"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Μόνικα

Κοίτα πως πέρασε έτσι ο καιρός. Έπιασε η άνοιξη κι εγώ ακόμα νιώθω στα ακροδάχτυλα μου απαλές νιφάδες από χιόνι. Βλέπεις είναι που η μνήμη της καρδιάς μου είναι ακόμα στο τότε. Τότε που σε συνάντησα για πρώτη φορά. Το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό είχαμε πάρει και οι δύο. Κατεβήκαμε από το βαγόνι. Εσύ μπροστά μου. Με τα μαύρα μακριά μαλλιά σου, με ένα κόκκινο φόρεμα και με ψηλοτάκουνες γόβες. Έτρεχες ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια προς την έξοδο. Δεν έβλεπα το πρόσωπο σου. Κι όμως έτρεξα ασυναίσθητα πίσω από εσένα. Σε πρόλαβα έτσι όπως έβγαινες στο πεζοδρόμιο. Σκόνταψες και εγώ σε αγκάλιασα για να μην πέσεις.

 Ένιωσα στο στήθος σου ένα αχ. . Άρχισε να χιονίζει. Άγγιξα τα χιονισμένα χείλη σου και άφησα την ζεστή μου ανάσα στον λαιμό σου. Χαμογέλασες και είπες χωρίς να με κοιτάξεις πως σου έχει λείψει η αγάπη. Σε αγκάλιασα ακόμα πιο σφιχτά και σου είπα πως εγώ θα σε αγαπώ! Κι όμως. . Έφυγες. Τόσο αβάσταχτα απρόσμενα. Τις επόμενες νύχτες έκανα ακριβώς την ίδια διαδρομή μήπως και σε συναντήσω όπως τότε. Μέχρι που σταμάτησε να χιονίζει και σταμάτησε και η ελπίδα να ζει στην ψυχή μου. Έπαψα να παίρνω το μετρό. Έπαψε και ο χειμώνας. Κι όμως η αίσθηση της απουσίας σου με καίει ακόμα. Η καρδιά μου ώρες ώρες λιποτακτεί από την κάθε λογική μου και ψιθυρίζει κλαίγοντας το όνομα σου. Μόνικα. .

Μαίρη Τσίλη