"Παγιδευμένος" από τον Απόστολο Δαβίλα (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Παγιδευμένος (8η θέση)

Τι όμορφο που είναι να πετάς μέσα στα σύννεφα και τόσο κοντά στον ήλιο και τον καταγάλανο ουρανό, η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Όμως ξαφνικά αυτή η αίσθηση πτώσης, το εσωτερικό τράνταγμα και το όνειρο τελειώνει.

Το μισάνοιχτο μάτι ψάχνει για την φωσφορίζουσα ώρα πάνω στο κομοδίνο του φθηνού ξενοδοχείου που μου νοίκιασε η μεγάλη πολυεθνική που δουλεύω σαν σκλάβος εδώ και 15 χρόνια και πουλάω τα προϊόντα της στα φαρμακεία των Κυκλάδων.

Ούτε που θυμάμαι σε πιο κωλονήσι είμαι, σχεδόν κάθε βράδυ είμαι και σε άλλο. Θυμάμαι όμως καθαρά ότι όταν ξάπλωσα με ενοχλούσε το φως από τις λάμπες του δρόμου αλλά τώρα είμαι στο απόλυτο σκοτάδι, και που στο κόρακα είναι το μαξιλάρι μου; Αλλά όλες αυτές οι απορίες μου εξαφανίστηκαν όταν προσπάθησα να σηκωθώ  για να πιάσω το κινητό μου που το αφήνω πάντα δίπλα μου και χτύπησα το μέτωπο μου σε μια μεταλλική επιφάνεια μόλις λίγα εκατοστά πιο πάνω από το κεφάλι μου.

Δεν ήταν δυνατό χτύπημα αλλά το ξάφνιασμα με έκανε να κατεβάσω το κεφάλι μου δυνατά εκεί που έπρεπε να υπήρχε το μαξιλάρι μου. Αλλά, άλλη μια μεταλλική επιφάνεια με περίμενε και εκεί το χτύπημα ήταν πολύ πιο δυνατό από το πρώτο. Στην αντανακλαστική κίνηση να σηκώσω τα χέρια μου και να πιάσω το πονεμένο   μου κεφάλι το μόνο που κατάφερα ήταν να χτυπήσω και τους καρπούς μου σε αυτήν την μεταλλική επιφάνια που φαινόταν να κρέμεται από πάνω μου σε απόσταση λίγων εκατοστών από το κεφάλι μου.

Μετά από λίγα λεπτά ουρλιαχτών και πανικού, προσπάθησα να ηρεμήσω και να καταλάβω που βρίσκομαι. Σήκωσα τα χέρια μου αλλά σταμάτησαν στα 4-5 εκατοστά πάνω από το στέρνο μου, σε μια λεία μεταλλική επιφάνεια. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι και η πλάτη μου ήταν αρκετά κρύα και σίγουρα δεν ακουμπούσα στο μαλακό στρώμα αλλά σε μια  μεταλλική επιφάνεια.

Η αδρεναλίνη έχει ξυπνήσει πλήρως τον εγκέφαλο μου αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να είμαι χωμένος ανάμεσα σε δυο μεταλλικές πλάκες; Που κοιμήθηκα χθες το βράδυ; Ποια ήταν η τελευταία μου ανάμνηση;

Θυμάμαι να ξαπλώνω στο κρεβάτι του ξενοδοχείου μετά από δύο ποτά στο παρακμιακό μπαράκι του και να κοιμάμαι σχετικά δύσκολα καθώς σκεφτόμουνα το στόχο του μήνα. Πόσα χιλιάρικα ήμουν πίσω και πώς θα μπορούσα να τα καλύψω  στις 6 μέρες που έμεναν να τελειώσει ο μήνας. Συνηθισμένα προβλήματα που πάντοτε έβρισκα την λύση, αλλά τώρα; Δεν είμαι κλειστοφοβικός αλλά αυτό είναι γελοίο. Ίσα που μπορώ να συρθώ….. Αν καταφέρω να συρθώ αρκετά, θα φτάσω στο τέλος αυτού του μεταλλικού σάντουιτς και όταν θα βγω, θα θυμηθώ σίγουρα πώς βρέθηκα εδώ. Ίσως τα ποτά να ήταν μπόμπες, να λιποθύμησα στο μπαρ και η ανάμνηση της επιστροφής στο ξενοδοχείο να ήταν ένα μεθυσμένο όνειρο. Αλλά και πάλι δεν εξηγείται πώς βρέθηκα ανάμεσα σε 2 μεταλλικές πλάκες. Δεν πειράζει, σε λίγο θα βγω και θα γελάσω με όλα τα παρανοϊκά πράγματα που σκέφτομαι.

Τι στο διάολο, σέρνομαι τόση ώρα και νοιώθω ότι είμαι στο ίδιο σημείο. Από ότι μπορώ να ψηλαφίσω δεν νοιώθω καμιά διαφορά, παντού η ίδια λεία επιφάνεια και μάλλον φταίει η κούραση, αλλά νομίζω ότι η πλάκα πάνω από το κεφάλι μου σαν να έχει χαμηλώσει  λίγο. Αλλά σίγουρα είναι η ιδέα μου, δεν πρέπει να σταματήσω, αυτό το αστείο πρέπει να τελειώσει.  Είμαι σίγουρος ότι σε λίγα ακόμα εκατοστά θα φτάσω στην άκρη αυτού του μεταλλικού κρεβατιού.

Τα χέρια μου πονάνε, το δέρμα στους αγκώνες και στα γόνατα έχει αρχίσει να ματώνει, αίμα και ιδρώτας κάνουν την προσπάθεια να συρθώ  ακόμα πιο δύσκολη. Φωνάζω  βοήθεια όσο πιο δυνατά μπορώ μέχρι που κλείνει ο λαιμός μου και δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου. Που είμαι; Πως βρέθηκα εδώ; Γιατί δεν μπορώ να βγω; Γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα, δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν. Πάντα έκανα το σωστό  και τώρα παγιδευμένος στο πουθενά με μια φρικτή αίσθηση ότι ούτε ο θεός μπορεί να με ακούσει. Ίσως να είμαι ήδη στην κόλαση και  να σέρνομαι για πάντα.

Ο ιδρώτας στάζει, έχω σταματήσει να σέρνομαι εδώ και λίγη ώρα.  Δεν έχει  νόημα, σε όποια κατεύθυνση και να πηγαίνω  παντού η ίδια ατελείωτη μεταλλική επιφάνεια και πραγματικά νομίζω ότι το άνοιγμα στενεύει. Νοιώθω την επιφάνεια να μου ακουμπάει την πλάτη σε κάθε ανάσα. Δεν ξέρω που είμαι, πως βρέθηκα εδώ, ούτε το γιατί, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν έχω πολλές ελπίδες να βγω από εδώ ζωντανός.

Ο ιδρώτας καίει τα μάτια μου, δεν μπορώ να τα σκουπίσω γιατί  τα χέρια μου είναι καλυμμένα με αίμα.  Έτσι και αλλιώς δεν έχει καμία σημασία αν τα έχω ανοιχτά η κλειστά. Το σκοτάδι είναι απόλυτο ….εκτός από… Δεν το πιστεύω μια μικρή  αχτίδα φωτός φαίνεται στα αριστερά μου. Μια ελάχιστη αλλαγή στο απόλυτο σκοτάδι, μια ελπίδα ότι δεν θα τελειώσουν όλα εδώ. Με τις τελευταίες μου δυνάμεις σέρνομαι προς την ελπίδα, προς το φως… Μόνο που σε κάθε σούρσιμο, σε κάθε εκατοστό που προχωράω, νοιώθω τις μεταλλικές πλάκες να με πιέζουν όλο και πιο πολύ. Αίμα και ιδρώτας κυλά σε όλο μου το σώμα, με βοηθά να γλιστράω η τουλάχιστον έτσι νομίζω. Η πίεση έχει γίνει αφόρητη. Προσπαθώ να γυρίσω προς τα πίσω αλλά μάταια και η αχτίδα του φωτός δεν έχει πλησιάσει καθόλου.

Είμαι ακίνητος, σφηνωμένος ανάμεσα στο μέταλλο που το νοιώθω να με πιέζει όλο και πιο πολύ. Παλεύω για κάθε ανάσα και η πίεση μεγαλώνει…….

Το επόμενο πρωί η καθαρίστρια μπήκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και η κραυγές της προσέλκυσαν τον receptionist και τους διπλανούς ενοίκους. Το πτώμα κείτονταν μπρούμυτα στο κρεβάτι….

Ο ιατροδικαστής  τους είπε αργότερα ότι ο πελάτης τους μέσα στην ατυχία του ήταν τυχερός γιατί το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο του έσπασε την ώρα που κοιμότανε και έτσι πέθανε γαλήνια χωρίς να καταλάβει τίποτα .

Ο κύριος Στεργίου όμως, του ομώνυμου γραφείου τελετών που του έκλεισε τα μάτια, όταν είδε την έκφραση του προσώπου θα ορκιζότανε ότι πέθανε από καθαρό τρόμο.