"Σκοτώθηκε η γάτα" από την Ντέμι Αναγνωστούλη (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Σκοτώθηκε η γάτα

Μερικες φορες κερδιζεις και μερικες χανεις. Πορτες ανοιγουν και δεν ξερεις που οδηγουν αλλα η περιεργεια σε κανει να τρως τα νυχια σου και ιδρωτας μουσκευει το μετωπο σου γιατι απεγνωσμενα θελεις να μαθεις τι κρυβουν. Θελεις να ανακαλυψεις το εσωτερικο γιατι δε θα εισαι ικανοποιημενος γνωριζοντας ότι η πορτα βρισκεται εκει, μπροστα σου με τις χαραγματιες στο παλιο ξυλο της, με το ξυλο να τριβεται κατω από την κλειδαροτρυπα, να γινεται πριονιδι και να πεφτει, με το πομολο ολοχαλκινο να κουβαλα τις ιστοριες ανθρωπων που το εστριψαν και ανοιξαν την πορτα και αλλων που το χαιδεψαν συνεπαρμενοι με την ιδια σκεψη που κι εσυ εχεις αλλα που ποτε δε βρηκαν το κουραγιο να του χαρισουν ροπη ώστε να στραφει και να ανακαλυψουν το μεσα της. Αλλωστε οι ανθρωποι τι είναι; Επιθυμιες αγνες , ντροπη, περιεργεια, αναγκες. Ολο αναγκες. Μια από αυτές σε τρωει τωρα, το να αποκτησεις τη γνωση του περιεχομενου της πορτας. Το αστειο είναι ότι δε σκεφτεσαι ότι μπορει να απογοητευτεις από αυτό που θα αντικρισεις. Για καποιο ανεξηγητο λογο εφραινεσαι με την ιδεα ότι θα ανακαλυψεις κατι και ξεχνας ότι μπορει να σε προδωσει. 

Τι χρωσταει μωρε η πορτα; Δε μπορει να προσφερει στον καθενα αυτό που εικαζει ότι θα κρυβει. Γιατι αυτό είναι ένα ακομη παραδοξο. Ο καθενας που στεκεται μπροστα της πριν καν κανει να γυρισει το πομολο, πριν καν σπρωξει το ξυλινο κατασκευασμα και ενεργοποιησει τους μυες των κατω ακρων ώστε να κανει το βημα, εχει φανταστει μια πιθανη συνεχεια, το ενδεχομενο η πορτα να περιεχει κατι που εκεινος επιθυμει να δει. Αν η πορτα μπορουσε να μιλησει, εστω να δωσει μια συμβουλη- όχι να ανοιξει κουβεντα, ουτε να συζητησει πολλα πολλα με το ατομο μπροστα της- να του πει ισα ισα κατι. Θα λεγε λοιπον στον παρεβρισκομενο να μην κανει τον κοπο να την ανοιξει γιατι το πιο πιθανο είναι ότι θα φυγει δυσαρεστημενος παρα ικανοποιημενος με το αποτελεσμα της πραξης του. Ετσι θα γλιτωναν πολλοι από τις αμετρητες σκεψεις ότι δεν πηραν αυτό που ηθελαν κι ότι εμεινε ανεκπληρωτη η επιθυμια τους να δουν αυτό που περιμεναν να βρισκεται εκει. Ας πουμε ότι αυτος ο τυχαιος διαβατης που ξαφνικα συναντησε την πορτα ηταν γενναιος και με νηφαλιοτητα αποφασισε να κανει το μεγαλο βημα και να την ανοιξει. Στεκεται λοιπον μπροστα της φορωντας ένα ψαραδικο καπελακι και υφασματινο παντελονι, ηταν ηλιοκαμμενος και φαινοταν ότι δεν ειχε να χασει και πολλα. Τα ματια του ετσουζαν από τη σκονη που υπηρχε γυρω και το εκανε πιο εντονο το γεγονος ότι τα ετριβε με μανια για να καταλαβει αν η πορτα ηταν αληθινη η δημιουργημα της φαντασιας του μιας και βρισκομαστε στη μεση του καλοκαιριου σε μεσημβρινη ωρα μαλιστα και οι παραισθησεις από την ελλειψη νερου δεν αποτελουν γεγονος που αποκλιεται να συμβαινει. Το κεφαλι δινει την εντολη στα ποδια να κουνηθουν κι αυτά αντιστεκονται. Τρομαζει ο περαστικος και προσπαθει να αντιληφθει γιατι το σωμα του να μην υπακουσε στην εντολη. Τοτε συνειδητοποιησε ότι ο φοβος τον ειχε παραλυσει. Η αγνωστοφοβια δεν είναι αμεληταια φοβια αλλωστε κι ο διαβατης μεχρι την μερα εκεινη δεν γνωριζε ότι επασχε. Θεωρουσε τον εαυτο του ατρωτο κι ικανο να ανταπεξελθει σε οποιαδηποτε περιπετεια τον μπλεξει η ζωη. Να που το ενστικτο του τον προδωσε και τα ποδια του δεν εκαναν ουτε βημα. Στεκοταν λιγη ωρα εκει μεχρι που αργα κουνησε το ποδι του και με γρηγορο στη συνεχεια βημα απομακρυνθηκε από το επιγειο δίλημμα. Τα λουλουδια ευθυς μαραζωσαν και ο ουρανος αρνιοταν  να δεχτει την αποφαση του περαστικου. Η πορτα όμως γελασε χαιρεκακα και ικανοποιηθηκε που άλλος ενας θα εμενε με μια μονιμη σκεψη ότι δεν ευχαριστησε την περιεργεια του, δεν την εθρεψε οσο θα επρεπε, δε της χαρισε ένα ακομα απολαυστικο γευμα, αλλα συνεχισε το δρομο του κι η πορτα εμεινε ακλονητη. Ακλονητη για τον επομενο ταλαιπωρημενο περαστικο που θα νιωσει το ιδιο ταπεινος κι ανικανος και θα προχωρησει ευνοοντας τη μετανοια και όχι ικανοποιοντας την περιεργεια.