"Στο Δωμάτιο του Χρόνου" από την Αργυρώ Σταυράκου (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Στο Δωμάτιο του Χρόνου

Γρανάζια θεόρατα και ατσάλινα
σφιχτά και γυαλισμένα,
γυρίζανε αδιάκοπα και καλοκουρδισμένα.

Και οι εγκοπές τους κλείδωναν
κι εγώ απελπισμένα,
τα κοίταζα και μου ‘μοιαζαν
δόντια ακονισμένα,
που την ζωή μου άλεθαν σε κάθε δάγκωμα τους.

Κι όλο μονάχη πάλευα
μες το αχανές δωμάτιο που τα φυλάει ο χρόνος,
να ψάχνω δύναμη και τρόπο για να βρω
να πάψουν να γυρνάνε.

Μασέλες που μασάγανε τον έρωτα που ζήσαμε
γρανάζια που γυρνάνε…
μες του μυαλού μου την σιωπή
και όλο με γρατζουνάνε,
τις μνήμες που μου μείνανε
μακριά μου σαν αρπάνε.

Κι εγώ να ορμώ!

Τα δάκτυλα στις εγκοπές με πείσμα να σφηνώνω…

Κι ας έσχιζαν κι ας μάτωναν
κι ας έσπαζαν κι ας στράβωναν
Αρκεί να προσπαθήσω!

Δε θ’ αποχαιρετήσω!

Γρανάζια είναι έλεγα και θα τα σταματήσω!

Τον χρόνο θα εμποδίσω! 

Θα τον καθυστερήσω!

Αρκεί να το τολμήσω…

για να γυρίσεις πίσω!