Η τελική 10άδα των ποιημάτων του 6ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ψηφοφορία αναγνωστών

Έφτασε η ώρα για εσάς, τους αναγνώστες του blog μας που κάθε χρόνο συμμετέχετε με τον τρόπο σας στους ετήσιους διαγωνισμούς γραφής και επιβραβεύετε τους συμμετέχοντες που καταθέτουν την ψυχή και τη σκέψη τους μέσα από τα κείμενά τους, να μας πείτε τη γνώμη σας μέσα από την ψηφοφορία.

Φέτος διαφοροποιήσαμε λίγο τη μορφή του διαγωνισμού. Στο πρώτο σκέλος, όλες οι συμμετοχές αξιολογήθηκαν από την κριτική μας επιτροπή που για τα ποιήματα αποτελούταν από τις κυρίες Στεργίου Ιλίκη και Σταθακοπούλου Κωνσταντίνα και από τον κύριο Βαρδακά Νίκο. Οι 3 τους βαθμολόγησαν τα ποιήματα που τους είχαν σταλεί ανώνυμα και έβγαλαν τα 10 καλύτερα με βάση πάντα τη δική τους κρίση. Πλέον οι αναγνώστες θα πρέπει να επιλέξουν τα 3 καλύτερα που θα κερδίσουν τα δώρα του διαγωνισμού.

Οι 10 συμμετοχές που καλείστε να κρίνετε είναι οι παρακάτω με αλφαβητική σειρά (με κλικ πάνω στον τίτλο μεταφέρεστε στη σχετική ανάρτηση):

"Άλαλα Στόματα" από τη Μελίνα Τριανταφυλλίδου (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Άνθρωποι αγέλαστοι

περιδιαβαίνουνε.

Στη θλίψη μένουνε και στις φωτιές.

Νάρκες στο βήμα τους

σκάβουν το μνήμα τους.

Αίμα στα μάτια τους

στάζει απ΄ τα σπλάχνα τους.

Σφυγμός ο Φόβος τους...

Ανάσα ο Πόνος τους...

Σκέψη η Απόγνωση...

Μέλλον η Εξόντωση...

"Ανθρωπιά στο περιθώριο" από τον Μωυσή Ταραμπουλούς (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Φτώχεια, πείνα, ρατσισμός, διακρίσεις

σοβαρά προβλήματα που οφείλουμε να βρούμε λύσεις.

Την κοινωνία μας δυσχεραίνουν διαχρονικά,

εμποδίζοντας τον κόσμο μας να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά.

Ως παιδί και τώρα ως έφηβος αναρωτιόμουν το γιατί

τους λόγους, δηλαδή, που υποφέρει ολάκερη η γη.

Κατέληξα πως οι ευθύνες βαραίνουν την κάθε μονάδα ατομικά,

όπως και την κοινωνία μας συλλογικά.

"Κόλαση" της Δήμητρας Σπυροπούλου (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Στην Κόλαση του Δάντη είναι, θαρρώ, 
τα ορθάνοιχτα στόματα των αφορισμένων
που το μαρτύριό τους δεν επιτρέπει να κλείσουν.

"Ματωμένες αναμνήσεις" του Αλέξανδρου Σαγρή (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών- Ψηφίζετε εδώ!)

Έσταξες σαν αστέρι στο ηλιόγερμα,
γεμάτο φλογερές ακτίνες
με χρώματα μπερδεμένα,
σαν τα κρόσια των ονείρων μας.

Σ' αυτή τη φεγγαροντυμένη βραδιά,
ακούγονταν άσματα στους δρόμους,
από μια μπάντα στ' άλλο πεζοδρόμιο
και γεμάτος πληγωμώνες νότες απ' τα πλήκτρα,
αναζητούσες τη σιωπή.

"Διαμπερές" από την Αγγελική Μπαρλή (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών -Ψηφίζετε εδώ!)

visual: Path of totality, 2017, By Seanen Middleton

δύο παράθυρα

αντιδιαμετρικά της πόρτας

ένας μικρός φεγγίτης

πάνω αριστερά

κι ευρύχωρο μπαλκόνι φυσικά

βέβαια ο ηλιος

θα σας εξετάζει κάθε μέρα

ανελλιπώς

θα σας βρίσκει αδιάβαστους

και θα σας κατσαδιάζει

"Κατέβα Ζαρατούστρα απ΄ το βουνό" από τη Μαρία Μαππουρίδου (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Κατέβα Ζαρατούστρα απ’ το βουνό.

να τους δεις να φλέγονται και να σφαδάζουν,

φωτιά, ατσάλι, μια μπότα σιδερένια λιώνει το πρόσωπο ενός μωρού, ο ήχος από το κόκκαλο που σπάει, νευρώνες ενός εγκεφάλου που δεν πρόλαβε ν αναπτυχθεί κατρακυλούν κόκκινοι χείμαρροι πηχτοί στο χώμα, σχηματίζοντας ρυάκια ύλης που δε θα μετουσιωθεί ποτέ σε πνεύμα, ποτέ σε λόγο, ποτέ σε συναίσθημα.

"Realijo" από τον Σπύρο Μάνο (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Στη γη δεν έχουμε έρθει τυχαία

Για κάποιο σκοπό σίγουρα

Το λιοντάρι θα είναι πάντα ο βασιλιάς

Οι ποιητές ποιούν

"Μάνα για να λογάσαι" της Τζωρτζίνα Κουριαντάκη (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Μητρότητας προνόμιο χαρίστηκε σ’ εσένα.

Χάρισμα εσύ να τη νοείς του εαυτού σου αλλαγή

και από ’δω και στο εξής, ξέρε το θα ’στε ένα.

Αυτό βλαστός, εσύ ανθός σε ρίζα που γερά βαστεί.

Ό,τι λαχείο η Λάχεσις τού έχει μοιρασμένο,

νάζια, Αίσας καμώματα, Μοίρας Ομήρου κόλπα,

συνοδοιπόρος του εσύ σε όποιο πεπρωμένο,

δική του ενδελέχεια, δικιά σου όρισε ρότα.

"Ανθρώπινο εκκρεμές" από τον Αντώνη Ευθυμίου (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Από το χάραμα ως το λιόγερμα παλινδρομείς

ανθρώπινο εκκρεμές,

μετεωρίζεσαι στους αιθέρες της λαξεμένης λογικής,

λησμονώντας πως η πραγματικότητα

είναι το απόστημα της φαντασίας.

Εσύ κοιτούσες εκστατικά το φως,

μα πάντα ακολουθούσες το σκοτάδι.

Τα μάτια σου, οι κυρτοί ακροβολιστές του ονείρου,

πυορροούν στο θάμβος του φεγγαριού,

στη βαναυσότητα του αδιάκριτου ήλιου.

"Ποιητικά Λογύδρια" από τη Γρηγορία Βασιλείου (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Κάτι λέμε.
Κάτι κρύβουμε.
Κάτι αποσιωπούμε.
κ'
Αντίλογος: -Τι είπες;
-Ήθελα, διάολε.
-Δεν πρόλαβα το χρόνο.

-Αρκέστηκα στους ρόλους,
μέρα και νύχτα,
νύχτα και μέρα.

Ready Player One (2018, ελληνιστί σε ελεύθερη μετάφραση «Αν είσαι έτοιμος πάτα το enter»)

Βαθμολογία 4 / 5

Ποιο το αποτέλεσμα όταν μπλέκονται οι δυστοπικές φοβίες για το όχι πολύ μακρινό μέλλον με τις νοσταλγικές εποχές των δεκαετιών του ’70, ’80 και λιγότερο του ’90; Ακριβώς αυτό που βλέπουμε στην τελευταία ταινία του μάγου Steven Spielberg και των σεναριογράφων Penn και Cline που συνδύασαν τα παραπάνω σε μια εξαιρετική ταινία. 

Βρισκόμαστε το σωτήριον έτος 2045...ο κόσμος έχει καταντήσει τόσο βαρετός και ανυπόφορος από όλες τις απόψεις που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει μέσα από ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας με την ονομασία OASIS. Δημιουργός του παιχνδιού είναι ο James Halliday, ο οποίος με τον θάνατό του έδωσε το έναυσμα για έναν μαραθώνιο επικών διαστάσεων αφού στη διαθήκη του όρισε πως όποιος καταφέρει να βρει τα 3 κλειδιά και λύσει τον τελικό γρίφο του παιχνιδιού θα κληρονομήσει την περιουσία του. Για πολλά χρόνια κανείς δεν είχε πλησιάσει στη λύση μέχρι που ο ήρωάς μας, Wade (Tye Sheridan) με τη βοήθεια μερικών φίλων του (τους οποίους δεν είχε συναντήσει ποτέ στην πραγματική ζωή) θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη λογική του παιχνιδιού. Βασικοί τους αντίπαλοι η πολυεθνική εταιρεία που έχει ως στόχο να κερδίσει την περιουσία του Halliday με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.

Μουσικά Ταξίδια από τον Νίκο Ιωαννίδη

“UNWRITTEN”

Bach Biber Corelli Marini from violin to harp

Flora Papadopoulos

(Arcana – A451 – 2018 - 51΄23΄΄)

Η ιστορία της άρπας ξεκινά  από την πρωτοκυκλαδική εποχή στην Ελλάδα (αρπιστής της Κέρου,  (2800-2200 π.Χ), συνεχίζει την πορεία της με τους Σουμέριους, τους Βαβυλώνιους και τους Εβραίους, περνά μέσα από το Βυζάντιο και τον Μεσαίωνα (Ιρλανδία) και διαδίδεται ευρέως σε όλη την Ευρώπη αιώνες πριν από την αναγέννηση. Στις αρχές του 17_ου αιώνα αξιοποιείται από τους ιταλούς μουσικούς, όχι μόνο ως όργανο της βασικής μελωδικής γραμμής (“di fondamento”)- όπως το όργανο και το τσέμπαλο – μα και για τον δεξιοτεχνικό στολισμό μιας μουσικής σύνθεσης (“di ornamento”). Μέχρι και το πρώτο μισό του 18_ου αιώνα βρίσκουμε μουσικά κομμάτια με υποχρεωτικό (“obbligato”) μέρος για την άρπα σε διάδραση με άλλα όργανα ή φωνές. Με την μετανάστευση των βιρτουόζων ιταλών αρπιστών πέρα από τις Άλπεις, η χρήση του οργάνου διαδίδεται και στην κεντρική Ευρώπη. Με τον Hector Berlioz (1803-1869) καθιερώνεται ως τακτικό μέλος της συμφωνικής ορχήστρας.

Ένα reggae πάρτυ στο Ηρώδειο με οικοδεσπότες τον Sting και τον Shaggy (23/6/2018)

Από την αρχή της η βραδιά της 23ης Ιουνίου ήταν περίεργη. Οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 19:30, οι θεατές άνετα και ήρεμα άρχισαν να γεμίζουν το μαγευτικό Ηρώδειο (σε αντίθεση με τη συναυλία των Foo Fighters που οι ουρές ήταν ατελείωτες πέρυσι) και ο ουρανός ήταν γαλανός. Μέχρι εκεί όλα καλά.

Λίγο μετά τις 20:30 άρχισαν οι σουρεαλιστικές εικόνες. Οι ουρανοί σκοτείνιασαν, οι θεατές περισσότερο παρατηρούσαν τα απειλητικά σύννεφα που έρχονταν από μακριά με μεγάλη ταχύτητα και οι τεχνικοί ήταν σε επιφυλακή ώστε να καλύψουν σε χρόνο dt τα μηχανήματα. Και στις 9 παρά το κακό έγινε....καντάρια βροχή, αστραπές, βροντές και θεατές να τριγυρίζουν στάζοντας προσπαθώντας να βρούνε κάπου να προφυλαχτούν (κάτι σχεδόν αδύνατο στο Ηρώδειο). Τελικά ο καιρός αποφάσισε να μας κάνει τη χάρη και γύρω στις 21:30 σταμάτησε η βροχή κάτι που οδήγησε στη δεύτερη σουρεαλιστική εικόνα με τον Sting σε μια επίδειξη καλού PR να βγαίνει με μια σκούπα και (συμβολικά) να καθαρίζει για λίγη ώρα τη σκηνή.

"Το είδωλο στον καθρέφτη" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Η Ρενέ στάθηκε απέναντι από τον καθρέφτη και κάρφωσε το βλέμμα της στο είδωλό της που κοιτούσε με θλιμμένο ύφος μέσα από το γυαλί. Πέρασε το αριστερό χέρι πίσω από τον λαιμό της και με το δεξί άρχισε να χαϊδεύει το πρόσωπό της γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι στο πλάι και προς τα πίσω. Στη συνέχεια έκανε τις ίδιες κινήσεις, αλλάζοντας χέρια.

Στάθηκε και πάλι ακίνητη κοιτώντας τη γυναίκα απέναντί της. Δεν ήταν ευχαριστημένη από αυτό που αντίκριζε. Ένα δάκρυ που προσπάθησε να κυλήσει στο μάγουλό της, πρόλαβε και το μάζεψε.

"Πόσο μόνη είμαι, πόσο μόνη! Σαράντα χρονών και ζω μέσα στη μοναξιά. Πάντα τόσο μόνη! " μονολόγησε περίλυπη.

"Πόσο μόνη ήμουν, πόσο μόνη!" απάντησε μέσα από το γυαλί και το είδωλό της.

Η Ρενέ το παρατήρησε για μερικές στιγμές ακόμη. Είδε την ογδοντάχρονη γριούλα να την κοιτά και αυτή με θλίψη μέσα από το ψυχρό γυαλί. Ξάφνου δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα της ηλικιωμένης, η οποία δεν έκανε τίποτα για να τα εμποδίσει. Τα γέρικα μάτια την κοίταζαν με πόνο, αλλά και χιλιάδες απορίες. Η Ρενέ άγγιξε το πρόσωπό της. Περίεργο. Τα δικά της μάτια ήταν στεγνά. Στεγνά από δάκρυα, στεγνά και από χαρά. Στεγνά από αγάπη, στεγνά και από ελπίδα. Στεγνά από ζωή. Δεν είχε σταματήσει στιγμή να κοιτά το είδωλό της που τώρα έκλαιγε γοερά.

Βιβλιοπροτάσεις από τις Εκδόσεις Γράφημα

Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

του Χάινριχ Μπελ

από τις Εκδόσεις Γράφημα

Ο Χάινριχ Μπελ διαμόρφωσε καθοριστικά την εικόνα της πατρίδας του – της μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τόσο ηθικά επιβα­ρυ­­μένης χώρας – την οποία σχημάτισε η νέα γενιά εντός και εκτός της Γερ­μανίας. Ήταν ένας λαϊκός συγγραφέας, ο οποίος με την απλή και λιτή γλώσσα του βρήκε πρόσβαση στους ανθρώπους, που δια­βά­στη­κε και ακούστηκε εντός και εκτός της πατρίδας του. Αυτή η επι­κοι­νωνία με τους ανθρώπους ήταν γι’ αυτόν και το πιο ση­μα­ντι­κό.

Ό,τι είχε να πει όμως, δεν ήταν δημοφιλές. Η οξεία ειρωνεία τoυ και η ηθική του ακεραιότητα τον ξεχώριζαν από τους πολλούς. Τον κατέταξαν στη λεγόμενη «λογοτεχνία της ώρας μηδέν», αν και δεν ανταποκρινόταν σε αυτό που πίστευε. Μίλησε και έγραψε ακρι­βώς πως δεν υπήρξε καμιά ώρα μηδέν. Η απελευθέρωση από τη ναζι­στι­κή δικτατορία, στα μάτια του, δεν σήμανε μια νέα αρχή για τη γερ­μανική κοινωνία. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Μπελ έβλεπε πάρα πολλές συνέχειες σε παλιές νοοτροπίες. Με το να υπενθυ­μί­ζει το έγκλημα και την ενοχή αντιτάχτηκε στη λήθη, στη σκιά της οποίας εξακο­λου­θού­σε να ζει ο αυταρχισμός, η απανθρωπιά και ο συντη­ρη­τι­σμός της νε­α­ρής δημοκρατίας. Από την εμπειρία του πολέμου και των εγκλημάτων των Ναζί κατέληξε στο συμπέρασμα “Ποτέ ξανά, ποτέ πια ξανά”. Έτσι ο συγγραφέας Χάινριχ Μπελ ήταν πάντα και πο­λι­τι­κός ακτιβιστής. Εδώ συνίσταται η σπάνια ηθική του ακε­ραι­ό­τη­τα ως καλλιτέχνης, ως διαδηλωτής, ως διανοούμενος της δημό­σιας ζωής.

"Το τρένο του φόβου" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Συνήθως απολαμβάνω το περπάτημα τις βραδυνές ώρες. Ας είναι και προχωρημένες, δε με νοιάζει. Μου αρέσει η σιωπή που προσφέρει η νύχτα. Μου αρέσει επίσης αυτή η άγρια και ταυτόχρονα ήρεμη ομορφιά της. Την έβρισκα πάντα αντιφατική και την αγαπούσα. Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου και έχω περπατήσει πολλούς σκοτεινούς δρόμους. Το σκοτάδι και τα μυστικά του αποτελούσαν πάντα έμπνευση για μένα, το πλέον απαραίτητο σαν συγγραφέας που είμαι. Κάθε φορά που ξεκινούσα τις νυχτερινές περιπλανήσεις μου, σύντροφοί μου ήταν κάποιοι στίχοι του Γκαίτε σε ένα καδράκι, που μου είχε κάνει δώρο η κολλητή μου πολλά χρόνια πριν σε κάποια γενέθλιά μου: “Έχω μόνο μία φίλη: την ηχώ. Και γιατί είναι φίλη μου; Γιατί αγαπώ τις έγνοιες μου και μου τις γυρίζει πίσω. Έχω μόνο μία έμπιστη: τη σιγή της νύχτας. Και γιατί είναι έμπιστή μου; Γιατί σωπαίνει”. Έτσι κι εγώ περπατώ μέσα στη σιωπηλή νύχτα, αφήνοντάς τη να μπει στην ψυχή μου και να μάθει όλα μου τα μυστικά. Και υπάρχουν πολλά από αυτά. Μικρά, μεγάλα, αθώα, αμαρτωλά, όλων των ειδών.

Γνωρίζει και τις φοβίες μου η νύχτα. Κανείς άλλος. Μόνο αυτή. Γενικά είμαι εσωστρεφής και δεν ανοίγομαι εύκολα. Πόσο μάλλον να εκμυστηρευτώ σε κάποιον τους φόβους μου. Απλά αποφεύγω καταστάσεις που θα με φέρουν σε δύσκολη θέση. Φροντίζω όμως να μη μην καταλαβαίνει ποτέ κανείς κάτι. Με το κεφάλι σκυφτό και χαμένη σε σκέψεις, συνεχίζω να περπατάω. Ξαφνικά, μια άσχημη αίσθηση. Κάτι υπάρχει, τι όμως; Σηκώνω τα μάτια μου ψηλά στον ουρανό. Σχετικά καθαρός, αλλά... κάτι συμβαίνει. Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Ναι, αλλά τι είναι; Κοιτάζω γύρω μου. Δεν περπατάει κανείς άλλος. Λογικό τέτοια ώρα. Αλήθεια, πόσο μπορεί να είναι; Στρέφω τον καρπό μου να δω το ρολόι μου. Δείχνει 3.50. Έχει πάει κιόλας αργά, δεν είναι όμως η πρώτη φορά. Ο δρόμος έχει κάποια φώτα, δεν υπάρχει κάτι ύποπτο, όμως... σαν κάτι να έρχεται. Το νιώθω, δεν μπορεί να κάνω λάθος. Μια δυσφορία με τυλίγει και αρχίζω να περπατάω πιο γρήγορα. Μάλλον είναι ώρα να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Βέβαια έχω απομακρυνθεί, δεν έχω όμως άλλη επιλογή. Η ατμόσφαιρα αρχίζει να ξηραίνει, μοιάζει σαν κάποιος να ρουφάει το οξυγόνο και αυτή να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί στη ζωή. Έχω αρχίσει να φοβάμαι για τα καλά τώρα.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Hands as Wings, μια νέα μουσική πρόταση για τους μεταλάδες

Είναι γνωστό πλέον ότι η ροκ μουσική και ιδιαίτερα η μέταλ, στην Ελλάδα ανθεί όσο σε λίγες χώρες στην Ευρώπη. Δεκάδες μουσικά σχήματα ξεπηδούν ενώ αρκετά καθιερωμένα στον χώρο κάνουν και διεθνή καριέρα (Rotting Christ, Septic Flesh, Firewind, Nightstalker και τελευταία 1000Mods, Enemy of Reality κτλ).

Αυτό που όμως γουστάρουμε πολύ είναι να βλέπουμε νέα συγκροτήματα με φρέσκιες ιδέες να μας δίνουν κάτι διαφορετικό. Ένα τέτοιο epic/doom/folk μέταλ συγκρότητα (με έμφαση μάλλον στο folk) είναι οι Hands as Wings. Δημιουργήθηκαν το 2015 και μέλη τους είναι o Ursus Demens στα φωνητικά και στο μπάσο και η Meesigma στα ντραμς και στην κιθάρα. Όπως φαίνεται το συγκρότημα είναι σε φάση σχηματισμού αφού σίγουρα θα χρειαστούν νέα μέλη για να υποστηρίξουν Live εμφανίσεις, που είναι και η τροφή κάθε ροκ συγκροτήματος.

"Στα ίχνη της Ματίλντας" από την Έλενα Λιάτου

Βρέχει! Βρέχει ασταμάτητα! Η Ματίλντα περιμένει υπομονετικά στη γωνία τον πρώτο πελάτη. Μόλις 22 χρόνων, μελαχρινή, με μακριά μαύρα μαλλιά που σαν χείμαρρος, πέφτουν στους ώμους της, πλημμυρισμένη η ύπαρξη της από νιάτα και ζωή.

Το σώμα της πάλι απόψε θα πουλήσει γιά λίγα ευρώ. Άραγε ποιός θα ταξιδέψει στο κορμί της ετούτο το παγωμένο βράδυ;

Τυλίγει την ψυχή της ερημιά και μοναξιά καθώς η νύχτα προχωρά και εκείνη, στέκεται στη γωνιά του δρόμου, περιμένοντας……

Στολισμένη με ρούχα ακριβά και κοσμήματα λαμπερά, που προσδίδουν στην εμφάνιση της ζηλευτή ομορφιά, κάνοντας την ποθητή. Ευωδιάζει η ύπαρξη της από αρώματα, μα πάνε χρόνια από τότε που χάθηκε η ευωδιά της αθωότητας της. Όσο άρωμα κι αν έριξε πάνω της, δεν κατάφερε να καλύψει την δυσοσμία της αμαρτίας.

"Ο Πρώτος από τους Καταραμένους" του Νίκου Βιτωλιώτη

Όλοι θα έχουμε ακούσει να μιλούν κάποια φορά, για τους λεγόμενους καταραμένους ποιητές. Σαν όρος, ομολογώ ότι πάντα με ιντριγκάριζε και μου γεννούσε μια περιέργεια: ήθελα να ψάξω να βρω τι ήταν αυτό το κακό που έκαναν αυτοί οι ποιητές, ώστε να τους καταραστεί κάποιος. Μήπως είχαν γράψει κάτι που ενοχλούσε; Μήπως οι στίχοι τους αποκάλυπταν κάποια μυστικά, που έπρεπε να παραμείνουν στο σκοτάδι; Ποια ακριβώς κατάρα τους βάραινε; Τελικά, τα πράγματα δεν ήταν τόσο μυστηριώδη. Καταραμένοι, χαρακτηρίστηκαν οι ποιητές που υιοθέτησαν ακραίες συμπεριφορές και που έζησαν μέσα στις καταχρήσεις, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την ομοφυλοφιλία, τη βία, την παραβατικότητα γενικότερα. Και πάνω απ’ όλα, πέθαναν νέοι, αφήνοντας σχετικά μικρό, αλλά αξιόλογο έργο.

          

Καταραμένοι ποιητές

  Ο όρος αναφέρεται κυρίως σε κάποιους δημιουργούς του 19^ου αιώνα, όπως ο Μπωντλαίρ ή ο Ρεμπώ. Κατά τη γνώμη μου, θα ταίριαζε άψογα και στον τεράστιο Ουίλιαμ Μπλέηκ, που δεν συμπεριλαμβάνεται συνήθως στην κατηγορία. Όμως, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, το ότι ο πρώτος από τους ποιητές που μπορεί να φέρει επάξια τον τίτλο του καταραμένου, ήταν ένας σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα δημιουργός του 15^ου αιώνα, ο Φρανσουά Βιγιόν, ο οποίος θα μπορούσε να συμπεριληφθεί και στην ευρύτερη κατηγορία των λυρικών ποιητών. Νέο ερώτημα τώρα: τι είναι αυτή η λυρική ποίηση; Ας τα πάρουμε λοιπόν, ένα-ένα από την αρχή.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Τι να ' ναι τώρα αυτό το συναίσθημα που νιώθω;
Τι με βαραίνει;
Να 'ναι τάχα μια απουσία μακρινή;
Μήπως εκείνη η αγάπη που μάταια περιμένω να 'ρθει;
Ποιον να ρωτήσω να μου πει; Θα ξέρει άραγε κανείς;
Σάμπως θα ξέρω εγώ που δεν κατάλαβα πότε πρόλαβα κι έγινα νεκρή;
Ασήκωτο το βάρος της νοσταλγίας στην ψυχή...
Τι σου κάνει ο έρωτας! Σε τρώει ζωντανή...

Βιβλιοπροτάσεις από τις Εκδόσεις Γράφημα

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝΙΤΗ

του Αλέξανδρου Ακριτόπουλου

από τις Εκδόσεις Γράφημα

Στο βιβλίο, οι επιμέρους αυτόνομες ιστορίες διαφόρων προσώπων αναπτύσσονται ασύμμετρα, συμπλέκονται μεταξύ τους και ολοκληρώνονται με τη βοήθεια της αφήγησης. Η μια ιστορικό μωσαϊκό, ένα πολυφωνικό σύνολο, μέσα από τη ματιά μιας ζωντανής κοινωνικής συνείδησης. Μιας άγρυπνης συνείδησης, η οποία με διάφορα πρόσωπα και προσωπεία συλλογικότητα, την ιστορικότητα και την πολυπολιτισμικότητα, αγκαλιάζει το παρόν και το παρελθόν και αναδεικνύει την κρίση της ελληνικής κοινωνίας.
Το 15ο σε σειρά βιβλίο του Αλέξανδρου Ακριτόπουλου, συμπεριλαμβανομένων των μεταφράσεων και των συλλογικών έργων, μέσα από το οποίο ξεδιπλώνονται μεταξύ άλλων και τα ιδεολογικά ζητήματα που απασχολούν τον συγγραφέα. 

"Ίχνη της Καρδιάς" από το Χρήστο Κεσκίνη

Κι όμως, σε αγάπησα τόσο πολύ, που πλέον μετράω τον χρόνο από την στιγμή που σε γνώρισα. Κι όμως, ποτέ δε σε ξεπέρασα, γιατί είσαι εσύ αυτή που πάντοτε κρατούσε και θα κρατάει την ψυχή μου.

6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής: Οι κριτικές επιτροπές

Αγαπητοί αναγνώστες, μόλις μία ημέρα πριν λήξει και η παράταση για τη δήλωση συμμετοχών στον φετινό, ανανεωμένο διαγωνισμό είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε τα μέλη των κριτικών επιτροπών. Είναι δημιουργοί καταξιωμένοι στο χώρο της λογοτεχνίας και της ποίησης και θα αναλάβουν το δύσκολο έργο να ξεχωρίσουν τα 10 καλύτερα κείμενα της κάθε κατηγορίας, τα οποία στη συνέχεια θα μπουν στη κρίση των αναγνωστών μας.

Στη συνέχεια θα γνωρίσετε λίγo καλύτερα το κάθε μέλος των επιτροπών μας:

Δελτίο Τύπου: Οι "ΉΧΟΙ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ" στην Άνδρο

 Οι «ΗΧΟΙ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ» έρχονται να ψιθυρίσουν τα δικά τους μυστικά στην πατρίδα τους...στο νησί όπου πήραν σάρκα και οστά… στην Άνδρο μας.

"Το βιβλιοπωλείο ΓΡΑΦΗ και οι εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Σμαραγδής Μητροπούλου "Ήχοι στη Σιωπή" το Σάββατο 9 Ιουνίου και ώρα 20.30

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Απόψε η νύχτα είναι περίεργη. Συναισθήματα και σκέψεις μπλέκονται και γίνονται ένα μπερδεμένο κουβάρι στο μυαλό μου, που δε λέει να ξεκολλήσει. Ξέρω τι φταίει. Αυτή η βροχή που πέφτει έξω, αυτός ο αγαπημένος ήχος που τώρα πια έχει γίνει μαχαιριά στην καρδιά μου. Αιτία; Εκείνος. Μάλλον... όχι, όχι Εκείνος, αλλά η απουσία του που η βροχή την κάνει δυσβάσταχτη. Την αγαπώ την βροχή. Ναι, την αγαπώ πολύ. Νιώθω κάθε σταγόνα της που πέφτει πάνω μου, σαν ερωτικό κάλεσμα. Κάθε της στάλα γίνεται υγρός σύντροφος που με μουσκεύει και με κάνει να νιώθω ζωντανή. Βρόχινες ριπές που πολιορκούν την ύπαρξή μου ολόκληρη. Μια ύπαρξη που την συντάραξε Εκείνος. Μαζί και την ως τώρα ζωή μου. Αυτός είναι ο λόγος που τώρα πια, κάθε φορά που πέφτει εχει γίνει ένας εφιάλτης που με πονάει. Επειδή στο μυαλό μου έρχεται παντα αυτος.
Τον συνάντησα ένα βροχερό βράδυ σαν το αποψινο. Μια αγέρωχη αντρική φιγούρα μέσα στην υγρή νύχτα. Περπατούσα πίσω του και δεν με είχε δει.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Μελαγχολικό ξημέρωμα

Ξύπνησε από τον ήχο της βροχής. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν άκουγε τα χτυπήματα ή αν τα ένιωθε να κοπανάνε το κεφάλι του. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη. Σηκώθηκε με πολύ αργές κινήσεις από το κρεβάτι. Τα πόδια του ακούμπησαν σε άδεια μπουκάλια, ρίχνοντάς τα κάτω. Ένα από αυτά έσπασε. Ο θόρυβος έφερε νέο κύμα πόνου. Σκέφτηκε πως θα έπρεπε να πιει νερό. Το αλκοόλ τον είχε αφυδατώσει, μα αναζήτησε το πακέτο με τα τσιγάρα. Αφού ρούφηξε το δηλητήριο, προχώρησε προς την κουζίνα. Οι κατσαρίδες δεν προσπάθησαν καν να κρυφτούν από το βλέμμα του, όταν το φως άναψε τρεμοπαίζοντας.

Βιβλιοπροτάσεις από τις Εκδόσεις Γράφημα

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

της Μαρίας Καλύβας

από τις Εκδόσεις Γράφημα 

"Είδα πολλά φεγγάρια μόνη, μα σαν εκείνο που αντίκρισα όταν ήρθε να με βρει κανένα. Το είχα αναζητήσει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, που δεν το είχα ψάξει, μα ποτέ... ποτέ... μέχρι τότε δεν το είχα βρει, γιατί απλώς δεν υπήρχε ομορφότερο ολόγιομο φεγγάρι από αυτό που είδαμε μαζί." Θα μπορούσε άραγε η χαρά η οποία συνοδεύει τη μητρότητα και η γλυκιά προσμονή της να αλλάξουν κάποτε πρόσωπο; Να γίνει η ευτυχία θλίψη μεμιάς και η άσβεστη ελπίδα αβάσταχτος πόνος; Θα μπορούσαν πάλι μετά τα συναισθήματα αυτά να πάρουν ξανά τη γνώριμη όψη τους και να επανέλθει στη ζωή μιας γυναίκας η γαλήνη και η ψυχική ισορροπία; Δύο διαφορετικές ιστορίες πλέκουν περίτεχνα ένα επίκαιρο κοινωνικό μυθιστόρημα που θυμίζει έντονα προσωπικό ημερολόγιο, αφού οι ίδιες οι ηρωίδες, με τη δική τους τη φωνή, εξιστορούν τα γεγονότα. Ενώ όμως οι ιστορίες τους, όπως και οι δρόμοι που επέλεξαν αρχικά να ακολουθήσουν, δείχνουν να εξελίσσονται παράλληλα, κάποια στιγμή τέμνονται τελικά, και τότε η μία εισβάλει στη ζωή της άλλης και την αλλάζει ριζικά.