"H Λίμνη των Ονείρων" από τον Άθω Χατζηματθαίου (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Η Λίμνη των Ονείρων

Τα χελιδόνια φέρνουνε την άνοιξη.

Χελιδόνι μικρό,

του μαγεμένου  ονείρου  ψάχνοντας  τον ανθισμένο κάμπο,

βρέθηκες στα φτερά των γλαρών, να ταξιδεύεις  σε φουρτουνιασμένες θάλασσες.

Μέτοικος  σε μια  γη που δεν  έζησε τη χαρά της άνοιξης,

γιατί τα πολυβόλα  σκότωσαν την ανθισμένη αμυγδαλιά

και μάτωσαν μόνιμα  το χαμόγελο του ήλιου.

Σ’ ένα  ταξίδι δύσκολο, που οι μέρες  ζούσαν  στο σκοτάδι του θανάτου

και  το γέλιο  των λουλουδιών,  έγινε δάκρυ  στα ματωμένα τους πέταλα.

Κι όλη  η γη ένας σκοτεινός λαβύρινθος 

κι η Αριάδνη να βηματίζει με τη μαύρη της μαντίλα  στην καιγόμενη  γη

και να μετρά τις πληγές των ονείρων της.

Πώς να μπορέσεις  να  βρεις  την έξοδο  χωρίς  τον μίτο της λύτρωσης

και να ξεφύγεις απ’ τη μανία του Μινώταυρου, 

όταν  ο ουρανός  βάφτηκε μαύρος  και ο πυκνός  καπνός έπνιξε  τον ήλιο.

 

Χελιδόνι μικρό,

εραστή του ονείρου  που έσβησε κάτω από το πέλμα της κατοχικής μπότας,

κουρσεύοντας  βίαια  το κάθε μας όνειρο.

Όταν θυμάμαι εκείνη τη μέρα, η καρδιά μου κλείνει την πόρτα στη ζωή.

Τη νιώθω που φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μου

βυθίζοντάς με,  σ’ ένα απύθμενο τούνελ , χωρίς ίχνος από  φως.

Όταν θυμάμαι εκείνη  τη μέρα,  ξανανοίγουν οι πληγές

και το αίμα ρέει  απ’ τη λαβωμένη μου ψυχή.

Χελιδόνι μικρό,

γλυκός της προσμονής ο χρόνος.

Μοιάζει σαν το χαμόγελο του ήλιου, που ξεπροβάλει  μέσα απ’ τα σύννεφα

κι όλα τριγύρω ομορφαίνουν στο χρυσό χάδι του.

Κι εκεί που πρωτύτερα  ζούσε το σκοτάδι κι ο θάνατος,

τώρα ηχεί  ξανά της ζωής το τραγούδι.

Τα χελιδόνια φέρνουνε την άνοιξη.

Άνοιξη η εποχή των λουλουδιών, η πιο όμορφη απ’ τις εποχές του χρόνου.

Τι γλυκιά  που  είναι αλήθεια η φύση την άνοιξη.

Τι  όμορφα  που  κυλούν  τα βράδια της,

στο  γλυκό κελάηδισμα  του αηδονιού, που σε μαγεύει με τη λύρα του.

Αναρωτιέσαι τότε αν βρίσκεσαι  ακόμη στη Γη, ή  έχεις φύγει  για το μεγάλο ταξίδι

και φτερουγίζεις  μαζί με τους  αγγέλους , στην αιώνια ομορφιά  του Παράδεισου.

Ψάχνεσαι, αγγίζεις το στήθος σου, μετράς τους παλμούς της καρδιάς σου.

Αισθάνεσαι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα,  να σε  λούζει  ηδονικά  στην ανάσα του. 

Μεθάς απ’ τις ευωδιές που αναβλύζουν γύρω σου, μέσα σου.

Κλείνεις  τα μάτια και σμίγεις σ’ ένα εκστατικό χορό με το όνειρο,

που σου απλώνει  χαμογελώντας το  χέρι.

Τα χελιδόνια φέρνουνε την άνοιξη.

Ποιος είδε άνοιξη χωρίς χελιδόνι;

Ποιος ένιωσε τη  χαρά, χωρίς  έστω ένα χαμόγελο;

Χελιδόνι, γλυκέ φτερωτέ εραστή.

Εδώ είναι η δικιά σου Άνοιξη. 

Εδώ βρίσκεται  ολάνθιστη η δικιά σου αμυγδαλιά ,

με τα ροζ και άσπρα άνθη της  που χαμογελούν  και πάλιν  

στου ήλιου το τραγούδι, 

που βούτηξε ξανά στη λίμνη  των ονείρων και πήρε πίσω το κλεμμένο του χρυσάφι.