Ποίηση από την Έλενα Λιάτου

Η θύμηση σου

Τριγυρίζει η θύμηση σου,

μες της σκέψης τα δρομάκια.

Ψάχνει να βρει αναμνήσεις,

που κρυφτήκαν στα σοκάκια.

Έχεις όμορφες στιγμές,

απ’ το χρόνο φυλαγμένες.

Έχεις μέρες λαμπερές

με άπλετο φως λουσμένες.

Στα στενά της θύμησης σου,

θα βρεις και μέρες ξεχασμένες.

Τις σκέπασε για πάντα η θλίψη,

είναι με καημό ντυμένες.

Στο ταξίδι της ζωής,

πάλεψες να επιβιώσεις!

Ζωντανός να παραμείνεις,

απ’ της μοίρας τα νύχια να γλιτώσεις.

Μες της σκέψης τα δρομάκια,

Η θύμηση σου τριγυρνάει.

Γλυκό κρασί της λησμονιάς,

πίνει απόψε και μεθάει.

ΦΟΒΟΣ

Είναι στιγμές που φοβάσαι,

σε σκέψεις βυθίζεσαι λυπάσαι.

Απεγνωσμένα ψάχνεις μία ηλιαχτίδα,

να ρίξει φως μες τη ζωή σου, λίγη ελπίδα.

Σαν παιδί μικρό, κυνηγημένο,

μες του βοριά τη δύνη,

ψάχνεις μιά ζεστή αγκαλιά,

καταφύγιο στην ύπαρξη σου να γίνει.

Μη φοβάσαι! Ο φόβος σου

σε μικραίνει! Σε συρρικνώνει!

Σε υπόγεια υγρά και σκοτεινά,

Κάτω απ’ τη γη σε χώνει.

Βρες τη δύναμη να πετάξεις

πέρα απ’ τον ορίζοντα μακριά.

Κάστρα στο μυαλό σου να φτιάξεις

Κι ας μην βγουν ποτέ αληθινά.

Το φόβο σου διώξε,

να θεριέψεις, να γιγαντωθείς.

Να βρεις τον εαυτό σου πάλι

να καταφέρεις να αναστηθείς.

Μη φοβάσαι! Δεν είσαι τόσο μικρός.

Τεράστιος μοιάζεις αν το θελήσεις.

Δύναμη απ’ την ψυχή αν αντλήσεις,

θα γίνεις απ’ το φόβο σου πιο δυνατός.

ΕΛΕΝΑ ΛΙΑΤΟΥ