ΕΓΚΛΗΜΑ…ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ(;) (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

20η Συμμετοχή από την Μαίρη Αναστασοπούλου

    

  Ξεχασμένα στη μέση ενός δρόμου, μιας πλατείας, μιας παιδικής χαράς, ενός στενού… Παρατημένα από κάποιον ασυνείδητο και ανεύθυνο… Έγκλημα χωρίς τιμωρία… Ποιος θα νοιαστεί..; Ποιος θα συγκινηθεί από την ιστορία τους..; Γιατί όλο και κάποια θα είχαν να μας πουν αν ήταν στο χέρι τους… Και γιατί τιμωρία; Μήπως ο άθλιος, ελεεινός και ποταπός κόσμος μας θα γίνει καλύτερος αν περισυλλέξουμε ένα αδέσποτο ζώο από ένα δρόμο ή από οπουδήποτε αλλού; Όχι βέβαια… Και τι υπερβολικά επίθετα που χρησιμοποίησα, μόλις, για να χαρακτηρίσω τον αγγελικά πλασμένο κόσμο μας, εξαιτίας αυτού του φαινομένου…! ‘’Έλα μωρέ.. Με τα αδέσποτα τώρα θα ασχολούμαστε; Σιγά… Έχουμε σοβαρότερα προβλήματα’’… Δε θα διαφωνήσω με τους δύσπιστους της παρέας… Όχι ότι έχουμε λύσει και όλα τα υπόλοιπα πάντως… Να τα λέμε αυτά..

Η λύση του προβλήματος; Εύκολη... Πόσο με θυμώνει να βλέπω ‘’ανθρώπους’’ να αποφασίζουν για τη ζωή αυτών των ανυπεράσπιστων πλασμάτων… Δε φτάνει που αποφάσισαν μία και καλή για την τύχη τους, όταν χωρίς οίκτο και έλεος, τα πέταξαν στο δρόμο εν μία νυκτί..; Α-δέσποτος… Χωρίς δεσπότη, δηλαδή κύριο, αφεντικό.. Το μικρόβιο της φιλολόγου μέσα μου μας εξηγεί λοιπόν ότι δε γεννήθηκαν έτσι, δε βρέθηκαν στο δρόμο από δική τους επιλογή, δεν το διάλεξαν να τουρτουρίζουν μες στο κρύο, να πεθαίνουν απ’ την πείνα, να νιώθουν την απαξίωση και την απέχθεια των ανθρώπινων βλεμμάτων στη ραχοκοκαλιά τους… Κάποιος άλλος έκανε την επιλογή γι’ αυτά… Και φυσικά φρόντισε να είναι η λιγότερο αναίμακτη για τον ίδιο... Αλλά, δυστυχώς, το έγκλημα δεν περιορίζεται εδώ…

Η θανάτωση των αδέσποτων ζώων έχει φτάσει στο απροχώρητο και κατά διαστήματα παρουσιάζει σημαντικά ποσοστά αύξησης στη χώρα μας. Με αφορμή λοιπόν την 4^η Οκτωβρίου, που έχει θεσπιστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, ας σκεφτούμε πριν τους ρίξουμε φόλα, πριν τα κλωτσήσουμε, πριν τα βασανίσουμε μέχρις εσχάτων προς τέρψιν μας ή προς φόβητρό τους, πριν πατήσουμε έστω την κόρνα του αυτοκινήτου για να μας κάνουν δρόμο να περάσουμε… Με τη σκέψη μου σε αυτά λέω να σας αφήσω...

                                                                ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΙΡΗ