"Κατέβα Ζαρατούστρα απ΄ το βουνό" από τη Μαρία Μαππουρίδου (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών - Ψηφίζετε εδώ!)

Κατέβα Ζαρατούστρα απ’ το βουνό.

να τους δεις να φλέγονται και να σφαδάζουν,

φωτιά, ατσάλι, μια μπότα σιδερένια λιώνει το πρόσωπο ενός μωρού, ο ήχος από το κόκκαλο που σπάει, νευρώνες ενός εγκεφάλου που δεν πρόλαβε ν αναπτυχθεί κατρακυλούν κόκκινοι χείμαρροι πηχτοί στο χώμα, σχηματίζοντας ρυάκια ύλης που δε θα μετουσιωθεί ποτέ σε πνεύμα, ποτέ σε λόγο, ποτέ σε συναίσθημα.

Κατέβα Ζαρατούστρα απ’ το βουνό.

τη σιγουριά του, τα δέντρα, τα πουλιά ασπίδα,

στις πόλεις το χρώμα είναι γκρίζο. Τσιμέντο, πέτρες και μολυσμένο νερό συνθέτουν τις φωλιές τους. Δέντρα λιγοστά, το οξυγόνο δε φτάνει για όλους. Πνίγονται. Η ανάσα δύσκολη. Θόρυβος. Σειρήνες ουρλιάζουν, φορτηγά αγκομαχούν. Τρέχουν, τρέχουν να προλάβουν. Τα πουλιά εδώ σωπαίνουν.

Κατέβα Ζαρατούστρα απ’ το βουνό.

να γνωρίσεις το ψέμα, το δόλο τους. Βλέπεις τις μάσκες τους;

Όλες ίδιες, θλιμμένες όταν άλλος δεν κοιτάει, χαρούμενες όταν πρέπει, σοβαρές στο πλήθος, στη μοναξιά τους κλαίνε. Κλάμα βουβό να μην ακουστεί προς τα έξω, η τιμωρία παραμονεύει, οι μάσκες μαζεύονται για την ετυμηγορία. Ένοχοι συναισθήματος, το αποβάλλουν. 

Κατέβα Ζαρατούστρα απ’ το βουνό

βάλε το παιδί να τους αλλάξει, μπορεί;

Το χουν κοιμισμένο  μέσα τους σε ύπνο αιώνιο, βαθύ. Να ζει; Η μήτρα που το φιλοξενεί, σταμάτησε να το θρέφει εδώ και αιώνες. Μαύρο, σάπιο το αίμα της, μόνο για δηλητήριο. Θάνατος.

Κατέβα Ζαρατούστρα απ’ το βουνό

το λιοντάρι θα τους κατασπαράξει πριν προλάβει το παιδί να εμφανιστεί,

κατακρεουργημένα μύρια άψυχα κορμιά, επιζώντες λίγοι, η μαγιά του κόσμου, έκλεισε ο κύκλος, νέα αρχή, στο τέλος του δρόμου το φως ή το σκοτάδι.

Κατέβα Ζαρατούστρα απ’ το βουνό,

κι άμα μπορέσεις, αγάπησέ τους.

Επικοινωνία με την ποίητρια στη σελίδα της στο fb: Maria Mappouridou