"Φωνές των Χριστουγέννων" από τη Δήμητρα Χατζημιχαηλίδου

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Παραμονή Χριστουγέννων και εγώ μέσα. Ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι άδειο πια απ’ τη μεριά, που άφησες να κρυώνει, με τις κουβέρτες να τυλίγουν το κεφάλι μου και πιέζοντας με αυτές τα αφτιά μου. Αυτά που κρατάω σφραγισμένα για να μην ακούω φωνές χαρούμενες συνοδεία ποτηριών, που τσουγκρίζουν ζωηρά στα ρεβεγιόν των διπλανών σπιτιών.

Πήγε τρεις και εγώ ξύπνια ακόμη με τα μάτια ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι της κουβέρτας μου, σταμάτησα να πιστεύω στον Άγιο των Χριστουγέννων. Μια πίστη που κρατούσε τριάντα χρόνια και έκανε τους άλλους να γελούν περιπαικτικά κάθε που το άκουγαν. Μπορεί να μην τον είχα δει ποτέ μπροστά μου, μπορεί τα χειροποίητα κουλουράκια, που άφηνα σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο δέντρο, να έμεναν άθικτα, αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι ανήκε στη σφαίρα του παραμυθιού, όπως όλοι μου φώναζαν. Μπορεί, σκεφτόμουν με αφέλεια, που σχημάτιζε στο πρόσωπό μου ένα στραβό χαμόγελο, να μην εκτιμά το ταλέντο μου στη ζαχαροπλαστική, όπως και πολλοί άλλοι, που έκαναν απέλπιδες απόπειρες να μου δείξουν ότι απολαμβάνουν τις κάπως άνοστες δημιουργίες μου. Εξακολουθούσα να πιστεύω ότι υπάρχει γιατί, έτσι μαγικά, ό,τι ζητούσα τις μέρες εκείνες μου το έδινε.

Μόνο φέτος δε με άκουσε και πήρε από κοντά μου το μόνο που ήθελα, εσένα. Πώς όμως να το ξέρει αφού ποτέ δε του το είπα. Η επιθυμία μου για ‘σένα ήταν τόσο μεγάλη και –πίστευα- έκδηλη, που θεώρησα δεδομένο ότι θα το καταλάβει. Αυτός, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, όπως και εσύ. Όφειλα να φωνάξω τα θέλω μου για να ακουστούν και εγώ αντίθετα σώπασα. Ίσως τώρα που ουρλιάζω κάτω από τις κουβέρτες μου για εσένα και ενώ ο ασπρομάλλης έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του, ίσως τώρα να με ακούσει.

Εξουθενωμένη από τα δάκρυα και τις φωνές αποκοιμήθηκα. Το επόμενο πρωί ξημέρωσε διαφορετικό. Πιο ζεστό και φωτεινό από το προηγούμενο βράδυ, που με κράτησε παγωμένη στα σκοτάδια μου. Το δώρο μου με περίμενε στο διπλανό δωμάτιο. Όχι, δε το βρήκα κάτω από τα φορτωμένα με στολίδια κλαδιά του δέντρου μου, αλλά ακριβώς δίπλα από αυτό, με ένα φλιτζάνι καυτό καφέ στο χέρι, που ζέσταινε το δωμάτιο αλλά και την ψυχή μου. Ήσουν εσύ, που επέστρεψες και μαζί με εσένα και η πίστη μου στον Άγιο.

Έφτασα στα τριάντα μου και ακόμη πιστεύω. Σε φωνές που προκαλούν θαύματα. Όταν κάθε σου πόρος αναβλύζει επιθυμίες και αυτές βρουν πορεία για τα χείλη σου και δραπετεύσουν τότε ναι, αυτά που αγαπάς βρίσκουν το δρόμο τους δίπλα σου, με τον Άγιο πάντα να ρίχνει φως στα μονοπάτια.