"Στον καταυλισμό" από την Αθηνά Κάππου (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Στον καταυλισμό (9η θέση)

Η ζωή στον καταυλισμό τους τελευταίους μήνες ήταν μια θλιβερή ρουτίνα.Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι πρόσφυγες κατεύθαναν, κατάκοποι, ισχνοί, πεινασμένοι. Σκεφτόμουν πως ήταν τυχεροί που κατάφεραν να επιζήσουν και να σωθούν όπως άλλωστε και εγώ. Προσπαθούσα να βοηθάω όλες τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονταν σε χειρότερη θέση από εμένα, «είμαι και εγώ τυχερή» έλεγα πάντα στον εαυτό μου. Κάποιοι παραπονιούνταν πως οι αρμόδιοι δεν έκαναν ούτε τα μισά από αυτά που θα μπορούσαν,κάποιοι άλλοι απλώς ήθελαν να βρουν έναν τρόπο να φύγουν για να πάνε στην Ευρώπη και κάποιοι άλλοι προκαλούσαν συνεχώς φασαρίες με τους ντόπιους,των οποίων τα σπίτια βρίσκονται πολύ κοντά στον καταυλισμό μας.

Είμαι η Αμάλ (ελπίδα), 16 χρονών,πρόσφυγας από την Συρία. Κάποιες ημέρες ξυπνούσα γεμάτη όρεξη και με την αίσθηση πως κάτι καλό θα συνέβαινε,τις περισσότερες βέβαια φορές πραγματικά τίποτα δεν άλλαζε. Ήμουν στον καταυλισμό εδώ και 7 μήνες. Μπορεί το όνομά μου να σημαίνει ελπίδα,όμως πλέον δεν υπάρχει ούτε δείγμα αυτής μέσα μου. Χαμογελούσα και γελούσα τόσο δυνατά σε σημείο που οι άλλοι μου λέγανε να γελάω πιο σιγά γιατί τους εκνευρίζω,όμως τον τελευταίο μήνα δεν χρειάστηκε καμία παρατήρηση γιατί πολύ απλά έχω ξεχάσει να γελάω.

Ξυπνώντας σήμερα το πρωί, είδα ένα άσπρο βανάκι έξω από τον καταυλισμό, κοίταξα με περιέργεια. Μια ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν τρόφιμα, κουβέρτες, μαξιλάρια και διάφορα άλλα πράγματα μπήκαν στον χώρο μας. Σύντομα κατάλαβα πως είναι εθελοντές. Ήταν όλοι τους τόσο χαμογελαστοί,τους ζήλεψα, όχι επειδή είχαν πολλά από αυτά που εγώ είχα χάσει, αλλά επειδή είχαν λόγο να χαμογελούν. Διακόπτωντάς με από τις σκέψεις μου, «γειά σου» είπε μια φωνή, κοίταξα προς το μέρος της, ήταν μια κοπέλα από την ομάδα τον εθελοντών. Ήταν τόσο χαμογελαστή και σίγουρα χαρούμενη με αυτό που έκανε. Πρέπει να ήταν κοντά στην ηλικία μου σκέφτηκα. «Γεία,είμαι η Αμάλ» της είπα. «Έχεις υπέροχο όνομα, πόσο χρονών είσαι?» με ρώτησε. Ξαφνικά ένιωσα πολύ άνετα μαζί της και χαιρόμουν που κάποιος ενδιαφέρθηκε για μένα. «Έιμαι 16» είπα χαμογελόντας για πρώτη φορά μετά από ένα μήνα. «Δεν έχουμε και μεγάλη διαφορά ,εγώ είμαι 19. Ωχ με συγχωρείς ξέχασα να συστηθώ, με λένε Ιώ, είμαι από την ομάδα των εθελοντών» είπε, διατηρώντας αυτό το τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. «Σε ευχαριστώ πολύ που το κάνεις αυτό, όλοι εδώ έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ότι κάποιος ενδιαφέρετε για εμάς, αφού δεν το έκανε η ίδια μας η πατρίδα...» είπα και προσπάθησα να μην δακρίσω. «Πάνω απ΄όλα είναι η ανθρωπιά, κοίτα μας, είμαστε όλοι άνθρωποι, τι σημασία έχει το χρώμα ή η θρησκεία μπροστά στην ανθρώπινη ψυχή? αυτή είναι ίδια σε όλους. Αν σε παρηγορεί ούτε και η δική μας πατρίδα δείχνει να νοιάζεται ιδιαίτερα για εμάς τον τελευταίο καιρό, αλλά η ανθρωπία δεν γνωρίζει σύνορα», είπε και γέλασε. Ήταν ένας άνθρωπος που σίγουρα θα με καταλάβαινε σκέφτηκα. Της χαμογέλασα, «χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα» της είπα. Χαμογέλασε και πάλι αυτή την φορά συγκινημένη. «Λοιπόν, πες μου, ποιό είναι το όνειρό σου?» με ρώτησε γέματη ενδιαφέρον. «Πριν χάσω την Συρία, το όνειρό μου ήταν να γίνω συγγραφέας, αφού την έχασα το όνειρό μου είναι μόνο να την ξαναδώ». Την είδα να δακρίζει ,δεν ήξερε τι να πεί, όμως σίγουρα με καταλάβαινε. «Πες μου για την Συρία» μου είπε, είδα στα μάτια της πως αυτό που της είπα την συγκλόνισε και έδειξε γνήσιο ενδιαφέρον, κάτι που συγκίνησε εμένα αυτή την φορά. «Η Συρία είναι η πίο όμορφη χώρα του κόσμου...οι άνθρωποι της, ο ήλιος, η έρημος της...ξέρεις η Μοσούλη έχει το καλύτερο πετρέλαιο του κόσμου, ευλογία και κατάρα μαζί...ήθελα να ζήσω όλη μου την ζωή εκεί, ήθελα να πεθάνω εκεί...» ήταν αναπόφευκτο, τα δάκρυα με κατέκλυσαν και ξαφνικά η Ιώ με αγκάλιασε, δεν τρόμαξα ούτε τραβήχτηκα, συνέχισα απλώς να κλαίω...και έκλαψα το ίδιο πολύ με την μέρα που είδα το σπίτι μου συντρίμια μπροστά στα μάτια μου, όλη μου την χώρα... «δεν είναι τόσο απερίγραπτα τραγικό το πως η Συρία και η Ελλάδα, δύο χώρες λίκνα του πολιτισμού για αιώνες, με τεράστια ιστορία και ακόμη μεγαλύτερα βάσανα να καταλήγουν κατεστραμένες...το πιό τραγικό είναι ότι και η Συρία και η Ελλάδα συναίνεσαν, υπέγραψαν οι ίδιες την καταδίκη τους, προδίδοντας τους ανθρώπους τους...» μου είπε, και τώρα ήμουν σίγουρη πως είχαμε περισσότερα κοινά, πως και εκείνη πονούσε για την γη της το ίδιο με μένα... «Συχγώρεσέ με, πρέπει να φύγω, τελείωσε η ώρα μας για σήμερα, σου υπόσχομαι πως θα είμαι πάλι πίσω αύριο.»μου είπε,με αγκάλιασε και έφυγε.

Το επόμενο πρωί, την ίδια ώρα,είχε έρθει ξανά, μόνη της αυτή την φορά. Χάρηκα τόσο πολύ, πήγα αμέσως προς την κατεύθυνσή της. Κρατούσε κάτι στα χέρια της. «Κοίτα»,είπε γεμάτη χαμόγελο και πάλι «είναι για σένα. Τα όνειρα σου» και τότε μου έδωσε ένα τετράδιο και ένα στυλό, «το τετράδιο για την συγγραφή και τα λόγια για την Συρία, γράψε, φώναξε με τις λέξεις σου σε όλους να μάθουν τι είναι η Συρία για εσάς, για εμάς, για όλους»,συγκινήθηκα όσο ποτέ, ένας φαινομενικά άγνωστος άνθρωπος, ήθελε να μου προσφέρει την ευτυχία μου. «Δεν ξέρω πως να σου ανταποδώσω την καλοσύνη και το ενδιαφέρον»της είπα. « Γράψε, μόνο αυτό θέλω». «Δεν νομίζω ότι έχω το ταλέντο...έχω τόσα να πω,αλλά δεν ξέρω να γράφω...» ένιωσα τόση απογοήτευση...ένιωθα ότι απογοήτευσα και εκείνη. «Σε παρακαλώ,όταν νίωθεις γεμάτος αμφιβολία και όταν νομίζεις πως δεν θα καταφέρεις τίποτα, τότε να θυμάσε πως πάντα υπάρχει κάποιος που πιστέυει σε εσένα, εγώ.΄Ετσι λέει ένας αγαπημένος μου καλλιτέχνης.» μου είπε και χαμογέλασε με υπερηφάνεια. «Θα γράψω, για σένα και για τους ανθρώπους που είναι εδώ και για τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους στην προσπάθειά τους να φτάσουν κάπου ζωντανοί, και για αυτούς που είναι ακόμη εκεί, πίσω και πολεμούν...και για τους ήδη νεκρούς που αγάπησαν την πατρίδα και έδωσαν την ζωή τους για αυτή». Ήταν πλέον βράδυ και ήρθε και πάλι η ώρα να φύγει. Την αγκάλιασα σφιχτά. «Αμάλ, να θυμάσαι, μέρα που δεν γέλασες, είναι μέρα που δεν έζησες» μου είπε.Σαν να ήξερε πως όλο αυτό το διάστημα είχα ξεχάσει ή μάλλον χάσει το γέλιο μου και το χαμόγελό μου. Σκέφτηκα πως η ζωή για κάποιο λόγο που έστειλε αυτήν την φίλη. Θα την κουβαλώ για πάντα μαζί μου. Με αγκάλιασε και εκείνη και έφυγε. Ήξερα ότι θα την ξαναέβλεπα σύντομα.