"Και γέρασε στης ιστορίας τους κύκλους" από τον Μανόλη Μαργωμένο

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

 

Και γέρασε στης ιστορίας τους κύκλους

Από τους πιθήκους και δώθε σε πάρε δώσε

Κάποιας στιγμής επαναλαμβανόμενης στο άπειρο

Και φαίνεται ο κόσμος

Του τέλους η αρχή

Στη σκιά

Στη σιωπή

Και στον ύπνο

Κυνηγάει

Κυνηγιέται

Κοιμάται και τρέχει

Αντέχει

Στο τροχό

Που γυρίζει

Δεμένος

Δικασμένος

Σε μια αέναη πλάνη

Λιμάνι δεν φτιάξαν ακόμη

Συγνώμη έκανα λάθος

Πάει να φύγει

Ανοίγει μία πόρτα στη τύχη

Και σκοντάφτει στο τρίτο σκαλί

Φιλί πάει να κλέψει

Θα βρέξει

Η λέξη τον σφάζει

Αλλάζει

Το παλιό δέρμα βγάζει

Συχνάζει

Σε αρχαία σφαιριστήρια

Ουρητήρια και οίκους τελετών

Των εαυτών τα ρούχα

Που δανεικά ήταν ρούχα

Ιδανικά

Από πάνω του πετάει

Στη Βομβάη

Στη Σταυρούπολη

Στο Βόλο

Στο μόλο πια

Δεν φαίνεται καράβι

Κι όταν ανάψει

Η ένδειξη μιλήστε

Γυρίστε τις σελίδες

Προς τα πίσω

Θα ξεκινήσω από το τέλος

Και θα τελειώσω στην αρχή

Οι άγγελοι ξερνάνε το πρωί

Στο λιμάνι

Οι σαλτιμπάγκοι ξεγελάνε την αυγή

Ευθυτενείς προκλητικοί και τσαρλατάνοι

Το σόου στήνουνε της μέρας οι ρουφιάνοι

Και με τα φύκια ακόμη σκεπασμένοι

Μιας άλλης νύχτας οι πνιγμένοι

Βολτάρουνε στη προκυμαία ασκεπείς

Και μια βροχή που όλο πέφτει

Απ’ το σπασμένο τους καθρέφτη

Στα μάτια τους αφήνει αμυχές

Με τούβλα στάχτη και αχάτη

Κι αυτό το αλλήθωρο του μάτι

Ο πόνος έχτισε τη πόρτα

Σαν τότε που παιδάκι ήταν

Και το σκυλάκι του το βρήκαν

Με ένα φτυάρι χτυπημένο

Του είχε φύγει όλο το δέρμα

Απ’ το κεφάλι

Και φαινόταν

Σαν μάθημα ανατομίας

Ενός σακάτη κόσμου

Στου Κάιρου τις αγορές

Και στα στενά του Ευόσμου

Μέσα στις φτωχογειτονιές και στα πορνεία

Μια νέα λατρεία εγκαθιδρύεται

Και τάχα λένε μες στη πιάτσα

Πως δεν κρυώνεις

Δεν πεινάς

Και δεν πονάς

Αν ασπαστείς τα είδωλα τους

Μες στα μυαλά τους παίζει ένα έργο

Άχαρο και κακομονταρισμένο

Που ξέρουμε το τέλος

Πριν αρχίσει

Στα συγκαλά τους πότε θα έρθουν

Και τρέχουν

Να προλάβουν

Να τελειώσουν

Κι όταν ματώσουν

Τα ποτάμια

Και οι θάλασσες μαζί

Το μαγαζί αυτοί το κλείνουν

Κι αφήνουν τη τελευταία τη στιγμή

Πρώτη να γίνει

Στη Σαλονίκη και στα άλλα τα νησιά

Στη Κηφισιά

Και στο Σικάγο

Το μάγο καίνε

Και του βγάζουνε τα μάτια

Κομμάτια από παζλ στον αέρα

Χορεύουν πάνω απ’ τις αντένες

Οι πεθαμένες από πάντα νότες

Με τις καπότες και τα ρούχα σου

Στο πάτωμα

Σκάβουν ορύγματα

Ανοίγματα καθίσματα νομίσματα

Εκσφενδονίζονται ανύποπτα

Προς ένα φέγγος

Μια αγκαλιά

Ένα λιμάνι με αγγέλους που ξερνάνε.

Τα μάτια σου

Χρήματα

Προς τα πίσω τα βήματα

Προσδεθείτε

Φωνάζουν τα κύματα

Μηνύματα σε μπουκάλια μη βάλετε

Μάταιο είναι

Αναβάλλετε τις καθημερινές υποχρεώσεις

Σε εκδηλώσεις συναισθηματικές

Μην υποπέσετε

Κι ο δάκος ας δαγκάνει από μέσα

Οι άνθρωποι δεν έχουν μπέσα

Έτσι κι αλλιώς

Μένετε έξω μία αιωνιότητα

Και δεν τολμάτε να χτυπήσετε τη πόρτα

Κι όλο ρωτάτε να μάθετε

Ποιος μένει μέσα

Και αν ευγενικός με τους ξένους είναι

Και φτιάξατε εθελούσια καραντίνα

Για ένα μήνα

Που κράτησε για πάντα

Κι η μπάντα του αρχιφύλακα Πιπέρη

Παίζει για σας

Έναν ημιτελή παιάνα

Και η μάνα ακονίζει το μαχαίρι

Να σφάξει τα παιδιά της

Αθάνατα να γίνουν

Να πίνουν νέκταρ

Στην υγειά της

Στην Ελευσίνα

Στο Σάο Πάολο

Στη Γυάρο

Από μικρά θανατωμένα

Βαλσαμωμένα

Ανδρείκελα από άλλο έργο

Συνουσίας και εθισμού

Που παίχτηκε τη νύχτα του μεγάλου σεισμού

Φωτιά που καίει στα σωθικά μας

Απ’ το αντάμωμα του Ρήγα και της Ντάμας

Με δίχως άσσους στο μανίκι

Με δεκανίκι μια εποχή

Που είναι κούφια

Τζούφια και στείρα

Σαν τελευταία πνοή

Και σαν ντουβάρι από κτίριο που πέφτει

Και σκόνη στον αέρα καταλήγει

Με πνίγει

Και εδώ θα ξεκινήσω…