"Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν" του Κώστα Δρουγαλά

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Το βιβλίο του Κώστα Δρουγαλά «Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν» είναι μια ωδή στην ανθρωπιά. Χαρακτήρες απλοί, καθημερινοί, με δουλειές συνηθισμένες, που γίνονται ήρωες της ζωής μέσα από την ματιά του συγγραφέα.

Ο Αυγουστής είναι αστυνομικός, ένας άλλος Ρομπέν των φτωχών και κατατρεγμένων. Η ευαισθησία είναι το κύριο χαρακτηριστικό του και παρά τα όσα τον βασανίζουν, είναι ο "από μηχανής Θεός" που θα εμφανιστεί δίπλα σου την στιγμή που τον έχεις ανάγκη.

Ο Βασίλης και ο Πέτρος είναι δύο αδέρφια που ζουν στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα τους. Ένα σπίτι, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο πρώτος δουλεύει σ' ένα καφέ. Ο δεύτερος είναι άνεργος από επιλογή. Ένας οραματιστής με μια ιδιαίτερη αποστολή. Να δίνει δύναμη και κουράγιο στους άστεγους της πόλης του με την κιθάρα του και τα τραγούδια του Μπομπ Ντύλαν. Συντροφιά του τις δικές του μοναχικές ώρες, η "παρουσία" του ινδάλματός του και οι συζητήσεις τους μέσα στο δωμάτιό του.

Η μητέρα των δύο αντρών, η Θεώνη, ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, την λογική και την παράνοια. Διέξοδός της, οι φανταστικές ιστορίες του γιου της Βασίλη τα βράδια πριν κοιμηθεί και μόνος της φίλος, το ημερολόγιό της, ο προσωπικός της εξομολογητής που μαρτυρά έναν χαρακτήρα ιδιαίτερο. Παραιτημένη από την ζωή, με την διαύγεια όμως του ανθρώπου που περιμένει στην στάση το λεωφορείο για τη λήθη.

Η Αδριανή, τελειόφοιτη της νομικής, χάνεται μέσα στο μανάβικο του πατέρα της, αλλά και στον σκληρό του κόσμο. Ο πατέρας της είναι ο Σωτήρης, ένας σύγχρονος Μινώταυρος που κατασπαράζει όποιον χαθεί μέσα στον λαβύρινθό του. Πλάι τους οι άστεγοι. Κομμάτι της ίδιας της ζωής των ηρώων, από την άλλη όψη του νομίσματος.

Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν, είναι ο κόσμος της κρίσης αλλά και της ελπίδας. Η σοφία του δρόμου, αλλά και το απαλό χάδι της ανθρωπιάς. Είναι επίσης η έκτη αίσθηση του ανθρώπου που φεύγει από την ζωή, αλλά και η ευαισθησία μιας καλλιτεχνικής ψυχής. Ο φόβος των κρυφά ερωτευμένων και οι παγωμένες νύχτες που κάνουν τη ζωή των άστεγων ακόμα πιο δύσκολη.

Μια γλυκιά μελωδία, ένα πάρτυ κάτω από το φως των αστεριών, μια αγάπη που γεννιέται σ΄ένα υπόγειο γεμάτο με φανταστικούς χαρακτήρες, το ανάστημα που ορθώνεται απέναντι στη βία μετά από χρόνια φόβου και σιωπής, ιστορίες φαντασίας, θάνατος, ζωή, όλα μαζί συνθέτουν μια μεγάλη μπαλάντα. Ένα τραγούδι-βάλσαμο για την ζωή που υποφέρει. Είναι το τραγούδι που έχει προορισμό να ξεσηκώσει τους ανθρώπους που ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο. Ένα τραγούδι ζωής για την ίδια την ζωή. Αυτό είναι το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν, μια ιδεολογική κληρονομιά την οποία ο Πέτρος πιστεύει όσο τίποτα, παρασύροντας με την πίστη του τον αδερφό του, αλλά και τον αναγνώστη.

Ένα βιβλίο ανθρώπινο που παρουσιάζει την ζωή όπως ακριβώς είναι. Ο συγγραφέας σε τοποθετεί κατευθείαν στην ψυχή του ήρωα και σε παρασύρει με τον δυνατό του λόγο. Η γραφή του γλαφυρή, αλλά και καταιγιστική σε πολλά σημεία, σε προβληματίζει, σε θυμώνει, σε συγκινεί. Το ημερολόγιο της Θεώνης, μοιάζει ν’ ανήκει σ’ έναν άλλο κόσμο, στον οποίο ο συγγραφέας μάς μεταφέρει με απαράμιλλες μεταφορές. Πρόκειται για έναν κόσμο όπου γνώση και λήθη συμπορεύονται και προβληματίζουν. Ο Κώστας Δρουγαλάς χρησιμοποιεί εξίσου περίτεχνα τον τρόμο και την φαντασία, μιας και είναι οι κόσμοι που χρησιμοποιούν ο Βασίλης και η Αδριανή αντίστοιχα για να ξεφύγουν από την ζοφερή πραγματικότητα που πλακώνει την ψυχή τους με τους προσωπικούς τους δαίμονες να δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό γύρω τους.

Ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει ένα μυθιστόρημα για την ζωή πίσω από τις λάμψεις, εκεί που οι σκιές στήνουν την δική τους γιορτή. Δεν κρύβεται πίσω από λέξεις, δεν ωραιοποιεί, ταυτόχρονα όμως δεν απελπίζει. Μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, ώσπου να τελειώσει ολόκληρη η διήγησή του για ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας και την ζωή που εκτυλίσσεται στην πόλη μας, στην πόλη σας. Ακολουθήστε τον Κώστα Δρουγαλά σε αυτό το μελωδικό βιβλίο και αν κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του, σας συντροφεύει μια γλυκιά μπαλάντα, αυτή θα είναι σίγουρα «Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν»

            Αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Θεώνης:

            «Τα ήσυχα βράδια με τους περιπάτους επίσης δε σημαίνουν τίποτα. Είναι ακριβώς η ίδια αίσθηση που έχω για τα όνειρά μου: κρατιούνται καχεκτικά και κουρελιασμένα από το κατάρτι της ζωής μου, μόνο και μόνο για να εξομολογηθούν στο τέλος πόσο πολύ της μοιάζουν και ήρεμη να συνεχίσω να παραιτούμαι σε κάθε μου βήμα, με την εναγώνια ντροπή του ανθρώπου που εκ των προτέρων γνώριζε πως θα τα χάσει όλα»

            «Οι φωνές δε βγαίνουν από λαρύγγια, μα θαρρείς πως υπήρχαν από πάντα στον αέρα και μια στο τόσο ακούγονται αιώνιες και θνητές μαζί, σαν τον διάττοντα αστέρα που διαγράφει την τροχιά βιαστικός να προλάβει την άμαξα που πάει στην άβυσσο»

            «Κι όταν η ζωή ξανοίγεται στο άγνωστο, το όνειρο ξετυλίγει τον κινηματογράφο περιμένοντας το διάλειμμα να σκουπίσω με λευκό μαντίλι τον ιδρώτα των παραισθήσεων»

            «Κι ο πόνος μου μεγαλώνει μαζί με τη μέρα, ό,τι κι αν ονειρεύτηκα ξύπνια σε μια ζωή χωρίς όνειρα»

            «Θαρρείς και το ποτάμι σταμάτησε να κυλάει, σα να τραβήχτηκαν τα νερά και με την άμπωτη να φανερώθηκε η αρχαία σκουριά του κόσμου στα πρόσωπα μερικών ταλαίπωρων που έχουν τη μισή μου ηλικία, αλλά μοιάζουν γέροι. Κι εγώ τους φαντάζομαι με εκείνη τη σαρκαστική συνείδηση υποθετικών αισθήσεων και σκέφτομαι πράγματα άψυχα, που κάποιος απλώς τα άφησε εκεί, σαν τις προσδοκίες που νοτίσανε από τον βούρκο».