I Zombie: Και η “ζωή” αποκτάει νόημα
Παρουσίαση των πρώτων δύο περιόδων
της σειράς “I Zombie”
Όσοι από
τους αναγνώστες της Στήλης είναι θιασώτες της “κουλτούρας των Ζόμπι” θα
εκτιμήσουν την παρουσίαση μιας τηλεοπτικής σειράς που ήρθε να την ανανεώσει και
να την φρεσκάρει. Οι “εθισμένοι” στα ζόμπι ψάχνουμε και αποκτούμε νέες ταινίες,
βιβλία και κόμικ, αφίσες, και αγαλματάκια αλλά και επισκεπτόμαστε φεστιβάλ και
εκδηλώσεις ή και αναζητούμε τις μοναδικές ευκαιρίες να συμμετάσχουμε ως
κοσμπάρσοι σε ταινίες, όπως η ανοιχτή πρόσκληση που κάποιοι εκμεταλλευτήκαμε
για να “ζήσουμε” ως ζόμπι στο ελληνικό “Κακό 2: Η Εποχή των Ηρώων” στα
γυρίσματα της στην Πάτρα. Η αναζήτηση μας όμως συνεχίζεται και σε ένα δεύτερο
επίπεδο. Ψάχνουμε για τις φρέσκιες σεναριακές ιδέες που ανανεώνουν το είδος,
για τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο σενάριο, τη σκηνοθεσία, τους χαρακτήρες
και γιορτάζουμε, έστω και αν ο ενθουσιασμός μας κρατάει καμμιά φορά λίγο, όταν
κάποια ταινία μας δείχνει το κόσμο από την πλευρά των ζόμπι, όπως το “Ζεστά
Κορμιά” (“Warm Bodies”) ή τις ταινίες που μπολιάζουν με ζόμπι τα μεγάλα
έργα της λογοτεχνίας όπως το εξαιρετικό “Περηφάνεια και Προκατάληψη και
Ζόμπι”. Συνήθως γυρίζουμε στις κλασικές ταινίες και αναζητούμε τα στοιχεία
που τις κάνουν τέτοιες στις νέες σειρές που αναφέρονται με σεβασμό σε αυτές,
όπως το μεγαλειώδες “Walking Dead”
μεταφορά του κόμικ των Ρόμπερτ Κίρκμαν (σενάριο) και Τόνι Μουρ (σχέδιο).
Και ενώ συμφωνείτε πως όταν μιλάς για ζόμπι μπορείς να συζητήσεις για τα πάντα,
θυμώνετε, παραδεχθείτε το, όταν το επεισόδιο δεν έχει μεγάλους αριθμούς ζόμπι,
όταν δεν είναι αρκετά σάπια, όταν το επεισόδιο επικεντρώνεται στις ανθρώπινες
σχέσεις και τα πάθη και βάζει στο περιθώριο τους πραγματικούς ήρωεες, τους
νεκροζώντανους. Σας ενοχλεί η επιλογή της παραγωγής να χρησιμοποιήσει ψηφιακά
ζόμπι αντί σωστά μακιγιαρισμένους ηθοποιούς. Συγκλονιστικό μεν το “I Legend” και ενδιαφέρον το
“War Z”
και τόσα άλλα, μας ενοχλούν όμως οι εκπτώσεις στα μεροκάματα των κομπάρσων.
Πιστεύω
όμως πως βρήκαμε μια σειρά που ήρθε να μας πείσει πως οι αλλαγές μπορεί να
είναι ενδιαφέρουσες και να κατακλύσει με χρώμα τον μουντό κόσμο των ζόμπι. Με
κέντρο της σειράς τα ίδια τα ζόμπι, που δεν χάνουν την ανθρώπινη τους υπόσταση
αλλά δίνουν έναν άνισο αγώνα σε πολλά επίπεδα για να την διατηρήσουν. Παλεύουν
για να μην αφεθούν στα κανιβαλικά τους ένστικτα, αγωνίζονται να κρυφτούν από
τους συνανθρώπους τους και από τις καταδιώκουσες υπηρεσίες, μάχονται ενάντια σε
οικονομικά συμφέροντα αλλά αντιπαλεύουν ανθρώπινα πάθη, την απληστία, τη
ζήλεια, το φθόνο και τόσα άλλα. Ή πρωταγωνίστρια και οι φίλοι της, που δίνουν
μαζί αυτές τις μάχες, είναι μια κοινωνία “επικούρειων” φίλων, ένας πολεμικός
“Κήπος” που κρατιέται χέρι-χέρι και αναμετράται με το φόβο της αποκάλυψης, το
έγκλημα και τα συμφέροντα.
Μία μάχη
με το έγκλημα σε κάθε επεισόδιο δίνει νόημα στη ζωή της ηρωϊδας-ζόμπι την ίδια
ώρα που ο Μεγάλος Πόλεμος με την ανθρώπινη απληστία μαίνεται με γεωμετρικά
αυξούμενα θύματα, υπό την απειλή του ξεσπάσματος μιας “Αποκάλυψης των Ζόμπι” σε
έναν αγχώδη αγώνα με τον χρόνο. Η μικρή διάρκεια των επεισοδίων, περίπου 40
λεπτά, ανανεώνει το ενδιαφέρον και ξανατοποθετεί στη σειρά όλες τις μάχες της
ηρωϊδας ζόμπι: με το καθημερινό εέγκλημα, με την αγωνία της αποκάλυψης, με τον
Νόμο και τις διωκτικές αρχές, με τις πολυεθνικές και την ανθρώπινη απληστία, με
την απληστία, με τα συναισθήματα που κατακλύζουν την ανθρώπινη ακόμη φύση αυτού
του νέου είδους που ζει ανάμεσα μας, στο Σηάτλ.
Η Λιβ
Μουρ (Ρόουζ Μακ Άϊβερ), μια ανταγωνιστική και πολλά υποσχόμενη ασκούμενη
ιατρός, αφήνει την χειρουργική για να μπει στη σκιά του δημόσιου νεκροτομείου
μακριά από τα βλέματα της οικογένειας, των φίλων και των συναδέλφων της μετά
από ένα πάρτυ στη λίμνη όπου ένας μολυσμένος καλεσμένος τη γρατζουνάει και τη
μεταβάλλει σε μια απέθαντη με έντονη πείνα για ανθρώπινο μυαλό. Οι αλλαγές που
συμβαίνουν πάνω της και μέσα της και η ανάγκη να κορέσει την πείνα της με
μυαλά, την απομακρύνουν από την οικογένεια της, τους φίλους, την καριέρα, τον
τρόπο ζωής της αλλά και τον έρωτα της, τον Ταγματάρχη Λίλιχουάϊτ, για
έξι χρόνια. Η σκιαγραφία των χαρακτήρων των ανθρώπων που νοιάζονται για την Λιβ
ξεδιπλώνεται στα πρώτα επεισόδια και είναι ικανοποιητική χωρίς να πλατειάζει. Η
Λιβ, όμορφη, αισθησιακή και εκφραστική, παρά τα έντονα χρώματα της σειράς, ζει
μια μουντή, άχρωμη και άχαρη μοναχική ζωή κοντά στα πτώματα των αγνώστων που
ανατέμνει υπό την επίβλεψη του προϊσταμένου της Ραβί Τσακραμπάρτι που
ανακαλύπτει τυχαία το μυστικό της για να ξεκινήσει ο ..... “Κήπος των Φίλων”. Ο
νέος αστυνόμος του Εγκληματολοιγικού που βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση από
την Υπηρεσία του, Κλάϊβ Μπάμπινο, ζητάει απαντήσεις στις υποθέσεις που
του αναθέτουν, στις ιατροδικαστικές αναφορές και βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο
στο πρόσωπο της βοηθού Λίβ και στα οράματα που ισχυρίζεται πως έχει και τον
βοηθούν να λύσει τις υποθέσεις του.
Τα
οράματα όμως της Λίβ τη βοηθούν να λύσει και τα δικά της υπαρξιακά προβλήματα
που προέρχονται από την ένοχη κατανάλωση των εγκεφάλων των νεκρών που έρχονται
στο τραπέζι του ιατροδικαστή. Η συμμετοχή της στην επίλυση των υποθέσεων του
Μπάμποινο, δίνει νόημα στην άχρωμη ζωή της, της χαρίζει αυτοπεποίθηση και
μεταμορφώνει τη σχέση της με τους φίλους της. Οι εγκέφαλοι όμως που
καταναλώνονται σε διάφορες δελεαστικές μορφές, ως μιλκσέϊκ, χάμπουργκερ, σούσι
και τόσα άλλα, που ομολογώ πως περιμένω να δω, έχουν και άλλες παρενέργειες που
δίνουν το περιεχόμενο σε κάθε επεισόδιο και την πρόκληση να ξεδιπλώσει τις
υποκριτικές της ικανότητες η πρωταγωνίστρια καθώς η κατανάλωση του μυαλού
μεταφέρει και τα στοιχεία της προσωπικότητας του ιδιοκτήτη του και η Λιβ
γίνεται στρίπερ, προπονητής μικρών παιδιών, ψυχωτική μυθομανής κολλημένη με
τους ένστολους, επιστήμονας και τόσες άλλες προσωπικότητες όσα και τα
επεισόδια.
Η πρώτη
μάχη της Λιβ, με την απαξίωση του νοήματος της ζωής της λόγω του ζομπισμού,
έχει κερδηθεί, αυτή απέκτησε νόημα μέσα από τη βοήθεια που προσφέρει στην
καταπολέμηση του εγκλήματος. Όμως το μακελειό στη λίμνη δεν είχε μόνο θύμα τη
Λιβ αλλά και πολλούς άλλους που ζουν, ζωντανοί-νεκροί, στο Σηάτλ με μια ακόρεστη
πείνα για μυαλά που δεν μπορούν να καλύψουν τόσο καλά και δημιουργικά όπως η
ιατροδικαστής. Σε κάποιες από τις ταινίες με ζόμπι, δίνεται στο θεατή μια
ευλογοφανής αιτία για το ξέσπασμα της συμφοράς. Στα “Ζόμπι δεν είναι
χορτοφάγα” (“The Return of The Living Dead”)
είναι η έκλυση κάποιων ραδιενεργών υλικών από στρατιωτικά εργαστήρια και στη zombedy το
“Ξύσιμο των Νέκρων” (“The Shawn of the Dead”)
ένας μετεωρίτης που μπήκε στην ατμόσφαιρα. Αν και η σειρά “Walking Dead” δεν αποκάλυψε ποτέ
την αρχική αιτία εντούτοις μας έκανε φανατικούς πιστούς της, πιστεύω πως είναι
απαραίτητη αλλά και εξαιρετικά χρήσιμη η αιτιολόγηση καθώς νοηματοδοτεί όλο το
έργο. Στη σειρά μας υπεύθυνο για το ξέσπασμα είναι ένα μείγμα από ένα
ενεργειακό ποτό και ενός νοθευμένου ναρκωτικού. Έχουμε λοιπόν τους δύο
πραγματικά κακούς της σειράς, την Πολυεθνική Max Rager και το ποτό της (με ταυρίνη) και τα
ναρκωτικά, το Utopium. Συμφωνούμε
απόλυτα και στεκόμαστε δίπλα στη Λιβ και τους φίλους της στον αγώνα της
εναντίον τους. Οι πολυεθνικές όμως διοικούνται από ανθρώπους και τα ναρκωτικά
σπρώχνονται από διακινητές. Έτσι μπαίνουν στη σειρά ο νάρκισσος, αλαζόνας Βαν
Ντε Κλαρκ και η κόρη του, ιδιοκτήτης της Max και το φιλόδοξο ζόμπι, ο Μπλεϊν
που εκπροσωπεί την ανθρώπινη απληστία, όχι όμως χωρίς ελαφρυντικά.
Η δράση του
Μπλεϊν που δημιουργεί ένα υποδειγματικό κύκλωμα διακίνησης της απαραίτητης
τροφής των ζόμπι-συμπολιτών του, μπλέκει άθελα του και τον πρώην αρραβωνιαστικό
της Λιβ, τον Ταγματάρχη που ως σταυροφόρος καταφέρνει πλήγμα στην σκοτεινή
επιχείρηση με ένα βαρύ τίμημα που όμως τον φέρνει ξανά κοντά στη Λιβ. Η ομάδα
της Λιβ ενισχύεται με την δικηγόρο φίλη της και η μάχη πλέον με το έγκλημα
γίνεται σε δύο επίπεδα: στην καθημερινή καταδίωξη του εγκλήματος με τη βοήθεια
των οραμάτων της Λιβ στη σύλληψη των εγκληματιών και στην τριπλή σύγκρουση με
την Πολυεθνική που προστατεύει το ζομπογόνο προϊόν της εξοντώνοντας όλους τους
πιθανούς κινδύνους χρησιμοποιώντας κάθε μέσον, με το Οργανωμένο Έγκλημα που δεν
θέλει κανέναν να μπαίνει στις δουλειές του, στο εμπόριο των ναρκωτικών και
κυρίως έναν παλιό εξομώτη υπάλληλο της, όπως είναι ο τρίτος (συμπαθής) κακός
του πολέμου αυτού, ο Μπλέϊν που η νέα του άτρωτη και απέθαντη κατάσταση τον
γεμίζει αυτοπεποίθηση και αλαζονεία.
Η μεγάλη
όμως μάχη της Λιβ γίνεται στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων καθώς οι ανάγκες
της, οι περιορισμοί της νέας της φύσης και το πυκνό πλέγμα των σχέσεων μέσα
στην ομάδα της, τα μυστικά που γκρεμίζουν κόσμους ολόκληρους, μπορούν να νικηθούν μόνο με την ειλικρίνεια.
Στο τέλος του δεύτερου κύκλου, οι εξομολογήσεις επιστρατεύουν, με βαρύ κόστος
στην προσωπική του ζωή, τον ντεντέκτιβ Μπάμπινο και η ομάδα καταφέρνει ένα βαρύ
πλήγμα στην πολυεθνική, όμως έχουν ακόμη να γίνουν τόσο πολλά για να μην
ξεσπάσει η Αποκάλυψη του κόσμου από το Σηάτλ. Η σειρά διαβάζεται σε πολλά
επίπεδα και ένας πίνακας σαν αυτόν που ενημερώνει η φίλη της Λιβ για το
οργανωμένο έγκλημα είναι απαραίτητος στον τηλεθεατή εκτός αν θέλει να χαρεί
απλώς τα έντονα ζωηρά χρώματα, τις μετρημένες σκηνές μακελειού, ζόμπι
μακιγιαρισμένα και όχι ψηφιακά, και σκηνές νεκροτομείου (που έχουν και αυτές
τους δικούς τους φαν). Υπάρχουν όμως όλα αυτά και ίσως μπουν και άλλα στοιχεία
στις τρεις ακόμη σεζόν που ακολουθούν (η πέμπτη και τελευταία στις αρχές του
2019). Αγάπη και έρωτας, αλλά και ανυπόκριτη μοντέρνα συζήτηση για σεξ, ζήλεια,
αλλαζονεία, πλεονεξία, βίτσια, πολυεθνικές, εμπόριο ναρκωτικών, μπράβοι και
προστασία, διαφθορά στην Αστυνομία, κακοποίηση παιδιών και τυρρανικοί γονείς
και πάνω από όλα η Φιλία. Ελάχιστα θέματα δεν μπορείς να θίξεις στο πλαίσιο
μιας ταινίας ή σειράς με ζόμπι. Εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο. Εσείς;
Αναζητήστε
τη σειρά στο Netflix,
κατεβάστε την από το διαδίκτυο ή αγοράστε την, αποκτήστε την και
προβληματιστείτε: Εάν εμείς μετατρεπόμασταν σε ζόμπι, πως θα τη βγάζαμε και πως
θα αποκτούσε νόημα η ζωή μας;
Γιάννης Μπαχάς
Θεσσαλονίκη, 22/12/2018
Περισσότερα για την “Κουλτούρα των
Ζόμπι” στο ιστολόγιο μου “The Reanimator”: www.hellaszombies.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου