"Βόρειος Άνεμος" από τον Κωνσταντίνο Βάσση (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Βόρειος Άνεμος

Τόπος με ψηλούς πλατάνους και τρεχούμενα νερά
τόπος που από λίθο η καρδιά του αρχίζει να χτυπά
λίθος λαξεμένος ανθρώπου πνοή γεννά,
άντρας και γυναίκα, από τη γη ξυπνά.

Βροχή! Με πρόχειρα κουπιά σαλπάρω σε άγνωστα νερά,
σαν το ζεστό κρασί, το κόκκινο κυλάνε τα νερά, απ' του βουνού
 τη ράχη στο χώμα σέρνεται αργά. Είναι κανείς εκει; Ρωτά!
Ποιος ζει στην κορυφή; Φωνάζει δυνατά. Μάταια όμως κανείς δεν απαντά.

Δεν βλέπει πάει στα τυφλά, μονάχα σύνεφφα καπνού πυκνά
τρελή πλημμύρα, πηδάλιο μονάχα κύματα και ρεύματα πολλά.
Είναι κανείς εκεί; Ξαναρωτά. Μιλάει κοιτώντας τα ψηλά βουνά
μονάχα σύννεφα πλατειά, σκούρα απ' της σκιάς τους τη θωριά,

ενώνουν επίγεια και ουράνια ομορφιά, δεν ξεχωρίζεις πια!
Η κορυφή ενώθηκε με σύννεφα πυκνά, τώρα έγιναν ένα ουράνια και βουνά.
Ποιος θεός να κατοικεί εκεί πια; Να' ναι ο Νάιος Ζεύς και η Διώνη;
Όπως στα χρόνια τα παλιά; Θεοί και δαίμονες ζούσαν τότε σε τούτα τα βουνά.

Μήπως είναι η ίδια η Παναγιά; Ή του Χριστού ο θρόνος που βλέπει από ψηλά;
Ποιος κατοικεί εκεί πια; Τα σύννεφα το κρύβουνε καλά,
η κορυφή δεν φαίνεται από πουθενά, μάλλον εγώ είμαι που με κρατάω μακριά
κάνε κουπί αργά και αν όταν φτάσουμε, να φτάσουμε σωστά

Θεοί και δαίμνοες ζούσαν σε τούτα τα βουνά,
μα μόνο αν σαλπάρουμε σωστά, τα σύννεφα θα σπάσουν
και τότε θα δούμε καθαρά, τον ήλιο, την λάμψη, όχι των κεραυνών κάποιου θεού
από παλιά, αλλά εκείνου του αναστημένου υιού, του θείου προσφορά.