The Hunger Games: Catching Fire (2013 – ελληνιστί «Αγώνες Πείνας: Φωτιά»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Ιδού λοιπόν και η πολουαναμενόμενη συνέχεια της βιομηχανίας που λέγεται «Hunger Games» (βιβλία, ταινίες, παιχνίδια και πολλά ακόμα εμπορικά είδη). Ο Francis Lawrence μας φέρνει στη μεγάλη οθόνη το δεύτερο βιβλίο της Suzanne Collins που έχει ως βασική ηρωίδα της την Katniss Everdeen και της προσπάθειά της για επιβίωση.

Στη δεύτερη ταινία βλέπουμε ότι η ζωή της Katniss και του Peeta δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα μετά τη θριαμβευτική νίκη τους στους 74^ους Αγώνες Πείνας. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι πρέπει κάθε τόσο να δίνουν ένα show και να παρουσιάζονται ως το ερωτευμένο ζευγαράκι προς τέρψη του κοινού της πρωτεύουσας. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα και απλά αφού η Katniss τείνει να γίνει σύμβολο των κατοίκων των 12 επαρχιών και εν μέρει άθελά της υποκινεί την επόμενη επανάσταση.

Αυτό το έχουν αντιληφθεί στην πρωτεύουσα και ο πρόεδρος Snow (Donald Sutherland) σε συνεργασία με τον Plutarch Heavensbee (Phillip Seymour Hoffmann) βάζουν σε εφαρμογή ένα σχέδιο εξόντωσής της με τέτοιο τρόπο που να μην χειροτερέψει τα πράγματα. Η λύση είναι η διοργάνωση των 75^ων Αγώνων Πείνας με συμμετέχοντες όμως παλαιότερους νικητές κάθε ηλικίας (συγκινητική η συμμετοχή της Lynn Cohen ως της γηραιότερης συμμετέχουσας στους αγώνες που αποτυπώνεται ως χαρακτήρας όπως θα περίμενε κανείς, χωρίς υπερβολές). Άραγε τι κατάληξη θα έχουν οι αγώνες αυτή τη φορά? Να σας προετοιμάσω ότι το τέλος είναι ένα εντυπωσιακό Cliffhanger που κάνει τους λάτρεις της ταινίας να περιμένουν με μεγαλύτερη αγωνία το τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς.

Στα της κριτικής τώρα, δεν υπάρχουν πολλά να πούμε, που να μην τα έχουμε πει στην κριτική για το πρώτο μέρος (διαβάστε εδώ!!). παρόμοιο στήσιμο της ταινίας, πολλές ομοιότητες (λογικά!!) με το πρώτο μέρος τόσο στη σκηνοθεσία, στα σκηνικά όσο και στην πορεία του έργου. Διαφορετική βέβαια η φύση των αγώνων αφού λείπουν οι πολλές σώμα με σώμα μονομαχίες των συμμετεχόντων, οι συνεργασίες είναι απαραίτητες (με αποτέλεσμα να δημιουργούνται και περισσότερες συμπάθειες, κάτι που έλειπε από το πρώτο μέρος) και οι μάχες πλέον έχουν να κάνουν με παγίδες και δυσκολίες που στήνουν οι διοργανωτές. Στα κλου της υπόθεσης είναι η εξέλιξη που έχει ο χαρακτήρας της Effie Trinket (Elizabeth Banks) που δείχνει έναν πιο γήινο χαρακτήρα, σχεδόν συμπαθητικό και πιο ευαίσθητο. Το αρνητικό είναι ότι η ταινία σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελεί copy paste της προηγούμενης (αναγκαστικά βέβαια) σε βαθμό που να δημιουργούνται πολλά déjà vu αισθήματα στους θεατές αλλά…δε βαριέσαι, αναγκαίο κακό είναι.

Ο βαθμός που έβαλα, συγκριτικά πάντα με το πρώτο μέρος είναι κατά 0,5 μονάδα χαμηλότερος και αυτό οφείλεται εν πολλοίς σε αυτό που εξήγησα μόλις παραπάνω. Η ταινία είναι της ίδιας ποιότητας και επιπέδου με το πρώτο μέρος. Σίγουρα εξελίσσει τους χαρακτήρες, που πλέον κουβαλούν ακόμα 2,5 ώρες κινηματογραφικής ζωής στις πλάτες τους αλλά και τον κόσμο της Panem. Αυτό έλειπε άλλωστε. Πάντως κριτικοί και κοινό τη λάτρεψαν (όπως και ο υποφαινόμενος) και περιμένουμε με αγωνία το τέλος της ιστορίας. 

ΥΓ: Η Lawrence αν προσέξει λίγο τις επιλογές της σε ταινίες (όπως έχει κάνει μέχρι τώρα) μπορεί να κάνει μια εκπληκτική καριέρα αφού έχει το ταλέντο, την εμφάνιση και το άστρο για κάτι τέτοιο!!