"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Κι ύστερα ήρθε ο άνεμος...
Σκληρός, σαρωτικός... Παρέσυρε τα πάντα. 

Ακόμα και την άδεια μου ψυχή...

 Έμεινα πίσω μόνη ... 

Ανίκανη να νιώσω, ανήμπορη να κάνω κάτι... 

 Έμεινα να κοιτάζω την καμμένη γη... 

Διψούσε αυτή, διψούσα κι εγώ... 

Μόνο το αίμα της λαβωμένης μου καρδιάς υπήρχε και ποιον άραγε θα ξεδιψούσε; 

 Έπρεπε να φύγω από εδώ... 

Ποιος μαύρης χάρτης θα με οδηγούσε και ποια θλιμμένη πυξίδα θα με έστελνε μακριά; Οι στάχτες καίνε ακόμα.... 

Ήτανε βλέπεις πολλά τα όνειρα που κάηκαν... 

Ήταν και μια ζωή που δεν βρήκε τον σκοπό της, αλλά ούτε και τον προορισμό της...

 Ήταν κι ένα φιλί που στέγνωσε στα χείλη...

 Μια αγκαλιά που άδειασε πριν προλάβει να γεμίσει...

 Κι ένα κορμί που πέθανε πριν καν γεννηθεί...

©Σοφία Κραββαρίτη