"Γκρι με ροζ βούλες" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Έλενα Λιάτου

Ο Φρέρυ ο Ελεφαντούλης, δε μπορεί να ζήσει ούτε μια μέρα χωρίς ψέματα. Διαρκώς σκαρώνει ένα σωρό πονηριές στους φίλους του και τους εξαπατά. Είναι εγωιστής και τα θέλει όλα για τον εαυτό του. Δεν καταλαβαίνει πόσο κακό του κάνει αυτό.

«Δε μπορώ να μοιραστώ τα πράγματά μου με κανένα. Τα θέλω όλα εγώ μονάχα για εμένα» απαντούσε σε όποιον του τα ζητούσε.

Από τα ψέματα τα πολλά και το άγχος του μήπως τον αντιληφθούν έπαθε αλλεργία και γέμισε ροζ βούλες. Έγινε γκρι με ροζ βούλες. 

Ο μόνος φίλος του που προσπαθεί να τον βοηθήσει είναι ο Τέρη, αφού όλοι οι άλλοι τον αποφεύγουν. «Καλέ  μου πρέπει να σταματήσει αυτό. Θα μείνεις μόνος. Μη φοβάσαι όμως, έχεις εμένα που σ’ αγαπώ» του έλεγε.

Σιγά σιγά ο Φρέρυ, άρχισε να καταλαβαίνει ότι η υγεία του κινδυνεύει. Έπρεπε να σταματήσει το πάθος του και η αδυναμία του για το ψέμα που τον είχε κυριεύσει.

Ένα βράδυ που όλοι είχαν βυθιστεί σε ένα γλυκό ύπνο, βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία και έφυγε να συναντήσει τη νεράιδα του δάσους. 

Σαν την αντάμωσε, η καρδιά του πλημμύρισε χαρά. Μέσα του γεννήθηκε η ελπίδα ότι θα τα καταφέρει. 

«Βοήθησέ με καλή μου νεράιδα. Θέλω να μάθω να λέω την αλήθεια. Να σταματήσω τα ψέματα είναι κακή συνήθεια...» παρακάλεσε και η νεράιδα άρχισε να του εξηγεί πώς θα φτιάξει το φίλτρο. 

«Σταμάτα να κοιτάς τον εαυτό σου και άνοιξε την καρδιά σου. Πάρε 5 σταγόνες υπομονή, 3 γραμμάρια ελπίδα, 6 χαμόγελα, 3 κόκκους κουράγιο, 5 δροσοσταλίδες της αυγής, 5 κόκκους αλήθεια, 3 όνειρα γαλάζια, αγάπη για τους φίλους σου, 3 γραμμάρια ανεκτικότητα και το χρυσό μαργαριτάρι από τα βάθη της θάλασσας.»

Ενθουσιασμένος ο Φρέρυ, την αποχαιρέτησε, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.

Πρωί πρωί, βρισκόταν στη θάλασσα με τα σύνεργά του για να ψαρέψει το χρυσό μαργαριτάρι. Ώρες πολλές προσπαθούσε και ξαφνικά στην απόχη του έπιασε ένα χρυσό ψάρι.

«Σε παρακαλώ ελευθέρωσέ με» φώναζε εκείνο με ανθρώπινη λαλιά.

«Θα σε ελευθερώσω, αλλά σαν αντάλλαγμα, θέλω το χρυσό μαργαριτάρι από τα βάθη της θάλασσας» απάντησε ο Φρέρυ.

«Πώς ζητάς από εμένα να σου χαρίσω κάτι αφού εσύ είσαι τόσο εγωιστής και δεν δίνεις τίποτα δικό σου; Μήπως πρέπει να αλλάξεις κι εσύ; Να γίνεις ειλικρινής;» ρώτησε το ψάρι.

«Τί θα κερδίσω εγώ από αυτό;» ρώτησε με απορία ο Φρέρυ.

«Θα αισθανθείς τη δύναμη της αγάπης, τη φιλία και τη χαρά που νιώθεις όταν μοιράζεσαι» του απάντησε το ψάρι.

Ο Φρέρυ έμεινε συλλογισμένος. Πόσο δίκιο είχε! Ξαφνικά φώναξε: «Από σήμερα, θα μοιράζομαι τα πράγματά μου με τους φίλους μου και δε θα ξαναπώ ψέματα» υποσχέθηκε και μεμιάς το ψάρι χάθηκε μέσα στο νερό. Η δύσκολη τούτη ώρα αναμονής σκόρπισε στην ψυχή του χρώματα μουντά.

Σύντομα επέστρεψε κρατώντας στο στόμα του το μαργαριτάρι. Αφού το τοποθέτησε στην απόχη εξαφανίστηκε. Ολόκληρος ο κόσμος σα να έλαμψε από την ευτυχία που ένιωσε στα βάθη της ψυχής του ο Φρέρυ. Το μαργαριτάρι ήταν δικό του. 

Χωρίς να χάσει λεπτό έτρεξε να φτιάξει το φίλτρο. Ήθελε τόσο να τα καταφέρει. Έριχνε ένα-ένα τα υλικά και ανακάτευε πάντα προς την ίδια κατεύθυνση το μείγμα να μην κόψει και χαλάσει αυτό στην όψη. Ανακάτευε και τραγουδούσε.

Το χρυσό μαργαριτάρι

απ’ τη θάλασσα έχω πάρει,

να μου δώσει γκρίζο χρώμα

τώρα σ’ όλο μου το σώμα.

Ψέμα δε θα ξαναπώ.

Την αλήθεια θα αγαπώ.

Είχα μια αδυναμία.

Τώρα βρήκα σωτηρία.

Σε λίγο ήταν έτοιμο. Άρχισε να το πίνει βιαστικά και ανυπομονούσε να δράσει. Πόσο ανυπομονούσε!

Ξαφνικά οι βούλες άρχισαν να γίνονται πιο απαλές, να ξεθωριάζουν σιγά σιγά, μέχρι που σβήστηκαν εντελώς. Τί ευτυχία! Μαζί άλλαξε και η σκέψη του και η συμπεριφορά του. Έτρεξε γρήγορα στον καθρέφτη και δε μπορούσε να το πιστέψει. Αύριο κιόλας, θα χάριζε στους φίλους του πολλά από τα παιχνίδια του. Είχε τόσα και ήθελε να τα μοιραστεί μαζί τους.

Η χαρά του έγινε τραγούδι και ηχούσε τόσο μελωδικό, θαρρείς κι ήταν ντυμένο με τις πιο όμορφες νότες.

«Με θέληση και υπομονή

ήρθε η μεγάλη αλλαγή.

Γκρίζο τώρα χρώμα

απέκτησα στο σώμα.

Φίλους τώρα πια θα έχω

και πολύ θα τους προσέχω.

Μαζί θα παίζω θα γελώ,

το παιχνίδι θα χαρώ.

Σιγά σιγά αποκοιμήθηκε με ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο. Οι φίλοι του πια τον αγαπούσαν και να παίξουν μαζί του συνεχώς αναζητούσαν.

ΤΕΛΟΣ