"Το διάλειμμα" από την Νικολίτσα Μπλούτη (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Το διάλειμμα (6η θέση)

   Η χειρότερη ώρα για μένα στο σχολείο είναι το διάλειμμα. Για όλα τ’ άλλα παιδιά είναι το αντίθετο. Όλα περιμένουνε με αγωνία να χτυπήσει το κουδούνι για να βγούνε έξω και να παίξουνε, να τρέξουνε, να γελάσουνε, να φάνε. Εγώ μονάχα το τελευταίο μπορώ να κάνω απ’ όλα αυτά. Κάθε φορά που χτυπάει το κουδούνι, χτυπάει κι η καρδιά μου δυνατά κι αλλάζει ρυθμό. Ακούω τις φωνές τους, βλέπω τις τρεχάλες τους, τα πρόσωπά τους τα αναψοκοκκινισμένα από το παιχνίδι και στενοχωριέμαι. Λυπάμαι που δεν μπορώ να συμμετέχω σ’ όλα αυτά.

   Κάθομαι στο παγκάκι με την παράλληλη δασκάλα μου, που είναι πάντα δίπλα μου στο σχολείο, αλλά και στο σπίτι, μέχρι να γυρίσει η μαμά μου απ’ τη δουλειά. Τη λένε Αντιγόνη και την αγαπώ πολύ. Έχω δεθεί πολύ μαζί της και θα στενοχωρηθώ αφάνταστα αν μια μέρα χρειαστεί να φύγει. Η Αντιγόνη είναι γελαστή πάντα, όμορφη και διασκεδαστική. Κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι της για να μη βαριέμαι και να περνάμε καλά. Έχουμε γίνει καλές φίλες οι δυο μας. Κανένα άλλο κορίτσι δεν είναι αληθινή φίλη μου όπως αυτή. Κάποιες συμμαθήτριές μου με πλησιάζουν μερικές φορές στο διάλειμμα, για να μου πιάσουν κουβέντα, αλλά μετά βαριούνται να κάθονται και τρέχουν ν’ αλωνίσουν στο προαύλιο, όπως κάνουν όλα τα κανονικά παιδιά.

   Εγώ είμαι ένα ξεχωριστό παιδί. Από αυτά που ανήκουν στην ομάδα των ΑΜΕΑ, ή αλλιώς ‘’άτομα με αναπηρία’’. Έχω κινητικά προβλήματα, γι’ αυτό και χρειάζομαι έναν άνθρωπο συνεχώς δίπλα μου να με βοηθάει. Αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι η Αντιγόνη. Φέτος πηγαίνω στην έκτη τάξη του Δημοτικού κι είμαι λίγο μεγαλύτερη από τα άλλα παιδιά της τάξης μου, δυο χρόνια περίπου.  Αυτά όλα, μού τα έχει εξηγήσει η μαμά μου πολλές φορές. Είναι καλύτερα, λέει, να γνωρίζω ακριβώς, σε τι διαφέρω από τα άλλα παιδιά και να μην αισθάνομαι άσχημα επειδή είμαι διαφορετική. Στα συναισθήματα, όμως, δεν έχω καμία απολύτως διαφορά. Αγαπάω τη ζωή, γελάω, κλαίω, χαίρομαι, στενοχωριέμαι, ελπίζω, κάνω όνειρα…  όπως κάθε παιδί στον κόσμο. 

  Με την Αντιγόνη μοιράζομαι τις πιο κρυφές σκέψεις μου, αυτές… που δε θέλω να μοιραστώ με τη μαμά μου ή με την αδερφή μου για να μην τις στενοχωρήσω. Αυτή με ακούει με μεγάλη προσοχή και δε μαρτυράει ποτέ σε κανέναν όσα της εμπιστεύομαι. Μου λέει πάντα τη γνώμη της και μοιράζεται μαζί μου και τα δικά της μυστικά. Απ’ αυτό καταλαβαίνω πως με θεωρεί φίλη της και μ’ αγαπάει. 

  Στα διαλείμματα βλέπουμε κι άλλα παιδιά, που είναι σαν και μένα, από τις άλλες τάξεις. Κάθονται κι αυτά σε μια γωνιά στο προαύλιο με τις παράλληλες δασκάλες τους. Κάποια, μάλιστα, είναι καθισμένα σε καρότσι κι αυτό με στενοχωρεί πολύ. Κάποια άλλα, δεν μπορούν καθόλου να μιλήσουν και βγάζουν άναρθρες κραυγές, δεν ξέρω πώς καταφέρνουν οι δασκάλες τους κι επικοινωνούν μαζί τους. Όταν βλέπω αυτές τις εικόνες, νιώθω πως είμαι πραγματικά τυχερή, αφού μπορώ να μιλάω κι αφού δεν είμαι καρφωμένη σ’ ένα καρότσι όλη μέρα. Τότε ευχαριστώ από μέσα μου σιωπηλά το Θεό και προσεύχομαι, για αυτά τα άλλα παιδιά, που δεν είναι σαν εμένα. Είμαι σίγουρη πως ο Θεός ακούει πάντα τις προσευχές των παιδιών και των μητέρων τους.  

  Η δασκάλα η κανονική του σχολείου μας, λέει στην Αντιγόνη και στη μαμά μου τα καλύτερα λόγια για μένα. Τις προάλλες μάλιστα, της είπε, πως είμαι ένα παιδί χαρισματικό και πως αν συνεχίσω να διαβάζω θα καταφέρω πολλά πράγματα.

  Στο μάθημα της Έκθεσης τα καταφέρνω καλύτερα απ’ όλα τ’ άλλα μαθήματα. Στα Μαθηματικά δυσκολεύομαι πολύ, αλλά με τη βοήθεια της Αντιγόνης δε μένω πίσω. Την περασμένη βδομάδα μας έβαλε η κυρία να γράψουμε μια Έκθεση με ελεύθερο θέμα και ξεχώρισε τη δική μου, σαν καλύτερη απ’ όλες μες στην τάξη. Χάρηκα πολύ! Τη διάβασε μάλιστα μέσα στην τάξη κι όλα τα παιδιά με κοιτούσανε με θαυμασμό. Κι αυτό μου άρεσε πολύ. Η Αντιγόνη να δεις πόσο χάρηκε! Τα μάτια της λάμπανε από ενθουσιασμό για την επιτυχία μου και σ’ όλο το διάλειμμα μετά, λέγαμε οι δυο μας, για την αφάνταστη χαρά που θα έδινα και στη μαμά μου όταν το μάθαινε.    

  Στην παράλληλη δασκάλα μου οφείλω τη μισή μου επιτυχία. Η άλλη μισή οφείλεται στη φαντασία μου. Γενικά έχω μεγάλη φαντασία. Έχω, δηλαδή, μια ιδιαίτερη ικανότητα να περιγράφω φανταστικά πράγματα με πολύ ωραίο τρόπο, μου εξήγησε εκείνη τη μέρα η δασκάλα της τάξης μας. Ένιωσα πολύ περήφανη γι’ αυτό! Η Αντιγόνη, λέει, πως είναι τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν φαντασία, γιατί τους δίνει τη δυνατότητα να ξεφεύγουν με τον νου από τη σκληρή πραγματικότητα. Κι η δικιά μου η καθημερινότητα είναι στ’ αλήθεια σκληρή, γι’ αυτό και χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να την απαλύνω.

  Η Αντιγόνη σκαρφίστηκε για τα διαλείμματα, ένα ωραίο παιχνίδι με λέξεις, για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα μας, αλλά και να μαθαίνω όμορφες λέξεις που είναι απαραίτητες για την Έκθεση και τις περιγραφές. Μου δίνει, για παράδειγμα, μια απλή λέξη και μου λέει να βρω μια άλλη, όμορφη, να την ταιριάξω πλάι της. Κοσμητικά επίθετα τις λένε αυτές τις λέξεις που ομορφαίνουν τις άλλες. Όταν μου είπε ‘’άνοιξη’’, εγώ έβαλα τη φαντασία μου να δουλέψει για να βρω επίθετα και να την ομορφύνω. Αν και η άνοιξη είναι όμορφη από μόνη της, βρήκα τελικά τέσσερις υπέροχες λέξεις γι’ αυτήν. Μυροβόλα, πλανεύτρα, ανθοστόλιστη, λουλουδένια! Μ’ αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι κι αποξεχνιέμαι. Δεν έχω στον νου μου τα παιδιά που τρέχουν γύρω μας, που παίζουν και γελάνε… Η Αντιγόνη  είναι πολλή έξυπνη, και επειδή συμμερίζεται τη στενοχώρια μου, ανακάλυψε αυτόν τον τρόπο για να τραβήξει την προσοχή μου απ’ τα άλλα παιδιά που περνάνε καλά στο διάλειμμα. 

  Χθες μας ανακοίνωσαν στην τάξη, πως το σχολείο μας θα πάει εκδρομή, κι η καρδιά μου φτερούγισε από χαρά, το ίδιο και της Αντιγόνης. Το κατάλαβα απ’ το πλατύ χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπο της όταν μας το είπαν. Στον δρόμο για το σπίτι μιλάγαμε συνέχεια για την εκδρομή και κάναμε σχέδια για το πώς θα περάσουμε καλύτερα.

  Η Αντιγόνη μετά, όταν φτάσαμε στο σπίτι, ήτανε πολύ σκεφτική και λίγο λυπημένη.  Όταν τη ρώτησα τι έχει, μου είπε, πως την ώρα που τη φωνάξανε στο διάλειμμα στο γραφείο, της είπαν, πως ίσως, δεν τα καταφέρουμε εμείς να πάμε, επειδή δεν έχουνε σ’ εκείνο το πάρκο που θα γίνει η εκδρομή, την κατάλληλη υποδομή για τουαλέτες για παιδιά σαν και μένα. Στενοχωρήθηκα πολύ. Στην αρχή, παραδέχτηκε, πως δεν ήθελε να μου το μαρτυρήσει, αλλά μετά, σκέφτηκε, πως θα στενοχωρηθώ ακόμα πιο πολύ αν τύχει κάτι και δεν καταφέρουμε να πάμε. Μου ορκίστηκε, όμως, πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να συμμετέχουμε κι εμείς σ’ αυτή την εκδρομή και ξέρω καλά πως κρατάει πάντα τις υποσχέσεις της. Είναι πολλή πεισματάρα και θα τα καταφέρει στο τέλος να μας δεχτούνε. Μακάρι να έχουνε και τα άλλα παιδιά σαν και μένα, τόσο καλές και πεισματάρες δασκάλες για να τα μπορέσουν κι εκείνα να έρθουν. Έστω και με το καροτσάκι… Θα τους κάνει καλό μια εκδρομή στο πάρκο, θα πάρουν τον αέρα τους και δε θα ζηλεύουν όλα τα άλλα κανονικά παιδιά, που μπορούν ελεύθερα να πάνε.

   Όλο το βράδυ ξαγρύπνησα. Με τη βοήθεια της φαντασίας μου οργάνωσα την εκδρομή μας με την παραμικρή λεπτομέρεια. Πώς θα πάμε με το λεωφορείο, πώς θα τραγουδάμε στον δρόμο,-- όπως κάνουν στην τηλεόραση στις ταινίες--, πού θα κάτσουμε, τι θα πάρουμε μαζί μας για κολατσιό... Αυτή τη φορά, μάλιστα, άφησα τη φαντασία μου να ξεστρατίσει ακόμα πιο πολύ. Κατάφερα με τον νου μου, να σηκωθώ απ’ το παγκάκι, χωρίς να χρειαστώ τη βοήθεια της Αντιγόνης και να τρέξω μαζί με όλους τους συμμαθητές μου στο μεγάλο καταπράσινο χαλί του πάρκου που απλωνόταν μπροστά μας. Έπαιξα κρυφτό με τα κορίτσια, κυνηγητό με τ’ αγόρια, μπάσκετ με τη μπάλα κι έβαλα τέσσερα καλάθια… Ως και μπουγέλο παίξαμε, με τα μπουκάλια των νερών μας και γίναμε μούσκεμα σαν τα παπιά όλα τα παιδιά…  Το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου!

  Το έζησα τόσο ζωντανά όλο αυτό στη φαντασία μου, ώσπου στο τέλος, αποκαμωμένη απ’ την κούραση, ένιωσα το χέρι του ύπνου να με τραβάει απαλά στην αγκαλιά του, για να με ηρεμήσει και να με ξεκουράσει. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά απ’ την απερίγραπτη χαρά που μου έδωσε η εκδρομή της φαντασίας μου. Όταν έκλεισα τα μάτια μου, είδα την αγαπημένη μορφή της Αντιγόνης, να μου χαμογελάει από μακριά, ευτυχισμένη κι αυτή που πέρασα τόσο καλά και ξέδωσα τόσο!

  Μακάρι να τα καταφέρουμε να πάμε. Θα προσεύχομαι συνέχεια γι’ αυτό. Ακόμα και στο παγκάκι αν καθόμαστε, όπως στο σχολείο στο διάλειμμα, θα μας κάνει καλό. Κι ας μην παίξω κρυφτό ή κυνηγητό με τα άλλα παιδιά, αφού δεν μπορώ να τα ακολουθήσω. Ας μην παίξω ούτε μπουγέλο… Θα παίξουμε το παιχνίδι με τις όμορφες λέξεις με την Αντιγόνη και θ’ αποξεχαστούμε. Θα πάρουμε κι εμείς τον αέρα μας και θα το ευχαριστηθούμε…