"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Τα ρέστα μου βρε ζωή...

Μέρες Νοέμβρη με μια γεύση πρώιμου χειμώνα. Είναι πρωί και έξω έχει συννεφιά. Πάω στην κουζίνα και φτιάχνω καφέ. Είμαι ξυπόλητη ακόμα. Βάζω μουσική και πετυχαίνω ένα τραγούδι που λέει : I wish you were here. Εύχομαι να ήσουν εδώ. Ακόμα και τα τραγούδια με εκδικούνται σήμερα. Πάω να πιω μια γουλιά καφέ και χύνεται επάνω στο στήθος μου. Νιώθω το κάψιμο και το αγγίζω με το χέρι μου. Δεν με νοιάζει. Ανάβω τσιγάρο και πάω στο παράθυρο. Ναι, έχει συννεφιά σήμερα και θέλω να την μαχαιρώσω και να στάξει ήλιος, αίμα ή βροχή από τα σωθικά του ουρανού. Η μουσική παίζει ακόμα κι εμένα με πνίγει η απουσία σου πιο πολύ από όσο θα μπορούσε να με πνίξει ο χειρότερος εχθρός μου. Θέλω να φύγω τώρα από εδώ. Και φεύγω έτσι όπως είμαι. 

Ξυπόλητη, με ένα λεκέ από καφέ και με ένα τσιγάρο στα χείλη. Το ρούχο μου ήσουν και είσαι ακόμα εσύ. Φτάνω στην θάλασσα. Κλαίω με λυγμούς και δεν ντρέπομαι ούτε και κρυώνω. Κλαίω και φωνάζω. Δεν θέλω να είμαι άλλο δυνατή. Μισώ τον όποιο παράδεισο που σε κρατάει κοντά του. Θέλω να έρθεις εδώ. Να με δεις να κλαίω και να γδέρνω τις πληγές μου και με άμμο να τις γεμίζω. Να γίνομαι λιώμα. Να γίνομαι άμμος κι εγώ. Να με αφήσεις έτσι να πάθω για να μάθω γαμώτο. Μέρες Νοέμβρη κι εγώ μεγαλώνω ακόμα κι όταν μέσα στο λίγο μου μικραίνω. Ναι θα περάσει κι αυτό. Ξεπλένω το πρόσωπο μου με αλμύρα. Κρυώνω τώρα. Καιρός να επιστρέψω εκεί που οι φίλοι με ζεσταίνουν κι ας είμαι μισή κι ας έχω ξεμείνει από χαμόγελο και αντοχή.

  

ΥΣ: Τα ρέστα μου βρε ζωή για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας.

Μαίρη Τσίλη