"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

Θεσσαλον-ύπνος

Τα αστέρια είναι και πάλι σωστά 

1

Το κόκκινο τηλέφωνο

3:00 a.m., 14/11/2016

         Όταν χτύπησε το τηλέφωνο όλο το δωμάτιο φωταγωγήθηκε. Ο διαπεραστικός ήχος και τα φωτορυθμικά με το έντονο χρώμα που πλημμύρισαν τα πάντα δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν κανέναν ξύπνιο. Και ήταν τρεις το πρωϊ!!! Η σύζυγος του σηκώθηκε έξαλλη από το κρεβάτι ουρλιάζοντας.

«Αυτό παραπάει. Θα μπορούσες να βάλεις κάτι που θα ξυπνάει μόνο εσένα. Δεν χρειαζόταν να σηκώσεις όλο το τετράγωνο. Είσαι πιο άρρωστος από ποτέ.»

 Απολογήθηκε με μισόλογα. Τίποτε δεν είχε πια σημασία. Αυτό ήταν το κόκκινο τηλέφωνο που δεν είχε χτυπήσει ποτέ. Μέχρι τώρα.

«Πες μου. Ελπίζω για το καλό σου να μην πήρες με ελαφριά καρδιά αυτό το νούμερο.»

       Ο ηλικιωμένος Υπουργός ήταν αναστατωμένος. Τα μάγουλα του είχαν γίνει κατακόκκινα από την έξαψη και την αναμονή. Περίμενε πολύ καιρό αυτό το τηλεφώνημα και καθώς δεν ήθελε να το χάσει ακόμη και αν ήταν πιωμένος ή μισοπεθαμένος είχε εγκαταστήσει μεγάφωνα και προβολείς που θα ξυπνούσαν και νεκρούς. Τα όνειρα που τον κατέκλυζαν τελευταία του έλεγαν πως είχε έρθει η ώρα και το τηλεφώνημα τα επαλήθευσε.

«Κύριε Υπουργέ, είμαι ο Καπένσκι, ο αρχιμηχανικός του Μετρό. Πρέπει να έρθετε τώρα. Νομίζω πως το βρήκαμε. Η νυχτερινή βάρδια είναι αναστατωμένη αλλά δεν θα μιλήσουν πουθενά. Αρκεί να έρθετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.»

«Ξέρω ποιος είσαι. Μόνο εσύ έχεις τον αριθμό μου. Είσαι σίγουρος πως δεν με ξεσηκώνεις ξανά για κανένα αγγείο ή πιθάρι. Είναι αυτό που ψάχνουμε;»

«Είναι, ελάτε να το δείτε μόνος σας. Κοίταξα πάλι τα αντίγραφα που μου δώσατε και είναι πανομοιότυπο και σε αυτό το βάθος……..»

    Του έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν χρειάζονταν περισσότερα λόγια. Και στην πιο ασφαλή συσκευή, όπως η δική του, κάποιος μπορούσε να χωθεί. Άρχισε να ντύνεται βιαστικά αλλά όχι και ατημέλητα. Στο εργοτάξιο δεν θα ήταν μόνο ο υποτακτικό του αλλά και οι εργάτες και οι μηχανικοί της βάρδιας και ένας Υπουργός που σπεύδει  τα χαράματα για ενημέρωση και επιθεώρηση πρέπει να πείσει πως ακολουθεί κάποιο εμβριθές κυβερνητικό προγραμματισμό. Όχι πως τον κάλεσαν ποιος ξέρει ποιοι.

«Καλύτερα να είχε γκόμενα. Δέκα χρόνια τώρα ξυπνάς και φεύγεις αξημέρωτα για τα λαγούμια που ανοίγουν οι φίλοι σου στα σπλάχνα αυτής της πόλης. Φεύγω και εγώ. Όταν γυρίσεις δεν θα με βρεις εδώ.»

        Μεγάλα λόγια για την ξανθή καλλονή που ξάπλωνε δίπλα στον ηλικιωμένο πολιτικό για να αποφύγει τα σεντόνια των ανώμαλων της Θεσσαλονικιώτικης ελίτ. Αν όμως κάποιος γνώριζε την «Οδύσσεια» του Υπουργού Φενάκη αυτά τα τριάντα χρόνια από τότε που ο φίλος του Δήμαρχος της πόλης άνοιξε εκείνη την πρώτη τρύπα στο έρεβος, θα καταλάβαινε γιατί μια νέα σύζυγος ενός πλούσιου γηραιού πολιτικού, χωρίς ερωτικές αξιώσεις εξάλλου, δεν άντεχε πλέον.

2

Σταθμός Μετρό «Χαριλάου»

3:15 a.m., 14/11/2016

         Όμως όποια και να ήταν η απειλή που εξακόντισε η συμβία του, αυτός ήδη κατέβαζε το παράθυρο της λιμουζίνας για να τον φυσήξει ο κρύος βραδινός αέρας και να μειώσει την έξαψη του. Έπεσε πίσω στο κάθισμα και πληκτρολόγησε το μήνυμα προς την ομάδα των αποδεκτών της με το όνομα «Ακόλουθοι».

«Βρέθηκε. Πηγαίνω εκεί. Περιμένετε ενημέρωση. Ετοιμαστείτε»

        Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι ποτέ άδειοι, ακόμη και οι πιο παράμεροι, στις πιο απομακρυσμένες γειτονιές. Έβλεπε μέσα από τα παράθυρα της Μερσεντές νεαρά ζευγάρια να κάθονται στις στάσεις των λεωφορείων, κοριτσοπαρέες να τρεκλίζουν πιασμένες αγκαζέ στις πιάτσες των ταξί κάθε λογής ξενύχτηδες, άστεγους και εργαζόμενους τη νύχτα παντού. Σε όλη τη διαδρομή από το ξενοδοχείο του κοντά στο λιμάνι μέχρι το εργοτάξιο του Μετρό στο άλσος της νέας Ελβετίας οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή στις τρεις τα ξημερώματα!!!

       Ο οδηγός σταμάτησε στην είσοδο του εργοταξίου δίπλα στο άλσος και βγήκε για να ανοίξει την πόρτα του Υπουργού. Ο Φενάκης τηλεφώνησε στον αρχιμηχανικό χωρίς να μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό του.

«Σβήσε τους προβολείς. Θέλεις να έρθει όλη η περιοχή να δει τα ευρήματα. Να γίνουμε Αμφίπολη; Ανέβα να με οδηγήσεις ή στείλε κάποιον έμπιστο σου.»

«Δεν μπορώ να ανέβω Κύριε, θα χρειαστεί να περιμένετε πολύ. Είναι το βαθύτερο επίπεδο που ανοίξαμε. Έχω αφήσει μόνο τον φωτισμό στη διαδρομή μην αφήσετε τη σκάλα για κανένα λόγο και θα φθάσετε εδώ που είμαι. Μην φύγετε, το ξαναλέω, από τη σκάλα μέχρι να με βρείτε.»

        Με τον έμπιστο θηριώδη οδηγό και σωματοφύλακα στο πλάϊ του άρχισε να κατεβαίνει .

3

«Χρηματοδότηση FM100»

1980 και έκτοτε…..

          Δεν ήταν Υπουργός το 1980 αλλά δημοτικός σύμβουλος του Κθούβελα, του ανθρώπου που τον μύησε στη Λατρεία Τους. Του πανέξυπνου πολιτικού που με εκπληκτική μαεστρία χειριζόταν δεκάδες διαφορετικά θέματα που φαινομενικά λίγη είχαν μεταξύ του σχέση και καμία με την παλινόρθωση Τους. Του πρωτοπόρου του αγώνα για την ανεξάρτητη ραδιοφωνία και τηλεόραση που σκέπασε με ένα αδιαπέραστο πέπλο όλο το τιτάνιο έργο που απαιτούσε η αναζήτηση και αποκαθήλωση στα βάθρα τους των Παλαιών. Μαζί με άλλους θρησκευτές στην Αθήνα και τον Πειραιά, ο Δήμαρχος δεν δίστασε να ντυθεί με την αιώνια κουρελού της γραφικότητας προκειμένου κανένας αδαής να μην καταλάβει το Μεγάλο Σχέδιο.

         Μαζί του κατέβηκε στην τεράστια τρύπα που άνοιξε για το Μετρό της πόλης μπροστά στη Διεθνή Έκθεση. Εκεί που του υπέδειξε ο αγγελιοφόρος Τους πως πρέπει να ξεκινήσουν. Τίποτε από όσα θα δει, του είπε ο Δήμαρχος, δεν είναι ο κύριος σκοπός μας. Όσο τρόμο και πανικό προκαλούν σε όσους δεν έχουν δεσμευτεί στο Σκοπό, τα πτωματοφάγα γκόουλ που ενοχλημένα από την εισβολή στον χώρο τους γρυλίζουν κατά εμάς με εκείνα τα απαίσια δόντια τους, δεν είναι Η Αποκάλυψη που αναζητούσαμε. Ούτε οι τεράστιοι σωροί από ανθρώπινα οστά που βρήκαμε στα πόδια πέτρινων ειδώλων με αποκρουστική εμφάνιση βαθειά μέσα στην τρύπα του Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού κάτω από την Αγγελάκη και μέχρι την Καμάρα. Όπως και δεν ήταν ο σκοπός μας να εξοντώσουμε, πως θα μπορούσαμε άλλωστε, τα τεράστια Σογγώθ που προκαλούσαν τους σεισμούς κάτω από το Πανεπιστήμιο. Επιλέξαμε να μην τα προκαλέσουμε αλλά δεν μπορούσαμε και να μην τα ταϊσουμε. Η πόλη έθρεψε για πολλά χρόνια τα ζελατινώδη φρικαλέα κτήνη με στρατιές αστέγων και τοξικομανών και τελευταία (γιατί κανένα έργο δεν σταμάτησε ποτέ) με μετανάστες και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.

          Στο γραφείο του Δημάρχου διάβασε όλα τα έργα του Λάβκραφτ και αναρωτήθηκε εάν μιλούσε για τη δικιά του πόλη όταν έγραφε το «Μοντέλο του Πίκμαν» ή αν είχε κατεβεί στα δικά της ερέβη όταν έγραψε τον «Τύμβο». Διάβασε τα άπαντα του Χάουαρντ. Μαζί με τον μέντορα του συμμετείχαν στις τελετές της τεκτονικής Στοάς της πόλης στην οδό Φιλικής Εταιρίας όπου διάβασε με τη βοήθεια του τα πολύτιμα αποσπάσματα του Νεκρονομικόν που οι αδελφοί τους από τη Νέα Υόρκη τους είχαν στείλει όταν επιβεβαίωσαν πως οι έρευνες του Δημάρχου πλησίασαν σε Αυτό. Κάθε πολιτικός αυτής της πόλης διαδέχονταν στη γνώση του Τελικού Σχεδίου τον προηγούμενο. Ενημερώνονταν και συνέχιζε το έργο του προκατόχου του από την δεκαετία του 1980 έως σήμερα.

           Η αναμονή όμως είχε ξεθυμάνει τον αρχικό ενθουσιασμό των θρησκευτών. Κάποιοι πρώην πιστοί τόλμησαν ακόμη και να αμφισβητήσουν τα όσα θαυμαστά αποκάλυπταν τα έργα που προχωρούσαν αργά και με προσοχή στα τρίσβαθα της πόλης. Τα οστά τους σωρεύονταν μπροστά στα πόδια των βωμών. Οι ανήσυχοι ερευνητές και οι συγγραφείς της πόλης έψαχναν εναγωνίως εισόδους στις αβύσσους της και κάποιοι το επιτύγχαναν καθώς οι ακοίμητοι τοποτηρητές των Μεγάλων Παλαιών, οι κληρικοί του επίσημου χριστιανικού δόγματος, είχαν ατονήσει τις άμυνες τους ασχολούμενοι με την ψευτοπολιτική. Περιοδικά και βιβλία, ομιλίες και ημερίδες, άρθρα και συνεντεύξεις για την «υπόγεια Θεσσαλονίκη», για την «άγνωστη», «παράξενη» «μυστηριώδη» πόλη πολλαπλασιάζονταν ανησυχητικά. Και οι Μεγάλοι Παλαιοί αδημονούσαν και έστελναν όνειρα.

4

«Ελέγξτε την αλληλογραφία σας. Έχετε ένα νέο όνειρο»

            Ο Υπουργός Φενάκης «έπαιρνε γραμμή» με τα όνειρα. Δεν χρειάζονταν διαταγές, τηλεφωνήματα, φαξ, επιστολές και συσκέψεις. Σαν υπνωτισμένος με τα μάτια θολά κρεμούσε το κορμί του στην καρέκλα του υπουργικού συμβουλίου και άκουγε αλλά και μιλούσε μηχανικά ενώ έβαζε σε τάξεις τις εντολές που είχε πάρει το προηγούμενο και όλα τα προηγούμενα βράδια από τότε που μπήκε στην τελική ευθεία το σχέδιο, στο όνειρο που είχε δει. Δεν έβλεπε σαν θεατής ούτε άκουγε σαν ακροατής στο όνειρο κάποιον να του υπαγορεύει αλλά το ζούσε. Σαν σε ταινία όπου τον αρπάξαν βίαια και τον έβαλαν μέσα της, ο Φενάκης περπατούσε στα γλιστερά δρομάκια της Ρλύε, μύριζε την απίστευτη δυσωδία που ανέδιδε η βυθισμένη για αιώνες πόλη που μόλις βγήκε στην επιφάνεια και ατένιζε με δέος την μορφή που σκέπαζε τον ουρανό από πάνω του, τον Κθούλου. Μόνο που δεν ήταν όπως στο διήγημα. Η πόλη δεν ήταν νησί αλλά ξηρά υπονομευμένη από θάλασσα και έμοιαζε με την δικιά του.

         Όσο οι μέρες πλησίαζαν οι πιστοί πλημμυρίστηκαν με όνειρα. Είδαν σε αυτά τις αδελφές ψυχές τους και αναγνωρίζονταν πλέον παντού. Σε όλα τα κόμματα, σε όλους τους οργανισμούς, σε όλες τις φυλές, σε όλες τις θρησκείες. Ένα παγκόσμιο πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό δίκτυο χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διακρίσεις. Μια ιεραρχία που την δίδασκαν τα όνειρα και όταν θα είχε επιτελέσει τον σκοπό της θα εξανεμίζονταν.

           Ο Φενάκης κατέβηκε στο μετρό της Νέας Ελβετίας το ίδιο εκείνο βράδυ που έφθασε στη χώρα ο Αμερικάνος Πρόεδρος για να υποδεχθεί……… τον Κθούλου. Ενημερώθηκαν όλοι στο τελευταίο όνειρο τους. Έπρεπε να ανέβει ο βωμός και το ειδώλιο από τα βάθη της Θεσσαλονίκης πριν μιλήσει ο αρχιερέας του Ομπάμα στην Πνύκα. Και αυτός, ο Φενάκης, θα τον ανέβαζε στο φως του τελευταίου Ήλιου.

5

«Σηκωθείτε από καναπέδες…»

Εκπομπή «΄Εσεται ήμαρ» 22:00, 6/11/2016

             Τα όνειρα έχουν ένα κακό, όπως τα ραδιοκύματα διαχέονται παντού και τίποτε δεν εξασφαλίζει την ιδιωτικότητα του μηνύματος που στέλνει κάποιος με αυτά. Ο Λαϊαρόπουλος δεν κοιμόταν πολύ αλλά συνήθιζε να παίρνει έναν σύντομο υπνάκο ανάμεσα στα δελτία ειδήσεων που παρεμβάλλονταν στην πολύωρη εκπομπή του. Στον τηλεοπτικό σταθμό που θησαύριζε με τις πωλήσεις των αποκαλυπτικών βιβλίων του ήταν ο απόλυτος άρχοντας. Κανείς δεν παρεμβάλλονταν ούτε επενέβαινε στις εκπομπές του. Έλεγε ότι ήθελε, ανακάτευε Νεφιλίμ, γίγαντες, αγρογραφήματα, βρυκόλακες και ξωτικά αλλά και αποκαθήλωνε πόρνους και μέθυσους Αγίους, ποτέ όμως δεν μιλούσε για Μεγάλους Παλαιούς και Κθούλου. Ώσπου μερικές μέρες πριν την επίσκεψη του Ομπάμα «έπιασε το σήμα». Όταν είπε «Κάμερα σε μένα», στράφηκαν σε αυτόν και οι ξενυχτισμένοι από τις εφιάλτες Θεσσαλονικείς που είχαν αντιληφθεί και αυτοί τις εκπομπές αλλά με παράσιτα.

«Δεν ξέρω πώς να σας το πω αλλά θα με καταλάβετε όσοι βλέπετε τα ίδια όνειρα. Δεν είναι για εσάς, δεν είστε οι παραλήπτες τους. Κάτι πήγε στραβά, για αυτούς, και τους κρυφακούσαμε. Κάτι μεγάλο, κάτι μοχθηρό, κάτι απίστευτα και ανυπολόγιστα σιχαμερό θα αναδυθεί για να καταπιεί τον τόπο μας. Και για αυτό έρχεται ο Ομπάμα στην Ελλάδα για να κάνει τις βέβηλες τελετές και επικλήσεις που θα το φέρουν. Και όλοι εμείς θα είμαστε τα σφάγια στη θυσία τους. Ξέρω τι σας λέω. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια, καναπέδες, στρώματα και από τους τάφους σας ακόμη τώρα είναι η ώρα να σηκωθείτε».

            Πολλοί ήταν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής όσοι πήγαν στον τηλεοπτικό σταθμό ανήσυχοι για να του μιλήσουν. Δεν ήξεραν όμως πως η εκπομπή ήταν μαγνητοφωνημένη και είχε γυριστεί πριν τρεις μέρες. Ο Λαϊαρόπουλος είχε εξαφανιστεί από τη Δευτέρα.

6

Η «Μεγάλη Πρόφαση» δεν χρειάζεται πλέον

           Στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι συνεργάτες του Υπουργού που είχαν λάβει το μήνυμα του που έστειλε καθ΄ οδόν για το εργοτάξιο. Τελευταίοι μπήκαν οι μοναχοί από την Μονή Χαλαρού του Αγίου Όρους που ταξίδεψαν με ελικόπτερο για να φέρουν το αντίτυπο του Νεκρονομικόν που φυλούσαν στη Μονή από την Τουρκοκρατία. Η Μονή είχε αντισταθεί με επιτυχία στην προσπάθεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου να της πάρει από τα χέρια τον πολύτιμο τόμο. Λίγες στιγμές πριν τα «Θεοφάνεια» του Κθούλου πολλές ήταν οι ομάδες των θρησκευτών που αγωνίζονταν σε έναν φρενήρη αιματοβαμμένο αγώνα να κερδίσουν ένα βλέμμα ευαρέσκειας από τα χιλιάδες μάτια του Θεού τους.   

           Επιτέλους, η «Μεγάλη Πρόφαση» που είχε εξαντλήσει όλη την αξιοπιστία όλων των κυβερνήσεων αυτού του τόπου και είχε ξεφτιλίσει όλους τους πολιτικούς του, που με τις συνεχείς παλινωδίες τους κρατούσαν τα σπλάχνα της θεσσαλονικιώτικης γης ανοιχτά μέχρι να βρεθεί το είδωλο του Κθούλου, έφθανε στο τέλος της. Ποτέ κανένα μετρό δεν υπήρχε σκοπός να γίνει. Έψαχναν δεν έφτιαχναν. Και τώρα θα έβρισκαν και θα τέλειωναν τα ψέματα. Η αίθουσα είχε γεμίσει από αλλοπαρμένους πολιτικούς με οράματα παγκόσμιας τυραννίας, από μαινάδες συζύγους ανυπόμονες για σεξουαλικά όργια, από κληρικούς και στρατιωτικούς που παραληρούσαν ονειρευόμενοι, χωρίς καθοδήγηση πλέον, κόσμους καταστροφής, βίας και λαγνείας. Περίμεναν τον Υπουργό.

7

Εναλλακτική Κολλεκτίβα

           Τίποτε δεν έπρεπε να πάει στραβά. Πολλές φορές τα αστέρια ήταν σωστά και η κατάλληλη ώρα περνούσε χωρίς να την αντιληφθούμε και η βυθισμένη Ρλύε, η αληθινή Θεσσαλονίκη, δεν αναδύονταν ποτέ. Τότε ήταν που οι συνομωσιολόγοι, οι κάθε λογής Γιαννουλάκηδες, Καρτάλου, Μπαλάνοι, Σμυρναίοι, Ιωαννίδηδες, Μπαχάδες και τόσοι άλλοι  έβγαιναν από τα χαρακώματα τους και με τα βιβλία και τις δήθεν διηγήσεις τους προσπαθούσαν να βουλιάξουν πάλι την επόμενη απόπειρα των θρησκευτών να φέρουν πάλι στη Γη τον Κθούλου. Αυτή τη φορά όμως υπήρχαν και άψογα εναλλακτικά σχέδια, εκπονημένα από τις πιο έμπειρες μυστικές υπηρεσίες. Η φωτιά που θα άναβε η νέα απόπειρα να αναδυθούν οι Παλαιοί θα έκαιγε για πάντα ώστε ο κόσμος να ήταν αποκαϊδια και ανίκανος να αντισταθεί την επόμενη φορά, εάν χρειαζόταν επόμενη.

          Ο Επιτελάρχης του Υπουργού τηλεφώνησε στην Κατάληψη στο Ρέμα της Τούμπας. Όποιος το σήκωσε εκεί, μετέφερε στους εκατοντάδες κουκουλοφόρους ότι έπρεπε να εκκενώσουν την κατάληψη και να βγουν στον δρόμο. Σήμερα οι αρχές δεν θα τους κοιτούσαν καν στην προσπάθεια τους να «μαλακώσουν» την πόλη για την έλευση Τους. Εξάλλου το παλιό εργοστάσιο πάνω στο ρέμα έπρεπε να ανοίξει διάπλατα τις πύλες τους στα μιάσματα του απόκοσμου τρόμου που θα καταβρόχθιζαν τους κατοίκους της πόλης μαζί με τους νεαρούς αναρχικούς φυσικά.

8

Η μεγαλύτερη Πανσέληνος

24:00, 14/11/2016

      Ο Αρχιερέας Ομπάμα ανέβηκε στην Πνύκα το πρωϊ της 14^ης Νοεμβρίου 2016. Άρχισε να ψέλνει με μια βαριά ιερατική φωνή την γνωστή επίκληση που αναγνωρίσαμε από τους δέκτες μας όλοι οι αναγνώστες του Λάβκραφτ με αρχική έκπληξη και αμέσως μετά με τρόμο που οδήγησε σε παραλήρημα. Στη Θεσσαλονίκη ο ουρανός σκοτείνιασε από τεράστια πυκνά μαύρα σύννεφα ενώ η θάλασσα σκαρφάλωσε την παραλία και χύθηκε μέσα στα καταστήματα της Λεωφόρου Νίκης. Ήταν πράσινη, γλιτσιασμένη και βρωμούσε φρικτά. Ένας τεράστιος όγκος με χιλιάδες μάτια έριξε το βλέμμα του στους έντρομους Θεσσαλονικείς που είχαν βγει να θαυμάσουν το μεγαλύτερο φεγγάρι των τελευταίων 70 ετών. Στις 14 Νοεμβρίου τα αστέρια ήταν σωστά όχι όμως μόνο για την Πανσέληνο,.

Γιάννης Μπαχάς

Θεσσαλονίκη