"Οι σκιές μου" από την Ελένη Σωκράτους (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Οι σκιές μου

_{Προσπαθούσα να βρω έστω μια λέξη να σου πω,}

_{ήθελα τόσο πολύ σου μιλήσω·
μάταιη η προσπάθεια γιατί δεν έβρισκα τίποτα που να αρμόζει στην περίπτωση αυτή, έτσι δεν είπα τίποτα για να μην πω τίποτα λιγότερο,
χρόνος χαμένος χωρίς ουσία χωρίς αποτέλεσμα,
χρόνος που πέρασε και στους άλλους έλεγα πως ξεχάστηκε,
τους το ‘ λέγα, θέλοντας να το ακούσω κι εγώ,
θέλοντας να πιστέψω πως σε είχα ξεχάσει·μια φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου φώναζε – φώναζε το όνομά σου σαν μια μελωδία που είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου και δεν έλεγε να φύγει,
μια μελωδία που ποτέ δεν ξεχάστηκε απλά αγνοήθηκε,
μου το ‘ λέγαν οτι είναι άσχημο πράγμα να αγνοείς κάτι που τόσο πολύ θα ήθελες να φωνάξεις να νιώσεις και να ζήσεις,
τώρα καταλαβαίνω·}

_{καμμιά φορά ξυπνώ αργά το βράδυ ανυπεράσπιστη
μόνη – χαμένη στις δικές μου σκέψεις}

_{και στα δικά μου αλλόκοτα όνειρα,
μια αστραπή από αναμνήσεις διαγράφεται μπροστά στα μάτια μου και
ένας αγέρας από εκείνα τα λόγια που έμειναν ανείπωτα, χύνεται μπροστά μου ανήμπορη να σωθώ απ‘ αυτό,
εκεί μέσα, βρίσκεται όλος ο πόνος.
Έχει στεριώσει πια στην ψύχη και στην καρδιά μου το αντίο αυτό,}

_{που ποτέ δεν θα συνηθίσω όσο κι αν τ’ ακούσω,}

_{γιατί το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει
και σκεφτόμουνα πόσος καιρός πάει που υπάρχει ανοιχτή πόρτα για να φύγω, κι εγώ ακάθεκτη συνεχίζω να ψάχνω απεγνωσμένα}

_{να βρω και να βγω από παράθυρο,
θέλω να βρω τον τρόπο να σε ξεχάσω
θέλω να μάθω το μυστικό που εσύ τόσο καλά ξέρεις
έλα,
τουλάχιστον μην το κρατάς για τον εαυτό σου
πες το,
είμαστε αιχμάλωτοι του ανεξήγητου,
των επιθυμιών και των προσδοκιών που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ,}

_{τα σχεδόν,
τα παραλίγο}

_{και τα περίπου
εισχωρούν στην καρδιά μου και τριγυρίζουν στο μυαλό μου,
κι όμως ίσως να πρέπει να χαθείς – να χαθείς ολοκληρωτικά για να σε βρεις·
να βρεις εσένα,
μόνο τότε θα καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι.
Σαν ξύπνησα το ‘ξερά – για το μυστικό λέω·
ήταν σαν να το ‘χα δει στον ύπνο μου –
μου το ψιθύρισαν άλλα ήταν σαν να το φώναζαν,
μου το ‘παν!
την μελωδία αυτή θα τη σβήσει ο χρόνος –}

_{ο χρόνος,}

_{που είναι σαν να ‘χει πρόσωπο,}

_{αυτός, που σκοτώνει και γιατρεύει τα πάντα.}