"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Τελευταία Ελπίδα" από τον Βαγγέλη Κομψέλη

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι σε μια συνεχή και ιδιαίτερη ανησυχία. Αμέτρητες αρνητικές σκέψεις, κυβερνούν το μυαλό μου. Τα συναισθήματά μου, ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Δεν μου αρέσει η μιζέρια που μ' έχει κατακλύσει. Αισθάνομαι ότι με πνίγει, με ναρκώνει ή με υπνωτίζει. Ο αέρας που αναπνέω λιγοστεύει και οι δυσκολίες μοιάζουν σαν θηλιά περασμένη γύρω απ' τον λαιμό μου. 

"Μπαγκαμπόθ – Η Πόλη του Κόσμου" από τον Νίκο Αθανασόπουλο

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Κεφάλαιο 1^ο - Συνέδριο

Μια νέα μέρα ξημέρωσε στη πολιτεία της Μπαχαμπόθ. Η πόλη κτισμένη στα ερείπια της αρχαίας Πρετόρια δεν είχε κανένα κοινό με την προκάτοχό της. Μετρούσε τριάντα εκατομμύρια ψυχές όλων των εθνικοτήτων.

Στην ευρωπαϊκή συνοικία, ζούσε ο Ηλίας και ήταν γεωλόγος στο ερευνητικό κέντρο του πανεπιστημίου της πόλης. Δούλευε πάνω σε μια θεωρία για τον Παλιό Κόσμο εδώ και είκοσι χρόνια. Ήταν η μέρα του ετήσιου συνεδρίου του πανεπιστημίου όπου συμμετείχαν διακεκριμένοι γεωλόγοι, αρχαιολόγοι και άλλοι επιστήμονες από όλες τις συνοικίες της πόλης και θα ολοκληρωνόταν με την παρουσίαση των πιο πρόσφατων ευρημάτων του.

«Μετά από μια έρευνα στη Βόρεια Θάλασσα που διήρκησε 5 μήνες συλλέξαμε δεδομένα για το υποθαλάσσιο υπόβαθρο. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι αυτό που θα δείτε είναι ίσως η απάντηση σε όλα τα ερωτήματά μας.», είπε εμφανώς ενθουσιασμένος. «Στις τομογραφίες που βλέπετε εδώ, φαίνεται ένα ρήγμα το οποίο πιθανώς να είναι η αιτία του μεγασεισμού του 2020.»

«Για τις συγκεκριμένες τομογραφίες χρησιμοποιήθηκε τομογράφος υποδομής πυθμένα τύπου X και…», τον διέκοψε απότομα κάποιος από τις πίσω θέσεις.

Ήταν ο Ντέιβιντ Άντκινς, αρχαιολόγος από την αμερικανική συνοικία και παλιός φίλος του Ηλία, «Κύριε Ρωμανέ, ο μεγασεισμός του 2020 δεν είναι κάτι άλλο από ένα παραμύθι που λένε οι μανάδες στα μικρά τους για να κοιμηθούν! Επίσης, ο συγκεκριμένος τομογράφος δεν έχει δοκιμαστεί για τόσο μεγάλα βάθη και μην ξεχνάτε και το απίστευτα μικρό μέγεθός του.»

«Καταρχάς δεν είναι πρέπον να διακόπτετε τους συναδέλφους σας την ώρα της παρουσίασης.», είπε ενοχλημένος ο Ηλίας. «Και ο συγκεκριμένος τομογράφος έχει δοκιμαστεί σε 30 διαφορετικά σημεία, οπότε η περίπτωση σφάλματος είναι μηδαμινή.»

«Ηλία, παλιόφιλε, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι η θεωρία σου δεν έχει καμία απολύτως βάση και απλώς σπαταλάς άσκοπα τον προϋπολογισμό της πόλης;»

«Ακούστε κύριε Άντκινς, το καταλαβαίνω, ίσως να μην έχετε τις απαραίτητες γνώσεις, για κάτι το τόσο εξειδικευμένο, όπως είναι μια απλή τομογραφία. Είναι γνωστός εξάλλου σε όλη την επιστημονική κοινότητα ο τρόπος που λάβατε το πτυχίο σας.», απάντησε ο Ηλίας, έχοντας αρχίσει να γίνεται ερειστικός απέναντι στο παλιό του φίλο. Το αμφιθέατρο ξέσπασε σε γέλια. Τότε ο Ντέιβιντ κατέβηκε με ορμή τα σκαλοπάτια του αμφιθέατρου και κατευθύνθηκε προς το μέρος του Ηλία.

«Σταματήστε, σας παρακαλώ, για όνομα της Αμπούρα!», φώναξε η Κάρλα, συνάδελφος και ερωμένη του Ηλία, προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα.

Ο Ηλίας την κοίταξε απορημένος. Την ίδια στιγμή αρκετοί παρευρισκόμενοι κινήθηκαν προς το μέρος τους για να απομακρύνουν τον έναν από τον άλλον, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Ο Ντέιβιντ έσπρωξε με δύναμη τον Ηλία και εκείνος ενστικτωδώς έχοντας στα χέρια του μια μεταλλική σφαίρα, δώρο του παππού του που λειτουργούσε ως αγχολυτικό για την παρουσίαση, μετατράπηκε σε όπλο. Ο Ντέιβιντ έπεσε στο πάτωμα αιμόφυρτος.

«Ηλία τι έκανες;», ρώτησε η Κάρλα με δάκρυα στα μάτια. «Κάποιος να καλέσει έναν γιατρό !»

Ο Ηλίας θολωμένος, έτρεξε προς την έξοδο αλλά εκεί συνελήφθη από τη βασιλική φρουρά ρομπότ, καθώς το συνέδριο ήταν μόνο για τους επιστήμονες και τον Βασιλιά. Οδηγήθηκε στη φυλακή κατόπιν διαταγής του Βασιλιά, όπου θα αποφάσιζε την επόμενη μέρα για την τύχη του μέχρι πρότινος ιδιόρρυθμου μα κατά τα άλλα συμπαθέστατου επιστημονικού συμβούλου του.

"Και γέρασε στης ιστορίας τους κύκλους" από τον Μανόλη Μαργωμένο

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

 

Και γέρασε στης ιστορίας τους κύκλους

Από τους πιθήκους και δώθε σε πάρε δώσε

Κάποιας στιγμής επαναλαμβανόμενης στο άπειρο

Και φαίνεται ο κόσμος

Του τέλους η αρχή

Στη σκιά

Στη σιωπή

Και στον ύπνο

Κυνηγάει

Κυνηγιέται

Κοιμάται και τρέχει

Αντέχει

"Στο υπόσχομαι" από τη Βιολέττα

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

 

Στο υπόσχομαι.
Αυτό είναι το τελευταίο ποίημα που σου γράφω.
Δεν θα σε ξαναενοχλήσω.
Δεν θα αφήσω το μυαλό μου να έρθει σε εσένα.
Όσο και να το θέλω. Όσο και να πονω.
Θα πάω παρακάτω.
Θα πάρω το χαμόγελο μου αγκαζέ και σε μια τσάντα θα βάλω μερικά όνειρα μας,
και θα πάω παρακάτω.

"Αμέρικα" του Σοφιανού Βαρούτη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής
 

Δραματικό μονόπρακτο

(Η σκηνή είναι άδεια. Παίζουν ένας πατέρας και ένα μικρό κοριτσάκι. Φοράνε ρούχα εποχής. Ο πατέρας κρατά μια βαλίτσα)

ΠΑΤΕΡΑΣ: Λοιπόν, τώρα πρέπει να φύγω. Ο ταξίδι με περιμένει. Καινούργιος τόπος, καινούργια ζωή.

-Δεν θέλω να φύγεις.

-Ναι αλλά πρέπει. Πρέπει να δουλέψω. Γιατί αλλιώς τι θα γίνει;

-Εγώ δεν θέλω να φύγεις. Σε θέλω μαζί μου.

-Μα αν δεν φύγω; Δεν θα έχουμε να φάμε και θα πεθάνουμε από την πείνα.

-Δεν με νοιάζει. Θα πεθάνω από την πείνα γιατί σε θέλω μαζί μου.

-Μην κάνεις σας μωρό. Τώρα είσαι μεγάλη. Ξέρεις τι πρέπει να γίνει.

-Γιατί πας εκεί;

-Πάω να δουλέψω.

-Ναι αλλά αν φύγεις, μετά με ποιον θα παίζω;

-Μπορείς να παίζεις με τα υπόλοιπα τέσσερα αδέρφια σου. Μέχρι να παίξετε δύο παιχνίδια, εγώ θα έχω γυρίσει.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Διαγωνισμός με δώρο την ποιητική συλλογή "Ossimoro" (Εκδόσεις Αρινόη) του Γιώργου Μουτσινά

Σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε για τη νέα σεζόν στο blog μας με κάποιες από τις παλιές μας στήλες να επιστρέφουν, κάποιες καινούργιες να προστίθενται...αλλά αν κάτι μένει σταθερό είναι οι διαγωνισμοί μας (κυρίως λογοτεχνικού, και όχι μόνο, ενδιαφέροντος). Ο διαγωνισμός που σας ανακοινώνουμε σήμερα έχει ως δώρο τη νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Μουτσινά με τίτλο "Ossimoro" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Αρινόη". Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε ολόψυχα τον δημιουργό που προσφέρει ένα αντίτυπο της ποιητικής του συλλογής για τους φίλους του blog μας.

"Πόλεμος και Προσφυγιά" από τον Θανάση Καρκαλά

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Τα λουλούδια δεν ανθίζουν
και τα ουράνια δεν έχουν χρώμα γαλανό.
Οι ταραχές κι οι θόρυβοι αρχίζουν,
σκεπάζουν χρώματα ειρήνης, δεν είναι το κλίμα γαληνό.

Ο πόλεμος κυριαρχεί.
Η προσφυγιά ακολουθεί.
Ένα παιδί στοχάζεται:
«Που θα βρω ειρήνη, να βρεθεί ποιος νοιάζεται»;

"Αγροτική Τράπεζα" από τον Λουκά Ντάνο

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Είμαστε στα 1956, εγώ μόλις έντεκα χρονών και ήδη δέκα χρόνια πεθαμένος ο πατέρας μου. Ζούμε με τη Μάνα μου, που έγινε, εκτός από μάνα, πατέρας, αδελφός, καλλιεργητής και οικονομικός διαχειριστής. Από πολύ νωρίς με έσπρωχνε στα θέματα πληρωμών και εισπράξεων από τα αγροτικά προϊόντα που παράγαμε. Ένα τεράστιο πρόβλημα, τότε, αλλά και τώρα, για όλους τους αγρότες, ήταν τα χρέη στην Αγροτική Τράπεζα. Κανένας μας δεν εξοφλούσε με μιας το χρέος της χρονιάς, αλλά πληρώναμε έναντι, εκατό, διακόσιες ή περισσότερες δραχμές. Τα δάνεια των αγροτών, ήταν δάνεια σε χρήμα, για τις καλλιεργητικές ανάγκες και δάνεια σε είδος, λάδια, συνήθως σπορέλαια, σαπούνι, σπόροι και λιπάσματα. Ελάχιστοι κατάφερναν να ξοφλήσουν τη χρονιά τους περισσότερους τους πλάκωναν τα δάνεια της επόμενης χρονιάς, με αποτέλεσμα το χρέος στην αγροτική να μην εξοφλείται ποτέ. Εφιάλτης όλων μας, ήταν η αγροτική τράπεζα και σ`εμάς που είχαμε χωράφια στην Κωπαΐδα, ήταν και ο Οργανισμός Κωπαϊδος, αρπακτικό μέχρι πρόσφατα. Η μάνα μου θεώρησε ότι ήρθε η ώρα να πάω να πληρώσω εγώ μια δόση έναντι στη Λιβαδειά, που ήταν το υποκατάστημα της αγροτικής. Μου δίνει δυο κατοστάρικα, τα τυλίγει προσεκτικά στο μαντήλι μου και με απειλές μην τα χάσω, με ξαποστέλνει.

Δελτίο Τύπου: "OSSIMORO" - Ποιητική Συλλογή

"Το τέλος του κόσμου" από την Κατερίνα Κρυστάλλη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Το τέλος του κόσμου

δεν θα έρθει με κανονιοβολισμούς

από μαύρα κανόνια με κόκκινες φούντες

και μακελάρηδες που φοράνε Ναπολεόντεια καπέλα.

Το τέλος του κόσμου αυτού

δεν θα έρθει με σπαθιά, μαχαίρια ή σουγιάδες.

Ούτε με τόξα και βέλη, ούτε με άσπρες στολές

ξιφασκίας.

"Η Τελευταία Βιβλιοθήκη" από την Κατερίνα Σακελλάρη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Στην πρώην λαμπερή και μεγάλη πόλη πάνω σε έναν από τους εφτά λόφους της, γεμάτη χαλάσματα πια, στέκει ακόμα ένα διώροφο νεοκλασικό, σχεδόν απείραχτο από τους πυραύλους και τις βόμβες που έχουν ερημώσει την πόλη. Μόνο η σκεπή του έχει χαθεί η μισή, και η ελαφριά κατάρρευση στα ενδότερα του πρώτου ορόφου. Το σκληρό δρύινο  πάτωμα έχει κρατήσει τα σπασμένα κεραμίδια και τα περίτεχνα ακροκέραμα. Στον λεηλατημένο πρώτο όροφο υπάρχουν μόνο σκουπίδια και μερικά έντομα. Τα ανοιχτά παράθυρα και η διαλυμένη πόρτα στεγάζουν σκουπίδια και σπασμένα έπιπλα.

Το μόνο που έχει μείνει όρθιο σκεπασμένο από σκόνη και αράχνες είναι η ξύλινη βιβλιοθήκη. Γεμάτη με βιβλία από την αρχαία σοφία, από εμπνευσμένα μυθιστορήματα, βιβλία μαγειρικής και εγχειρίδια ηλεκτρικών συσκευών, βουβά και ακίνητα, περιμένοντας ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια.

"Το ταξίδι" από τον Απόστολο Δαβίλα

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Ο ήλιος λάμπει μ΄ ένα φως τόσο μαλακό και όμορφο που σε κάνει να πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ο καφές τέλειος,  τόσο δυνατός όσο  χρειάζεται. Καθισμένος κάτω από την σκιά ενός τεράστιου πλάτανου  απολαμβάνω τα χρώματα και τις γεύσεις της μικρής κωμόπολης ή χωριού, δεν είμαι σίγουρος, και σκέφτομαι πως ξεκίνησαν όλα.

Η βροχή  μόλις είχε σταματήσει μια ασυνήθιστα κρύα βραδιά στα τέλη Σεπτέμβρη. Το ρολόι έδειχνε 4.45 τα ξημερώματα και εγώ  φορτώνω την βαλίτσα και τις κρεμάστρες με τα πουκάμισα στο αμάξι.  Τι μου ήρθε και μένα να ταξιδέψω στη Θεσσαλονίκη από Αθήνα με το αυτοκίνητο, ίσως η καινούργια ασημένια Mercedes που μου έδωσε η φαρμακευτική εταιρία που δουλεύω, ίσως η χαλάρωση και η ηρεμία που έρχεται στο μυαλό με την πολύωρη οδήγηση, ίσως και ο χρόνος που χρειάζομαι να σκεφτώ τι λαγό θα βγάλω από το καπέλο για να ανεβάσω τις πωλήσεις στο τμήμα της Βορείου Ελλάδος.

"Για σένα" από την Ελένη Κόρου

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Για σένα πέθαινα.

Παραμελούσα πάντα

μια άχαρη αναπνοή

το βράδυ να στη δώσω

κι ας μην ήσουνα εκεί.

"Στη Θάλασσα" του Παναγιώτη Αλεξόπουλου

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Απόψε η μάνα σε κοιτά.

Δυο μάτια παγωμένα που ξέχασαν να βλέπουν

απ’ το δάκρυ.

Απόψε η μάνα σε κοιτά.

Δε μπορεί να θυμηθεί· κουράστηκε πια

να θυμάται.

"Wake Up!" (ανώνυμος συγγραφέας)

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Μια γυναίκα με ένα λευκό λεκιασμένο φόρεμα τρέχει φοβισμένη να σωθεί από έναν ψυχικά διαταραγμένο άνδρα που την είχε κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο για μήνες. Η γυναίκα βλέπει στο δρόμο της ένα σπίτι με αναμμένα φώτα και βρίσκει την ευκαιρία να ζητήσει βοήθεια. Η γυναίκα χτυπάει την πόρτα και της ανοίγει μια ηλικιωμένη κυρία η οποία την έβαλε γρήγορα μέσα στο σπίτι όταν της ζήτησε βοήθεια η γυναίκα. Η ηλικιωμένη κυρία της είπε να πάει να κάνει ένα μπάνιο και να βάλει καθαρά ρούχα. Η γυναίκα είχε μείνει άναυδη με το πόσο καλή είναι με μια ξένη γυναίκα, ήταν περίεργα καλή. Όταν τελείωσε η γυναίκα το μπάνιο και βγήκε στο σαλόνι όπου την περίμενε η γριούλα, είδε ξανά τον εφιάλτη μπροστά της, τα πόδια της να τρέμουν και να ελπίζει μέσα της ότι βλέπει ένα κακό όνειρο. Όμως δεν ήταν ένα κακό όνειρο ήταν ο διαταραγμένος άνδρας που την είχε φυλακισμένη και ήταν εκεί αφού από ότι φάνηκε η ηλικιωμένη κυρία ήταν η μητέρα του άνδρα αυτού. Έτσι κλείδωσαν ξανά την γυναίκα στο σκοτεινό υπόγειο που ήταν και την έδεσαν σε μια καρέκλα. Τα μάτια της γυναίκας δεν σταματούσαν να τρέχουν που πίστεψε ότι μπορεί να βγει από αυτόν τον εφιάλτη. Τα μάτια της έκλεισαν…

"Μια ευχή για τον κόσμο" από το Νίκο Μουζακίτη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Αν είχα μόνο μία ευχή στον κόσμο να προσφέρω

Τότε και εγώ θα έδιωχνα όλο το κακό, πιο κακό;μην με ρωτάται δεν ξέρω.

Άλλος κακούς βλέπει τους δαίμονες και άλλος τους ανθρώπους,

Άλλος μιλάει για πνεύματα και άλλος για τους φόβους.

Δεν ξέρω σε ποιον μπορώ να βασιστώ το κακό να διώξει από τον κόσμο αυτό 

Σε κάποιον θεό;σε κάποιον θνητό;σε κάποιον ήρωα ή σε κάποιον δειλό;

Μάλλον πρώτα από όλα πρέπει να εμπιστευτώ των ίδιο μου τον εαυτό.

"Ποιος έκλεψε τον ήλιο στον Όλυμπο;" από τη Μαίρη Κάντα

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

 

Η νύχτα στον Όλυμπο έφτανε στο τέλος της, όταν ο θεός Απόλλωνας μπήκε στο σπίτι του. Σε λίγα λεπτά, θα απελευθέρωνε τον ήλιο που φύλαγε στο ειδικό κουτί και μία νέα μέρα θα άρχιζε. «Συμφορά!» φώναξε ο θεός που ήταν υπεύθυνος για τον ήλιο και την αυγή όταν είδε το κουτί που ήταν άδειο. «Πού πήγε ο ήλιος;» συνέχισε να φωνάζει.

Από τις φωνές του, όλοι οι θεοί του Ολύμπου ανησύχησαν. Ο Δίας αμέσως βρέθηκε στο σπίτι του Απόλλωνα. «Γιατί φωνάζεις έτσι και μας ξύπνησες;» τον ρώτησε θυμωμένα ο Δίας. Ο Απόλλωνας ήταν πολύ ταραγμένος. «Κάποιος έκλεψε τον ήλιο». «Πώς είναι δυνατόν;» ρώτησε ανήσυχη η Ήρα που έφτασε και εκείνη στο σπίτι του θεού Απόλλωνα.

"Απομεινάρια ματαιοδοξίας πλάι στο χώμα" από τη Σοφία Λεονίδου

(Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Καταγραφή στιγμών. Μια νύχτα που ο καλλιτέχνης με στεγνή σιγουριά έσκισε το έργο του, το έθαψε στον κήπο, και έπειτα εν ολίγων στιγμών οι τύψεις του το ξέθαψαν πάλι στην αγκαλιά του. Οι παλάμες του θολώνουν τα μάτια, δεν την αντέχουν τόση πραγματικότητά. Το σώμα ματαιοδοξεί με κάθε εσωτερική λέξη. Φτύνει δάκρυα σαν αναμνήσεις, αναμνήσεις που γδέρνουν, να μουσκέψει η σάρκα. Να πνίξει το δηλητήριο αυτό τις φλέβες, να αυτοκαταστρέφομαι με κάθε λυγμό. Απλότητα θλίψης μες σε σύνθετους σπαραγμούς. Τι ματαιόδοξο, να σκάβεις με μανία για να θάψεις την αποτυχία του εαυτού σου και έπειτα, να αναπολείς και να θλίβεσαι και θλίβεσαι πλάι στα απομεινάρια, είτε στάχτη είτε χώμα.

 

"Ο Πόλεμος του Δικηγόρου" από τον Νικόλαο Μουρατίδη

(Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Όταν τον πήγε στο στρατόπεδο είδε να περιμένουν άλλους τέσσερις άντρες έξω στο δρόμο. Πλήρωσε το ταξί πήρε την βαλίτσα του και κατευθύνθηκε προς το στρατόπεδο, ρώτησε που μπορεί να δώσει τα χαρτιά του για να μπει μέσα. Χρειάστηκαν λίγες ώρες για να καταφέρει να πάει στο θάλαμο του και ήταν ο μοναδικός ψήλος εκεί μέσα και για το ρουχισμό του καθυστέρησαν να το βρουν.

Για τα επόμενα τρία χρονιά είχε κάνει στα γραφεία λόγο της δουλείας που έκανε και λιγότερο σε άλλες υπηρεσίες. Ξυπνούσε από τους πρώτους και όταν έκαναν ασκήσεις και τρέξιμο κάνεις δεν μπορούσε να τον ξεπεράσει και αυτό σε μερικούς δεν άρεσε σε τέσσερα άτομα για να τον τιμωρήσουν για αυτό πήγαν για να το πλακώσουν στο ξύλο χωρίς να ξέρουν ότι ήξερε πολεμικές τέχνες τους είχε ξαπλώσει μέσα σε ένα λεπτό, αλλά για κακή τους τύχη εκείνη την στιγμή είχε περάσει ένας ανώτερός τους. Τιμωρήθηκαν και οι πέντε με φυλάκιση τρείς μέρες, δεν τον ξαναενόχλησαν σωματικά αλλά μόνο λεχτικά όταν ήταν μόνοι τους. Δεν τους έδιναν σημασία πολύ και αυτό τους έδινε στα νευρά.