε νεκρούς και θα τους δένουμε τα κορδόνια μεταξύ τους....έπειτα θα τους θάβουμε ξανά....θα τους είναι αδύνατο να περπατήσουν και θα πέφτουν”. Γίνονται έτσι οι φύλακες-άγγελοι των πεθαμενατζήδων. Και με αγνούς και μεγαλόψυχους στόχους ξεκινάει η ΜΑ(φία) των ΚΟ(ρδονιών), ο προστάτης άγιος του κλάδου, και οι ήρωες Τέϊλορ Μουν και Κλιφ μαζί με την Χρυσή, την γραμματέα τους ξεκινούν να σώσουν τον κόσμο.

Όμως η πλεονεξία κατακλύζει τον Τέϊλορ Μουν που ονειρεύεται να αδειάσει τα χρηματοκιβώτια των συναδέλφων του και ο Κλιφ που μένει πιστός στον ιερό αγώνα που ανέλαβαν όταν ξέσπασε η κρίση, χάνει και το κορίτσι από τον πρώην συνέταιρο του. Την σκηνή της λογομαχίας του πρώτου μέρους όπου κορυφώνεται το δράμα κλείνει με τον τίτλο του έργου “Έχεις πεθάνει για μένα, Κλιφ” που του εξακοντίζει ο Τέϊλορ για να αναδειχθεί και η τραγική ειρωνεία της απειλής, αφού και κανείς πλέον δεν πεθαίνει και ο Κλιφ θα είναι αυτός που θα μείνει όρθιος (και ολόκληρος) όταν το δράμα θα φθάσει στη λύση του στο δεύτερο μέρος “Το..... “αντάρτικο” των νεκροταφείων”.

             Και καθώς πάντα υπάρχει πίσω από κάθε καλή υπόθεση μια γυναίκα, η κατάσκοπος της αγάπης, Χρυσή σώζει από την πρόωρη αποκάλυψη τους δράστες του σαμποτάζ της ΜΑΦ.ΚΟ. για  να προδώσει τη διπλή ζωή της το μικροτσίπ παρακολούθησης που της έβαλε ο Τέϊλορ για να αποκαλύψει ότι η Χρυσή είναι και ερωμένη του Κλιφ. Πιστοί στο όραμα της σωτηρίας του κλάδου ο Κλιφ και οι συνεργοί του άλλαζαν τους δύσκολους κόμπους στα παπούτσια των νεκρών με “προσκοπική καντηλίτσα” (πόση έρευνα έκανε ο δημιουργός!!!). Και έτσι τα ζόμπι πλέον περπατούν για να φτάσουν και τον Τέϊλορ σε μια σκηνή που θυμίζει το τέλος του “Reanimator” (βασισμένο στο ομώνυμο συγκλονιστικό διήγημα του Howard Phillips Lovecraft) όπου τα πτώματα του εργαστηρίου κατασπαράζουν τον δαιμόνιο γιατρό Hebert West. Ως ντοκυμαντέρ για εγκλήματα, η ιστορία κλείνει με την κατάληξη του βίου των πρωταγωνιστών, αφήνοντας και μια υπόσχεση για συνέχεια αφού κανείς δεν ξέρει που είναι θαμμένος ο απέθαντος Τέϊλορ Μουν που κατάχωσε σε άγνωστη τοποθεσία η κρατική μυστική υπηρεσία Ερμπολάριο.

                Στο οπισθόφυλο του κόμικ ο Κιουτσούκης αναρωτιέται αν “Είναι οι ζωντανοί νεκροί ή τα αστειάκια του που κάνουν τη ραχοκοκαλιά σου να ανατριχιάζει;”.  Πιστεύω πως  παρά το εξωφρενικό σενάριο (έτσι κι' αλλιώς μια αποκάλυψη ζόμπι δεν είναι επαρκώς εξωφρενική;) κάποιος μπορεί να νοιώσει ανατριχίλα ακόμη και “ακούγοντας” τους χαώδεις διαλόγους (όπως μας φαίνονται οι διάλογοι στα κορεάτικα θρίλερ, όπως ο “Επισκέπτης”), ενώ ο δημιουργός διαλέγει τα χρώματα του με σχολαστική ψυχολογική επιμέλεια ώστε να θυμίζουν όλα γη (καφέ, πράσινα, πορτοκαλί, κίτρινα) κατά συνέπεια να θυμίζουν χώμα, νεκροταφείο, φέρετρα και άλλα τέτοια. Οι σκηνές με τα ζόμπι είναι σχεδιασμένες με διαφημιστική σκόπευση, σαν λογότυπα (κάθε ζόμπι θα μπορούσε να είναι και σήμα), απλά, ξεκάθαρα, χρωματισμένα ώστε να θυμίζουν σάπιο και σιχαμερό. Μαζί με τις λέξεις που λειτουργούν σαν σκίτσα δεν υπολείπεται από ένα σοβαρό (τι είναι εξάλλου σοβαρό;) κόμικ με θέμα τα ζόμπι. Έτσι κι' αλλιώς ελάχιστα τέτοια έχουμε, όπως το σκοτεινό “Ρίγη” (ήδη στο 9ο τεύχος του) που συγκεντρώνει κοντά του εξαιρετικούς δημιουργούς.

                  Τέλος, αν και ο υπεύθυνος της έκδοσης Πάνος Κρητικός το σημείωσε στο (Κάτι σαν) ΕΙΣΑΓΩΓΗ, εγώ θεώρησα πως πρέπει να τελειώσω με αυτό τη δική μου παρουσίαση: μέσα στο έργο υπάρχει και το διαπερνά η αύρα του συνεργάτη του Σταύρου Κιουτσούκη, του Γιώργου Τσούκη (που “υπηρέτησε” τους Μεγάλους Παλαιούς με το υπέροχο “Ο Μικρός Κθούλου”). Εγώ, προφανώς και μέτριος γνώστης της τέχνης του κόμικ (αλλά δεινότερος της λογοτεχνίας), δεν μπορώ να αναγνωρίσω και ίσως και να διαφωνώ για όσα βρήκε ο Κρητικός, δηλαδή “τους “αυτοσχεδιαστικούς πειραματισμούς, την απουσία ντεκουπάζ, τους σουρεαλιστικούς διαλόγους, την άναρχη διαδοχή σκηνών και την αυστηρά οριοθετημένη σκηνοθεσία”. Πιστεύω πως το σουρεαλιστικό θέμα της “Αποκάλυψης των Ζόμπι” δεν θα μπορέσει ούτε να το διανοηθεί η (κάθε) Τέχνη όταν (και αν φυσικά) συμβεί στην πραγματικότητα. Και καθώς “χρημάτων πάντων, μέτρον άνθρωπος” μπορεί οι νεκροθάφτες να αντιμετωπίσουν πράγματι πρόβλημα και κάποια τρελή ιδέα να αντιμετωπίσει το ζόφο και κάπου, εκεί κοντά στον ήρωα να υπάρχει μια γυναίκα και τελικά όλα τα έργα με ζόμπι να είναι ........χρήσιμα εγχειρίδια επιβίωσης. Σίγουρα όμως, καλύτερα να γελάμε με τον Θάνατο (και τις φάσεις του). Και ο συμπολίτης μου (Θεσσαλονικιός) Σταύρος Κιουτσούκης μας κάνει να γελάσουμε......ανατριχιάζοντας.

Θεσσαλονίκη, 11/2/2019

Γιάννης Μπαχάς, εκπαιδευτικός

The Reanimator: www.hellaszombies.blogspot.com