"Λευκή Αυτοχειρία" από τον Αντώνη Ευθυμίου (6ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζά)

(Συμμετέχει στο 2ο σκέλος του Διαγωνισμού της ψηφοφορίας των αναγνωστών...Ψηφίστε εδώ!!!)

Είναι σούρουπο. Ο ήλιος ετοιμάζεται να κουρνιάσει στον κόρφο του ορίζοντα και τ’ άστρα να σελαγίσουν στο μολυβένιο ουρανό. Η μέρα θ’ απαρνηθεί για λίγες ώρες μόνο το φως κι η νύχτα θα έρθει αθόρυβα, σχεδόν ακροποδητί, να την διαδεχθεί. Εγώ κάθομαι στο δερμάτινο καναπέ ασάλευτος, φοβούμενος ότι και μια σύσπαση του προσώπου μου μπορεί να με αναστατώσει. Η μυρωδιά από το σανταλόξυλο μεθά τις αισθήσεις μου και σαϊτεύει τις απόκρυφες επιθυμίες μου. Το βλέμμα μου είχε γαντζωθεί στη στιλπνή επιφάνεια του όπλου, που κείτεται πάνω στο δρύινο τραπεζάκι του σαλονιού. Ο λογισμός μου σεργιανίζει στα πιο επικίνδυνα λιθόστρωτα του νου. Τι είναι άραγε ο θάνατος; Μια ατελεύτητη στιγμή ή μια παρατεταμένη άρνηση της παρουσίας; Κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι η απόλυτη λύτρωση κι άλλοι η ύστατη λύση ενός ριψάσπιδος, που δείλιασε στη μάχη της επιβίωσης. Το σίγουρο είναι ότι λίγο πριν ξεψυχήσει ο άνθρωπος γαληνεύει κι η θωριά του θυμίζει νεογέννητο μωρό.

Ο Θεός μου εμπιστεύτηκε το άρμα της ζωής, μα σαν τον Φαέθοντα κι εγώ δε στάθηκα αντάξιος της εμπιστοσύνης του. Νόμιζα πως ήμουν Ίκαρος κι ότι μπορούσα να φτάσω ψηλά, κι ας ήμουν ένας άπτερος θνητός. Είχα χρίσει το ένστικτό μου σηματωρό στις τρικυμίες, αλλά ξέχασα πως εγώ ήμουν ο καπετάνιος. Πάσχιζα να ονοματίσω τις αδυναμίες μου, τους φόβους μου, τα συναισθήματά μου, ενώ αρκούσε να δώσω συνείδηση στη μοναξιά μου.

Σε λίγο το σώμα μου θα είναι ένα ξέπνοο κουφάρι και το ξεραμένο αίμα το βουλοκέρι της αποδημίας μου. Αν είχαν υπόσταση οι ενοχές μου, αναμφίβολα εκείνες θα πυροβολούσα απόψε, θα τις γάζωνα με απανωτές ριπές οργής. Όμως, το πήρα απόφαση. Βαρέθηκα ν’ αποταμιεύω όνειρα στο σεντούκι της ελπίδας. Μπορεί η ταυτότητά μου να γράφει «συλλέκτης εμπειριών», μα το πραγματικό επάγγελμά μου είναι θηρευτής αθησαύριστων πόθων. Κάποτε θαρρώ πως ήμουν γενναίος. Κάθε φορά που βρισκόμουν στην ακρώρεια ενός γκρεμού, χόρευα ένα αλλόκοτο ζεϊμπέκικο, χωρίς ρυθμό και μουσική. Κι αίφνης μεταφερόμουν στην εύφορη πεδιάδα με τις ψευδαισθήσεις. Συχνά φτιασιδωνόμουν με κάθε πιθανή απόχρωση της υποκρισίας, μα τώρα στέρεψε η παλέτα. Στις κόγχες των ματιών μου τελειώνει η απεραντοσύνη της αλήθειας. Στις αιχμές του προσώπου μου λαβώνεται η επίπλαστη τελειότητα. Σήμερα το πρωί στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και διαπίστωσα ότι δεν αντικατοπτριζόταν το είδωλό μου. Φαίνεται πως ο ίσκιος μου έχει θεριέψει για τα καλά κι έχω χαθεί πια μέσα στον ζόφο μου.

Κρυώνω πολύ, μα δε φταίει η νύχτα, αλλά της απραξίας το αγιάζι. Όσο θωρώ το όπλο, τόσο μεγαλώνει ο σπόρος της αμφιβολίας. Δεν ξέρω τελικά αν θέλω να φύγω, αλλά σίγουρα λίγο πριν μισέψω για τόπους αλαργινούς θ’ αποχαιρετήσω το φεγγάρι. Εκείνο ποτέ του δε με πρόδωσε, όπως οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Ακόμη κι εγώ ο ίδιος απεμπόλησα τα ιδανικά και τις αξίες μου, προκειμένου ν’ αποκτήσω δόξα και χρήμα. Και το μόνο που απέμεινε είναι οι στάχτες στο τασάκι από το τελευταίο σέρτικο τσιγάρο που κάπνισα.

Το ρολόι χτυπάει δώδεκα φορές. Είναι κιόλας μεσάνυχτα και το όπλο άθικτο στο τραπέζι. Είμαι μάλλον πιο δειλός απ’ όσο φανταζόμουν. Θα καώ στο κρεματόριο της στασιμότητας. Ξαφνικά μου ήρθε μια τρελή ιδέα. Όπως μερικά ζευγάρια επιλέγουν το λευκό γάμο, θα μπορούσα να κάνω κι εγώ λευκή αυτοχειρία. Ν’ αυτοκτονήσω, δηλαδή, στα ψέματα. Αν εξαφανιστώ κανείς δεν πρόκειται να με ψάξει. Θα μπορούσα να «ξαναγεννηθώ» σαν άλλος φοίνικας από τις στάχτες μου και να παρουσιαστώ με νέο όνομα. Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Η μνήμη είναι ένα παράθυρο που δεν κλείνει ποτέ, εκτός κι αν αλλάξει κατοικία το μυαλό. Αυτή είναι, επομένως, η λύση. Ένας καινούριος εαυτός. Ίσως να μη χρειαστεί ούτε όνομα ν’ αλλάξω, γιατί οι ταμπέλες δεν έχουν σημασία. Λευκή αυτοχειρία, λοιπόν… Μα πώς θ’ αυτοκτονήσει ο παλιός μου εαυτός και μάλιστα αναίμακτα; Σε αυτήν την περίπτωση το όπλο μοιάζει παντελώς άχρηστο. Βέβαια, θάνατος είναι η μεταβολή από μια κατάσταση σε μια άλλη. Άρα, εάν θέλω να πεθάνει ο παλιός μου εαυτός, πρέπει ν’ αλλάξω άρδην τον τρόπο που σκέφτομαι, που συμπεριφέρομαι κι εν γένει τον χαρακτήρα μου. Όμως, το αληθινό όπλο δε βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, αλλά μέσα μου και λέγεται «θέληση».

Κοιτάζω το ρολόι. Είναι δώδεκα και τέταρτο. Σε λίγες ώρες ξημερώνει και συνειρμικά θυμάμαι τα λόγια της Σκάρλετ Ο'Χάρα στο «Όσα παίρνει ο άνεμος»: «Άλλωστε αύριο αρχίζει μια καινούρια μέρα».