Ο δικός μου χαμός
Σε σκέφτομαι απόψε. Μην ρωτάς γιατί και πως. Ίσως φταίει η βραδιά που σταλάζει νοσταλγία. Ακούω μουσική και χαζεύω τον ουρανό εκεί απέξω. Κι όμως εσύ νικάς και διαπερνάς το μυαλό μου. Θέλω να μιλήσω με τον εαυτό μου και όμως μιλάω μαζί σου. Ίσως γιατί κάποτε ήσουν κι εσύ κομμάτι του εαυτού μου. Ένα πυροτέχνημα που έσκασε στις άκρες των χειλιών μου και που έγινε η αιτία και η αφορμή των φιλιών μου.
Σε σκέφτομαι απόψε. Όχι δεν σε θυμάμαι. Απλά και μόνο σε σκέφτομαι. Σε μαζεύει ο νους μου και σε στριμώχνει μέσα στις λογικές μου εξηγήσεις. Έλα όμως που ταυτόχρονα δραπετεύουν οι παράξενες παραισθήσεις μου.
Σε χάνω απόψε. Σε χαϊδεύω στο κορμί σου, στο χαμόγελο σου και στην τελευταία αναπνοή σου. Φιλώ τον σφυγμό που χτυπάει σαν αντίο επάνω στο λαιμό σου.
Σε χάνω απόψε. Ίσως να σε κερδίσω αύριο όταν ξυπνήσω και μυρίσω το άρωμα της απουσίας σου στα ακροδάχτυλα μου. Κυλάει από τα μάτια μου ένα δάκρυ και στην καρδιά μου φτάνει. Δικός μου χαμός ήσουν.
Μαίρη Τσίλη
Σε σκέφτομαι απόψε. Όχι δεν σε θυμάμαι. Απλά και μόνο σε σκέφτομαι. Σε μαζεύει ο νους μου και σε στριμώχνει μέσα στις λογικές μου εξηγήσεις. Έλα όμως που ταυτόχρονα δραπετεύουν οι παράξενες παραισθήσεις μου.
Σε χάνω απόψε. Σε χαϊδεύω στο κορμί σου, στο χαμόγελο σου και στην τελευταία αναπνοή σου. Φιλώ τον σφυγμό που χτυπάει σαν αντίο επάνω στο λαιμό σου.
Σε χάνω απόψε. Ίσως να σε κερδίσω αύριο όταν ξυπνήσω και μυρίσω το άρωμα της απουσίας σου στα ακροδάχτυλα μου. Κυλάει από τα μάτια μου ένα δάκρυ και στην καρδιά μου φτάνει. Δικός μου χαμός ήσουν.
Μαίρη Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου