"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Του καλοκαιριού η συμμορία 

 Μου θυμίζεις κάτι καλοκαίρια από εκείνα που τα γέμιζα με αλμύρα και τα πέταγα στο καυτό κορμί του μεσημεριού για να δω αν θα καούν. Μου θυμίζεις κάτι καλοκαίρια που έλεγα πως θα ερωτευτώ εγώ εσένα κι εσύ εμένα. Παιδιάστικη ματαιοδοξία και ανόητη θερινή εφημερία στις πληγές που άνοιγε μονάχη της η καρδιά μου. Τώρα πια τίποτα δεν μου θυμίζεις εσύ . Κοιτώ τον ουρανό που θέλω και ρίχνω τις φυγές μου στα φτερά των γλάρων.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Για έλα εδώ ρε παρελθόν...
Για κάτσε βάλ' τα κάτω, τι μου χρωστάς, τι σου χρωστώ...
Μήπως δε ζω μαζί σου τόσο καιρό;
Όλα μου τα νοίκια δε στα έδωσα;
Μήπως σου άφησα απλήρωτο λογαριασμό;

2018 FIFA WORLD CUP RUSSIA - Οι προβλέψεις μας

Σε λίγες ημέρες (κάτι περισσότερο από 2 εβδομάδες) ξεκινάει το σημαντικότερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς που είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο με τη συμμετοχή 32 εθνικών ομάδων από όλη την υφήλιο. Κάποιες ομάδες στοχεύουν ξεκάθαρα στο βαρύτιμο τρόπαιο (άλλες πιο επιτακτικά όπως η Αργεντινή, άλλες πιο ψύχραιμα όπως η Γερμανία) ενώ κάποιες άλλες σε μια καλή συμμετοχή (όπως το Βέλγιο ή η Πορτογαλία) και άλλες απλά ζούνε το όνειρο της συμμετοχής (όπως η Ισλανδία ή ο Παναμάς). Όλες όμως στοχεύουν να μας προσφέρουν έναν μήνα (14/6 - 15/7) με πολλές συγκινήσεις και πολύ μπύρα να ρέει....

Τα προγνωστικά των εταιριών στοιχηματισμού δίνουν και παίρνουν και τα περισσότερα συμφωνούν ότι το μεγάλο φαβορί είναι η ανανεωμένη Βραζιλία ενώ από κοντά ακολουθούν η Γερμανία, η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αγγλία και η Αργεντινή.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Βιβλιοπροτάσεις από τις Εκδόσεις Γράφημα

(Στα πλαίσια της συνεργασίας του blog μας με τις Εκδόσεις Γράφημα είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να σας παρουσιάζουμε τις νέες κυκλοφορίες των Εκδόσεων ώστε να γνωρίσετε νέους συγγραφείς και να πάρετε ιδέες για την επόμενη αγορά σας!!)

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ

του Πρόδρομου Doe

Από τις Εκδόσεις Γράφημα

Παραιτημένοι συγγραφείς, αιωνόβια δέντρα με τη μορφή γυναικών, δραπέτες της επαρχίας, οικογένειες των φωνών/των σιωπών/των απόντων, καζανόβες με εκλεκτές φανταστικές φιλίες, θυρωροί με χαρισματικές μύτες, ζευγάρια που έχουν απαχθεί από τη ρουτίνα, εραστές που ντρέπονται τη διαφορετικότητα τους, πρόσφυγες που φοβούνται το άνοιγμα μιας πόρτας, κορίτσια που πρέπει να αντέξουν τη νύχτα για ακόμα μία νύχτα, βαρετές καρικατούρες εμπόρων, μυστήριοι Γάλλοι που δεν είναι Γάλλοι, αδιάφορα αγόρια που συντηρούν στον καταψύκτη την εφηβεία τους καλοδιατηρημένη, χήρες όμοιες απάτητα κάστρα, τερματικοί σταθμοί όχι – και – τόσο  ένδοξων οικογενειών.

Καλό μείγμα για να φτιάξεις ιστορίες, να γράψεις ένα βιβλίο… να κάμεις έναν πόλεμο.

Στα χέρια σας κρατάτε ένα βιβλίο που μιλάει για τη μοναξιά. Για κάθε είδους μοναξιά: εκείνη της απώλειας, των γηρατειών της κατάθλιψης, των ανεκπλήρωτων ερώτων, της ρουτίνας, του μετανάστη, της διαφορετικότητας.

Το κάνει, όμως, με έναν περίεργο τρόπο.

Αισιόδοξο.

Αυτή είναι μια ιστορία με happy end που θέλει να πιστεύει πως μέσα στις σελίδες της κρύβει την ιστορία του αναγνώστη.

"Γυναίκα" της Έλενας Λιάτου

Γυναίκα θνητή, παιχνίδι στα χέρια του χρόνου, που όµως αθάνατη γίνεσαι, θεά νιώθεις κάποιες στιγµές σαν στης ηδονής τη δύνη αφήνεσαι. Γέρνεις το σώµα απαλά να ξαποστάσεις για λίγο απ’ το χείμαρρο που ξέσπασε µέσα σου. Τα χέρια απλωµένα, έτοιµα να αγκαλιάσουν τα ουράνια, ακολουθώντας το απαλό πέταγµα των χρυσών φτερών σου.

"Στιγμές" από τη Σάρα-Κατερίνα Παπαδάκη

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Στιγμές μικρές, αλλά τόσο μεγάλες... Στιγμές που μοιάζουν με φωτογραφίες polaroid. Μια λήψη, μια στιγμή, χιλιάδες συναισθήματα αποτυπωμένα αιώνια στην καρδιά. Αυτό είναι το βιβλίο της Σάρα-Κατερίνα Παπαδάκη "Στιγμές...".

Είναι κάποια γενέθλια που μια στιγμή μόνο, τα γεμίζει για μια ολόκληρη ζωή. Είναι ένα όνειρο που γυρεύει πάντα τη νύχτα για να ζήσει κι αυτό τη δική του πλάνη. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα σε μία παράσταση. Ένα μεγάλο "σ' αγαπώ" κλεισμένο σ' ένα γράμμα, φυλακισμένο σε μια καρδιά. Η δύναμη που σου χαρίζει η στιγμή που καταλαβαίνεις πως δεν είσαι μόνος σου. Είναι και οι στιγμές που η κάθοδος ενός ασανσέρ μοιάζει με προβολή κινηματογράφου με ήρωες τα συναισθήματά σου. Η αποδοχή που έρχεται μετά την άρνηση μιας ολόκληρης ζωής. Οι στιγμές της λυτρωτικής σιωπής. Η μοναξιά που αφήνει πίσω η απουσία του ξενιτεμένου παιδιού. Η στιγμή μιας ευχής, αλλά και ενός γυρισμού. Η μεγάλη απουσία της μάνας. Ο απροσδόκητος καφές μ' έναν φίλο. Η προσμονή μιας συγχώρεσης και οι στιγμές που κρατά ένα πακέτο τσιγάρα. Η απελπισμένη προσευχή, ικεσία θα έλεγες καλύτερα. Η στιγμή του χωρισμού, αλλά και η στιγμή του αμετάκλητου τέλους.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

I had a love

Once upon a time I had a love. It was like a fairytale and like a sweet dream. Like an angel's touch in my tear and like a tender kiss next to my every silly fear. But now I am standing at the edge of the dream with empty hands just my own. I have nothing in my life and in my soul.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Σ' ένα οικογενειακό τραπέζι

Κυριακή μεσημέρι στο αρχοντικό του Ηλία και της Αμαλίας Βενιέρη. Η τραπεζαρία άστραφτε από τα κρυστάλλινα ποτήρια, τα πορσελάνινα πιάτα και τα ασημένια μαχαιροπίρουνα. Είναι σημαντική μέρα σήμερα μιας και ο Γιάγκος, ο πολυαγαπημένος γιος της οικογένειας, πήρε επιτέλους τον πολυπόθητο διορισμό του.

Με υπερηφάνεια διαβάζει ξανά και ξανά το τηλεγράφημα: «Διορίζεστε ως καθηγητής βυζαντινής μουσικής εις το Εκκλησιαστικόν Λύκειον Ξάνθης. Παρακαλώ όπως παρουσιασθείτε εντός μίας εβδομάδος δια να ορκισθείτε και να αναλάβετε επισήμως τα καθήκοντά σας».

«Καλή σταδιοδρομία, λεβέντη μου!» του ευχήθηκε η μητέρα του, σηκώνοντας το ποτήρι της.

Ταυτόχρονα, σκούντησε με τον αγκώνα της τον άντρα της.

«Σαλατούλα, Ηλία μου, σαλατούλα», είπε σιγανά. «Το είπε κι ο γιατρός…»

Ο καημένος ο Ηλίας περιορίστηκε να νεύσει καταφατικά.

Δεν έχει και τόσο άδικο η Αμαλία μου. Η ρημάδα η χοληστερίνη θέλει προσοχή, σκέφτηκε.

«Ευχαριστώ μητέρα!» είπε ο Γιάγκος.

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Η Ανατολή ήταν πάντα η ώρα που της άρεσε να κολυμπάει. Και κάθε φορά στο ίδιο μέρος. Στην "ανθισμένη παραλία" όπως την αποκαλούσε. Ήταν πάντα μόνη της εκείνη την ώρα. Αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεγε κάθε μέρα να συναντήσει την αυγή πριν το σώμα της και η ψυχή της λυτρωθούν από την ευεργετική επίδραση του θαλασσινού νερού.
Το μπάνιο της ήταν κάθε μέρα τελετουργικό. Έφτανε πάντα την ίδια ώρα, φορώντας ένα γαλάζιο φόρεμα μακρύ ως τον αστράγαλο κι ένα κίτρινο φουλάρι στα μαλλιά της. Ένα τέλειο συμπλήρωμα στο πανέμορφο κάδρο της "ανθισμένης παραλίας" με τα κίτρινα λουλούδια να ερωτοτροπούν ξεδιάντροπα με τα βότσαλα, που έδειχναν ν' απολαμβάνουν τα αισθησιακά τους χάδια.
Έβγαζε το φόρεμα από τους ώμους αφήνοντάς το να πέσει κάτω, αποκαλύπτοντας το μωλωπισμένο της κορμί. Έκανε λίγα βήματα ώσπου τα πόδια της ν' αγγίξουν το αλμυρό νερό και στεκόταν για λίγες στιγμές ατενίζοντας τον ορίζοντα, με έναν ήλιο ντροπαλό να κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του. Στη συνέχεια έλυνε το φουλάρι και με μια αργή κίνηση, το άφηνε να πέσει πίσω από τους ώμους της.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"'Ηλιος Ζωοδότης" από τον Χρήστο Θ. Παπαγεωργίου

Σ’ ευχαριστώ ήλιε ζωοδότη

που χαρίζεις

το απαστράπτον μεγαλείο σου

στις μαραμένες όψεις

των απόμαχων του μεσημεριού

που χαϊδεύεις

με τ’ ακροδάχτυλα

καθώς περιδιαβαίνεις

τα παράθυρα

όπου αντανακλώνται

οι ακροστιχίδες των κοριτσιών

με τα ξέπλεκα μαλλιά

και τα ανοιχτόχρωμα όνειρα

την αποκατάσταση

της μέρας.

"Μουσικά Ταξίδια" από τον Νίκο Ιωαννίδη

“ANIME AMANTI” – Roberta Mameli ~ Luca Pianca

(alpha classics 291 - 68΄.16΄΄ - 2017)

Η  τελευταία ηχογράφηση της ρωμαίας σοπράνο Roberta Mameli έρχεται νε καταδείξει ότι μέσα στα πιο απλά εκφραστικά μέσα, όπως η ανθρώπινη φωνή και ένα μουσικό όργανο – στην περίπτωσή μας το 13άχορδο λαούτο – μπορεί να κρύβεται όλη η ομορφιά του κόσμου.

Στην επιλογή των μεγάλων αναγεννησιακών δασκάλων της σύνθεσης, που οι δημιουργοί αυτής της ηχογράφησης επέλεξαν, εξέχουσα θέση δικαιωματικά κατέχει ο Giulio Caccini (1551-1618).

Ο Caccini, μέλος της φλωρεντιανής καμεράτας, ανταποκρινόμενος στην απαίτηση των ανθρώπων της τέχνης της εποχής του για τραγούδι περισσότερο αντιληπτό στους ακροατές και εκφραστικό όλων των συναισθηματικών πτυχών της ανθρώπινης ψυχής, πρότεινε το 1602 με το έργο του “Le nuove musiche” («Οι νέες μουσικές») ένα νέο είδος μονοφωνικού τραγουδιού με συνοδεία οργάνου/ -ων.

12 Strong (2018, ελληνιστί «12 Δυνατοί»)

Βαθμολογία 2,5 / 5

Εντάξει, όταν ξεκινούσα τη συγκεκριμένη ταινία ήξερα ότι θα πρόκειται για αμερικανιά (εμείς οι καλοί και όλος ο κόσμος εναντίον μας) και με γερές δόσεις βαρβατίλας και (πολλές φορές) ανούσιου ηρωισμού. Ειδικά από τη στιγμή που σχετίζεται με ένα θέμα (την επίθεση στους Δίδουμους Πύργους) που πλήγωσε πολύ την υπερηφάνεια των αμερικανών, περίμενα ότι όλα θα ήταν στον υπερθετικό. Και τελικά δεν έπεσα και πολύ έξω...

Μετά την επίθεση στους δίδουμους πύργους τον Σεπτέμβριο του 2011, οι αμερικάνοι αποφάσισαν να επιφέρουν το πρώτο τους χτύπημα στο Αφγανιστάν σχεδόν άμεσα ως αντίποινα. Μία ομάδα 12 επίλεκτων  στρατιωτικών στάλθηκε μέρες μετά την επίθεση στο Αφγανιστάν με στόχο να βοηθήσει έναν ντόπιο πολέμαρχο, τον Adbul Rashid Dostum να καταλάβει ένα προπύργιο των Ταλιμπάν και να ξεκινήσουν την αποστολή εξολόθρευσής τους. Στην πορεία θα αναγκαστούν να αναλάβουν αποστολές αυτοκτονίας ουσιαστικά και θα βρεθούν σε μια σκληρή εμπόλεμη ζώνη.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Άσπρο... Το χρώμα που κυριαρχεί στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια.  Λένε πως με έφεραν εδώ για το καλό μου . Δεν μπορώ να κάνω κακό στον εαυτό μου σε ένα άδειο δωμάτιο. Έχει ακόμη και μαξιλάρια στους τοίχους! Λες και θα μπορούσα ποτέ να κοιμηθώ όρθιος! Τίποτα δεν υπάρχει γύρω μου. Απλά τέσσερις άσπροι μαλακοί τοίχοι και μία πόρτα, πάντα κλειστή. Ο αέρας μοιάζει να μην ανανεώνεται καν. Νιώθω πως τρελαίνομαι! Δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τον λόγο που με έφεραν εδώ. Κάθε φορά που προσπαθώ, οι σκέψεις μου μαυρίζουν. Λευκό χρώμα και κενό! Αυτή είναι όλη η ζωή που θυμάμαι!

Για ακόμη μία φορά ψάχνω το δωμάτιο σπιθαμή προς σπιθαμή. Ποτέ δεν έχω βρει τίποτα, μα είναι μία συνήθεια που απέκτησα, όταν ακόμη θυμόμουν το γιατί! Κάθε πρωί, μία φωνή μέσα μου μου λέει «Ψάξε...Ψάξε...»

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Του έρωτα μονόλογος

Αγάπη μου... Μάλλον άσε αυτήν την λέξη στην άκρη καλύτερα. Δεν γίνεται να σε λέω έτσι τώρα πια. Αγάπη μου, λες εκείνον που κάθε μέρα σε αιχμαλωτίζει στην αγκαλιά του κι εσύ αφήνεσαι εκεί. Στάχτη μου. Ναι, αυτή η λέξη νομίζω ότι ταιριάζει περισσότερο. Με άχαρη χάρη, έβαλες φωτιά σε κάθε μου κύτταρο που έγραφε το όνομα σου κι έγινες κι εσύ στάχτη μέσα στην στάχτη μου.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Δεν λυγάνε ψυχές που η αγάπη τις μπόλιασε..
Όρθιες στέκουν με το κύμα παλεύουν...

ότι αγαπούν ζωντανό να κρατήσουν...
ακόμα κι όταν ουρανός δεν θα υπάρχει.
Και με χορδές σπασμένες
συνεχίζουν τα βιολιά να τραγουδούν.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Τούτη τη νύχτα το φεγγάρι με κοιτάει και με ρωτάει τον καημό μου…
Τούτη τη νύχτα το κύμα σκάει στα πόδια μου προσπαθώντας να γλείψει τις πληγές μου…
Τούτη τη νύχτα τ’ άστρα στράφηκαν όλα πάνω μου και με ρωτάνε,
– Πες μας, τι;

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Α ρε Πατέρα!

Α ρε πατέρα...

Πάντα σε θεωρούσα ισχυρό και παντοδύναμο.

Πάντα ήσουν για εμένα αυτός που ήθελα να μοιάσω...

Ένα ίδαλμα!

Πολεμιστής από την ημέρα που γεννήθηκες, Αγωνιστής για την οικογένειά σου...

 Ποτέ δεν κώλωσες,  όσα προβλήματα κι αν αντιμετώπισες.

 Ποτέ δεν σε άκουσα να διαμαρτύρεσαι...

Ποτέ δεν έκανες πίσω σε όσα πιστεύεις!

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Μοναχική πορνογραφία

Είμαι κάπου στο πουθενά απόψε και είμαι πιο μόνη από ποτέ. Ξέρεις γιατί μωρό μου; Γιατί σε ερωτεύομαι και θέλω να σε γεύομαι για πάρτη μου. Κάναμε έρωτα τόσες φορές με το μυαλό και την καρδιά εμείς. Σπάσαμε τα όρια της λογικής και του παραλογισμού ακόμα μέχρι που καταντήσαμε μια γραφική πορνογραφία για αναγνώστες καβλωμένους και για θεατές δυνατούς. Εκεί που τελειώνει ο οργασμός, αρχίζει η δίψα για αγκαλιά και για συναίσθημα.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Φεύγω από τη ζωή σου, μα δεν χάνομαι.

Tην ψυχή μου θέλησα να ξαποστάσω,  μα το γαλάζιο πέπλο την τράβηξε κοντά του.

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Το δάσος θαρρείς και την κατάπιε μπαίνοντας μέσα του τρομακτική και ανατριχιαστική φιγούρα, καθώς πλησίαζε το σούρουπο τρομαγμένο και αυτό. Περπατούσε με αργά βήματα θανάτου αφήνοντας πίσω της νεκρή γη στο δηλητηριώδες πέρασμά της. Τα δέντρα μαράζωναν μόνο που την αντίκριζαν και παραδίνονταν και αυτά στο τραγικά πένθιμο και σουρεαλιστικό τοπίο με το πράσινο εμπρός της και την καμμένη γη πίσω της. Όσο προχωρούσε, τα πάντα έσβηναν στο διάβα της. Τα πουλιά που την συνόδευαν, μαύρα κι αυτά σαν την κόλαση, σαν την ίδια, σαν την ψυχή της, σαν τον πίνακα που ζωγράφιζαν τα βήματά της. Σύντροφοι πιστοί σ` ένα μολυσμένο ταξίδι. Σ` ένα κάλεσμα τρόμου. Το μπαστούνι της οδηγούσε τα βήματά της. Ήταν τυφλή. Κι όχι μόνο αυτό. Δεν είχε καν μάτια. Δυο άδειες τρύπες πάνω στο πρόσωπό της, φρικιαστικές, απόκοσμες, πέρα από κάθε λογική. Ήταν αποτέλεσμα κατάρας η κατάστασή της. Είχε προκαλέσει πολύ κακό και ένας ισχυρός μάγος κατάφερε να εγκλωβίσει τα μάτια της βαθιά στα μαύρα σωθικά της, ικανοποιημένος που δεν θα έκανε πια σε κανέναν κακό. Της είχε πει πως η κατάρα θα λυνόταν μόνο αν κάποιος την αγαπούσε πολύ, ποιος θα μπορούσε όμως να αισθανθεί οτιδήποτε για ένα τόσο αποκρουστικό πλάσμα;

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

'Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Παγιδευμένος στις αναμνήσεις

Καθώς Ένα Δάκρυ Ακολουθεί Τον Δρόμο Του Και Η Βροχή Δυναμώνει Δεν Μπορώ να Μην Σε Σκέφτομαι Για Μια Ακόμη Μέρα Στη Λίμνη Των Δακρύων Μου Μια Ακόμη Μέρα Στην Προσωπική Μου Κόλαση Για Άλλη Μια Φορά Παγιδευμένος Στις Αναμνήσεις

Ακούγοντας Φωνές Φυλακισμένες Στο Παρελθόν Ονειρεύομαι Τα Χρόνια Που Πέρασαν Από Καιρό Και Ο Χρόνος Περνά Χωρίς Εμένα Εικόνες Που Θα Έπρεπε Να Έχουν Χαθεί Για Πάντα Έρχονται, Μιλούν Με Τη Φωνή Σου Ω Θεέ, Είμαι Παγιδευμένος Στις Αναμνήσεις 

"Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν" του Κώστα Δρουγαλά

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Το βιβλίο του Κώστα Δρουγαλά «Το τελευταίο τραγούδι του Ντύλαν» είναι μια ωδή στην ανθρωπιά. Χαρακτήρες απλοί, καθημερινοί, με δουλειές συνηθισμένες, που γίνονται ήρωες της ζωής μέσα από την ματιά του συγγραφέα.

Ο Αυγουστής είναι αστυνομικός, ένας άλλος Ρομπέν των φτωχών και κατατρεγμένων. Η ευαισθησία είναι το κύριο χαρακτηριστικό του και παρά τα όσα τον βασανίζουν, είναι ο "από μηχανής Θεός" που θα εμφανιστεί δίπλα σου την στιγμή που τον έχεις ανάγκη.

Ο Βασίλης και ο Πέτρος είναι δύο αδέρφια που ζουν στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα τους. Ένα σπίτι, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο πρώτος δουλεύει σ' ένα καφέ. Ο δεύτερος είναι άνεργος από επιλογή. Ένας οραματιστής με μια ιδιαίτερη αποστολή. Να δίνει δύναμη και κουράγιο στους άστεγους της πόλης του με την κιθάρα του και τα τραγούδια του Μπομπ Ντύλαν. Συντροφιά του τις δικές του μοναχικές ώρες, η "παρουσία" του ινδάλματός του και οι συζητήσεις τους μέσα στο δωμάτιό του.

Η μητέρα των δύο αντρών, η Θεώνη, ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, την λογική και την παράνοια. Διέξοδός της, οι φανταστικές ιστορίες του γιου της Βασίλη τα βράδια πριν κοιμηθεί και μόνος της φίλος, το ημερολόγιό της, ο προσωπικός της εξομολογητής που μαρτυρά έναν χαρακτήρα ιδιαίτερο. Παραιτημένη από την ζωή, με την διαύγεια όμως του ανθρώπου που περιμένει στην στάση το λεωφορείο για τη λήθη.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Νύχτα Τρυφερή

Τρυφερή είναι η νύχτα απόψε όπως και κάθε απόψε που πέρασε μα και που πάλι θα έρθει και μετά θα γίνει χθες... Τρυφερή η νύχτα, τόσο τρυφερή σα μια καρδιά που απέμεινε μονάχη της να φωνάζει σ' αγαπώ ανάμεσα σε τόσο κόσμο και που γουστάρει έτσι ατίθασα να λέει: «Σε χρειάζομαι»... 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Πάνω σ' ένα στίχο του Τάσου Λειβαδίτη

Φαίνεται πως εγώ ελπίζω ακόμη, γιατί έχω δάκρυα να ξοδέψω… για λύπη, για χαρά,  για ό,τι αγάπησα κι έχασα!

Δεν ειν’ το δάκρυ αδυναμία! Αντίθετα, είναι παλληκαριά να μπορείς να δείξεις της ψυχής σου τα νάματα. Γιατί, μοιραία, έρχεται κάποια στιγμή που κι οι δυνατοί δακρύζουν.

Μ’ ακούς; Εσύ, ναι, εσύ, καλέ μου!

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Κι αν όλα τ’ άντεξα, η απόσταση της καρδιάς σου με μάτωσε….
Κι αν άλα τα σήκωσα, το βάρος της καρδιάς μου με λύγισε…
Κι αν όλα σταμάτησαν, το δάκρυ μου έτρεξε…
Κι αν τα πάντα κράτησα, η αγκαλιά σου έλειπε…
Κι αν άλα τα περίμενα , η αγάπη σου ποτέ δεν έφτασε…

©Σοφία Κραββαρίτη