"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Όταν το κορίτσι αυτό αγάπησε το αγόρι εκείνο! 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που αγάπησε ένα κορίτσι. Όμως το κορίτσι δεν το ήθελε γιατί ήταν ένα αδύναμο κι ευαίσθητο αγόρι. Πέρασαν τα χρόνια. Το αγόρι μεγάλωσε και έγινε άντρας. Το κορίτσι μεγάλωσε και έγινε γυναίκα. Το αγόρι που έγινε άντρας είχε μέσα του την πληγή από εκείνο το κορίτσι που δεν τον ήθελε. Κι έτσι όπως είχε γίνει άντρας πια, άρχισε να παλεύει με βουνά για να μαζέψει πέτρες για να κλείσει την παλιά πληγή. Λύγιζε σίδερα με τα δύο του χέρια επάνω στην φωτιά και τα έβαζε κι αυτά μέσα στην πληγωμένη του καρδιά. Μέχρι που έγινε ένας γίγαντας δυνατός, που έτρεμαν όλοι μόλις τον έβλεπαν. Το κορίτσι που μεγάλωσε και είχε γίνει γυναίκα, δεν ένιωθε τόσο όμορφη πια. Της είχαν κλέψει την ομορφιά οι πρίγκηπες των παραμυθιών που είχε πιστέψει. Και η ψυχή της ήταν τόσο άδεια τώρα. Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής χωρίς την ζωγραφιά του επάνω σε ένα τοίχο που γκρεμιζόταν. Και όλο μίκραινε και κόντευε πια να χαθεί γιατί σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να την δει.
Και τότε το μικρό αγόρι που είχε γίνει γίγαντας, συνάντησε εκείνη την γυναίκα που είχε γίνει μικρό κορίτσι ξανά και την πήρε στα δυό του χέρια και την σήκωσε ψηλά. Τόσο ψηλά που μπορούσε να αγγίξει τον ουρανό. Ακούμπησε τα ροζ χείλη της επάνω στα χείλη του γίγαντα και του φώναξε δυνατά : ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ! Και τότε ο γίγαντας του παραμυθιού μας, λες κι ήταν φτιαγμένος από χαρτί άρχισε να διαλύεται και να γίνεται μικρός, μέχρι που έγινε το αγόρι εκείνο που είχε αγαπήσει το κορίτσι αυτό!

 Μαίρη Τσίλη