Godzilla: King of the Monsters (2019, ελληνιστί «Γκοτζίλα: Ο Βασιλιάς των Τεράτων»)

Βαθμολογία 2,8 / 5

Home alone και ελαφρώς άρρωστος οπότε η απόφαση ήταν μονόδρομος. Ταινία και μάλιστα όχι τίποτα βαρύ και ασήκωτο αλλά κάτι ευκολόπεπτο και εντυπωσιακό. Η πρώτη και τελευταία μου σκέψη ήταν ο νέος Godzilla του Michael Dougherty και τελικά δεν απογοητεύτηκα.

Βρισκόμαστε λίγα χρόνια μετά το πρώτο μέρος της διλογίας σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για την ανθρωπότητα. Υπάρχουν 3 τάσεις. Η τάση της εταιρείας Monarch που έχει σε ύπνωση καμια 15αριά τερατάκια με σκοπό να τα μελετήσει και να προσπαθήσει να τα εντάξει ίσως στον κόσμο μας, η τάση της κυβέρνησης των Η.Π.Α. που είναι «σκοτώστε τα τώρα να τελειώνουμε» και η τάση κάποιων με επικεφαλής τον Alan Jonah (Charles Dance) που θεωρεί ότι τα τέρατα είναι η ευκαιρία του πλανήτη να μας ξεφορτωθεί και να επέλθει η ισορροπία στη φύση. Την τελευταία τάση προσπαθεί να επιβάλλει χρησιμοποιώντας την επιστημόνισσα Emma Russel (Vera Farmiga) και μία συσκευή της με την οποία επικοινωνεί με τα τέρατα. Τα ξυπνάει, τα ξαμολάει και από κει και πέρα το χάος. Απέναντί τους ο πρώην σύζυγός της, Mark Russel (Kyle Chandler) και η επιστημονική ομάδα της Monarch. Η γη γίνεται ένα μεγάλο πεδίο μάχης και οι ελπίδες της ανθρωπότητας κρέμονται από τη δυναμική του καλού Godzilla ενάντια στα τέρατα Mothra, Rodan και King Ghidorah (τα υπόλοιπα τέρατα που ξύπνησαν από τον λήθαργο απλά περιφέρονται στον πλανήτη χωρίς ρόλο).

Η 2ωρη πανδαισία τεράτων θα έπαιρνε μεγαλύτερο βαθμό αν ολοκληρωνόταν κανένα τεταρτάκι νωρίτερα. Άλλωστε ξέρουμε τι περιμένουμε από τέτοιες ταινίες. Επικές σκηνές μάχης, εξαιρετικά γραφικά και οπτικά εφέ, ένα απλά επαρκές σενάριο πάνω στο οποίο να στηρίζει τις μάχες της (παίζει πολύ τελευταία η τάση αυτομαστίγωσης του ανθρώπινου είδους για τις καταστροφές που έχει προκαλέσει στον πλανήτη και το πρόβλημα του υπερπληθυσμού) και απλά γνωστοί αλλά δευτεροκλασάτοι ηθοποιοί με μία τραγική προσωπική ιστορία να περιφέρονται. Η Farmiga και ο Chandler το πετυχαίνουν απολύτως, η παρουσία της μικρής του Stranger Things, Millie Bobby Brown άκρως επιτυχημένη ενώ και ο Dance (του Game of Thrones βρε, ο μπαμπάς Lannister) δίνει μία βαρύτητα στο ρόλο του. Οι σκηνές μάχης των τεράτων προσεγμένες και καλοφτιαγμένες. Δεν είναι και εύκολο να αποτυπωθεί στη μεγάλη οθόνη ο όγκος των τεράτων και μάλιστα πολλών ταυτόχρονα και να αποδοθούν ξεκάθαρες σκηνές μάχης μεταξύ τους. Τα προβλήματα ξεκινούν μετά από 1,5 περίπου ώρα. Η ταινία αρχίζει να κουράζει και οι υπερβολές παραγίνονται «υπερβολικές». Επίσης, η ταινία δεν προσφέρει κάτι περισσότερο από την πρώτη. Ακόμα και οι σκηνές μάχης, παρότι εντυπωσιακές, ουσιαστικά αποτελούν αντιγραφή των αντίστοιχων του πρώτου μέρους της διλογίας. Δε θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με διαλόγους και ερμηνείες και τέτοια ταπεινά, γιατί σε αυτές τις ταινίες ελάχιστα ενδιαφέρουν.

Για να συνοψίσουμε, μία εντυπωσιακή ταινία τεράτων με ικανοποιητικά εφέ που απλά ακολουθούν το μοτίβο της πρώτης ταινίας, ένα χιλιοπαιγμένο σενάριο των τελευταίων ετών και μια ταινία για τον κινηματογράφο και τη μεγάλη οθόνη. Εντάξει, και μια μεγάλη τηλεόραση την κάνει τη δουλειά της όμως...