"Εκεί σταματάει ο νους..." από τη Νίκη Μπλούτη

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

 Ξημερώνει. Το φως της αυγής βάφει το δωμάτιο με τα πιο ωραία χρώματα. Ποτέ δεν έτυχε να δω τόσο όμορφο ξημέρωμα. Μια γλυκιά αίσθηση με τυλίγει. Μαλακώνει το μέσα μου. Γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω την αγαπημένη μορφή της γυναίκας μου που κοιμάται στην πολυθρόνα στο πλάι μου. Όμορφη που είναι στο φως της αυγής, ψελλίζει μέσα μου μια τρυφερή φωνή.

  Έντεκα μέρες με σήμερα. Ξημερώνουν Χριστούγεννα κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ. Εμείς και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάς. Άρρωστοι, που έχουν ανάγκη από περίθαλψη. Χθες το πρωί ήρθε η χορωδία του Δήμου και μας είπε τα κάλαντα.  Συγκινήθηκα βαθιά. Το ίδιο και οι άλλοι ασθενείς. Αποφεύγαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια για να μην προδοθούμε. Εδώ μέσα καταλαβαίνεις περισσότερο τις γιορτές επειδή σου λείπουν τα συνηθισμένα. Αυτά που θεωρείς δεδομένα δηλαδή. Το σπίτι και η θαλπωρή του, τα γλυκά που ψήνονται στο φούρνο και μοσχοβολάει το σπίτι, οι ετοιμασίες για τη μεγάλη γιορτή. Όλα στο σπίτι φαντάζουν τόσο απλά.

  Η γυναίκα μου στενοχωριέται πιο πολύ. Όλο αναστενάζει. Την καταλαβαίνω. Της λείπουν τα παιδιά, της λείπει η φωλιά μας, της λείπουν όλα αυτά που μέχρι τώρα θεωρούσε δεδομένα. Κι αυτή κι εγώ. Εδώ μέσα κατάφερα να ξεκαθαρίσω μέσα μου πολλά πράγματα. Να πετάξω ό,τι σκάρτο κουβαλούσα και με βάραινε. Όλες εκείνες τις στενοχώριες και τις λύπες για πράγματα που δεν αξίζουν. Που δεν βγάζουν πουθενά. Κατάφερα να δω τη ζωή μέσα από άλλα μάτια. Με τα μάτια  των ανθρώπων που είναι εδώ μέσα μήνες ολόκληρους. Των ανθρώπων που δεν έχουν έναν δικό τους δίπλα τους, όπως εγώ τη γυναίκα μου.

  Ξημερώνει κι εγώ αναρωτιέμαι πόσοι από μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν και του χρόνου τα Χριστούγεννα. Πόσοι να είναι οι τυχεροί ανάμεσά μας. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το θάνατο αλλάζεις θεωρίες. Αναγκαστικά. Όταν βλέπεις κάθε μέρα γύρω σου να ξεψυχάνε τα όνειρα και οι ελπίδες των ανθρώπων, αλλάζεις οπτική για τη ζωή. Αναθεωρείς. Το αύριο εδώ μέσα δεν είναι για κανέναν σίγουρο. Γι’ αυτό και εκτιμάνε το καινούργιο ξημέρωμα της αυγής που τρυπώνει κάθε πρωί απ’ τα παράθυρα. Όπως κι εγώ. Αυτό το υπέροχο ξημέρωμα το σημερινό με τα όμορφα χρώματα το εκτιμώ βαθιά. Και νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω το Θεό που με αξίωσε για άλλη μια μέρα να το απολαύσω.

  Εδώ μέσα δεν μπορώ να κλείσω μάτι τα βράδια. Όλες τις νύχτες ξαγρυπνούσα από το φόβο της σιωπής. Αυτή τη σιωπή που απλώνεται όταν σβήνουν τα φώτα και την παράξενη ησυχία που σέρνεται σε όλα τα δωμάτια. Τη μέρα κοιμάμαι πιο εύκολα. Μ’ αρέσει ν’ ακούω τις φωνές των ανθρώπων δίπλα μου. Οι φωνές με ηρεμούν. Νιώθω πως είμαι ζωντανός.

  Καλά είμαστε, λέω από μέσα μου και κλείνω τα μάτια. Καλά είμαστε, αφού υπάρχουν κάποια παιδιά που είναι στην ίδια θέση μ’ εμάς και βρίσκονται στο νοσοκομείο παραμονές των Χριστουγέννων και ανήμερα, εμείς τι να πούμε; Είναι ντροπή. Κάποια παιδιά βλέπουν το φως της αυγής μέσα από το παράθυρο ενός νοσοκομείου. Κι είναι Χριστούγεννα. Εκεί σταματάει ο ανθρώπινος νους…