Αθήνα, 07/04/2019, Madrugada….μια σχέση ερωτική

20 χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ, Industrial Silence και 11 χρόνια μετά τη διάλυσή τους κυρίως λόγω του θανάτου του κιθαρίστα Robert Buras, οι Madrugada (και κατ’ επέκταση ο τραγουδιστής τους Sivert Hoyem) έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τη σχέση τους με το κοινό, και δει το ελληνικό, δυνατή, παθιασμένη και κυρίως ειλικρινή.

Η ώρα είναι 20:00 και μπαίνοντας στο Κλειστό Tae Kwon Do του Παλαιού Φαλήρου, διαπιστώνει κανείς μια προσμονή που σπάνια συναντάμε σε συναυλίες ξένων συγκροτημάτων στην Ελλάδα. Οι θεατές (ηλικίας κυρίως 25-30 και άνω) ήδη συνωστίζονται στην αρένα ενώ και οι κερκίδες έχουν σχεδόν γεμίσει για την (εδώ και καιρό) sold out συναυλία τους. Στις 20:30 τα φώτα κλείνουν και στη σκηνή βγαίνει ο Luke Elliot, ένας αμερικάνος wannabe Hoyem που δένει άριστα με το κλίμα της βραδυάς, με πολύ ωραία φωνή και ένταση στη σκηνή. Εισπράτει το απλόχερο χειροκρότημα του κοινού στο μισάωρο που βρέθηκε on stage αν και μάλλον το 90% των θεατών απλά περίμενε καρτερικά να τελειώσει ώστε να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τους Madrugada. 

Σε όσες συναυλίες έχω παρακολουθήσει το μισάωρο-45λεπτο κενό που ακολουθεί το τελευταίο support και το βασικό συγκρότημα, συνήθως είναι βασανιστικό. Δεν περνάει η ώρα και τα διάσπαρτα χειροκροτήματα του κοινού που αδημονεί είναι η απόδειξη. Τελικά, στις 10 παρά τέταρτο, ο Hoyem και η  θρυλική του μπάντα βγαίνουν στη σκηνή κάτω από μια απίστευτη αποθέωση. Το χαμόγελο του Hoyem στα πρώτα λεπτά αποδεικνύει την ειλικρίνεια που αναφέρω παραπάνω. Ο άνθρωπος το γουστάρει να παίζει στην Ελλάδα, το έχει δηλώσει και το αποδεικνύει κάθε φορά που έρχεται και παίζει. Το πρώτο μέρος της συναυλίας αποτελείται από όλο το ιστορικό τους άλμπουμ Industrial Silence. Η συναυλία ανοίγει με το Vocal, κάπου στη μέση με το Strange Colour Blue το κοινό απλά παραληρεί και ολοκληρώνεται με το (κατ΄ομολογίαν του Hoyem) πρώτο πραγματικά καλό τραγούδι που συνέθεσαν, Electric.

Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, η μπάντα ξαναβγαίνει στη σηνή και ξεκινάει ένα ταξίδι στη δισκογραφία τους, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ελληνικού κοινού. Only when you’re gone, Honey Bee, The Kids are on high street και τα προσωπικά αγαπημένα What’s on your mind? και φυσικά το θρυλικό Majesty. Η συναυλία θα κλείσει με το Valley of Deception, με ένα 5λεπτο standing ovation, πολλά χαμόγελα και με μια υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα.

Θα τολμήσω να πω ότι μάλλον μιλάμε για τη συναυλία της χρονιάς ή τουλάχιστον μέσα στις 3 κορυφαίες της χρονιάς στην Ελλάδα. Σίγουρα πολλοί θα διαφωνήσουν. Οι μεταλάδες θα επέλεγαν τους Slayer ή τους Manowar, οι πιο κλασικοί τους Cure, οι πιτσιρικάδες Hozier και πάει λέγοντας. Όμως τηρουμένων των αναλογιών οι Madrugada έχουν αναπτύξει τέτοια σχέση με το ελληνικό κοινό που τους κάνει μοναδικούς. Άλλωστε όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι, η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία έχουν τη μεγαλύτερη απήχηση (μετά τη χώρα τους Νορβηγία). 

Σε πιο πρακτικά θέματα, ο χώρος ήταν αρκετά καλός, με εύκολη πρόσβαση και αρκετό χώρο για στάθμευση, ο ήχος επίσης (όχι τέλειος), οι φωτισμοί εξαιρετικοί και φυσικά ο Hoyem με τη βελούδινη φωνή του εκπληκτικός. Επιπλέον, οι διαφορετικές (και λίγο πιο ροκ) ενορχηστρώσεις πολλών τραγουδιών έδωσε στη συναυλία μια ένταση που ίσως να έλειπε με τις στούντιο εκτελέσεις. Το show συμπλήρωναν αρμονικά καλλιτεχνικά βίντεο που έπαιζαν πίσω από την μπάντα ανάλογα με το τραγούδι.

Σήμερα, 8/4/19, το συγκρότημα δίνει την 3^η και τελευταία συναυλία τους στην Ελλάδα. Μία ημερομηνία που προστέθηκε αργότερα λόγω της τεράστιας ζήτησης των εισιτηρίων. Εισιτήρια υπάρχουν ακόμα και θα συμβούλευα σε όποιον αρέσουν έστω και λίγο οι Madrugada και το συγκεκριμένο είδος μουσικής, ένα μελαγχολικό και ατμοσφαιρικό ροκ, να τρέξουν να προλάβουν. Μιλάμε για μοναδική, μουσική εμπειρία!

ΥΓ: Κατεβάστε επιτέλους τα κινητά από τα χέρια σας. Βγάζεις ένα βίντεο...οκ. Βγάζεις και δεύτερο...οκ. Ε, δε χρειάζεται να βγάλεις και όλη τη συναυλία. Τι φταίει ο από πίσω να βλέπει τη συναυλία μέσα από την οθόνη του κινητού σου;