Super 8 (ελληνιστί...σωστά μαντέψατε "Super 8")

         Βαθμολογία: 2,5 / 5

   

   Άραγε πόσο καλή μπορεί να σας έχει φανεί μία ταινία, την οποία είδατε πριν καμιά βδομάδα (με το ζόρι 10 ημέρες) και δεν θυμάστε σχεδόν καθόλου την υπόθεση (μέχρι να πάρετε ένα hint από κάποιον – δεν έπαθα και Alzheimer!!!)? Όχι τόσο έ? Και όμως, όταν διαβάζεις για συνεργασία Abrams, Spielberg έχεις υψηλές προσδοκίες.

     Νομίζω ότι το πρόβλημα της ταινίας είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί. Τα δύο ονόματα καλλιεργούν τρομακτικές προσδοκίες, τις οποίες το τελικό αποτέλεσμα δεν επιβεβαιώνει σε καμία περίπτωση. Η ταινία πάντως είναι σχετικά καλή. Μια παρέα παιδιών γυρίζουν μια ερασιτεχνική ταινία με ζόμπι και πάνω στην κορυφαία σκηνή της ταινίας, διακόπτει τον οίστρο τους ένα σιδηροδρομικό ατύχημα, το οποίο αποφασίζουν να ερευνήσουν. Από εκείνο το σημείο και μετά γίνεται το σώσε. Μπλέκονται ο στρατός, η κοινότητα, τα παιδιά, η αστυνομία, η πυροσβεστική, ο Winnie the Pooh, η κοκκινοσκουφίτσα και γενικά όποιος περνούσε απ’ έξω και είδε φως. Α, μην το ξεχάσω, και μερικοί εξωγήινοι (σιγά μην έλειπαν….). Η ταινία κυλάει χωρίς πολλές ανατροπές, μια κλασική ταινία με εξωγήινους που έχουν βαλθεί να ξεκάνουν μια ολόκληρη πόλη αλλά ας είναι καλά τα πιτσιρίκια - supermen. Το τέλος  αναμενόμενο με ισχυρές δόσεις συναισθηματισμού και συγκίνησης. Μια από τα ίδια δηλαδή…

       Πάντως, αν δεν έχετε τι να κάνετε και αν σας αρέσουν οι ταινίες με εξωγήινους είναι μια σίγουρη επιλογή. Φανταστείτε ότι και εμένα, που δεν με λες και φαν των εξωγήινων, μου φάνηκε αρκετά ευχάριστη! Αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ταινίας, χωρίς αμφιβολία!!!!!

Fracture (ελληνιστί «Απόδειξη Ενοχής»)

         Βαθμολογία: 3,5 / 5

Μια καλή λύση στην κρίση, είναι να ξεθάψετε τις ταινίες – προσφορές των εφημερίδων από τα ντουλάπια σας, συρτάρια σας ή όπου αλλού επί χρόνια τις συσσωρεύατε. Και είναι καλή λύση για πολλούς λόγους:

α) σκοτώνετε μια – δύο ωρίτσες χωρίς να ξοδέψετε cent (άντε κάτι ψιλά εάν φτιάξετε ποπ κορν),

β)  είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς ταινίες (εκτός εάν έχει επιλέξει να δει το Blindness),

γ) είναι ένας τρόπος να κάνετε απόσβεση των εφημερίδων που πάντα αγοράζατε (προ κρίσης) και ποτέ δεν διαβάζατε (προ και μετά κρίσης) και

δ) 99% αξίζει να τις δείτε διότι - όσο και αν δεν σας ελκύει το εξώφυλλο ή η ημερομηνία κυκλοφορίας – κάποιος (ή κάποιοι) τις έχουν ξεχωρίσει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες και όχι τυχαία. Οι ταινίες-κράχτες των εφημερίδων αποτελούν είτε ταινίες-σταθμούς της 7^ης τέχνης, είτε ταινίες που σημείωσαν τεράστια εμπορική επιτυχία, είτε ταινίες «κοινής αποδοχής και τέρψης» (είπαμε, με εξαίρεση το Blindness).

Έτσι και εγώ, θύμα της κρίσης, με εκατοντάδες ταινίες πεταμένες δεξιά και αριστερά σε όλο το σπίτι και χωρίς ένα ευρώ στο πορτοφόλι, αποφάσισα να νικήσω την αϋπνία μου με το Fracture. Και το συμπέρασμα… to watch! Definitely, to watch!

Σε mood δικαστικού θρίλερ, βασισμένη σε ένα ευφυές σενάριο και με όπλο την τρομερή ερμηνεία του master στο είδος Anthony Hopkins, η Fracture (2007, 113’) δεν μπορεί παρά να κερδίσει τους θεατές της. Ο Τεντ Κρόφορντ (το υποκριτικό τέρας που ακούει στο όνομα Hopkins) με δείκτη ευφυΐας που θα ζήλευε και ο Einstein και τραπεζικούς λογαριασμούς πιο παχουλούς από αυτούς του Zuckerberg, πυροβολεί τη μοιχαλίδα -και κατά πολύ νεώτερη του- κα Κρόφορντ και δηλώνει με απόλυτη ψυχραιμία στον αστυνομικό – εραστή της γυναίκας του (David Strathairn), ένοχος. Και παραμένει (γοητευτικά) ψύχραιμος καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας διότι, απλούστατα, οι πράξεις του εκτελούνται στο πλαίσιο του ιδιοφυούς σχεδίου του που θα εξασφαλίσει την απαλλαγή του. Και κάπου εδώ, το έργο ίσως να γινόταν βαρετό, εάν δεν εμπλεκόταν ο Γουίλι Μπίτσαμ (το ανερχόμενο υποκριτικό ταλέντο που ακούει στο όνομα Ryan Gosling) στο ρόλο του δημόσιου κατήγορου και αλαζόνα νεαρού που έχει δεχτεί πρόταση συνεργασίας από το μεγαλύτερο δικηγορικό γραφείο του Λος Άντζελες και δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Μέχρι που τρώει την πρώτη σφαλιάρα –και πολύ δυνατή μάλιστα!- και η δίκη μετατρέπεται σε προσωπικό θέμα για τους δύο αστέρες της υποκριτικής (αν και σε ορισμένες σκηνές ο Gosling μου φάνηκε ολίγον τι υπερβολικός…) και το ενδιαφέρον ανεβαίνει κατακόρυφα.

Βέβαια, η βασική πλοκή της ταινίας είναι – τουλάχιστον για τους λάτρεις των δικαστικών θρίλερ – αναμενόμενη, αλλά είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Είναι ένας γρίφος που ξέρεις ότι έχει λύση, μπορεί να ξέρεις και ακριβώς ποιά είναι, αλλά δεν μπορείς με τίποτα να την αποδείξεις. Και είσαι αναγκασμένος να τρως τα νύχια σου μέχρι το τέλος…

Το χωρικό φαινόμενο (στην) DOGVILLE

     Δεν θα σας πω τίποτα για την ταινία (τουλάχιστον όχι σε αυτήν τη δημοσίευση) γιατί α) θα μας πάρει πολύ ώρα…. και β) εάν δεν την έχετε δει (κακώς, πολύ κακώς!) δεν έχει νόημα να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο….

     Ο «χώρος» είναι μια πολυδιάστατη έννοια. Το χωρικό φαινόμενο δεν ταυτίζεται με το γεωγραφικό χώρο∙ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των χρηστών του αλλά και μεταξύ των διαφόρων δραστηριοτήτων τους. Συνεπώς, ο χώρος δεν είναι στατικό φαινόμενο αλλά μεταβάλλεται διαρκώς σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές συνθήκες.

     Ο χώρος είναι παντού και πάντοτε αμφίσημος. Για τη Grace το παλιό ορυχείο είναι ένας ασφαλής χώρος, ένα καταφύγιο. Η εκκλησία λειτουργεί και ως δικαστήριο ή ως χώρος συγκέντρωσης και λήψης αποφάσεων, ενώ για τη Μάρθα αποτελεί επιπλέον, χώρο εργασίας και κατοικίας. Ο μεταφορέας της πόλης, Ben, από την άλλη, εξηγεί «ο δρόμος είναι το σπίτι μου». Το ίδιο πρόσωπο, τέλος, η Grace, στην αρχή της ταινίας θεωρεί πως το Dogville είναι «ένας τόπος όπου οι άνθρωποι έχουν ελπίδες και όνειρα αν και ζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες», ενώ στο τέλος της ταινίας, έχοντας πλέον ζήσει στην πόλη, την χαρακτηρίζει «προβληματική».

     Ένα βασικό χαρακτηριστικό της πόλης Dogville είναι το ότι ενώ βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από τη -μάλλον μεγαλούπολη- Georgetown, εμφανίζεται εντελώς απομονωμένη. Το γεγονός αυτό μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί με τη θεωρία των μαρξιστών γεωγράφων David Harvey και Edward Soja, που ισχυρίζονται ότι ο χώρος παράγεται κοινωνικά. Η ταινία διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’30, ακριβώς την εποχή της οικονομικής κρίσης, όταν ο αμερικανικός λαός είναι τρομαγμένος και επιφυλακτικός, με αποτέλεσμα τη δημιουργία, ή έστω την ενίσχυση, των κλειστών κοινωνιών (ο Tom σε μια σκηνή του έργου λέει ότι «ολόκληρη η χώρα θα ήταν καλύτερα να “ανοιχτεί”»). Με άλλα λόγια, η απομόνωση της Dogville δεν οφείλεται σε γεωγραφικά χαρακτηριστικά, αλλά στην κοινωνική (ή αντι-κοινωνική) συμπεριφορά των κατοίκων της.

     Όμως ο χώρος, όχι μόνο είναι παράγωγο κοινωνικών συνθηκών, αλλά παράγει και κοινωνικές συμπεριφορές. Στον επίλογο της ταινίας, η Grace σκέφτεται πως «αν ζούσε σ’ αυτά τα σπίτια, πιθανώς να έκανε τα ίδια με τους κατοίκους τους». Μάλιστα, η σχέση αιτίου - αιτιακού στην αλληλεπίδραση του χώρου και των κοινωνικών συνθηκών δεν είναι πάντα διακριτή· οι κάτοικοι του Dogville είναι στενόμυαλοι επειδή ζουν σε μια κλειστή κοινωνία ή η κοινωνία είναι κλειστή ως αποτέλεσμα της συμπεριφοράς των στενόμυαλων κατοίκων της;

     Από την ταινία προκύπτουν και άλλα συμπεράσματα αναφορικά με το κοινωνικό περιεχόμενο του χώρου. Ο Τζακ εργάζεται έξω από την πόλη (στα κτήματά του) ενώ η γυναίκα του διδάσκει στο χώρο της οικίας τους. Έτσι, η γυναίκα του έχει πολύ καλές σχέσεις με τους συμπολίτες της και χαίρει του σεβασμού τους, ενώ ο Τζακ εμφανίζεται ως δύστροπος χαρακτήρας και μάλλον αντιπαθής στους υπόλοιπους. Στη συζήτηση του με την Grace γίνεται φανερό ότι και ο ίδιος διαφοροποιεί τον εαυτό του από τους υπόλοιπους.

     Εμφανής στην ταινία είναι και ο διαχωρισμός των κοινωνικών τάξεων στο χώρο. Σύμφωνα με τον αφηγητή όλα τα σπίτια είναι σε κακή κατάσταση εκτός από αυτό του γιατρού, το οποίο ξεχωρίζει αισθητά από τα υπόλοιπα και επιπλέον, βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της πόλης.

     Ένα από τα στοιχεία του χώρου με ιδιαίτερη σημασία είναι και οι μετακινήσεις, διότι αφενός αποτελούν την έκφραση ζωής στην πόλη και αφετέρου εισάγουν τον δυναμισμό σε αυτήν. Οι πολυάριθμες μετακινήσεις της Grace, εξάλλου, φαίνεται να αλλάζουν τελείως το ρυθμό της πόλης. Ακόμα, ο κεντρικός δρόμος της πόλης αποτελεί ταυτόχρονα και τόπο συνάντησης εξαιτίας των συχνών μετακινήσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι, γι' αυτό το λόγο ο τυφλός κάτοικος της Dogville αποφεύγει τις μετακινήσεις (για να μην αντιληφθούν οι συμπολίτες του την αναπηρία του), αντιμετωπίζει δηλαδή το πρόβλημα του περιορίζοντας το χωρικά.

     Παρατηρούμε, επίσης, ότι ο κεντρικός δρόμος, ο οποίος χρησιμοποιείται καθημερινά από τους πολίτες για τις απαραίτητες μετακινήσεις τους, είναι και χώρος διασκέδασης, βόλτας και εορταστικών εκδηλώσεων (πολύ-λειτουργικότητα του χώρου).

     Επιστρέφοντας στην αντίληψη του χώρου από τους κατοίκους, βλέπουμε ότι θεωρούν την πόλη ιδιοκτησία τους. Η πόλη τους ανήκει και ως εκ τούτου πρέπει να τη φροντίζουν και να την προστατεύουν (ο Tom δίνει διαλέξεις επειδή θεωρεί πως έχει χρέος απέναντι στην πόλη και πρέπει να προσφέρει). Βέβαια, με τον ίδιο τρόπο, διεκδικούν και απολαμβάνουν δικαιώματα. Έτσι, η διέλευση από το μονοπάτι στο κήπο με τους θάμνους είναι δυνατή μόνο για τους κατοίκους και όχι για την Grace. Επιπλέον, η παραμονή της τελευταίας στην πόλη είναι αδύνατη χωρίς την προσφορά αντιτίμου (εμπορευματοποίηση της πόλης), το οποίο μάλιστα αυξάνεται, όσο μεγαλώνει και η επιθυμία της να παραμείνει στην πόλη.

     Ολοκληρώνοντας, η Dogville έχει τη δική της ταυτότητα. Αποτελεί μια ήσυχη, μικρή πόλη η οποία έχει να επιδείξει, ωστόσο, όλα τα γνωρίσματα μιας κλειστής κοινωνίας, όπως την εκδήλωση ρατσιστικών συμπεριφορών. Και είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της, ο κύριος παράγοντας στην εξέλιξη της…

Το Facebook και η προσωπικότητα των χρηστών του

Πόσες φορές έχετε ακούσει ότι το Facebook προκαλεί εθισμό? Πόσες φορές σας έχουν κατηγορήσει για αντικοινωνική συμπεριφορά όταν περνάτε πολλές ώρες online? Τελικά τι χαρακτήρες είστε?? Η επιστημονική κοινότητα έχει δώσει την απάντηση. Άλλωστε έχουμε συνηθίσει στη σημερινή εποχή να μας λένε οι άλλοι ποιοι είμαστε και όχι να αυτοπροσδιοριζόμαστε. Αλλά ας μην επεκταθούμε σε αυτό.

     Το Facebook έχει τόσο τρομακτική ανάπτυξη τόσο ως εταιρία όσο και ως κοινωνικό φαινόμενο που ανάγκασε σοβαρούς επιστήμονες να ασχοληθούν μαζί του. Θέλετε και απόδειξη? Για δείτε τους παρακάτω πίνακες.

Ημερομηνία	Ενεργοι Χρήστες
26/08/2008	100 εκ.
08/04/2009	200 εκ.
15/09/2009	300 εκ.
21/02/2010	400 εκ.
21/07/2010	500 εκ.
05/01/2011	600 εκ.
30/05/2011	700 εκ.
22/09/2011	800 εκ.
24/04/2012	900 εκ.

ΕΤΟΣ	Εσοδα	% Μεταβολή
2006	52 εκ.	-
2007	150 εκ.	188%
2008	280 εκ.	87%
2009	775 εκ.	177%
2010	2000 εκ.	158%

Οι χρήστες μέσα σε 2,5 χρόνια 6πλασιάστηκαν και τα έσοδα….(χμμ, 1,2,3…anyway) πολλαπλασιάστηκαν. Όταν ο Zuckerbeg δημιουργούσε το «φατσοβιβλίο» το 2004 δεν  φανταζόταν ποτέ πόσο πλούσιο θα τον έκανε (και πόσο συχνά θα τον ανάγκαζε να επισκέπτεται τα δικαστήρια). Και μη νομίζετε ότι δεν πολεμήθηκε (όχι άδικα κάποιες φορές). Κατηγορήθηκε για θέματα όπως η προστασία των προσωπικών δεδομένων, η ασφάλεια των παιδιών, η προώθηση ανορεξίας, η θρησκευτική βλασφημία κτλ κτλ κτλ. Μόνο τη δολοφονία του Κέννεντυ δεν του έχουν φορτώσει ακόμα. Επίσης, απαγορεύεται σε πολλές χώρες όπως το Ιράν, το Ουζμπεκιστάν, το Πακιστάν και η Κίνα (φαντάζεστε τι έχει να γίνει με τον αριθμό των χρηστών αν επιτραπεί στην Κίνα)!!!

     Έτσι, φτάνουμε στο σημείο όπου μερικοί επιστήμονες σε ρόλο τεστ προσωπικότητας μας λένε τα εξής. Εμείς, ως χρήστες του Facebook, δεν είμαστε νευρωτικοί, είμαστε ιδιαιτέρως εξωστρεφείς και οι πραγματικοί μας φίλοι γίνονται και διαδικτυακοί μας φίλοι, μας αρέσουν οι νέες εμπειρίες (αλήθεια, πόσο νέα εμπειρία μπορεί να θεωρηθεί η φάρμα ή το Like?). Επίσης, αν θέλεις να γίνεις η βασίλισσα το χορού τότε σίγουρα πρέπει να κάνεις προφίλ αφού έτσι θα γίνεις αρεστή. Και αν όλα αυτά σου φαίνονται θετικά και σκέφτεσαι να ανοίξεις λογαριασμό στο Facebook για να γίνεις και εσύ το groovy άτομο της παρέας ξανασκέψου το γιατί θα χαρακτηριστείς ως χασομέρης και ασυνεπής (εγώ φταίω που οι ντομάτες μου θα είναι έτοιμες στις 10 το πρωί που θα είμαι στο γραφείο? Τι να κάνω? Να τις αφήσω να χαλάσουν?).

            Σοβαρά τώρα, καλό το Facebook, καλές οι νέες γνωριμίες ή  η διατήρηση των παλιών αλλά καλοκαίρι έρχεται, βγες και λίγο έξω βρε αδερφέ!!! Στη χειρότερη φύτεψε καρπούζια (για να είσαι και μέσα στο πνεύμα της εποχής) που θέλουν 4 ημέρες για να γίνουν!!

(Για όσους έχουν πιο επιστημονικά ενδιαφέροντα δείτε το παρακάτω: Ross, C., Orr, E., Sisic, M., Arseneault, J., Simmering, M., Orr, R. (2009) “Personality and motivations associated with Facebook use”, Computers in Human Behavior, 25, 578-586, January 2009)

Γιατί να μην ψηφίσω τα κόμματα?

            Επειδή πολλοί από εσάς θα συγχυστήκατε διαβάζοντας το προηγούμενο αρθράκι για τους λόγους για τους οποίους πρέπει να ψηφίσουμε το κάθε κόμμα (μεταξύ μας, ακόμα και εγώ συγχύστηκα με μερικά από αυτά που έγραφα), ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα απωθημένα μας!!! Πάμε λοιπόν!!!

ΔΕΝ θα ψηφίσω….

-         ΠΑΣΟΚ γιατί νομίζω ότι κάποιοι ξεχνάνε ότι μέχρι πριν μερικές ημέρες ήταν κυβέρνηση και αυτά που υπόσχονται τώρα θα μπορούσαν να τα είχαν κάνει λίγο νωρίτερα. Τους εμπόδιζε κανείς???? Και αν ναι, τι θα αλλάξει μετά τις εκλογές??

-         ΝΔ γιατί ο Αντωνάκης εκπέμπει έναν αλαζονικό αέρα και μια μαγκιά που με εκνευρίζει. Επίσης, έχω ταράξει τα εμετοστοπ από τις πολλές κωλοτούμπες που αναγκάστηκα να παρακολουθήσω τον τελευταίο χρόνο. Δεν θα ψηφίσω το μνημόνιο, θα ψηφίσω το μνημόνιο. Δε θα συμπορευτώ με το ΠΑΣΟΚ, θα συμπορευτώ με το ΠΑΣΟΚ. Πετάει ο γάιδαρος, δεν πετάει ο γάιδαρος.

-         ΚΚΕ γιατί δε θα μου άρεσε να βγαίνω στις πλατείες και να κλαίω εν χορό μαζί με άλλους  εκατό νοματαίους μόλις πεθαίνει ένας ηγέτης (σας θυμίζει κάτι η εικόνα?_. Επίσης, μου αρέσει να ψωνίζω ξένα προϊόντα όπως μου αρέσει να ψωνίζουν οι ξένοι τα δικά μου προϊόντα. Και τέλος, έχουμε 2012. Παιδιά συντονιστείτε λίγο!!

-         ΣΥ.ΡΙΖ.Α γιατί δε μου αρέσει το σύννεφο γύρω από τον αστικό μύθο ότι το ΣΥ.ΡΙΖ.Α βρίσκεται πίσω από κάποια καλόπαιδα. Θέλω μια πιο πειστική διάψευση ρε παιδί μου και όχι δηλώσεις τύπου «Ναι, μεν αλλά….».

-         ΛΑ.ΟΣ γιατί πρέπει να αποφασίσει επιτέλους αν στηρίζει το μνημόνιο ή όχι. Αν θυμάμαι καλά είχε 4 υπουργούς και υφυπουργούς μέχρι πριν λίγο καιρό στην κυβέρνηση. Επίσης, εκνευρίζομαι που θυμήθηκε ξανά προεκλογικά τον κακό δεξιό του εαυτό μπας και κόψει κανένα ψηφάκι από δεξιότερα.

-         Ανεξάρτητοι Έλληνες γιατί επί 19 χρόνια κύριε Καμμένε ή Καμμένο (και τα δύο σωστά είναι σύμφωνα με την Κανέλλη) ήσασταν στη Ν.Δ. αν θυμάμαι καλά. Σκάνδαλα μόνο για τους άλλους ανακαλύπτατε? Επίσης δεν πείθομαι από την υπόσχεση να τους γράψετε όλους (τους Ευρωπαίους εννοώ) στα παλαιότερα των υποδημάτων σας.

-         Δημοκρατική Αριστερά γιατί μου θυμίζει μια πιο αποστασιοποιημένη version του ΠΑΣΟΚ που η άποψη που έχει για όλα είναι demi saison. Και θέλω και δε θέλω. Και μπορώ και δεν μπορώ! Και Βίσση και Βανδή! Ε, δε γίνεται αυτό όμως!!

-         Δημοκρατική Συμμαχία γιατί η Ντόρα αποτελεί μέρος του συστήματος εδώ και χρόνια και δε φαίνεται να έχει αλλάξει αυτό ιδιαίτερα. Επίσης, και αυτή ξεχνάει (μάλλον είναι κολλητικό το αλτζχάιμερ στη Βουλή) ότι υπήρξε υπουργός και κορυφαίο στέλεχος κυβερνήσεων άρα όπως και να το κάνουμε φταις και εσύ λίγο, ε? Τι λες?

-         Χρυσή Αυγή γιατί ακόμα προτιμώ τα σαπούνια με άρωμα λεβάντας. Και αν σας φαίνεται λίγο σκληρό αυτό, μην ξεχνάτε ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι υποστηρίζουν κάποιον που σφάγιασε χιλιάδες Έλληνες πολλά χρόνια πριν (αλλά όχι τόσο πολλά!!!)

-         Οικολόγοι Πράσινοι γιατί ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, πράσινο που μοιάζει βγαλμένος από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Είναι εφικτός??? Ίσως ναι αλλά μέχρι τότε μάλλον θα έχουν μείνει στην Ελλάδα μόνο τα λιβάδια, άντε και κανένα πόσουμ να περιφέρεται.

-         Κοινωνική Συμμαχία γιατί…πλάκα μας κάνετε?? ΠΑΣΟΚ από την ανάποδη!

Θα μου πείτε και τι να ψηφίσω?? Δεν έχω απάντηση σε αυτό. Άλλωστε ούτε για τον εαυτό μου δεν έχω απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να ψηφίσουμε. Άλλωστε υπάρχουν και άλλες επιλογές.Έχετε δει τις εκπομπές του Λεβέντη?? ΑΠΟΘΕΩΣΗ!! Ο πολιτικός λόγος προσωποποιημένος. Συνδυασμός Αλέφαντου και Στέφανου Χίου (του διαδικτυακού, όχι του τηλεοπτικού που καταπιεζόταν)!!!!!

 

Αγαπητοί Bloggers,

Eίμαστε μια παρέα ατόμων που αποφασίσαμε να αποτυπώσουμε τις ατελείωτες συζητήσεις μας σε μια λευκή κόλλα χαρτί (ή μάλλον λευκή οθόνη) και να τις μοιραστούμε! Να δημιουργήσουμε μία "διαδικτυακή" παρέα, ένα blog που θα περιλαμβάνει ίδια θέματα με αυτά που θα συζητούσαμε πίνοντας το καφεδάκι μας, παρέα με φίλους.

Βέβαια στον καφέ μπορούμε να πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο κάθε τρεις και λίγο, αλλά κάτι τέτοιο θα έκανε το blog χαοτικό και εσείς θα φεύγατε μάλλον με πονοκέφαλο...Συνεπώς, η οργάνωση αυτών των συζητήσεων σε κειμενάκια και ενότητες είναι μάλλον αναπόφευκτη. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. To watch or not to watch??

Κλασικό θέμα συζήτησης για μια παρέα, δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς! Ποιά ταινία είδαμε, τι μας άρεσε, τι όχι, πόσο εντυπωσιακά ήταν τα σκηνικά, πόσο μάπα ο χρυσοπληρωμένος καλλιτέχνης και πάει λέγοντας έως ότου να φτάσουμε στα κλασικά "σαν τις παλιές καλές περιπέτειες τίποτα!" ή "η τεχνολογία κάνει θαύματα" κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ.

2. Ό,τι του φανεί...!

Θέματα που μας απασχολούν, της επικαιρότητας ή όχι, όπως θα τα συζητούσαμε με τους φίλους μας, χαλαρά, ίσως κάποιες φορές και πιο έντονα, με απώτερο σκοπό...κουβέντα να γίνεται! Δεν είμαστε ψυχολόγοι, ούτε νομικοί, αλλά ούτε έχουμε master πάνω στα θέματα για τα οποία γράφουμε -αν και θα προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο έγκυροι γίνεται- μια κουβέντα κάνουμε, μια ιδέα ρίχνουμε, μια δική μας οπτική των πραγμάτων παραθέτουμε. Και να θυμάστε: δεν γίνεται να συμφωνούμε όλοι! Και δεν χρειάζεται εξάλλου...

3. Άκου και αυτό

Διαβάσαμε, ακούσαμε, είδαμε κάτι που μας έκανε εντύπωση και θέλουμε να το μοιραστούμε!

4. Τρεις λαλούν...!!
Εδώ ραπάρουμε, ροκάρουμε, καψουρευόμαστε και γενικά βιώνουμε ότι μας προσφέρει η μουσική. Απόψεις, κριτικές, σκέψεις που έχουν να κάνουν με τη μουσική ως αγαθό αλλά και ως βιομηχανία.

5. Ό,τι του φανεί...!!
Δικά μας κείμενα εμπνευσμένα από γεγονότα, έρευνες, αγάπες και μίση. Ή απλά δεν ξέραμε τι να κάνουμε και γράψαμε πέντε αράδες...

6. Πάμε γι' άλλες πολιτείες!!!
Προτάσεις για ταξίδια σε μέρη στην Ελλάδα και τον κόσμο με φωτογραφίες (δικές μας και όχι μόνο) και λίγες πληροφορίες για να ξέρετε που πηγαίνεται. Χρήσιμα τα σχετικά ταξιδιωτικά tips που προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες αλλά και σχετικά Links.

5. Photo...Παρουσιάσεις...!!!
Καλλιτεχνικές και μη φωτογραφίες, ποικίλα θέματα μέσα από τα μάτια και τον φακό ενός φωτογράφου συνοδευμένα με μικρά κειμενάκια!

Αυτά προς το παρόν..!!! Το Blog βρίσκεται ακόμα σε φάση στησίματος και αναζήτησης. Γι' αυτό κάθε πρόταση είναι ευπρόσδεκτη ως προς τη θεματολογία. Επίσης, κάθε σκέψη σας είναι ευπρόσδεκτη. Η διαδικασία απλή...!! Στέλνετε το κειμενάκι σας στο mail του blog ανώνυμα, επώνυμα ή με ψευδώνυμο και εμείς το δημοσιεύουμε. Αρκεί να συμβαδίζει με το πνεύμα του blog.

Τα ξαναλέμε!!!!

Carnage (ελληνιστί «Ο Θεός της Σφαγής»)

 Βαθμολογία: 3/5

Κοιτώντας τις ταινίες στο IMDb η ματιά μου έπεσε στο “Carnage”. Ταινία με πολλά αστεράκια στην κριτική της (7.3/10 αν δεν απατώμαι), υποψήφια στις Χρυσές Σφαίρες, με πολλές αξιώσεις και λέω θα αξίζει τον κόπο! Ρομάν Πολάνσκι στην σκηνοθεσία –όνομα που δεν χρειάζεται συστάσεις-, ωραίο casting με πολλές περγαμηνές, μεγάλη και αναγνωρισμένη καριέρα όπως η Jodie Foster, η Kate Winslet, ο John C. Reilly και ο Christoph Waltz…

Tο θέμα της ταινίας είναι η συνάντηση δύο ζευγαριών – γονιών δύο μικρών αγοριών που είχαν κάποιο διαπληκτισμό στο σχολείο- με σκοπό την “επίλυση” του ατυχούς συμβάντος. Και από εκεί αρχίζει η ανάπτυξη της ταινίας...Κατά τη διάρκεια της συζήτησης περί τιμωρίας και σωστής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, αρχίζουν να εμφανίζονται τα διαπροσωπικά προβλήματα των ζευγαριών. Ζήλεια, αγανάκτηση, συναισθηματική «επανάσταση» είναι μερικά από τα συναισθήματα που κυριαρχούν πάνω στους πρωταγωνιστές…Ψυχωτικοί χαρακτήρες με εθισμούς (η Foster στην τέχνη και στον αυστηρό τρόπο διαπαιδαγώγησης και ο Waltz με την δουλειά του και το κινητό του που κτυπάει ακατάπαυστα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας) που βρίσκονται «εγκλωβισμένοι»  σε ένα διαμέρισμα.
Η ταινία ανήκει στο είδος της κωμωδίας αλλά προσωπικά βρήκα το χιούμορ αρκετά «βιτριολικό» και σαρκαστικό για τα γούστα μου… Επίσης μία αίσθηση κλειστοφοβίας με διακατείχε καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας μάλλον λόγω της έλλειψης εναλλαγής περιβάλλοντος…Η αλήθεια είναι πως δεν με ενθουσίασε και την βρήκα σχετικά αδιάφορη…Καλός ο Πολάνσκι δεν αντιλέγω, αλλά θαρρώ πως αυτή του η προσπάθεια δεν ήταν και ό,τι καλύτερο… Βέβαια οι περισσότερες κριτικές που απεκόμισε ήταν καλές αλλά not for me. 

Συνεισφορά της φίλης VAG!

Υπάρχει ελπίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο?

Όταν σου ζητάνε να γράψεις ένα άρθρο για ένα θέμα πρέπει να λάβεις υπόψη κάποια σημαντικά θέματα, κάποιους περιορισμούς όπως ο αριθμός των λέξεων. Αυτό όμως δεν ισχύει σε όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου; Πρέπει να βρεθεί λοιπόν, η βέλτιστη λύση λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους περιορισμούς (όπως θα έλεγαν και οι μαθηματικοί ή οι οικονομολόγοι). Το πρόβλημα της κακής κατάστασης του ελληνικού ποδοσφαίρου εντάσσεται στο παραπάνω πλαίσιο. Πρέπει να βρεθούν οι βέλτιστες λύσεις με βάση όμως κάποια όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν.

Ποιο είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο; Ένας υγιής φίλαθλος είναι σίγουρο ότι θα τοποθετήσει ψηλά στη λίστα τη γηπεδική ή εξωγηπεδική (ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια) βία.
 

                  

Όταν η «Σιδηρά Κυρία» της Αγγλίας έπαιρνε αποφάσεις για πολύ αυστηρές ποινές, για αποκλεισμούς ομάδων, για ανελέητο κυνηγητό των χούλιγκαν, γνώριζε τις αντιδράσεις αλλά γνώριζε επίσης ότι αυτή ήταν η ενδεδειγμένη λύση. Και τι πέτυχε…; Να εξαλείψει τα φαινόμενα βίας και να δώσει στο αγγλικό πρωτάθλημα τη βιτρίνα που χρειαζόταν ώστε να προσελκύσει πελάτες. Οι νόμοι υπάρχουν στην Ελλάδα, η βούληση (θεωρητικά) υπάρχει…τότε τι πάει στραβά; Η ελαστική εφαρμογή τους υπό την πίεση των ίδιων των ομάδων, του πολιτικού βάρους και των οπαδών (κυρίως των οργανωμένων).

Οι τελευταίοι αποτελούν το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, άμεσα συνδεδεμένο με τη βία.

        

Οι σύνδεσμοι των οργανωμένων φιλάθλων των ομάδων κανονικά θα έπρεπε να λειτουργούν ως τόπος συγκέντρωσης φιλάθλων του ποδοσφαίρου και των ομάδων και να διευκολύνουν τη λειτουργία των Π.Α.Ε. Αντ’ αυτού, πολλοί από αυτούς είναι οπλοστάσια (που θα ζήλευε και η 17 Νοέμβρη), στεγάζουν επαγγελματίες ταραξίες και αποτελούν στρατηγεία πολέμου. Μία λύση θα ήταν να γίνει πιο αυστηρό το πλαίσιο λειτουργίας τους και ο έλεγχος να είναι ανελέητος. Επίσης, ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένας μεγάλος σύνδεσμος για κάθε ομάδα ώστε να είναι ευκολότερη η διαχείριση των προβλημάτων που παρουσιάζονται.

Τελευταία ήρθαν στην επιφάνεια και θέματα διαφάνειας του παιχνιδιού αλλά και κυκλωμάτων managers και όχι μόνο που κινούν τα νήματα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Αυτά είναι όμως προς διερεύνηση από την (αργοκίνητη) ελληνική δικαιοσύνη οπότε απλά περιμένουμε….!
 

 

Επίσης, δε νομίζω ότι αξίζει να αναφερθώ στην έλλειψη οικονομικής βοήθειας από την πολιτεία, ιδιαίτερα για το θέμα των υποδομών (τραγική είναι άλλωστε η εικόνα των εγκαταλελειμμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων), αφού η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν αφήνει περιθώρια για πολυτέλειες, όπως λανθασμένα θεωρείται ο αθλητισμός. Τελικά, ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτή η νοοτροπία που πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων και μέσα από τα πρώτα κιόλας στάδια της εκπαίδευσης! 

Πειράζει που διατηρώ ακόμα τις ελπίδες μου???

Γιατί να ψηφίσω τα κόμματα στις εκλογές??

Τα περισσότερα άρθρα που έχω διαβάσει για τις εκλογές αφορούν τους λόγους για τους οποίους ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσω το τάδε κόμμα ή τον δείνα συνδυασμό και φυσικά καταλήγουν όλα να με συμβουλεύουν να ψηφίσω το καλύτερο κόμμα που είναι το...(εδώ βάζει ο καθένας ότι θέλει). Μπορεί να μην είναι τόσο straightforward η «συμβουλή» αλλά με λίγο ψάξιμο καταλαβαίνει κανείς προς τα πού οδεύει ο γράφων.

            Αποφάσισα λοιπόν, για σπάσιμο να γράψω από έναν λόγο για τον οποίο πρέπει να ψηφίσουμε το κάθε κόμμα ή τουλάχιστον μια καλή δικαιολογία που θα την ρίξουμε στον καφέ που θα ακολουθήσει την ψήφο στην παραλία !! Ξεκινάμε με το κυβερνών κόμμα το οποίο είναι …..????? Ποιο είναι άραγε? Anyway, μικρή σημασία έχει η σειρά!!

Θα ψηφίσω….

-         ΠΑΣΟΚ γιατί πιστεύω ότι όντως έμαθε από τα λάθη της τελευταίας 3ετίας και επειδή ο Βαγγέλης μου κάνει κάτι. Μάλλον ο τρόπος που μιλάει θα είναι!! Α, επίσης ελπίζω ότι επιτέλους θα ξυπνήσει ο σοσιαλισμός μέσα τους και θα αλλάξει κάτι.

-         ΝΔ γιατί δεν γίνεται, για να έχει κάποιος τέτοια κάψα να γίνει πρωθυπουργός σε μια ρημαγμένη χώρα, κάτι θα έχει στο μυαλό του, κάτι καλό. Και τρομερή εμπιστοσύνη στον εαυτό του, κάτι που χρειάζεται η χώρα. Έναν πολιτικό με …..εμπιστοσύνη!

-         ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο κόμμα που από την αρχή (του κόσμου – big bang μιλάμε και ακόμα πιο πίσω) μέχρι και σήμερα υποστηρίζει σθεναρά τη θέση του (έξοδος από την Ε.Ε., τη ζώνη του ευρώ, τη ζώνη του λυκόφωτος και όπου αλλού είμαστε μέσα) και αυτό πρέπει να ανταμειφτεί!!!

-         ΣΥ.ΡΙΖ.Α γιατί μου αρέσει η νεανικότητα που εκπέμπει ο Τσίπρας. Άλλωστε χρειαζόμαστε φρέσκιες ιδέες. Επίσης, είναι μια πιο Light έκδοση του ΚΚΕ οπότε αν θεωρείς πολύ ριζοσπαστικές τις θέσεις της Αλέκας, μπορείς να συμπορευτείς με κάτι με λιγότερα λιπαρά.

-         ΛΑ.ΟΣ γιατί είμαι δεξιός, όχι τόσο ώστε να πάρω στο κυνήγι ότι ξένο κυκλοφορεί (ακόμα και τις γάτες περσίας) αλλά και όχι τόσο αριστερός από τα δεξιά ώστε να πλησιάζει το κέντρο και παραπέρα (αν καταλάβατε τι εννοώ τρυπήστε μου τη μύτη – το δεξί ρουθούνι).

-         Ανεξάρτητοι Έλληνες γιατί μου αρέσει η στεντόρια φωνή του Πάνου και η σχετικά σταθερή του θέση τα τελευταία χρόνια. Επίσης, αναρωτιέμαι και εγώ (όχι από τα έδρανα της βουλής αλλά μετρώντας τα λεφτά στο πορτοφόλι μου πριν πληρώσω το νοίκι) για το αν θα είχα λίγα παραπάνω αν μας πλήρωναν οι γερμανοί τις ρημαδοαποζημιώσεις.

-         Δημοκρατική Αριστερά γιατί είμαι πράος χαρακτήρας άρα θα μπορούσα να βγω για ένα καφεδάκι με τον Κουβέλη και επίσης δεν είμαι τόσο αριστερός ώστε να απορρίπτω τα πάντα. Είμαι συζητήσιμος ρε παιδάκι μου!!

-         Δημοκρατική Συμμαχία γιατί εκτιμώ τη σταθερή θέση της Ντορούλας όλο αυτό το διάστημα υπέρ του μνημονίου. Τουλάχιστον δεν σε ζάλισε από τις πολλές τούμπες, πέρα δώθε. Επίσης, την λυπάμαι και λίγο αφού εκεί που θα ήταν η επόμενη πρωθυπουργός μας κοντεύει να βρεθεί εκτός Βουλής.

-         Χρυσή Αυγή γιατί θεωρώ ότι όντως έχουμε γίνει πολλοί σε αυτή τη μικρή χώρα και θεωρώ ότι χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ το οποίο μόνο η άκρα δεξιά μπορεί να το δώσει.

-         Οικολόγοι Πράσινοι γιατί εκτιμώ το γεγονός ότι δεν δέχτηκαν το υπουργείο όταν τους το πρόσφερε ο Παπανδρέου (άρα δεν έχουν κόλλημα με την εξουσία) και επίσης κάνω και ανακύκλωση, οπότε….καταλαβαίνετε!

-         Κοινωνική Συμμαχία γιατί έχω διάθεση μεγαλοψυχίας και θέλω να συγχωρήσω λάθη και αμαρτίες του παρελθόντος δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία.

Αν μετά από όλα αυτά καταλάβατε τι σκοπεύω να ψηφίσω, σας παρακαλώ πείτε μου και εμένα μπας και βγάλω καμιά άκρη!!!

P.S.: Όσα αναφέρονται στο άρθρο δεν αποτελούν ντε και καλά και απόψεις της αφεντομουτσουνάρας μου.

The Grey (ελληνιστί χμμμμ "The Grey")

Βαθμολογία: 3.5 /5

Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση που με βασανίζει το τελευταίο διάστημα και θα ήθελα μια απάντηση. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και το πλαίσιο των σχολίων από κάτω. Feel free to use it!!! Η ερώτησή μου είναι σε πόσους από εσάς αρέσει το νέο στυλ του Liam Neeson, ο οποίος στις τελευταίες του ταινίες ανακάλυψε τον macho χαρακτήρα του??? Όχι ότι δεν έπαιζε και παλαιότερα σε περιπέτειες αλλά πλέον είναι και το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας.

            Όσοι από εσάς γνωρίζετε ότι σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής έχουν συνεργαστεί παλαιότερα στην ταινία «A-Team» μάλλον δε θα θέλετε να δείτε «Τον γκριζούλη». Ε λοιπόν θα κάνετε μεγάλο λάθος. Γιατί μπορεί στην προηγούμενη ταινία να πέσατε κάτω από τα γέλια αλλά σε αυτή θα αναθεωρήσετε. Καταρχάς, λίγα λόγια για το story. Ο πρωταγωνιστής εργάζεται σε μια εταιρία εξόρυξης πετρελαίου και ξεκινάει μαζί με τους συναδέρφους του για τον τόπο εργασίας τους κάπου στην Αλάσκα με αεροπλάνο. Το αεροπλάνο συντρίβεται και οι επιζώντες, εκτός από το κρύο, τους τραυματισμούς, την πείνα κτλ κτλ έχουν να αντιμετωπίσουν και κάτι γλυκά λυκάκια που έχουν τσατιστεί επειδή ενοχλήθηκαν από τους ανθρώπους. Αυτά…!! Τι μόνο αυτά?? Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε κάτι περισσότερο αφού η υπόθεση είναι απλή και κατανοητή. Τα αστεράκια η ταινία τα κερδίζει από άλλα θετικά. Πρώτον, ο Neeson. Εμένα μου αρέσει ο νέος Neeson, ο οποίος δίνει άλλη βαρύτητα στους ρόλους που παίζει. Δεύτερον, το εκπληκτικό, λευκό τοπίο της Αλάσκα που δένει τέλεια με το γκρι των λύκων και το κόκκινο του αίματος. Τρίτον, μερικές πολύ δυνατές σκηνές είτε συναισθηματικά (άλλωστε πεθαίνει κόσμος και ντουνιάς) είτε καλλιτεχνικά (όπως η σκηνή της πτώσης του αεροπλάνου που σε κάνει να θες να πιάσεις το μπράτσο της πολυθρόνας για να μην πέσεις). Τέταρτον, το ανατρεπτικό τέλος που δε συμβαδίζει με την κανονική ροή της ταινίας. Πέμπτον, το γεγονός ότι παρά τη φαινομενική ρηχότητα της ταινίας, καταφέρνει να σκιαγραφήσει αρκετά καλά ορισμένους από τους χαρακτήρες με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Σε αυτό βοηθούν κάποιες παράλληλες σκηνές που ξεκουράζουν το μάτι από την ασπρίλα!!!

            Αν είστε λίγο περιπετειώδεις τύποι, η ταινία θα σας αρέσει αρκετά. Αν πάλι όχι, νομίζω ότι θα βρείτε λόγους να την δείτε και να μη μου κάνετε μήνυση μετά για παραπλάνηση. Την πάτησα μια φορά με το Mulholland Drive (χωρίς να φταίω) και δεν την ξαναπατάω!!!

           

Blindness (ελληνιστί «Περί τυφλότητας»)

  
                      Βαθμολογία: 1.5 /5

Γυρίζω σπίτι νωρίς που λέτε, μετά από ένα πολύ ωραίο ΣΚ και έχω τη φαεινή ιδέα να δω το Blindness. Και καταστρέφω το ΣΚ μου.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν φταίω το καημένο 100% (αν και η επιμονή μου να δω την ταινία μέχρι το τέλος μπας και φιλοτιμηθεί ο σεναριογράφος να βγει στους τίτλους τέλους και να μου ζητήσει συγγνώμη, είναι ένα τραγικό λάθος όλο δικό μου) αφού η ταινία είχε διαφημιστεί πολλάκις στην TV με ένα φανταστικό trailer που ουδεμία σχέση –τελικά- με το έργο είχε.

Είναι γύρω στις 10:30, έχω βάλει τις πιτζάμες μου, έχω φτιάξει με τα μαξιλάρια την πιο αναπαυτική θέση στον κόσμο, χώνομαι κάτω από το πάπλωμα, βεβαιώνομαι ότι έχω όλα τα απαραίτητα σε απόσταση -τεντώνω τα δάκτυλα & το ‘πιασα-, πατάω το play, ξεκινάει η ταινία και για κάνα δίωρο – είπαμε, εγώ και ο μαζοχισμός πάμε πακέτο - βλέπω το ολόγραμμα μου φάτσα κάρτα να με φασκελώνει ασταμάτητα….

Και δεν έχει και άδικο. Κάπου στο Japan, ένας οδηγός σταματημένος στο φανάρι τυφλώνεται, δημιουργείται κομφούζιο και ο ηθοποιός – ο Θεός να τον κάνει – σε ύφος πετάχτηκα στο περίπτερο και αγόρασα δύο τσίχλες, λέει (δεν αναφωνεί, δεν ουρλιάζει, ούτε καν υψώνει τον τόνο της φωνής, ούτε ένα τρέμουλο, ούτε μια σύσπαση στο πρόσωπο), απλά λέει, «α, τυφλώθηκα». Και έρχεται ένας άλλος και του λέει «μην ανησυχείς καλέ, θα σε πάω εγώ σπίτι» λες και αυτό ήταν το πρόβλημα. Κι όμως, αυτό ήταν. Διότι ο τυφλός πέταξε ένα ok και ξεκίνησαν για το σπίτι. Τώρα δεν θέλω να ρωτάτε βλακείες. Ποιο νοσοκομείο; Ποια κλινική; Στο σπίτι πήγαν. Και μάλιστα, ο τυφλός έριξε και έναν υπνάκο. Όχι που θα κάτσει να σκάσει.

Τέλος πάντων, ακολουθούν κάμποσες σκηνές οι οποίες εάν δεν υπήρχαν δεν θα έλειπαν σε κανένα, το έργο έχει μπει σε ένα μοτίβο πιο βαρετό και από τα ντοκιμαντέρ όπου ο κυνηγός περιμένει στην ίδια στάση τρεις ώρες το θήραμα, και εκεί που λες μάπα μέχρι τώρα η ταινία, άντε να αρχίσει η δράση, ξεκινούν τα χειρότερα.

Τυφλώνεται το μισό σύμπαν σε χρόνο dt, μπουζουριάζουν κάμποσους τυφλούς σε ένα εγκαταλελειμμένο σανατόριο στο μισό χρόνο από αυτόν του dt, και ξεκινά μία παράνοια, ένα –ότι ήθελα έγραφα-, μια κατάσταση τόσο tragic (για να είμαστε και στο πνεύμα της εποχής) που δεν περιγράφεται. Ούτε γιατροί, ούτε νοσοκόμες, μόνο κάτι κρεβάτια και οι τυφλοί. Είχανε όμως τηλεόραση. Ναι, και τηλέφωνο. Την τηλεόραση τη σπάσανε (εν μέρει λογικό), το τηλέφωνο ούτε που το αγγίξανε. Λες και πριν  τυφλωθούν δεν είχαν ζωή, ούτε συγγενείς, ούτε φίλους. Ούτε ένα χρυσόψαρο να πάρουν τον γείτονα να του πουν να το ταΐζει όσο θα λείπουν. Τίποτα. Ευτυχώς που τυφλώθηκαν ένα πράμα και συναναστράφηκαν με άλλους ανθρώπους.

Εκτός από τον πρωταγωνιστή. Α, αυτός άλλος άνθρωπος. Γιατρός. Αυτός είχε και γυναίκα, η οποία μάλιστα πήγε μαζί του. Και είναι τώρα σε ένα ξεχασμένο κτίριο κάτι δεκάδες τυφλοί που περιφέρονται πέρα δώθε και μια ξανθιά που βλέπει κανονικά και ζουν έτσι όλοι μαζί μέσα στη βρώμα, χωρίς να αναρωτιούνται το γιατί. Υπομένουν στοργικά ότι μ@#$%^α κατέβει στο κεφάλι του σεναριογράφου – και του κατέβηκαν πολλές – και εσύ κάθεσαι και σκέφτεσαι «δεν μπορεί, κάπως θα το σώσει στο τέλος...

Και όμως μπορεί. Και η βλακεία πάει και έρχεται. Η ξανθιά, η οποία, το τονίζω, βλέπει, τραβάει το δικό της γολγοθά, στο ρόλο της οσίας Γεννήθηκα Ηλίθια Και Ηλίθια Θα Πεθαίνω. Κάπου εδώ, δύο τυφλοί κουμαντάρουν - και μιλάμε για τραγικές καταστάσεις - καμιά τριανταριά άλλους τυφλούς και μια που βλέπει. Και αυτοί οι τριανταριά με την τύπισσα που, δεν ξέρω εάν έχει γίνει κατανοητό, – ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ-, υπομένουν τα πάντα περιμένοντας, τώρα τι, θα σας γελάσω.

Η ταινία από εκεί και πέρα κερδίζει σε όλες τις κατηγορίες, όλα τα χρυσά βατόμουρα του κόσμου. Και όσα έχουν δοθεί μέχρι σήμερα και όλα όσα θα δίνονται από εδώ και πέρα μέχρι να καταργηθεί ο θεσμός. Και κανονικά πρέπει να καθιερωθούν και άλλα αντίστοιχα βραβεία ειδικά για αυτήν την ταινία. Βασικά, για μένα, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς πρέπει να μπουν φυλακή. Και να πληρώσουν και πρόστιμο. Χοντρό. Να τους τα πάρουν όλα! Έτσι, για το release.

Wrath of the Titans (ελληνιστί «Η Οργή των Τιτάνων»)

         Βαθμολογία: 3.5 / 5

            Η ώρα είναι 23:40 και μόλις κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου έχοντας γυρίσει από την προβολή των 21:30  (μάλλον των 21:40 με τις διαφημίσεις) της ταινίας «Wrath of the Titans». Τι δε σας κάθετε καλά σε αυτό?? Και για να σας βοηθήσω, απλά να σας πω ότι δεν μου ανήκει κάποιο ελικόπτερο, ούτε καν ο μαυροχαρχαλιασμένος Πήγασος (πρέπει να άρπαξε μάλλον από τις πολλές φωτιές στην ταινία). Μόλις 1,5 ώρα για μια ταινία- έπος (και καλά!). Anyway….

            Οι λάτρεις του είδους θα την λατρέψουν. Οι επιφυλακτικοί και οι τύποι «μας μαμήσανε την ιστορία» θα την μισήσουν. Η αλήθεια είναι ότι αν έχεις στο μυαλό σου ότι δεν πας να δεις ντοκυμαντέρ του National Geographic του οποίου την επιμέλεια να έχει ο Άδωνις, τότε θα περάσεις ευχάριστα την ώρα σου. Ο Περσέας (Sam Worthington) προσπαθεί ακόμα να ηρεμήσει μετά την μάχη με το Κράκεν αλλά δεν τον αφήνουν. Ένας προδομένος Δίας, ένας γερασμένος Ποσειδώνας, ένας μπερδεμένος Άδης αλλά πάνω απ’ όλα ένας λυσσασμένος από ζήλια και μίσος Άρης φέρνουν άνω κάτω όλο τον κόσμο (υπέργειο και υπόγειο). Η πιο ανθρώπινη υφή των Θεών σε σχέση με το πρώτο μέρος προσπαθεί να δώσει την εικόνα του ξεπεσμένου Δωδεκάθεου. Οι έχθρες μεταξύ τους οδηγούν στην απελευθέρωση του Κρόνου από τα Τάρταρα, ο οποίος απειλεί να μας κάψει αλλά ας είναι καλά ο Περσέας, ο οποίος με τη βοήθεια της Ανδρομέδας και του Αγήνωρα αναλαμβάνουν δράση! Fighting fire with fire ή αλλιώς ομοιοπαθητική! Η φωτιά παίζει πρωτεύοντα ρόλο χαρίζοντάς μας μερικές εκπληκτικές σκηνές όπως η τελευταία με τον Κρόνο, ο οποίος δίνει την εντύπωση ότι τεντώνεται γιατί έχει πιαστεί μετά από αιώνες στη φυλακή. Επίσης, τρομερές είναι και οι σκηνές στον μισοκατεστραμμένο ναό αλλά και στον λαβύρινθο που οδηγεί στα Τάρταρα. Γενικά μια ταινία γεννημένη για 3D!!! Αρκετά και τα αρνητικά βέβαια. Αρκετοί καρικατουρίστικοι χαρακτήρες που στόχο έχουν να δώσουν μια κωμική νότα στην ταινία και το καταφέρνουν εν μέρει. Όμως περιμένεις να δεις έναν Ήφαιστο που να μην πάσχει από μαλάκυνση και παλιμπαιδισμό (από εδώ η φιλενάδα μου   Βάγια η κουκουβάγια!!!) ή έναν Αγήνωρα, ο οποίος τη μια στιγμή νομίζεις ότι θα την πέσει στην Ανδρομέδα με την θρυλική ατάκα «How u doin?!?!?!» και την άλλη να είναι έτοιμος να αναλάβει χρέη πλανητάρχη! Τόσο αντιφατικός χαρακτήρας….!  Επίσης, αναφέρθηκε πριν το Δωδεκάθεο. Μετρούσα και ξαναμετρούσα αλλά δεν μου έβγαινε με τίποτα. Τέσσερις Θεοί, 2 ημίθεοι (ή καλύτερα 1,5) και μια αναφορά στην Αφροδίτη. Οι υπόλοιποι Θεοί???? Είχαν πάρει ρεπό???

            Η ταινία συνεχίζει την παράδοση των περιπετειών που στηρίζονται στην αρχαία ελληνική μυθολογία (300, Immortals κτλ). Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ αισθάνομαι και λίγο περήφανος που η ιστορία μας εμπνέει ακόμα. Και μια απορία. Γιατί να μην γυρίζονται αυτές οι ταινίες στην Ελλάδα? Δηλαδή η Τουρκία και η Μάλτα θυμίζουν πιο Ελλάδα από την Ελλάδα?

Shelter (ελληνιστί «Το Καταφύγιο»)

          Βαθμολογία: 4 / 5

Ας σηκώσει το χέρι του όποιος έχει δει πάνω από 2 με 3 καλά ψυχολογικά θρίλερ τα τελευταία 5 χρόνια!! Όπως το φαντάστηκα, μετρώντας τα χέρια είναι σαν να σας ρώτησα ποιος συμφωνεί με την ιδέα να δούμε στη βουλή τον Βεργή και δεξί του χέρι την Τζούλια (ναι, την γνωστή Τζούλια) να υπόσχεται Βουλγάρες στον Καρατζαφέρη για να στηρίξει το νομοσχέδιο για την ανακήρυξη όλων των παραλιών της Ελλάδας σε παραλίες γυμνιστών!

Ε, λοιπόν με τη συγκεκριμένη ταινία μπορείτε να πείτε ότι έχετε δει τουλάχιστον ένα καλό! Μη φανταστείτε κανένα αριστούργημα, ούτε καμιά συγκλονιστική ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια, Τζούλιαν Μουρ (αν και ο συμπρωταγωνιστής, Jonathan Rhys Meyers,  γίνεται αρκετά πειστικός ως Δρ Τζέκυλ, Mister Hyde και καμιά δεκαριά ακόμα νοματαίους μαζί). Ο σεναριογράφος Michael Cooney, δεν καταφέρνει να φτάσει στα επίπεδα της κορυφαίας του δουλειάς (Identity) αλλά επιστρέφει δυναμικά. Βέβαια, το σενάριο αλλού ξεκινάει και αλλού μας πάει. Ενώ αρχικά νομίζεις ότι βλέπεις ένα ψυχολογικό δράμα στη συνέχεια μπλέκονται η θρησκεία,η ιατρική, η μαγεία, η μετενσάρκωση με λίγο dressing από οικογενειακή τραγωδία αφού ένας ένας οι πρωταγωνιστές – άθεοι τιμωρούνται παραδειγματικά αλλά και σκηνές που σε αναγκάζουν να αφήσεις το κομμάτι πίτσας που κρατάς από τα χέρια σου νομίζοντας ότι η σάλτσα είναι αίμα (ότι πρέπει για δίαιτα). Η πρωταγωνίστρια, μια πολύ καλή ψυχολόγος που δεν πιστεύει στις πολλαπλές προσωπικότητες, έρχεται αντιμέτωπη με μία κλινική περίπτωση που της αλλάζει τα πιστεύω (και τα φώτα εδώ που τα λέμε). Αντιμετωπίζει έναν ασθενή που απ’ ότι φαίνεται έχει ξεπαστρέψει όποιον άθεο κυκλοφορούσε στην περιοχή τα τελευταία 100 χρόνια και έχει γίνει καταβόθρα ψυχών. Άκακος στην αρχή, ξεκινάει να γίνεται επικίνδυνος καθώς ξετυλίγονται οι ιστορίες των πολλών εαυτών του. Η ταινία γενικά έχει καλή ροή αφού ξεκινάει σε χαλαρούς ρυθμούς ώστε να σκάσεις και κανένα γελάκι ενώ σταδιακά η ένταση ανεβαίνει, το σκηνικό γίνεται πιο σκοτεινό (όλο και περισσότερες βραδινές σκηνές) ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές που θα πεταχτείς λίγο (ή πολύ, ανάλογα με τα νεύρα σου εκείνη την ώρα) από την καρέκλα σου. Δεν σε κουράζει ιδιαίτερα, αν και είναι σχετικά μεγάλη για το είδος της (σχεδόν 2 ώρες ταινία).

Με λίγες δόσεις από «Stigmata», ανάμνηση από τον «Εξορκισμό» και σενάριο που παραπέμπει σε «Paranormal Activity» με σκιές να τρέχουν αριστερά δεξιά, η ταινία υπόσχεται ότι θα περάσεις 2 ώρες ευχάριστα (αν και δεν υπόσχομαι ότι θα συνεχίσεις να αισθάνεσαι την ίδια ευχαρίστηση όταν ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου για ύπνο).