Killing Them Softly (2012 – ελληνιστί «Σκότωσε τους γλυκά»)

Βαθμολογία: 1.5 / 5

Τους θεατές. Σε αυτούς αναφέρεται ο τίτλος της ταινίας. Ένας «γλυκός» θάνατος για τους λάτρεις του κινηματογράφου καθώς καταλήγουν σιγά σιγά ανήμποροι στον καναπέ, αποβλακωμένοι και μισοκοιμισμένοι μετά από ένα τόσο ανιαρό και ανούσιο θέαμα.

Να σας πω πως την πατάω με ορισμένες ταινίες; Ενώ καταλαβαίνω από την αρχή ότι πρόκειται να αφαιρέσουν δύο ευχάριστες ώρες από τη ζωή μου, εστιάζω στο γεγονός ότι έχουν πολύ καλό cast και πιστεύω ότι -δε μπορεί- κάτι θα γίνει στο τέλος, κάτι συνταρακτικό που θα ανατρέψει τη γνώμη μου και θα δικαιολογήσει τη συμμετοχή τους. Όπως δεν πιστεύεις ότι ένας άνθρωπος με τόσο καλοκάγαθο πρόσωπο μπορεί να γίνει ο δολοφόνος σου. Έτσι δεν την πατάνε πολλοί;

 

Έτσι την πάτησα και εγώ. Ευτυχώς, βέβαια, στη δική μου περίπτωση το θύμα ήταν μόνο ένα βράδυ που αντί να συνοδεύεται από κόκκινο κρασί, μελομακάρονα και χριστουγεννιάτικα τραγούδια γέμισε με βρισιές, γλοιώδεις χαρακτήρες και αίματα. Έπρεπε να σταματήσουμε την ταινία στα πρώτα 40 λεπτά (που μας φάνηκαν περίπου οκτώ ώρες) αλλά παρασυρθήκαμε (εγώ δηλαδή, οι φίλοι μου επέμεναν να την πετάξουμε) από τα πάλαι ποτέ αξιόπιστα ονόματα που διέσχιζαν την οθόνη μας. Richard Jenkins, Brad Pitt, James Gandolfini, Vincent Curatola, Ray Liotta, Ben Mendelsohn, όλοι τους μας έχουν συνηθίσει σε ωραία φιλμάκια.

Στο Kill Them Softly, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θες η ανύπαρκτη ταχύτητα, θες οι ωμοί άνευ ουσίας και λογικής διάλογοι (να κόβεις φλέβες), θες τα σκηνοθετικά τρικ που μόνο μία ντουζίνα χάπια θα δικαιολογούσε (σε μία τόσο αργή ταινία το επιτηδευμένο slow motion θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλό στην πρώτη σφαίρα, άντε και στη δεύτερη. Από εκεί και πέρα γίνεται απλά ένα βασανιστικό πεντάλεπτο), η ταινία μας σκότωσε γλυκά (όπου γλυκά, βάλε ύπουλα)…

Ok, κάτι ήθελε να πει ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, Andrew Dominik, για τη γενικότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση της «Γης της Επαγγελίας», σίγουρα ήθελε να καυτηριάσει τους πολιτικούς της χώρας, προσπάθησε να μας μεταφέρει στις φτωχογειτονιές του wannabe ένδοξου Έθνους, στην πραγματικότητα, δεν μας έδωσε τίποτα καινούριο. Παρά μονάχα δύο-τρεις σκηνές που κάνουν την αηδία να κόβει βόλτες από το στομάχι στο στόμα και το αντίστροφο.

Για όσους δεν έχω αποτρέψει ακόμα, θα κάνω spoil επίτηδες μπας και σας γλιτώσω από τον κόπο. Η ταινία μας δείχνει: το στήσιμο μίας ληστείας (εισαγωγή), τη ληστεία (τρίλεπτο άνευ έντασης) και τη δολοφονία των ληστών (πράξη εκδίκησης - απόδοσης δικαιοσύνης). Αναμενόμενο αν σκεφτείτε ότι τα θύματα της ληστείας ήταν μαφιόζοι (εις γνώση των ληστών). Αυτό. Χωρίς δράση, χωρίς ένταση, χωρίς λόγο ύπαρξης…Μόνο και μόνο για να μας πει ότι στη διεφθαρμένη και εθισμένη Αμερική όλα είναι business. Το ξέραμε. Τώρα δώστε μας τα λεφτά μας πίσω.