"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Γυναίκες του Πόθου

Είναι νύχτα. Το ποτήρι μου γεμάτο αλκοόλ. Ουίσκι με πάγο και δάκρυ. Το παράθυρο ανοιχτό. Φυσάει στο πρόσωπο μου. Είμαι γυμνή. Αγγίζω τα δυό μου στήθη. Η ηδονή με παραπλανεί. Είσαι κι εσύ γυμνή. Σκύβεις επάνω μου κι όμως εγώ είμαι που το δικό σου στήθος προσκυνώ. Τα χείλια σου στάζουν έρωτα. Τα φιλάω μα ακόμα διψώ. Η λογική έχει μεθύσει. Η όποια ενοχή είναι σε παραλήρημα. Η ψυχή τρυπάει το κορμί. Είμαστε μόνο δύο σώματα γυμνά και το μόνο που μας απομένει να κάνουμε είναι έρωτα ανάγωγο. Χανόμαστε μαζί μέσα στον ίδιο οργασμό. 

Δεν υπάρχει συνουσία πάρα μόνο μια πράξη ζωής τόσο βαθιά εγκληματική και τόσο ηδονικά ιδανική. Ξημέρωσε. Το ποτήρι είναι άδειο τώρα και δεν φυσάει πια. Τα σημάδια μας είναι κρυμμένα καλά. Γυναίκες του πόθου, του πάθους που ακροβατούν στα σχοινιά της απόλυτης παράδοσης και της ακραίας αγάπης. Σςςς.. Κάνε ησυχία μην μας ακούσει η ντροπή και τρομάξει. Απόψε πάλι η φαντασία θα αυτοκτονήσει και πραγματικότητα θα γίνει.

Μαίρη Τσίλη