"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Για όσο κρατάει ένας χορός

Με έψαχνες όταν με την πένα σου έγραφες προσπαθώντας να ρίξεις φως στα σκοτάδια σου. Που να ήξερες πως όσο εσύ με έψαχνες εγώ κρυβόμουν από σένα και από όποιον δεν ήταν σαν εμένα. Γιατί εγώ μωρό μου δεν ξέρω πως να γράφω. Μόνο να χορεύω ξέρω. Ζητάω την καρδιά μου σε χορό κι έρχεται πάντα! Όπως κι αν είναι, όπως κι αν νιώθει. Τσακισμένη ή τρελαμένη. Ήσυχη ή έτσι αμήχανα ευτυχισμένη για όσο κρατήσει. Και τότε ότι θέλω την κάνω εγώ. Την μαθαίνω τα βήματα, την αγκαλιάζω ή σε μια φιγούρα επάνω την πετάω στον αέρα. Και της ψιθυρίζω πως ακόμα κι αν πέσουμε, ακόμα κι αν μας βλέπει ο κόσμος δεν πειράζει. Φτάνει καρδιά μου, που εμείς θα είμαστε μαζί! Εσύ έπαψες να με ψάχνεις κι άρχισες να με ανακαλύπτεις σιγά σιγά.

 Μέσα στα όνειρα σου εκείνα που έπαιρναν ερήμην μου φωτιά κι ακόμα πιο βαθιά. Όταν έπιανες τον ρυθμό μου και άγγιζες την φιγούρα μου έτσι όπως συνέχιζα να χορεύω εγώ. Με την ψυχή μου γυμνή χωρίς κανείς να μπορεί να την δει και με τα χέρια μου ανοιγμένα να αγγίζουν έναν ολόκληρο δικό μου ουρανό. Μην με ψάχνεις άλλο πια. Με βρήκες τώρα που κοιτάς τα χνάρια που αφήνω επάνω στο χώμα έτσι όπως χορεύω. Εκεί σε αυτά τα χνάρια είναι όσα νιώθω, ο τρόπος που αγαπώ κι αυτό που είμαι εγώ. Γη από βροχή υγρή, πόδια ξυπόλητα, το σώμα μου, η αλήθεια μου, η ανάγκη μου και όλα όσα λέω ότι δεν τα χρειάζομαι μα τα θέλω τα άτιμα, οι αναμνήσεις που δεν νίκησα, τα καινούργια μου, έρωτες μου και πάθη μου και λάθη μου, όλα δικά μου. Όλα ο δικός μου χορός!

ΥΣ. Έλα τώρα κλείσε την μουσική, αγκάλιασε με και πες μου πως για μένα θα είσαι εδώ. Για πόσο; Δεν με νοιάζει. Φτάνει να είσαι τώρα εδώ. 

Μαίρη Τσίλη